Τι θα έκανες αν άνοιγες μια πόρτα κι από πίσω κρυβόταν το χτες, και μπορούσες να μπεις μέσα και ν’ αλλάξεις ό,τι έκανες στραβό το τελευταίο 24ωρο; Αν είσαι ο Denzel, το πιθανότερο είναι, αφού ξεπεράσεις το déjà vu, να πας να σώσεις εκείνη την τρυφερή μαυρούλα απ’ τον κακό λευκό τρομοκράτη. Αν είσαι ο verbal, έχεις από πέρσι που περνάς και πας και ξετινάζεις το στοίχημα για τα Όσκαρ. Αν είσαι τρελαμένος μηχανικός που έχεις αφιερώσει χρόνια στο garage project σου, κάνεις όλα τα παραπάνω, και την ίδια ώρα πηγαινοέρχεσαι στη χωροχρονική λούπα, απλά και μόνο για να δοκιμάσεις τον κώδικα.

Tο Primer (2004), του σκηνοθέτη, σεναριογράφου, παραγωγού, μοντέρ, μουσικού και φωτογράφου Shane Carruth, ασχολείται με το τελευταίο είδους ταξιδιώτη. Δυο μηχανικούς, που φτιάχνουν με το μόνο τρόπο που μπορεί να συμβεί, κάτι που μπορεί να συμβεί μόνο με τον τρόπο που το φτιάχνουν: μια χρονομηχανή, και κατά λάθος. Εκτός από άνθρωπος ορχήστρα στα κινηματογραφικά, ο Carrruth είναι και μηχανικός στο πτυχίο. Και κάνει την ταινία του ξεχωριστή και σημαντική, κρατώντας τη σε πλαίσιο αυστηρά τεχνοκρατικό.

Σαν την ίδια του τη χρονομηχανή --ένα μεταλλικό κουτί με κάτι πιατάκια του τσαγιού κι ένα σωρό ακαταλαβίστικες τεχνικές ορολογίες μέσα--, η ταινία του απ’ έξω μοιάζει γεωμετρικά αυστηρή, αφιλόξενη, και τόσο απλοϊκή φαινομενικά, που οι προθέσεις της γίνονται σχεδόν προκλητικές. Όταν μπεις μέσα όμως, all bets are off που λένε. Η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες, η ατμόσφαιρα, οι χαρακτήρες, το ξεδίπλωμα του σεναρίου, είναι όλα τόσο προσεκτικά τοποθετημένα στο timeline της μονταζιέρας, που χωρίς να το καταλάβεις, έχεις χάσει επαφή με το timeline το δικό σου. Και χωρίς κουνελοστολές και φοβερά τραγουδάκια και εφηβικά άγχη να τσιγκλάνε το συναισθηματισμό σου, η ταινία έφτασε να κερδίζει το μεγάλο βραβείο επιτροπής στο Sundance, χάρη μόνο σε απλές αρχές χρονοταξιδιού που ο Carruth στήνει ύπουλα και μεθοδικά, και μετά τις κάνει κουβάρι για να δοκιμάσει τα όριά τους. Χωρίς να τα σπάει. Αν όχι ο Richard Kelly, τουλάχιστον ο Tony Scott, ή όποιος άλλος το έχει σκοπό, πριν αρχίσει να ανοίγει σκουληκότρυπες, καλό είναι να ρίχνει μια ματιά στη λίστα του Carruth. Αν όχι επειδή έφτιαξε γαμώ τις ταινίες, τουλάχιστον γιατί ο 32άρης τότε, μάζεψε κάτι παραπάνω από $400Κ στα αμερικάνικα ταμεία, δηλαδή περίπου 57 φορές το budget του. Κι ύστερα, αφού μας άφησε ένα σχεδιάγραμμα και ευχές να βγάλουμε άκρη, εξαφανίστηκε απ’ το χωροχρόνο μας. Ερευνάται το ενδεχόμενο να πηγαινοέρχεται στο χρόνο και να δοκιμάζει σενάρια, κάτι που θα εξηγούσε και τα διάφορα deja vu που παθαίνουμε κατά καιρούς σε προβολές.

