Η δολοφονία του Jesse James, από τον δειλό Robert Ford.Για ταινία που έχει όλη την πλοκή της απλωμένη στον τίτλο της, η διάρκεια των 2μιση ωρών φαίνεται τουλάχιστον τραβηγμένη μπορείς να πεις, αλλά αν αντέξεις να την δεις, το πιθανότερο είναι να πάψεις να το πιστεύεις. Σε κάτι που μπορεί να σου προκύψει με την ίδια ευκολία μεθυστικό ή νανουριστικό ανάλογα με τα γούστα και τις αντοχές σου, χωρίς να τσιγκουνεύεται ούτε το χρόνο του ούτε το υπερστυλιζάρισμα, ο Andrew Dominik που είχε προκαλέσει μια κάποια αίσθηση πριν εφτά χρόνια με το Chopper (2000) (αναδεικνύοντας και τον Eric Bana σε face to watch), με την ανεκτίμητη συμβολή του κινηματογραφιστή του, του Roger Deakins, αναδομεί όχι μόνο την εικόνα, την αίσθηση και τη μυρωδιά του Φαρ Ουέστ με τον παλιομοδίτικο τρόπο γραφής και ανάπτυξής του, αλλά και ένα πανέμορφο, στοιχειωτικό, λιτό πορτραίτο της αμερικάνικης εκδοχής της έννοιας του θρύλου εικονογραφημένου. Την ουσία του star system και τον τρόπο που οι άνθρωποι χτίζουν την ανάγκη τους γι' αστέρια και μετά απομυζούν, σκοτώνουν, στα πτώματα των αστεριών αυτών. Παρουσιάζει με οικονομική λυρικότητα, τον Jesse James ως όλα αυτά τα πράγματα που τον τραγουδούσαν (παρεξηγημένο ημίθεο επαναστάτη, δίκαιο εκδικητή, καταραμένο ιππότη, μια δύναμη της φύσης που κατέβηκε στη γη για να κρατήσει τις ισορροπίες), την ίδια ώρα που με διακριτική μελετημένη εύστροφη ευστοχία, ανατρέπει τον ίδιο και το τοπίο του, αποκαλύπτοντας μέσα απ' την εξέλιξη του δειλού Robert Ford (ή κυρίου Ripley με ημίψηλο) από πρώιμο celebrity stalker σε εραστή της δονκιχωτικής του φαντασίωσης, τον κούφιο ήχο ενός τσίγκινου ειδώλου.

Σαν ενσαρκώσεις δυο διαφορετικών εποχών, η μια στο ξεκίνημα της δύσης των 34 ετών του ειδυλλιακά ιδεαλιστικού αμίληκτου τυχοδιώκτη Jesse James κι η άλλη στην ανατολή των 19 του ανασφαλούς και απελπιστικά πεινασμένου για εμπνεύσεις, ινδάλματα και κατακτήσεις Robert Ford, η σύγκρουσή τους είναι τόσο αναπόφευκτη και το αποτέλεσμα τόσο προδεδικασμένο όσο διατάζει ο τίτλος της ταινίας. Η δολοφονία του Jesse James, του τελευταίου μιας φάρας σπουδαίων ανδρών, από τον δειλό Robert Ford, τον πρώτο μιας φάρας εμποτισμένων με την πεποίθηση ότι γεννήθηκαν για σπουδαία πράγματα, είναι συνάμα η δολοφονία της ρομαντικής αθωότητας απ' την ασχημόφατσα της πραγματικότητας, η δολοφονία του πατέρα απ' την ενηλικίωση του γιου, η δολοφονία της μποέμικης αυτοδικίας και της ελευθερίας του αμερικάνικου ονείρου απ' τον κρατικό παρεμβατισμό του παγκόσμιο ιμπεριαλισμού. Και τελικά, είναι η δολοφονία του τυχαίου, απ' τον ντετερμινισμό του γραπτού, ή της γραμμένης μοίρας. Ένας θρίαμβος της κεκαλυμμένης χειραγώγησης των συμπτώσεων και της κομβικής τοποθέτησής τους στην ευρεία αψίδα της ιστορίας, με τρόπο τέτοιο που να μακελεύουν με βαμβάκι την ψευδαίσθηση των ελεύθερων επιλογών, ώσπου τελικά βρίσκεσαι μ' ένα πιστόλι στο χέρι, την κάνη του στραμμένη στα όνειρά σου, και καμία άλλη επιλογή απ' το να τραβήξεις τη σκανδάλη. Και να τους απλώσεις τα μυαλά, στο άλογο που καβαλούσαν.

