Ογδοντατρία χρόνια μετά τα Wings (1927) του Lucien Hubbard, βωβή ταινία κέρδισε ξανά το πιο χρυσό αγαλματάκι της κινηματογραφικής βιομηχανίας, ο Artist (2011) του Michel Hazanavicius έφυγε τα ξημερώματα από το Kodak Theatre με το όσκαρ καλύτερης ταινίας, και άλλα τέσσερα, σκηνοθεσίας, πρώτου αντρικού, μουσικής και κουστουμιών, να του κάνουνε παρέα.

Τριανταπέντε χρόνια και μια ντουζίνα τίτλους μετά την καλλιτεχνική τους κορωνίδα με το βραβευμένο στις Κάνες Padre Padrone (1977), οι αδερφοί Taviani επέστρεψαν χθες βράδυ στην πρώτη γραμμή των ευρωπαϊκών καλλιτεχνικών κινηματογραφικών κυκλωμάτων, κερδίζοντας τη Χρυσή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου, για το ντοκιμαντερίστικο πορτρέτο ομάδας βαρυποινιτών, που προσπαθούν να ανεβάσουν τον Ιούλιο Καίσαρα του William Shakespeare, πίσω απ’ τις μπάρες των ιταλικών κρατητηρίων υψηλής ασφαλείας που τους φιλοξενούν.

Με τη ταινία που ξεχώριζε κυριολεκτικά σε όλη τη διάρκειά του, έκλεισε τα ξημερώματα στο Park City το φετινό φεστιβάλ του Sundance, o Benh Zeitlin παρέλαβε από τον Justin Lin το μεγαλύτερο από τα βραβεία της επιτροπής και αντί αυτού σήκωσε στον αέρα την 6χρονη πρωταγωνίστριά του, Quvenzhané Wallis, για τα φλας των φωτογράφων. Η ταινία, το Beasts of the Southern Wild (2012), που βραβεύτηκε επιπλέον και για τη φωτογραφία του, βγήκε μέσα από τα εργαστήρια κινηματογράφου του Sundance, γυρίστηκε με μη-ηθοποιούς, με τη βοήθεια της κολεκτίβας κινηματογραφιστών COURT 13, και χρηματοδοτήθηκε από τη Cinereach σα πρώτη παραγωγή του μη-κερδοσκοπικού ιδρύματος, ολοκληρώνοντας ένα απαράμιλλο μοντέλο ανάπτυξης που έδωσε στο σκηνοθέτη δημιουργική ελευθερία περισσότερη από αυτή που είχε οποιοσδήποτε ποτέ στην Αμερική, σύμφωνα με τις δηλώσεις του στην απονομή.

