Τη γλώσσα στην παράδοση της διοργάνωσης που διαφημίζει, φαίνεται να βγάζει φέτος η αφίσα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x, που στην 17η επέτειό του, από τις 14 έως τις 25 Σεπτέμβρη σε Αττικόν, Απόλλων, Δαναούς και Άστορ για πρώτη φορά, θα παρουσιάσει το λιγότερο πρεμιερίστικο πρόγραμμα της πρόσφατης μνήμης. Εδραιωμένες ως το απόλυτο ραντεβού πρώτων συστάσεων με τους μεγάλους τίτλους του χειμώνα που υποδέχονται, οι Νύχτες Πρεμιέρας είχαν ανθίσει σερβίροντας σε εθνική και διασυνοριακή πρώτη προβολή τις ταινίες που οι διανομείς θα άπλωναν στη διάρκεια της σαιζόν που ακολουθούσε. Αυτό τους το υπερατού, τα τελευταία χρόνια είχε εκφυλιστεί σε πρεμιέρες τίτλων που έβγαιναν... την άλλη βδομάδα, όπως θα’χες προσέξει, οπότε δεδομένης και της δυσκολίας των εποχών, αλλά και του home cinema που έχεις ανοίξει στον υπολογιστή σου, ετούτη η φετινή (μάλλον επιβεβλημένη εκ των πραγμάτων) στροφή σε πιο ανεξάρτητους στόχους, μπορεί να δώσει στη διοργάνωση την ευκαιρία να επανεφευρεθεί με μια πιο ευέλικτη και φεστιβαλικά διευρευνητική ταυτότητα.

Έχοντας καταφέρει πέρσι σε περίοδο κρίσης να βγει δυνατό, το φεστιβάλ της Βενετίας παρουσίασε χτες για τη διοργάνωση του 2011 ένα ακόμα πιο φορτωμένο πρόγραμμα, με σημαντικότερη τάση του το βραβειακό buzz, όπως επισημαίνει και ο τίτλος του σχετικού ρεπορτάζ του Variety. Κοιτώντας κατευθείαν προς το Kodak Theatre, και όπως ήτανε ήδη λίγο ή περισσότερο γνωστό, νέες δουλειές από τον George Clooney, τον David Cronenberg και τον Tomas Alfredson, είναι headliners σε ένα διαγωνιστικό που κατά τα άλλα παρουσιάζει το γνωστό μίγμα από αμερικάνους, ασιάτες και ανερχόμενους δημιουργούς, όπως έχει καθιερωθεί στα χρόνια της θητείας του Marco Müller, από το 2004 και δώθε.

Ο Müller μάλιστα δήλωσε πως το φετινό πρόγραμμα προσεγγίζει περισσότερο από κάθε άλλο το όραμά του για τη διοργάνωση, και πρακτικά αυτό σημαίνει πως η επιθετική του πολιτική στην εξασφάλιση αποκλειστικότητας, έφτασε στο απώγειό της, κάθε συμμετοχή εντός και εκτός διαγωνισμού του Venezia 68 και του παράλληλου προγράμματος Orizzonti, είναι και παγκόσμια πρεμιέρα. Σύμφωνα με τον υπεύθυνό του, το πρόγραμμα έχει φέτος σαφέστερες εμπορικές διαθέσεις, τάση που εντός συναγωνισμού αντιπροσωπεύει παραδοσιακά η Ασία και το Seediq Bale (2011), ένα "Braveheart με Ταϊβανέζους ηθοποιούς", από τον Wei Te-sheng του οποίου το Cape No. 7 (2008) είχε διαλύσει κάθε εισπρακτικό ρεκόρ στη χώρα του, στηριγμένο σε τιποτάλλο πλην της από στόμα σε στόμα διάδοσής του στο κοινό. Εκτός συναγωνισμού το εμπορικό με πρώτη ματιά το καθορίζεις καλύτερα.. από τη σκοπιά του φεστιβάλ, από τη λάμψη των συμμετοχών, αφού ταινίες με υπογραφές από τη Madonna και τον Al Pacino δεν αποτελούν ακριβώς και δολαριομηχανές. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι Κάνες έχουν παρουσία και φέτος στη Βενετία, ονόματα που ξεπετάχτηκαν εκεί ή επιπλέον χτύπησαν τη πόρτα του Grand Théâtre Lumière χωρίς αυτή να ανοίξει, Andrea Arnold, Marjane Satrapi, Steve McQueen, Γιώργος Λάνθιμος, Philippe Garrel, θα σουλατσάρουνε στο Lido τον Σεπτέμβρη, εκπροσωπώντας βέβαια οι περισσότεροι και τη πολύ μεγαλύτερη εμπιστοσύνη του Müller σε φρέσκα ονόματα αλλά και το γενικότερο πόκερ των δυο μεγάλων ευρωπαϊκών φεστιβάλ (χαρακτηριστικότερα ο Thierry Frémaux είχε τσιμπήσει νωρίτερα το Drive (2011) του Nicolas Winding Refn από τις παραγωγές που βλεφαρίζανε κυρίως προς Βενετία).