Αδερφός περιποιείται την πληγή αδερφού στη πόλη και αναχωρεί με την γυναίκα και τα παιδιά του για την εξοχή.Πριν από καμιά δεκαπενταριά είκοσι χρόνια, η Αποξένωση (2007) θα τύχαινε διθυραμβικής υποδοχής, αλλά πια θα 'λεγες ότι αυτού του είδους ο κινηματογράφος πέθανε με τον Tarkovsky που, αν όχι τιποτάλλο, είχε την ικανότητα να τον θεωρητικοποιεί όχι μόνο μη αρλουμπολογικά αλλά και από τη πλευρά του δημιουργού. Παρολαυτά, είναι δύσκολο να πεις γιατί δεν έτυχε (η ταινία) της ίδιας, θερμής, υποδοχής με την προηγούμενη του Zvyagintsev, την Επιστροφή (2003). Το πιο πιθανό είναι επειδή ο υπεύθυνος θέλησε να πάει την απλή ιστορία με πολλά επίπεδα στην απεικόνιση αρκετά βήματα παραπέρα, στοιβάζοντας πάνω και στην αφήγηση και στους χαρακτήρες του. Ξεκινώντας, αυτή τη φορά, από διήγημα του William Saroyan, ο Zvyagintsev δίνει προφανώς τη δικιά του διάσταση στις φράσεις "Είμαι έγκυος. Δεν είναι δικό σου.", αφού η πρωταγωνίστριά του δε φαίνεται τόσο πυροβολημένη όσο διαβάζεις ότι είναι στο βιβλίο. Και συνεχίζει με την αγαπημένη του σιωπή, σε δυο εκδοχές, αυτή του ζευγαριού που υπονοεί την πλήρη ασυνεννοησία, απέναντι σε αυτή των αδερφών που δε χρειάζονται λόγια για να καταλαβαίνονται. Ενώ χρησιμοποιεί το τρίτο μέρος για να ανατρέψει τα δυο προηγούμενα, αποκαλύπτοντας όχι μόνο την τελική διάσταση της, επίσης αγαπημένης, βιβλικής αναφοράς του (πρωτότυπου) τίτλου αλλά και μια κάποια αγωνιώδη προσπάθεια να ξεπεραστούν τα στρώματα σε προσωπικότητες και επικοινωνία. Όλα με τη δεδομένη συμπαράσταση κι εδώ του διευθυντή φωτογραφίας, Mikhail Krichman, στην εικαστική ψύχωση και τον συμβολισμό που ξεφεύγουν από την διαδοχή του Tarkovsky (ίσως και σαν άρνηση του χρίσματος από την κριτική) αναζητώντας εμπνεύσεις ριζικότερες, στον Antonioni και στον Bresson για παράδειγμα.

Τα μεσαία (και μισοοικεία) πλάνα, το στήσιμο για την κάμερα, οι χρωματικοί συνδυασμοί, οι εμβληματικές λειτουργίες πορτοπαράθυρων και δεντρολιβαδιών, οι πίνακες και οι απαγγελίες κειμένων, όλα δίνουν μια αίσθηση μελετημένης δουλειάς. Κι αν έχεις μπαφιάσει με αναλογίες εξοχής και παραδείσου, λαγοκοιμάσαι όπου βρεις ησυχία και ζεστασιά, και έχεις δει όλη τη συνέχεια πριν πάρει τον αραμπά να ξεκινήσει, δε μπορείς τουλάχιστο να κατηγορήσεις για υποκρισία τους συντελεστές. Ίσα ίσα.