Για ένα δευτερόλεπτο και μόνο, διαβάζοντας Raping αντί για Reaping, πίστεψα ότι το ΜftM έκανε το μεγάλο βήμα να συμπεριλάβει στα features και τσόντες. Τελικά, αντί για γυαλιστερές σιλικονάτες κυρίες το trailer του Reaping ξεκινά με ατμοσφαιρική μουσική (και καμπάνες!), κιτρινιάρικα φίλτρα στην εικόνα του και τον σωσία του Stephen Rea ( ή είναι ο ίδος;!) στο ρόλο ανήσυχου ιερέα (μπας και τελικά είναι όντως «The Raping» ο τίτλος;) που περιτριγυρίζεται από ένα τεράστιο σμήνος μυγών.

Ένας οποιοσδήποτε φυσιολογικός άνθρωπος θα έτρεχε να κάνει ένα μπάνιο αλλά ο θορυβημένος Rea έχει κάτι άλλο στο νου του --και εκείνη τη στιγμή μια καλόγρια (Τhe Raping!) του πιάνει τον ώμο, μάλλον προσπαθώντας να μας τρομάξει. «I think God has sent me a message» λέει και ο δέκτης του ανισόρροπου μηνύματός του είναι η κατάξανθη Hillary Swank η οποία, άκου αυτό, μεταβαίνει στην πόλη Haven (!) προκειμένου να μελετήσει μια σειρά από περίεργα φαινόμενα που παραπέμπουν στις Βιβλικές Πληγές --νερό που μετατρέπεται σε αίμα, φωτιές που πέφτουν από τον ουρανό, το Παρά Πέντε κλπ.

Δεν κατάλαβα 100% τι ακριβώς είναι η Swank αλλά υποτίθεται πως είμαστε μπροστά σε μια πρώην φανατική χριστιανή που έχασε την πίστη της και πλέον έχει αφοσιωθεί στο να εξηγεί με επιστημονικούς τρόπους τα απανταχού «θαύματα» -–να υποθέσουμε πως θα αναθεωρήσει κάποιες από τις απόψεις της μπροστά στα σαφή μηνύματα του Θεού; Χμ... Φέρνει σε Exorcist (1973) (αν και μάλλον το μοναδικό κοινό θα 'ναι οι εμετοί) και σε εξαιρετικά teo-con πλοκή αλλά ίσως οι παραγωγοί θέλουν να πάρουν τα δολάρια όσων περιμένουν να αναληφθούν στους ουρανούς το 2012.

Απ την άλλη, το φιλμ είναι παραγωγή της Dark Castle, κάτι που προιδεάζει για θριλεράκι (με την έμφαση στο –άκι) ενώ το «δείχνω αλλά δε δείχνω» γρήγορο μοντάζ ενισχύει τους φόβους. Δεν ξέρω τι περιμένουμε από τον Stephen Hopkins (Predator 2 (1990)) και ακόμα περισσότερο από το φιλμ. Θεαματικά visuals; Φαντάζομαι όλο και κάτι θα γίνει σ' αυτό τον τομέα, ένα σωρό κατάρες υπάρχουν, ελπίζω να τις εκμετταλευθούν σωστά (ο θάνατος των πρωτότοκων παρακαλάει για zombie movie). Από πλευράς ερμηνειών είμαι επιφυλακτικός. Η Swank είναι μάλλον υπερεκτιμημένη (ναι, ναι Όσκαρ, μπλα, μπλα, μπλα) αλλά ακόμα και αν ήταν η Joan Crawford δεν ξέρω τι θα μπορούσε να κάνει με ένα χαρακτήρα που φαίνεται να έχει το ίδιο ενδιαφέρον όπως τα Σόδομα μετά την καταστροφή. Πάντως, στην καλύτερη περίπτωση, ευελπιστώ για ένα αξιοπρεπές ταινιάκι με 2-4 «καλές» σκηνές. Στην χειρότερη, θα εύχομαι να λεγόταν όντως «The Raping».

