Ανακοινώθηκαν μόλις οι υποψηφιότητες για τα 80α Όσκαρ. Χωρίς εκπλήξεις, με το Atonement να κερδίζει τη θέση για την οποία ξεκίνησε φαβορί και έφτασε να κυνηγάει καταϊδρωμένο για κάποιους. Και το Into the Wild να μη κερδίζει υποψηφιότητα ούτε στη κατηγορία του τραγουδιού, όπου ξέσκισε το.. Enchanted. No Country for Old Men (8) και There Will Be Blood (8) οδηγούν τη κούρσα, όπως θα κατάλαβες τόσους μήνες που τα 'χουμε στα features.

Οι βασικές κατηγορίες:


Best motion picture of the year
Atonement (Focus Features)
Juno (Fox Searchlight)
Michael Clayton (Warner Bros.)
No Country for Old Men (Miramax and Paramount Vantage)
There Will Be Blood (Paramount Vantage and Miramax)


Performance by an actress in a leading role
Cate Blanchett in Elizabeth: The Golden Age (Universal)
Julie Christie in Away from Her (Lionsgate)
Marion Cotillard in La Vie en Rose (Picturehouse)
Laura Linney in The Savages (Fox Searchlight)
Ellen Page in Juno (Fox Searchlight)

Performance by an actor in a leading role
George Clooney in Michael Clayton (Warner Bros.)
Daniel Day-Lewis in There Will Be Blood (Paramount Vantage and Miramax)
Johnny Depp in Sweeney Todd The Demon Barber of Fleet Street (DreamWorks and Warner Bros., Distributed by DreamWorks/Paramount)
Tommy Lee Jones in In the Valley of Elah (Warner Independent)
Viggo Mortensen in Eastern Promises (Focus Features)

Performance by an actor in a supporting role
Casey Affleck in The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (Warner Bros.)
Javier Bardem in No Country for Old Men (Miramax and Paramount Vantage)
Philip Seymour Hoffman in Charlie Wilson’s War (Universal)
Hal Holbrook in Into the Wild (Paramount Vantage and River Road Entertainment)
Tom Wilkinson in Michael Clayton (Warner Bros.)

Performance by an actress in a supporting role
Cate Blanchett in I’m Not There (The Weinstein Company)
Ruby Dee in American Gangster (Universal)
Saoirse Ronan in Atonement (Focus Features)
Amy Ryan in Gone Baby Gone (Miramax)
Tilda Swinton in Michael Clayton (Warner Bros.)

Achievement in directing
The Diving Bell and the Butterfly (Miramax/Pathe Renn), Julian Schnabel
Juno (Fox Searchlight), Jason Reitman
Michael Clayton (Warner Bros.), Tony Gilroy
No Country for Old Men (Miramax and Paramount Vantage), Joel Coen and Ethan Coen
There Will Be Blood (Paramount Vantage and Miramax), Paul Thomas Anderson

Adapted screenplay
Atonement (Focus Features), Screenplay by Christopher Hampton
Away from Her (Lionsgate), Written by Sarah Polley
The Diving Bell and the Butterfly (Miramax/Pathe Renn), Screenplay by Ronald Harwood
No Country for Old Men (Miramax and Paramount Vantage), Written for the screen by Joel Coen & Ethan Coen
There Will Be Blood (Paramount Vantage and Miramax), Written for the screen by Paul Thomas Anderson

Original screenplay
Juno (Fox Searchlight), Written by Diablo Cody
Lars and the Real Girl (MGM), Written by Nancy Oliver
Michael Clayton (Warner Bros.), Written by Tony Gilroy
Ratatouille (Walt Disney), Screenplay by Brad Bird; Story by Jan Pinkava, Jim Capobianco, Brad Bird
The Savages (Fox Searchlight), Written by Tamara Jenkins

Best animated feature film of the year
Persepolis (Sony Pictures Classics): Marjane Satrapi and Vincent Paronnaud
Ratatouille (Walt Disney): Brad Bird
Surf’s Up (Sony Pictures Releasing): Ash Brannon and Chris Buck

Best foreign language film
Beaufort Israel
The Counterfeiters Austria
Katyn Poland
Mongol Kazakhstan
12 Russia

Achievement in cinematography
The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (Warner Bros.): Roger Deakins
Atonement (Focus Features): Seamus McGarvey
The Diving Bell and the Butterfly (Miramax/Pathe Renn): Janusz Kaminski
No Country for Old Men (Miramax and Paramount Vantage): Roger Deakins
There Will Be Blood (Paramount Vantage and Miramax): Robert Elswit