Το 1980, ο Charlie Wilson, γερουσιαστής του Τέξας, με συντροφιά στριπτιτζούδες και κοκαΐνες σε τζακουτζάρα ξενοδοχείου του Λας Βέγκας, βλέπει στην τηλεόραση τον Dan Rather σε ανταπόκριση από το Αφγανιστάν. Και συγκινείται.Αν έχεις δει το trailer του Charlie Wilson's War (2007) τότε, οπτικά, η υπόλοιπη ταινία δεν έχει τίποτα συναρπαστικό να σου προσφέρει εκτός από κατά βάση αρχειακά πλάνα, δεμένα λίγο άτσαλα με φρέσκα, που καταγράφουν την πτώση σοβιετικών ελικοπτέρων και αεροσκαφών πάνω από το Αφγανιστάν και συνειρμικά και αυτή όλης της κομμουνιστικής υπερδύναμης. Πτώση που προκάλεσε ο Wilson, σύμφωνα με το σενάριο του Aaron Sorkin του West Wing που αναλαμβάνει να κάνει ενδιαφέροντα τα υπόλοιπα από τα, συγκρατημένα, 94 λεπτά της διάρκειας με τις απανωτές φιλελευθεριάζουσες ατάκες του. Και κάπου έτσι περιγράφονται τα δομικά προβλήματα της όλης προσπάθειας, αφού οι ισορροπίες είναι ιδιαίτερα λεπτές και ο χειρισμός εξίσου μετρημένος. Από τη μια ο (σκετο)ελευθεριάζων πολιτικός παραδέχεται ακόμα και ο ίδιος ότι του φέρθηκαν ιδιαίτερα ευγενικά, παραλείποντας επεισόδια εγκληματικής αμέλειας και ανικανότητας, και μεταφέροντας τα υπόλοιπα κυρίως εκτός οθόνης και πουπουλιασμένα, για να μη θιχτεί προφανώς και η δημοφιλής εικόνα του Tom Hanks που τον ενσαρκώνει (και είναι γνωστό ότι τα παίρνει άγρια άμα του σπιλώσεις την αγιοσύνη). Από την άλλη ένας συρφετοχετός από θρησκόληπτους δεξιούς, αδίστακτους σπιούνους, Ισραηλινούς, Άραβες και Πακιστανούς, ωραιοποιείται εξίσου στο όνομα του θανάτου στους Ρώσους που γίνεται επαναλαμβανόμενη ιαχή την οποία καλείσαι να συμμεριστείς απεριόριστα (όσο περίπου και τον ενθουσιασμό για την γλοιώδη προϋπηρεσία του "Dr. Dirty" Avrakotos στην Ελλάδα). Και τέλος, οι φανατικοί Μουσουλμάνοι που κυριολεκτικά επωμίστηκαν το να κάνουν πράξη τους αλαλαγμούς, όχι μόνο γίνονται υποσημείωση στη συνέχεια του ιερού τους πολέμου (σα να κάνεις Ορθόδοξη ταινία τη νίκη των Οθωμανών επί των Καθολικών στη μάχη της Βάρνας και να βάζεις σημείωση στα credits "μετά βίασαν ελαφρά την Κωνσταντινούπολη") αλλά αυτή (η υποσημείωση) χρησιμοποιείται, τόσο συγκρατημένα που σου βγάζει το μάτι και στο σερβίρει σούσι, σαν επιχείρημα για την παραμονή των Αμερικανών στο Ιράκ.

Αν μπορείς να ταυτιστείς με το όλο σκηνικό, τότε αυτά τα Παιχνίδια Εξουσίας έχουν κάτι μισοευχάριστο, μισοέξυπνο, πετσοκομμένο (όχι μόνο σεναριακά) και μη λειτουργικό (εκτός από τις σκηνές όπου συμμετέχει ο Philip Seymour Hoffman) να σου προσφέρουν να περάσεις την ώρα σου.