Κυκλοφόρησε στο Overdrive το trailer για τη πρώτη animated ταινία στην ιστορία του franchise των χελωνονινζάκιων. Χτες βράδυ κυκλοφόρησε, μια μέρα νωρίτερα από το αναμενόμενο, και το δεύτερο και "τελικό" του 300 (2007) (και το έχω περάσει ήδη φυσικά). Ενώ σήμερα αναμένεται και το teaser του Die Hard 4.

Update: Το MTV ακολουθεί τα βήματα της AOL, που βγάζει εδώ και καιρό (όπως είπαμε) τα trailer μόνο για αμερικάνικα μάτια, και στις άθλιες αναλύσεις, κυκλοφορώντας το βίντεο με τις όρθιες χελώνες σε ανάλυση γραμματοσήμου 320x240. Καταφέρνει έτσι να κυκλοφορούν διαφοροι Ινδοί τη "δική" τους εκδοχή σε "υψηλή ποιότητα" και (σε)σημασμένη κι από πάνω. Το IMDb από την άλλη ακολουθεί τα βήματα της Wikipedia, σε περιεχόμενο που μπορεί ο καθένας να αλλάξει άμεσα, προσθέτοντας συχνές ερωτήσεις στις σελίδες της ταινίας. Καταφέρνει έτσι να μην έχω και τίποτα ιδιαίτερα πληροφοριακό να πω, που να μη το έχει ήδη συγκεντρώσει κάποιος άλλος.

Αντιγράφω λοιπόν από το FAQ ότι η παραγωγή προτίμησε τα CGI αντί για πραγματικούς ηθοποιούς αυτή τη φορά, αφού τους έρχονταν φτηνότερα, πιο απο-τελεσματικά στις εντυπωσιακές κωλο-τούμπες, και λιγότερο γελοία στην εμφάνιση από τύπους με παραφουσκωμένα κεφάλια και καβούκια. Και το σενάριο θέλει τις χελώνες με τη μεταλλαγμένη ικανότητα να ρεύονται, να "έχουν απομακρυνθεί σαν οικογένεια, ενώ ο τεχνο-βιομήχανος Max Winters μαζεύει στρατιά τεράτων για να ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!", στη πεπατημένη των πιο σκοτεινών εκδοχών των ηρώων του 20ου αιώνα. Κι αν ανησυχείς ότι θα περιλάβει κανένας Joel Schumacher τα χελωνονιζάκια και θα τους βάλει βυζιά στις στολές, χαλάρωσε. Ο Peter Laird, που έχει αποκτήσει όλα τα δικαιώματα του franchise από τον συν-δημιουργό Kevin Eastman, έχει τη πλήρη επίβλεψη του project. Ο δε σκηνοθέτης Kevin Munroe "είχε αγόρασει το πρώτο τεύχος του κόμικ από το 1985".

Α και η Fox προτίμησε τελικά να βγάλει την άλλη βδομάδα το teaser του Live Free or Die Hard (2007), μπροστά από το δικό της Eragon (2006) για το οποίο ο verbal λέει ότι εντάξει είναι λίγο καλύτερο από τη Narnia τουλάχιστο.

