Ειδυλλιακή πολυμελής οικογένεια χάνει τα πατήματά της όταν ο πατέρας πεθαίνει από καρδιακό, και ξαναβρίσκει στήριγμα όταν αρχίζει να πιστεύει ότι το πνεύμα του τρύπωσε στο τεράστιο δέντρο της αυλής.

Γιος Νεοϋορκέζου μεγαλοκτηματομεσίτη, ο Robert Durst δικάστηκε το 2003 για το φόνο και το διαμελισμό του πτώματος συνταξιούχου γείτονά του, όσο βαρύνονταν με υποψίες ενοχής τόσο για την εξαφάνιση της γυναίκας του στα 80s όσο και για την εν ψυχρώ εκτέλεση κοινής τους φίλης το Δεκέμβριο του 2000.

Αυτομολημένη στρατιωτική μονάδα, συναντά εξόριστη ομάδα ζομποφονιάδων κι επιστρέφει μαζί της στο νησί που είχαν ξεκινήσει να καθαρίζουν από απέθαντους, για να τελειώσει τη δουλειά.

Με κάποιες αλλαγές στη σύνθεσή της, με τη πρόσθεση φωνακλά ανθρωποδιώχτη μικρού ξάδερφου πιο αξιοσημείωτα, η παρέα του δεύτερου βιβλίου ξαναμαζεύεται για να βρει τι απέγιναν οι εφτά χαμένοι άρχοντες της Νάρνια.

Τραγουδιάρης και τραγουδιάρα προσπαθούν να γίνουν αστέρια, υπακούοντας τις συμβουλές μανατζαρέου, που έχει και δημοσιογράφίτσα του κοσμικού, να περιφέρεται τριγύρω του σα μύγα πάνω απ’ τα σκατά.

Σε μια απ’ αυτές τις αξιαγάπητες συμπτώσεις της μοίρας, το Σαββατοκύριακο που ο Δημήτρης Εϊπίδης εγκαινίαζε τη μάχη του με τα θηρία του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, έδωσε τα βραβεία της κι η Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου, που καθίζει στο ΔΣ της, την πρώην διευθύντρια του οργανισμού του βορά, κα Δέσποινα Μουζάκη. Λεπτή ειρωνεία του τυχαίου, που κρύβει πίσω της σκίες πολιτικής τόσο ζουμερές αν τις τραβήξεις, όσο και το σενάριο της ταινίας που θριάμβευσε το βράδυ του Σαββάτου στο παγωμένο Τάλιν της Εσθονίας, και δεν ήταν άλλη από τον The Ghost Writer του Roman Polanski, που ανάμεσα στα έξι βραβεία του, πήρε κι αυτά της ταινίας και της καλύτερης σκηνοθεσίας.

Γεννήθηκε στην Καρδίτσα, μεγάλωσε στην Αθήνα, σπούδασε στην Θεσσαλονίκη, έφυγε με υποτροφία στη Νέα Υόρκη, και πήγε στο Τέξας να μάθει σκηνοθεσία. Εκεί ίδρυσε το Cinematexas, ένα φεστιβάλ μικρού μήκους ταινιών, που ειδικεύθηκε στο να παρουσιάζει πρώιμες δουλειές ανθρώπων που θα απασχολούσαν το παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα στο μέλλον, και στην πορεία, γύρισε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, το The Slow Business of Going (2000), με τη βοήθεια φίλων από τη σχολή και την αρωγή χορηγιών από αεροπορικές. Το 2004, γύρισε στην Αθήνα για να βοηθήσει κι αυτή με τη σειρά της. Αφού έστησε τη χειροποίητη παραγωγή της Κινέττας (2005), της πρώτης ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου, η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη, πήρε το θάρρος να πιστέψει ότι και στην Ελλάδα μπορούν να φτιαχτούν ταινίες απ’ το τίποτα. Δουλεύοντας το σενάριο για τη δική της ελληνική ταινία, έκανε την παραγωγή του Κυνόδοντα (2009), κι ύστερα, με τον Λάνθιμο στη θέση του παραγωγού, σκηνοθέτησε το Attenberg (2010). Την ταινία που την έβαλε να φτιάξει πάλι βαλίτσες, για πρεμιέρα στο διαγωνιστικό της Βενετίας, βραβείο για την πρωταγωνίστριά της, συμμετοχή στο Τορόντο, το Ρέικγιαβικ και το BFI του Λονδίνου, πριν να κάνει τα ελληνικά της αποκαλυπτήρια στο διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, και να ανοίξει στις ελληνικές αίθουσες την ερχόμενη Πέμπτη, με την υποστήριξη του Movies for the Masses.