Το Beasts προβλήθηκε τη πρώτη μέρα του διαγωνιστικού προγράμματος στα υψίπεδα της Utah και ξεκίνησε έναν μέχρι τώρα αστείρευτο χείμαρρο θετικών κριτικών που οδήγησε στο να το περικυκλώσει κάθε ανεξάρτητος διανομέας που σέβονταν τον εαυτό του, και συμφωνία με τη Fox Searchlight τελικά. Η μικρή Fox ξόδεψε και $6 εκατομμύρια δολάρια για την έτερη κοσμο-αγάπητη ταινία της φετινής διοργάνωσης, το Surrogate (2012) του 65χρονου αλλά ουσιαστικά πρωτοεμφανιζόμενου Πολωνο-Αυστραλού Ben Lewin. Βασισμένη σε πραγματική ιστορία σοβαρά κατάκοιτου ποιητή στον οποίο κάνει τη.. παρένθετη μια soccer mom για να χάσει τη παρθενιά του, η ταινία φαίνονταν εξαρχής από αυτά τα διαμαντάκια που μόνο στα αυθεντικά κινηματογραφικά φεστιβάλ μπορούνε να εκτιμηθούνε, αλλά πια, έχοντας πάρει φυσικά και το Βραβείο Κοινού στο Sundance, ο δρόμος της έχει ανοίξει μέχρι το Kodak Theatre το 2013, έχει χριστεί "οσκαρική" και από τη βιομηχανία, όχι απλά σαν.. εξτρεμιστική αντίδραση στη φετινή οσκαρική κούρσα. Οι αναπηρίες αποτέλεσαν και μια θεματική που ξεχώρισε στο Park City, σμπρώξιμο στη δημοσιότητα διεκδικούσανε εκεί και οι πρωταγωνίστριες του ριάλιτι Push Girls που θα παίζει στο Sundance Channel από τον Απρίλη, ενώ τον γκαβό, στα όρια της καρικατούρας όπως επισήμανε και το Daily Beast για λογαριασμό της διοργάνωσης, έκανε και ο Robert De Niro στο Red Lights (2012), το οποίο κατέληξε μάλλον εμπρεπώς στη Millennium για περίπου $4 εκατομμύρια, ποσό παρολαυτά πολύ αξιοπρόσεκτο για τα ανεξάρτητα δεδομένα των τελευταίων χρόνων. Το δεύτερο στην τάξη βραβείο του Sundance, αυτό του Ντοκιμαντέρ, πήγε στο The House I Live In (2012) του Eugene Jarecki, θριαμβευτή και πριν 7 χρόνια με το Why We Fight (2005). Ο Jarecki καταπιάστηκε με τα αμερικάνικα ποινικά δικαστήρια και τη "τραγική ανηθικότητα" του υποτιθέμενου πολέμου κατά των ναρκωτικών κυριότερα, μέσα σε μια ολόκληρη φουρνιά έργων που εξέτασαν το "τι στο διάολο συμβαίνει στην Αμερική" σύμφωνα με τον Charles Ferguson, που εξήγησε έτσι τη προσπάθεια της επιτροπής του να αναγνωρίσει (με ειδικά βραβεία) τη σημασία όσων περισσότερων μπορούσε από αυτά. Πίσω στο US Dramatic διαγωνιστικό, βραβείο σκηνοθεσίας παρέλαβε η Ava DuVernay για το Middle of Nowhere (2012), ένα δράμα που φαίνεται να εξετάζει τις συναισθηματικές σχέσεις των μαύρων πολύ πιο ενήλικα ειλικρινά και χαμηλόφωνα από τον Tyler Perry ας πούμε, και μπορείς να στοιχηματίσεις ότι η ενθάρρυνση μιας τέτοιας διανομής κόντρα στην ακόμα βλάχικη μαύρη κινηματογραφική κουλτούρα ήτανε και ο στόχος της απονομής. H DuVernay, πρώτη Αφρο-Αμερικανίδα που τιμήθηκε με τέτοιο τρόπο από το φεστιβάλ, έχει ιδρύσει την AFFRM, μια κίνηση με αυτή ακριβώς τη πρακτική ιδεολογία, και είχε ήδη εξασφαλίσει.. ενίσχυση από τη Participant Media για τη προβολή του Nowhere.

Ο Robert Redford είχε ανοίξει το φεστιβάλ με αποφασιστική επίθεση κατά του 1% και ανάλογο εμβληματικό φιλμ, το ντοκιμαντέρ Queen of Versailles (2012), αλλά το μόνο που μπορείς να πεις με τη λήξη είναι πως η διοργάνωση σταμπαρίστηκε αποφασιστικά από αντιθέσεις. Όπως συνόψισε χαρακτηριστικότερα το ρεπορτάζ των NY Times, όλα τα μεγάλα στοιχήματα στιλ Red Lights και Lay The Favorite (2012) κάνανε κρότο μόνο στο σκάσιμο της φούσκας, ενώ όσα φαίνονταν αντι-εμπορικά, το Surrogate ή το Robot & Frank (2012), φύγανε γιγαντωμένα από το Park City. Η έντονη αμφισβήτηση χαρακτήρισε και το ρεύμα "Bridesmaids", τη γυναικεία.. απελευθέρωση που εκπροσωπήθηκε πιο έντονα από τη Bachelorette (2012), ενώ το L (2012) του Μπάμπη Μακρίδη κινήθηκε κάπου ανάμεσα στις επιδεικτικές αποχωρήσεις από τις μεταμεσονύχτιες προβολές του Tim and Eric's Billion Dollar Movie (2012) και το φραστικό λιντσάρισμα του Craig Zobel για το Compliance (2012), κάνει τον Κυνόδοντα (2009) να μοιάζει με τηλεταινία του Lifetime έγραψε ο Hollywood Reporter στην υπεράσπιση.