Βασισμένοι σε "πραγματική ιστορία" που συνέβηκε κάπου στη Τσεχία, τη Ρουμανία, τη Γαλλία ή κάποια άλλη μυθική χώρα, Εκείνοι είναι κάποια υπερφυσικά(?) όντα που τρομοκρατούν τη νύχτα ενός ζευγαριού σε ένα παλιό αρχοντικό.
Εκείνοι που έχουν αναλάβει να παρουσιάσουν την ιστορία είναι οι David Moreau και Xavier Palud που έχουν ήδη αναλάβει και το χολιγουντιανό remake του Ματιού (2002) των αδερφών Pang. Ενώ και Εκείνοι που παρουσιάστηκαν θα 'χουν την ίδια τύχη, άγνωστο στα χέρια ποιανών, όπως αποκάλυψε τη προηγούμενη βδομάδα το Bloody-Disgusting. Και με δεδομένο ότι το θέμα είναι τόσο παλιό όσο τα.. στοιχειωμένα σπίτια, όπως καταλαβαίνεις, κάπου αλλού είναι η φωτιά που βγάζει όλον αυτό τον καπνό. Σε 77 σφιχτά λεπτά φιλμ, από τα οποία καμιά δεκαριά είναι η εξαιρετική εισαγωγική (και φαινομενικά άσχετη) ιστορία, δε βλέπεις τίποτα παρά μόνο τις πανικοβλημένες αντιδράσεις του ζευγαριού σε μια τέλεια απόδοση αρχετυπικής τρομο-ατμόσφαιρας, από αυτές που νόμιζες ότι δε μπορεί κανένας να δημιουργήσει πια. Σε κάτι φάσεις δε βλέπεις τίποτα βέβαια και η ξεχωριστή φωτογραφία μοιάζει, μάλλον ηθελημένα, να αποτυπώθηκε (ούτε καν σε DV αλλά) σε χρησιμοποιημένη κασέτα.

Αστυνομικός αναλαμβάνει διαλεύκανση τρομοκρατικής ενέργειας, με τη βοήθεια ειδικής κυβερνητικής υπηρεσίας, η οποία τον εξοικειώνει με ένα καινούριο σύστημα ανάλυσης δεδομένων, που ξεπερνά τα όρια της επιστημονικής φαντασίας, γυρίζοντας το χρόνο προς τα πίσω.Πρώτ' απ' όλα, να ξεκαθαρίσουμε, ότι το Deja Vu, δεν είναι καινούριο Timecop (1994). Ίσως μπορείς να το πεις prequel αν θες, αλλά με πολύ μεγάλη ελευθερία στον ορισμό. Από 'κει κι έπειτα, νομίζω είναι από μόνο του ξεκάθαρο, ότι η πολύ παρέα με τον Richard Kelly, τον έχει έχει πειράξει τον Tony Scott, αλλά μάλλον σε καλό του βγαίνει. Με τον αγαπημένο του Denzel Washington να σουφρώνει τα χείλια και να τρεμοπαίζει το πιγούνι στον πιο clueless χαρακτήρα του μέχρι σήμερα, ο Scott μας εισάγει σε ένα αλλόκοτο αστυνομικό θρίλερ, που αυτή τη φορά αναστατώνει περισσότερο με το σενάριο παρά με το οπτικό του στυλ. Kάτι εντελώς καινούριο γι' αυτόν, έτσι; Συγκρατημένος στα φιλτραρίσματα, με καλογραμμένο στόρι, δυνατό μοντάζ και μπόλικους ικανούς δευτερορολίστες να υποστηρίζουν τον Denzel, ο Scott κρατάει ψηλά το ρυθμό και την ένταση της δίωρης ταινίας του, χωρίς να σου προκαλεί ημικρανίες.

Βέβαια η όλη ιστορία με τα παιχνίδια με το χρόνο, έχει περιορισμένη διάρκεια ζωής, αφού αν αυτός που μπλέκει το κουβάρι, αποφασίσει να το ξεμπλέξει με έναν αρκετά εύπεπτο και συμβατικό τρόπο, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα φτάσει στο γνωστό κόμπο του χρονικού παράδοξου, που θα πρέπει να κόψει με μαχαίρι. Αλλά τουλάχιστον το περιτύλιγμα χρησιμεύει για να στηθεί η πιο γαμάτη αυτοκινητοκαταδίωξη που έχω δει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Και που αποτελεί και το highlight μιας ταινίας, την οποία βασικά οδηγούν χωρίς αναταράξεις απ'το συμβατικό ξεκίνημα μέχρι το στρωτό και ασφαλές φινάλε, η χημεία και κυρίως η εμπειρία, του ζεύγους πρωταγωνιστή-σκηνοθέτη.