Κάπου στο επαρχιακό Κολοράντο πέφτει σκάφος πήχτρα στα facehuggers και το νέο υβριδικό είδος Predator/Alien που θα καλλιεργηθεί στους ανύποπτους κατοίκους βολικά διπλανής πόλης. Eντωμεταξύ, ένας Κυνηγός ξεκινάει για.. κυνήγι.Στις συγκρίσεις, το AVP2 (2007) έχει έναν εύκολο αντίπαλο, το προηγούμενο VS, και κάποιους πολύ δυσκολότερους, τα τελειωμένα προηγούμενα ιστορικά franchises της Fox. Και παρόλο που φυσικά δε μπορεί να συγκριθεί με όσα θεμελίωσαν τα εμπορικά σήματα, μπορείς να πεις ότι είναι ένα σκαλοπάτι παραπάνω από την πομπώδη δουλειά του Paul W.S. Anderson στο AVP: Alien vs. Predator (2004). Κάπως όπως ο James Cameron βούτηξε στο αίμα το Alien (1979) του Ridley Scott στους Aliens (1986), εδώ οι πρωτοεμφανιζόμενοι αδερφοί Strause χρησιμοποιούν τη προφανή τους πείρα στα εφέ κι ένα κάποιο σκοτάδι που καλύπτει τον προϋπολογισμό για να προσφέρουν το λουτρό που περίμεναν, ανικανοποίητα, οι φανς από το προηγούμενο επεισόδιο, με βάση ένα γλυκά σχηματικό και ευθύ σενάριο που διαφοροποιείται από το σωρό στην εξόντωση με συνοπτικές διαδικασίες χαρακτήρων που δε φαντάζουν τόσο υποψήφια θύματα (όπως διαπιστώνεις από την εισαγωγή ακόμα). Βέβαια τα υπεραγαπημένα τερατάκια είναι κατά τα άλλα υπερχρησιμοποιημένα (με μικρή εξαίρεση το Predalien -- έμπνευση του Anderson) και η παραγωγή δε κάνει και πολλά να τα προστατέψει από την έκθεση ή τη γελοιοποίηση σε κάποιες σκηνές. Και οι αντιπαραθέσεις τους είναι περιορισμένες χωρίς να καταλαβαίνεις ποτέ την έκτασή τους (i.e. πόσα Aliens απομένουν για γδάρσιμο, πάστωμα, και κρέμασμα από το νταβάνι). Ενώ ο ερασιτεχνισμός της σκηνοθεσίας, σε όλα τα υπόλοιπα βασικά, είναι φως φανάρι.

Χωρικός βγάζει το μπούμερανγκ απ' τη ζώνη και ξεκινά να εκδικηθεί άρχοντα τερατοστρατιωτών που του έφαγε το γιο και του έκλεψε τη γυναίκα.Πιστός στην παράδοσή του, με γεμάτη τη μαρκίζα με γνωστές φάτσες των αζήτητων, και σημαία του τον Jason Statham στην μόνη κακή επιλογή της καριέρας του, που θα την έκανε κάποια στιγμή που χρειαζόταν προφανώς την επιταγή, ο Uwe Boll σακατεύει άλλο ένα video game, αυνανιζόμενος με τις φιλοδοξίες του για Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, που θα μπορούσε να περάσει ως ανεκτό τηλεοπτικό επίπεδο Ηρακλή, αν δεν θύμιζε τόσο πολύ Power Rangers. Δυόμισι ώρες φτήνιας, κακογουστιάς και ασυνάρτητης ασκηνοθεσίας, που σε οποιαδήποτε άλλη πιο φυσιολογική κατάσταση θα κατέληγε κατευθείαν στο DVD, αλλά στη χώρα μας υπάρχει ευτυχώς η Hollywood Entertainment, να βρίσκει οθόνες για όλες τις ταινίες του auter. Επόμενη στάση, Postal (2007).

Λίγο πριν και λίγο μετά την αλλαγή του χρόνου μαζεύτηκαν στα mailboxes τους τα μέλη της διεθνούς Κοινότητας Διαδικτυακών Κριτικών Κινηματογράφου (που προσφέρει στο Rotten Tomatoes την πλειονότητα των βαθμολογιών του διαμορφώνοντας έτσι τον γνωστής εμβέλειας δείκτη του) και έφτιαξαν τη μόνη λίστα κινηματογραφικών επιδόσεων της χρονιάς που μ' ενδιαφέρει στ' αλήθεια, βασικά επειδή η αφεντομουτσουνάρα μου έχει λόγο. Κι έτσι, με την WGA να αφήνει βαθούλωμα 130 εκατομμυρίων δολαρίων χαμένων διαφημίσεων και ακυρωμένων πάρτι στο τσίγκινο γόητρο των Χρυσών Σφαιρών, και την DGA να εξαερώνει την ατμομηχανή του Atonement (2007) αφήνοντας τον σκηνοθέτη της εκτός των υποψηφιοτήτων για τα βραβεία της, οι Μάσες επιστρέφουν στα καθήκοντά τους ξεκινώντας από κάτι πιο σπιτικό, που το λες και breaking, αφού δεν έχει ανακοινωθεί ακόμη.
Αναμενόμενα, το No Country for Old Men και το There Will Be Blood ήταν οι σημαντικότεροι διεκδικητές στις περισσότερες κατηγορίες, με τους Coen να θριαμβεύβουν με έξι (6) στα δεκαέξι (16) συνολικά βραβεία, συμπεριλαμβανομένων αυτών της καλύτερης ταινίας, της σκηνοθεσίας, και του διασκευασμένου σεναρίου. Υποφέροντας από περιορισμένη προβολή και την απόφαση της Paramount να στείλει screeners λίγο μετά τη λήξη της ψηφοφορίας, το There Will Be Blood αρκέστηκε στην καλύτερη ερμηνεία για τον Daniel Day Lewis, και στο καλύτερο soundtrack, που είχε μοιραστεί απ' το Νοέμβρη και προλάβαινες να μάθεις απ' έξω. Όπως μπορείς να υποψιαστείς, για τους ίδιους λόγους την πάτησε ο Tim Burton με το Sweeney Todd, και Into the Wild του Sean Penn.