Achievement in film editing
The Bourne Ultimatum (Universal): Christopher Rouse
The Diving Bell and the Butterfly (Miramax/Pathe Renn): Juliette Welfling
Into the Wild (Paramount Vantage and River Road Entertainment): Jay Cassidy
No Country for Old Men (Miramax and Paramount Vantage): Roderick Jaynes
There Will Be Blood (Paramount Vantage and Miramax): Dylan Tichenor

Achievement in music written for motion pictures (Original song)
Falling Slowly from Once (Fox Searchlight)
Happy Working Song from Enchanted (Walt Disney)
Raise It Up from August Rush (Warner Bros.)
So Close from Enchanted (Walt Disney)
That’s How You Know from Enchanted (Walt Disney)

Best documentary feature
No End in Sight (Magnolia Pictures)
Operation Homecoming: Writing the Wartime Experience (The Documentary Group)
Sicko (Lionsgate and The Weinstein Company)
Taxi to the Dark Side (THINKFilm)
War/Dance (THINKFilm)

Λίγο πριν και λίγο μετά την αλλαγή του χρόνου μαζεύτηκαν στα mailboxes τους τα μέλη της διεθνούς Κοινότητας Διαδικτυακών Κριτικών Κινηματογράφου (που προσφέρει στο Rotten Tomatoes την πλειονότητα των βαθμολογιών του διαμορφώνοντας έτσι τον γνωστής εμβέλειας δείκτη του) και έφτιαξαν τη μόνη λίστα κινηματογραφικών επιδόσεων της χρονιάς που μ' ενδιαφέρει στ' αλήθεια, βασικά επειδή η αφεντομουτσουνάρα μου έχει λόγο. Κι έτσι, με την WGA να αφήνει βαθούλωμα 130 εκατομμυρίων δολαρίων χαμένων διαφημίσεων και ακυρωμένων πάρτι στο τσίγκινο γόητρο των Χρυσών Σφαιρών, και την DGA να εξαερώνει την ατμομηχανή του Atonement (2007) αφήνοντας τον σκηνοθέτη της εκτός των υποψηφιοτήτων για τα βραβεία της, οι Μάσες επιστρέφουν στα καθήκοντά τους ξεκινώντας από κάτι πιο σπιτικό, που το λες και breaking, αφού δεν έχει ανακοινωθεί ακόμη.
Αναμενόμενα, το No Country for Old Men και το There Will Be Blood ήταν οι σημαντικότεροι διεκδικητές στις περισσότερες κατηγορίες, με τους Coen να θριαμβεύβουν με έξι (6) στα δεκαέξι (16) συνολικά βραβεία, συμπεριλαμβανομένων αυτών της καλύτερης ταινίας, της σκηνοθεσίας, και του διασκευασμένου σεναρίου. Υποφέροντας από περιορισμένη προβολή και την απόφαση της Paramount να στείλει screeners λίγο μετά τη λήξη της ψηφοφορίας, το There Will Be Blood αρκέστηκε στην καλύτερη ερμηνεία για τον Daniel Day Lewis, και στο καλύτερο soundtrack, που είχε μοιραστεί απ' το Νοέμβρη και προλάβαινες να μάθεις απ' έξω. Όπως μπορείς να υποψιαστείς, για τους ίδιους λόγους την πάτησε ο Tim Burton με το Sweeney Todd, και Into the Wild του Sean Penn.

Αναμενόμενα επίσης, το Juno επιλέχθηκε ως κορυφαίο πρωτότυπο σενάριο, αλλά εξίσου αναπάντεχα, η πρωταγωνίστριά του, Ellen Page, έχασε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας απ' την Julie Christie του Away from Her. Στα αξιοσημείωτα, τα γοριλάκια του geeky fun King of Kong (για το παγκόσμιο πρωτάθλημα κλασικών arcade) έδειξαν μεγαλύτερο εκτόπισμα απ' τον γορίλα Michael Moore και το Sicko του, και στα παράδοξα, ο J.A. Bayona δεν εντυπωσίασε ιδιαίτερα τους onliners με το Ορφανοτροφείο του, κι έμεινε τέταρτος στις κατηγορίες μη αγγλόφωνης ταινίας και Breakthrough Filmmaker, όπου αρίστευσαν αντίστοιχα το Le Scaphandre et le Papillon και η Sarah Polley με το Away from Her. Η τελευταία, με μία ψήφο διαφορά απ' τον Ben Affleck και το Gone Baby Gone, που ξεχώρισε ωστόσο, για την βοηθητική ερμηνεία της Amy Ryan. Αλλά δες την λίστα με την κατάταξη, να μη σ' τα λέω όλα εγώ.

