Το Όνειρο του Ίκαρου (2005)

Προσπάθησε να φανταστείς το Νίκο Αλιάγα σε ρόλο παπά και την Άννα Μουγκλαλίς σε ρόλο παπαδιάς --δε το συλλαμβάνει και εύκολα ανθρώπου νους. Έχει κι άλλο --το Ρένο Χαραλαμπίδη σε ρόλο τρελού επιστήμονα που θέλει να πετάξει. Βάλε και μια γερή δόση και από... Πέτρο Λούκα-Χαλκιά με το κλαρίνο του! Τέλος, κερασάκι στην τούρτα ο μικρός Άγγελος Σιφωνιός που το μόνο που ξέρει από υποκριτική είναι να αγριοκοιτάζει την κάμερα για να δείξει περισυλλογή. Το 'δες τ' Όνειρο.
Ένα παιδάκι που θέλει να γίνει μουσικός και να παίζει κλαρίνο στα πανηγύρια με τους γύφτους, αλλά οι γονείς του δεν το αφήνουν, αυτό είναι όλο κι όλο το ισχνό plot. Πασπαλισμένο με ατέλειωτες σκηνές από ραχούλες, ρυάκια, δέντρα και πρόβατα και φυσικά με ατέλειωτες μελωδίες από κλαρίνα, καταφέρνει να τραβήξει σε τόσο μάκρος ώστε να καλύψει τα 88 λεπτά της ταινίας. Και θα ήταν σκέτο μαρτύριο αν το μοντάζ ήταν έστω ανύπαρκτο. Όταν όμως το μοντάζ δουλεύει υπέρ των κλαρινοπαιχτών, ε, τότε το πράγμα γίνεται ανυπόφορο.

Ο σκηνοθέτης Κώστας Νάτσης έχει δουλέψει λιγάκι στη Γαλλία, εξ ου και το γαλλοτραφές καστ. Δεν ξέρω αν η φολκλόρ διάθεση τον έκανε να διαλέξει το θέμα του ή αν είναι φαν του ευγενούς ήχου του κλαρίνου. Αλλά δεν καταφέρνει τελικά να δημιουργήσει ατμόσφαιρα, αφού τίποτα και κανείς δεν πείθει. Σενάριο, σκηνοθεσία, υποκριτική... εεε, τι σημαίνουν όλα αυτά; Οι αφελέστατοι διάλογοι δεν δείχνουν να έχουν καμιά συναίσθηση τόπου και χρόνου, και η ταινία κυρίως κοπιάρει το στυλ των ταινιών-βοσκοτόπι που έπαιζε η Βουγιουκλάκη στα νιάτα της. Είναι τόσο κουραστική που δεν αξίζει να τη δεις ούτε για να γελάσεις. Αν όμως είσαι φαν του Πετρο-Λούκα Χαλκιά, και του κλαρίνου του, μην τη χάσεις!