Όλοι οι νικητές στο δελτίο τύπου "2012 SUNDANCE FILM FESTIVAL ANNOUNCES AWARDS"

Από βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, που προήλθανε από ατύχημα στη Δραπετσώνα κατά τα γυρίσματα του τελευταίου μέρους της ανολοκλήρωτης πλέον Τριλογίας του, πέθανε αργά το βράδυ σε νοσοκομείο του Φαλήρου ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Με έργο που χωρίζονταν πάντα ανεπίσημα σε τριλογίες, ο σημαντικότερος Έλληνας σκηνοθέτης είχε τιμηθεί με το Αργυρό Λιοντάρι στη Βενετία για το Τοπίο στην Ομίχλη (1988) με το οποίο τερμάτισε τη "Σιωπή" του, και με Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες για τη Μια Αιωνιότητα και Μια Μέρα (1998) με την οποία κλείσανε τα "Σύνορα" του, αλλά σημάδεψε αιώνια τον ελληνικό κινηματογράφο με το κυριολεκτικά "Ιστορικό" έργο του, τις Μέρες του '36 (1972), τον Θίασο (1975) και τον Μεγαλέξαντρο (1980).

"That sound you’re hearing is ABC executives flinging themselves out windows; this is the 1% Oscars, where horseshit rules." Ακόμα χειρότερες και απ' ότι αναμένονταν, με τη συμπερίληψη του Tree of Life (2011) και του Extremely Loud and Incredibly Close (2011) στη κατηγορία της καλύτερης ταινίας πιο χαρακτηριστικά, ανακοινώθηκαν πριν λίγο, ξημερώματα για την Αμερική, οι υποψηφιότητες για τα 84α, και πιο ψόφια στον 21ο αιώνα τουλάχιστο, Όσκαρ. Στη σεμνή τελετή αναγγελίας τους, που έπαιξε ζωντανά και στο YouTube, έμεινε για έκπληξη στη λήξη η ανακοίνωση του πιο πρόσφατου πονήματος του Stephen Daldry ανάμεσα στις εννιά (9) φέτος προτιμημένες ταινίες, γεγονός που σε οδηγεί στο συμπέρασμα πως η αμερικάνικη ακαδημία κινηματογράφου είτε θεώρησε πως η μελοδραματική παπάρα είναι το κερασάκι στη τούρτα των επιλογών που σερβίρισε είτε προσπάθησε να περάσει το όλο σκηνικό για τρέιλερ της συνέχειας του Tropic Thunder (2008).

Με έντεκα υποψηφιότητες τη κούρσα ψόφιων αλόγων οδηγάει μάλλον εμπρεπώς ο Hugo (2011) του Martin Scorsese, με δέκα ακολουθεί ο Artist (2011) του Michel Hazanavicius που παραμένει φαβορί για όλα, ενώ μοναδική έκπληξη προς το καλύτερο φαίνεται η συμπερίληψη στη πεντάδα ερμηνειών του Gary Oldman για το Tinker Tailor Soldier Spy (2011).

Από τη πρώτη του μέρα, το διαγωνιστικό του Sundance βρήκε φαβορί για το μεγάλο βραβείο της επιτροπής στο τέλος του, το Beasts of the Southern Wild (2012) του πρωτοεμφανιζόμενου Benh Zeitlin. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του WRAP που αναμεταδίδει το Reuters, η ταινία σήκωσε θύελλα ενθουσιασμού στο Park City μετά τη προβολή της, και φαίνεται να μάζευε προτάσεις διανομής από όλους τους συνήθεις υπόπτους, Fox Searchlight, Focus, Sony Classics, Weinsteins, μέχρι τα ξημερώματα.