Μέρα πρεμιέρας σήμερα για το εξηκοστό, και σχετικά επετειακό κατά συνέπεια, φεστιβάλ των Κανών. Με το πρώτο αγγλόφωνο φιλμ του Wong Kar-Wai να σηματοδοτεί την διαβόητη πια τάση της φετινής διοργάνωσης να σνομπάρει τις γηραιές χώρες της γηραιάς ηπείρου, αλληθωρίζοντας δυτικά και ανατολικά.

Ο δημιουργός επιστρέφει στην Croisette μετά την περσινή προεδρία της επιτροπής που έδωσε τον Χρυσό Φοίνικα στον Ken Loach, βρίσκοντας εκεί που ήταν τον Stephen Frears να ηγείται μελών σα τον Orhan Pamuk και τη Sarah Polley, και όλους τους απέξω να περιμένουν ακόμα πιο πολιτικά φορτισμένες βραβεύσεις αφού το κλίμα τις ευνοεί. Έτσι η ασυνήθιστη για οποιοδήποτε φεστιβάλ τιμή, να κάνει πρεμιέρα με συμμετοχή του διαγωνιστικού του, πολύ πιθανά να είναι και η μεγαλύτερη που θα γίνει στο καλύτερο σκηνοθέτη της πεντηκοστής (i.e. προ δεκαετίας) διοργάνωσης. Για τα μεγάλα ονόματα που χρησιμοποίησε όπως συνηθίζει σα πρωταγωνιστές, τα πράγματα είναι ακόμα πιο θολά. Ο Tony Leung, που χρυσώθηκε για το In the Mood for Love (2000) δεν είναι, για πρώτη φορά, ούτε σε ένα καρέ του φιλμ. Και από τους φρέσκους η Natalie Portman δεν εμφανίζεται στο βίντεο, ούτε η Rachel Weisz που ένα φεγγάρι έγινε και ψευτο-αφίσα, ούτε και κανένας άλλος που συναντά, σύμφωνα με το σενάριο, η (και ηθοποιός πια) Norah Jones στο ταξίδι ψυχο-εσωτερικής ψυχο-αναζήτησης της στην Αμερική. Κανένας άλλος εκτός από τον Jude Law που κατασυνάντησαν και οι θαυμάστριές του από το αεροδρόμιο ακόμα χτες, αλλά θα είναι απίθανο να του ζητήσει αυτόγραφο και ο Frears.

Το τίζερ για τις Blueberry Nights απλώθηκε, ανήμερα του ξεδιπλώματος του κόκκινου χαλιού, σε όλες τις γαλλόφωνες σελίδες, και αν θες γαλλικούς υπότιτλους δες στο AlloCiné. Και αφού το μιλάς, δες και τη σχετική φεστιβαλική μπροσούρα του φιλμ.

Γνωστή από πολύ μικρή στη πατρίδα της τον Καναδά χάρη στη τηλεόραση, η Sarah Polley έγινε διεθνής φαντασίωση (τουλάχιστο των σινεφίλ πορνόγερων) με τον πρώτο της ενήλικο ρόλο, αυτόν της.. πιτσιρίκας στο Γλυκό Πεπρωμένο (1997). Και διατηρεί ένα προφίλ εύθραυστης δυναμικής φευγάτης ψαγμένης (και ενίοτε εκούσια.. αγαπημένης από διάφορα τεράστια τρολ) που ενισχύθηκε με τη μικρού (για την ακρίβεια μισού) μήκους ταινία της I Shout Love (2001), με τίτλο δανεισμένο από ποίημα του Milton Acorn. Ταινία που τη καταξίωσε και ως δημιουργό (δημιουργιών με εύθραυστες δυναμικές φευγάτες ψαγμένες πρωταγωνίστριες).

Τα δικαιώματα της συγκεκριμένης παραγωγής έχει το IFC και όπως θα περίμενες τη προγραμματίζει συχνά πυκνά τα ξημερώματα στα καλωδιακά. Φέτος αποτελεί και το αφιέρωμα του Film Threat στη γιορτή της σοκολάτας. Η ιστορία της υποκριτικής σχιζοφρενικής εκβιαστικής παρανοϊκής ποδηγετικής και έσχατα αγαπησιάρικης συμπεριφοράς μιας γυναίκας τη τελευταία μέρα του χωρισμού, είναι έκτακτη και σαν επιλογή και σα δουλειά και σαν υπόδειγμα διαγωγής σε τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί στη πραγματικότητα η μεγάλη πλειοψηφία των θηλυκών διάγει πολύ πολύ (και συνήθως.. πιο πολύ) χειρότερα, όπως ξέρεις.