Σε ένα ελληνικό χωριό του ’69, μια ομάδα πιτσιρίκων μαζεύει χρήματα για να χάσουν την παρθενιά τους απ’ την πανέμορφη εταίρα του χωριού, μέχρι που η επερχόμενη προσσελήνωση, τους στρέφει σε έναν ευγενέστερο σκοπό: να φέρουν στο χωριό την πρώτη τηλεόραση.Γύρω απ’ αυτόν τον χαριτωμένο σκελετό, στήνεται ένα γαϊτανάκι γραφικών καρικατουρίστικων χαρακτήρων, καλοεκτελεσμένων αλλά επί το πλείστον κλισέ κωμικών καταστάσεων και δροσερών περιπετειών της αλά Stand By Me (1986) παρέας, απ’ την οποία ξεχωρίζει φυσικά ο Αχιλλέας ως κεντρικός ήρωας, χάρη όμως στην αξιοσημείωτη ερμηνεία απ’ τον νεαρό Άρη Τσάπη. Το καλομονταρισμένο πακέτο σε εντυπωσιακά ιλουστραρισμένο 60s περιτύλιγμα, με την μπόλικη νοσταλγική διάθεση και τα αξιοσημείωτα production values, πάσχει όμως από ανεπαρκή πλοκή και έλλειψη σεναριακού πυρήνα αρκετά στιβαρού για να συγκρατήσει τους δορυφόρους του. Κι έτσι, όταν περνά το 90λεπτο, όλα χάνονται στο διάστημα. Ίσως αν οι δυο πλανήτες της αφίσας είχαν περισσότερο screentime απ' το δεκάλεπτο...

Όταν νεόφερτος στην πόλη γείτονας, απειλεί να πάρει τα ηνία από πάλιουρα άρχοντα των Χριστουγέννων, μαζεύοντας αρκετά λαμπιόνια στο σπίτι του ώστε να φαίνεται απ’το διάστημα, οι δυο τους στήνουν έναν ιδιότυπο πόλεμο γοήτρου.Το καλοκαίρι ο DeVito ήταν ο ενοχλητικός πατέρας από άλλη πόλη, τα Χριστούγεννα είναι ο ενοχλητικός γείτονας από άλλη πόλη, κι έτσι όπως πάει, θα γίνει πολύ ενοχλητικός γενικότερα. Με άνεση κι αδιαφορία (για το προφίλ του και τις αντοχές μας), πρωταγωνιστεί σε ένα εποχικό δημιούργημα απ’ αυτά που χαρακτηρίζονται ως τίτλοι σε αναζήτηση ταινίας, σέρνοντας μαζί του τον Matthew Broderick στον πιο ανέμπνευστο, κλισεδιάρικο χαρακτήρα της φιλμογραφίας του.

Οι δυο τους, χοροπηδάνε σαν πασχαλινά λαγουδάκια χριστουγεννιάτικα αρκουδάκια στις φάλτσες νότες του σεναρίου, που προσπαθεί να βγάλει απ’ τη ναφθαλίνη τα καμώματα του Τρελού Θηριοτροφείου και να τα παντρέψει με την αληθινή ιστορία εκείνου του τύπου κάπου στην Αμερική που ήθελε να τυφλώσει την πόλη του με τα φωτάκια του, για να φτιάξει αυτό το χαριτωμένο διωράκι που σε αποτελειώνει μετά την αποχαύνωση στο εμπορικό κέντρο τα Χριστούγεννα. Και όπως θα γινόταν αν προσπαθούσες να τροφοδοτήσεις αεροδρόμιο από την πρίζα του σαλονιού σου, έχει μερικές αυξομειώσεις στην τάση στην αρχή, αλλά στο τέλος την ασφάλεια δεν τη γλιτώνεις, θα την κάψεις.