Αναμενόμενα επίσης, το Juno επιλέχθηκε ως κορυφαίο πρωτότυπο σενάριο, αλλά εξίσου αναπάντεχα, η πρωταγωνίστριά του, Ellen Page, έχασε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας απ' την Julie Christie του Away from Her. Στα αξιοσημείωτα, τα γοριλάκια του geeky fun King of Kong (για το παγκόσμιο πρωτάθλημα κλασικών arcade) έδειξαν μεγαλύτερο εκτόπισμα απ' τον γορίλα Michael Moore και το Sicko του, και στα παράδοξα, ο J.A. Bayona δεν εντυπωσίασε ιδιαίτερα τους onliners με το Ορφανοτροφείο του, κι έμεινε τέταρτος στις κατηγορίες μη αγγλόφωνης ταινίας και Breakthrough Filmmaker, όπου αρίστευσαν αντίστοιχα το Le Scaphandre et le Papillon και η Sarah Polley με το Away from Her. Η τελευταία, με μία ψήφο διαφορά απ' τον Ben Affleck και το Gone Baby Gone, που ξεχώρισε ωστόσο, για την βοηθητική ερμηνεία της Amy Ryan. Αλλά δες την λίστα με την κατάταξη, να μη σ' τα λέω όλα εγώ.

Η τρελοπαρέα επιστρέφει για να βρει χαμένη πόλη από χρυσό, που θα καθαρίσει το όνομα της οικογένειας του ηγέτη τους. Αλλά πάλι κάποιος άλλος τους ακολουθεί για να τους κλέψει το θησαυρό στο τέλος.Ο Nicolas Cage συνοφρυώνεται, σουφρώνει τα χείλη και κουνάει το κεφάλι πάνω κάτω, καθώς το βιβλίο με τα μυστικά τού αποκαλύπτει νέους γρίφους και κυνηγητά να ακολουθήσει πειθήνια, στο sequel ενός απροσδόκητου hit που ευελπιστεί να αποδειχθεί σε χρυσογεννούσα κότα, όπως σε υποψιάζει το απίστευτο cast που προστέθηκε, με την Helen Mirren να βάζει την μπριόζικη ψηφίδα της στο παρελθόν του ήρωα, και τον Εd Harris να προσπαθεί απελπισμένα να βγάλει κάνα φράγκο γιατί η σύνταξη είναι κοντά και με τα ένσημα δε βγάζεις άκρη. Ο πρόεδρος της Αμερικής δεν μπορεί να βρει ξενοδοχείο να κλείσει για τα γενέθλια του, κι αυτή είναι μια απ' τις μικρές απιθανότητες της πλοκής, για να μπορέσει να στηθεί μια απ' τις μεγάλες της, σ' ένα σενάριο που ζει και αναπνέει απ' τις δοκιμασίες των ορίων της καλής σου πρόθεσης, και σε ανταμίβει ανέξοδα, με άμυαλα, προχειροστημένα δείγματα ακίνδυνης δράσης, που σκοπό μάλλον έχουν μόνο να σε βοηθήσουν να ξεχαστείς μέχρι να επιστρέψει ο αληθινός Indiana Jones. Αλλά αν θες τη συμβουλή μου, δες καλύτερα τις προηγούμενες περιπέτειες του αληθινού εξερευνητή, πιο φτηνά θα σου βγει. Και σε χρήματα, και σε εγκεφαλικά κύτταρα.