Χίλια χρόνια πριν, και χίλια πεντακόσια (και βάλε) μετά τον Όμηρο, η αγγλική γλώσσα απέκτησε το πρώτο της γραπτό έπος. Ήταν η ιστορία ενός.. Σουηδού πολεμιστή που βρέθηκε στη Δανία και απάλλαξε ένα ντόπιο βασιλιά από διάφορα τέρατα που του χαλούσαν τις γιορτές (τρώγωντας τους καλεσμένους). Ο συγγραφέας όνομα δεν είχε και το ίδιο και το δημιούργημά του. Μέχρι τους τελευταίους αιώνες που βαφτίστηκε με το όνομα του ήρωα. Beowulf.
Grendel δεν είναι καμιά ψηλή ξανθιά Σουηδέζα με κοτσιδάκια, μαγουλάκια, χαμογελάκια και ανοιχτά μπουτάκια, δυστυχώς. Είναι ένα τεράστιο, ακούρευτο, άπλυτο και μοβόρο τρολ. Που του σκοτώσαν τον πατέρα γιατί έτρωγε ξένα ψάρια και ορκίστηκε, φυσικά, να παίζει μπόουλινγκ με τα κρανία των δολοφόνων. Και αφού ο τίτλος της ταινίας είναι και Beowulf και Grendel, καταλαβαίνεις ότι το ιστορικό, πολεμοχαρές όσο και οι λαοί του, ποίημα ξαναγράφτηκε περίπου σα μια new age ιστορία κατανόησης, αγάπης και σεξ. Μεταξύ ανθρώπων και.. άλλων πλασμάτων της φύσης. Κάτι σα γιουροβίζιον ας πούμε.


Η διαδεδομένη τελευταία σκηνοθετική επιλογή να μιλάει ο κάθε ηθοποιός με τη φυσική του προφορά, οι εξίσου εκμοντερνισμένοι διάλογοι και οι ξύλινες ερμηνείες κάποιων πρωταγωνιστών (όπως π.χ. της Sarah Polley που ζωντανεύει μόνο όταν κάθεται στο τρολ), μαζί με όλα τα παραπάνω, φέρνουν τη ταινία επικίνδυνα κοντά σε καρικατούρα. Αλλά τελικά ισορροπεί χάρη στη παρθένα ομορφιά των ισλανδικών τοπίων της και το μεράκι και τον αποφασισμένο ρεαλισμό του ισλανδο-καναδού σκηνοθέτη της, που κρύβουν τον περιορισμένο προϋπολογισμό. Και γίνεται καλή σε σημεία, σπρωχμένη από το πάθος από τη μια αναμενόμενα του ρολίστα Stellan Skarsgård (Δαμάζοντας τα Κύματα (1996), Εξορκιστής: Η Αρχή του Σκότους(2004)) σα βασιλιά. Και από την άλλη ανέλπιστα με τον Gerard Butler, πιο γνωστό ως Φάντασμα της Όπερας (2004) και γλάστρα δίπλα στην Angelina Jolie στο δεύτερο Tomb Raider, να ντύνεται πραγματικός ήρωας. Και να μεγαλώνει τις προσδοκίες για τον βασιλιά Λεωνίδα του, στους 300 (2007).

Μια κουφή νοσοκόμα, η Hannah, παίρνει αναγκαστικές διακοπές από το εργοστάσιο που δουλεύει αφού η γιαπωνέζικη (και βάλε) εργατικότητά της δημιουργεί ρίγη συγκίνησης (not!) στους υπόλοιπους. Αντί να αράξει, πάει σε μια πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου στη μέση του πουθενά. Για να φροντίσει τον Josef που κατακάηκε σε ατύχημα. Και είναι κατακατάκοιτος και τυφλός προσωρινά...


Υπάρχει λόγος που δεν έχουμε τη δυστυχία να βλέπουμε συχνά γυναικείες δημιουργίες στις οθόνες. Όπως για παράδειγμα η προηγούμενη ταινία της Isabel Coixet, Η Ζωή Χωρίς Εμένα / My Life Without Me (2003). Που με την ασυναρτησία, τη προσποίηση και το επιφανειακό βάθος που αντιμετώπιζε τη (κλισέ) μελλοθάνατη πρωταγωνίστριά της σε έσπρωχνε να πνίξεις και αυτή, και όλες τις πιθανές προβληματικές και μη (σκηνοθέτριες και ηρωίδες). Για να τελειώνεις μια ωραρχύτερα και να μη ξαναπεράσεις τα ίδια.