Σε αυτό το παιχνίδι υψηλού επιπέδου συμμετέχει βέβαια και το μεγαλύτερο φεστιβάλ του πλανήτη, αυτό του Τορόντο, άλλοτε πιο έντονα όπως το 2009, και άλλοτε πιο χαμηλόφωνα όπως φέτος, που φαίνεται να έπεισε για παράδειγμα τον Luc Besson να κάνει εκεί την παγκόσμια πρώτη του Lady (2011), αντί να προτιμήσει ευρωπαϊκά νερά. Το παιχνίδι γίνεται (και) για να συγκεντρώνει τα φώτα της δημοσιότητας, και τα συγκεντρώνει όλο και περισσότερο, ουσιαστικά οι συμμετοχές στο Venezia 68, ακόμα και αφανείς σα τη πρώτη κινηματογραφική δουλειά του Gipi, είχαν ανακοινωθεί στο Variety από τη Δευτέρα, αν όχι από τον Μάιο. Το Variety έγραφε πως ένας σημαντικός αριθμός παραγωγών με βαριά υπογραφή δεν προλαβαίνανε να εμφανιστούν στη Βενετία, διαψεύστηκε την άλλη μέρα (από την ανακοίνωση του προγράμματος του Τορόντο) όσο αφορά τον Besson, αλλά άφησε μια λίστα με ονόματα σα του Wong Kar Wai και του Fatih Akin υποψήφια να εμφανιστούν headliners σε άλλα φθινοπωρινά φεστιβάλ. Από τους headliners της Βενετίας, το A Dangerous Method (2011) του Cronenberg και το Tinker, Tailor, Soldier, Spy (2011) του Alfredson είναι πρώτη μούρη και στη κεντρική σελίδα των Μαζών εδώ και καιρό, ενώ για το Ides of March (2011) του Clooney που ανοίγει και τη διοργάνωση στις 31 Αυγούστου, περίμενε περισσότερα τότε, αν και από χτες η Sony του έχει κυκλοφορήσει trailer με την ευκαιρία. Για τις Άλπεις (2011) αυτού του σκηνοθέτη του Dogtooth (2009) που εμφανίστηκε στους τίτλους κάποιων από τα ρεπορτάζ για το διαγωνιστικό, λίγα είναι γνωστά πέρα από την υπόθεση, μια ομάδα τεσσάρων ανθρώπων προσλαμβάνονται από άλλους για να αντικαθιστούν νεκρούς συγγενείς τους.

Πρόεδρος της φετινής επιτροπής είναι ο Darren Aronofsky, και σύμφωνα με το έθιμο που καθιέρωσε από πέρσι ο Quentin Tarantino, θα πρέπει να δώσει το Χρυσό Λιοντάρι σε παπάρα καμιάς πρώην του. Αλλά το Deep Blue Sea (2011) του Terence Davies, στο οποίο πρωταγωνιστεί η Rachel Weisz, θα κάνει πρεμιέρα στο Τορόντο, αν και ο Müller φαίνονταν να το κυνήγαγε σε κάποια φάση, με σκόρδα και αγιαστούρα ίσως. Χρυσό Λιοντάρι καριέρας θα απονεμηθεί στον Marco Bellocchio, ευτυχώς χωρίς προβολή καμιάς πρόσφατης ταινίας του.

Ταλαιπωρημένος από αναπνευστικά προβλήματα, ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο άνθρωπος που έφτασε το ελληνικό σινεμά στην κορυφή της αναγνωρισιμότητάς του με τον Αλέξη Ζορμπά (1964), και φυλάκισε την πεμπτουσία της σύγχρονης τραγωδίας στην Στέλλα (1955) του, απέπνευσε στην ηλικία των 90 ετών το πρωί της Δευτέρας, από επιπλοκές που ακολούθησαν την δεκαήμερη νοσηλεία του.

«Είναι τα games τέχνη;» Πρόκειται για ένα ερώτημα που έχει απασχολήσει πολλάκις όσους προσπαθούν να γράψουν λίγο πιο σοβαρά πράγματα για αυτό το είδος ψυχαγωγίας από το πόσα ντουφέκια κουβαλάει ο πρωταγωνιστής ή πόσες πίστες πρέπει να περάσει για να φτάσει στον αρχιδιάολο. Ταυτόχρονα, επειδή είναι φοβερά αφηρημένη απορία και δεν έχει εύκολη απάντηση, έχει παράγει μόνο ατελείωτες και κουρασμένες (και κουραστικές) συζητήσεις και ουδέν αποτέλεσμα. Ο Ragnar Tornquist, δημιουργός παιχνιδιών όπως το The Longest Journey και το Dreamfall, έχει πει το πολύ σωστό (και προφανές), «Δεν ξέρω αν τα games είναι τέχνη, όμως υπάρχει τέχνη μέσα τους.»

Ο Matthew Broderick ως Ferris Bueller έγινε ο χαρακτήρας που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά εφήβων, και δεν υπάρχει αμφιβολία πως ολόκληρη αυτή η υπέροχη, ξεκαρδιστική, απελευθερωτική day off του ανήκει. Είναι η αρχή της, είναι το τέλος της, είναι το κάθε ένα από τα εμβληματικά pit stops της, όπως η εν μέσω σχολικής εκδρομής βόλτα στο μουσείο ή το ξελαρύγγιασμα με το Twist and Shout στους δρόμους της πόλης.

Η UIP σας προσκαλεί στην avant première του θρίλερ επιστημονικής φαντασίας Super 8. Την Τετάρτη 15 Ιουνίου στις 9 το βράδυ στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας στο Γκάζι.

Με αφορμή την ακριβοθώρητη γυμνή αφίσα του Girl with the Dragon Tattoo (2011) του David Fincher, οι Μάζες εξετάζουν εξονυχιστικά ιστορικά, το σπάνιο κινηματογραφοφιλικό φαινόμενο των βυζόμπαλων φάτσα κάρτα στις αφίσες.