Έτσι, παρά τις κάποιες ενδιαφέρουσες προτάσεις, στυλ Me and You and Everyone We Know (2005) που έρχονται καμιά φορά από Αγγλία μεριά, η υπόλοιπη ευρωπαϊκή γυναικεία (και όχι μόνο) παραγωγή είναι για όσους έχουν καλή σχέση με το λιβάνι. Και μόνο.



Πάντως η Sarah Polley κατάφερε να αποφύγει τον εναγκαλισμό (με.. καλό σκοπό) όσων είδαν τη προηγούμενη ταινία της σκηνοθέτριάς της. Και η δημιουργός επιστρέφει, με τους ίδιους σπόνσορες ("agustin y pedro almodovar presentan"). Και, επιπλέον, και άνδρα πρωταγωνιστή, πιο στρωτή ιστορία και λιγότερες ρηχές υπερβολές. Και με παιχνίδι με αυτά που δε λέγονται (εξ' ου και ο τίτλος) που περιορίζει και το πολύ μπλαμπλά.

Και μερικά βραβεία Γκόγια, αν ενδιαφέρθηκες να διαβάσεις μέχρι εδώ.

Don’t Come Knocking – Μη Γυρίσεις
(2.5/5)

Σκηνοθεσία: Wim Wenders
Σενάριο: Wim Wenders, Sam Shepard
Παίζουν: Sam Shepard, Jessica Lange, Tim Roth, Gabriel Mann, Sarah Polley

Δείτε το trailer

Αν κρίνει κανείς απ’ τις δυο ταινίες, τα 20 χρόνια που έχουν παρεμβληθεί του Paris, Texas, και του Don’t Come Knocking, δεν έχουν φερθεί καθόλου ευγενικά ούτε στον Wenders, ούτε στον Shepard. Οι δυο τους, που είχαν γράψει μαζί το σενάριο της ταινίας που χάρισε στον Γερμανό σκηνοθέτη τον Χρυσό Φοίνικα, συνεργάζονται ξανά για το Παρίσι, Τέξας νούμερο δύο.

Ο Wenders υποστηρίζει ότι αφιέρωσαν 5 χρόνια στο σενάριο και δεν έχω κανένα λόγο να τον αμφισβητήσω, όμως η αλήθεια πως, ή το έκρυψαν καλά, στα 5 αυτά χρόνια δούλεψαν σε 5 διαφορετικά σενάρια, τα οποία προσπάθησαν να χωρέσουν σε μια ταινία κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.

Το Don’t Come Knocking είναι ένα ξέφρενο homage στην παλιά Άγρια Δύση (που όλοι αγαπήσαμε), τα κλασικά αμερικάνικα westerns, τη μοναξιά των ηρώων τους και την μεταφυσική ομορφιά των τοπίων τους. Ένα νοσταλγικό τριπάκι, διανθισμένο από τη νωχελική αγωνία σκηνοθέτη και σεναριογράφου για μια από τις κλασικότερες αμερικάνικες (και παγκόσμιες) κοινωνικές αξίες: της οικογένειας.

Ένας ξεφτισμένος cowboy ξαφνικά αποκτά την ακατανίκητη επιθυμία να γυρίσει στη μάνα του, με την οποία έχει να ειδωθεί και να μιλήσει σχεδόν 30 χρόνια, και απ’ αυτήν μαθαίνει ότι κάπου στη διαδρομή των ακολασιών του έσπειρε ένα μούλικο. Σκεφτείτε το: έχει να δει τη μάνα του 30 χρόνια. Η μάνα του μαθαίνει ότι ο γιος της τής έχει χαρίσει εγγόνι. Κι αυτός δεν το μαθαίνει. Για 30 χρόνια. Ακόμη και στην αληθινή Άγρια Δύση, εκείνος ο ξανθούλης πάντα κατάφερνε να βρει τον Λούκι Λουκ και να του παραδώσει τα τηλεγραφήματά του. Μάλλον πέθανε…

Παραδόξως, αυτό το σύμπαν αναληθοφάνειας καμουφλάρεται με καλοδουλεμένα πλάνα από έναν βετεράνο σκηνοθέτη κι έναν διευθυντή φωτογραφίες που κάνει παπάδες και όλα αυτά συνδέονται με την πραγματικότητα του 21ου αιώνα χάρη στην ερμηνεία του Tim Roth που παίζει το ρόλο του ντετέκτιβ, ο οποίος έχει αναλάβει να συνδέσει την ταινία και τον ήρωά της με την πραγματικότητα.