The Devil Wears Prada (2006)

Νεαρή φιλόδοξη δημοσιογράφος βρίσκει την πρώτη της δουλειά σε περιοδικό μόδας, μια δουλειά για την οποία χιλιάδες κορίτσια θα πέθαιναν. Όμως η συνεργασία με την τρομαχτικά απαιτητική διευθύντρια, φαίνεται ότι δε θα 'χει αίσια έκβαση...
Τα κλισέ μπορούν μερικές φορές να αποδειχτούν εξαιρετικά διασκεδαστικά με τους κατάλληλους χειρισμούς. Έτσι κι εδώ, το Runway, η σινεματική εκδοχή της Vogue, είναι ένα λαμπερό ιλουστρασιόν που θεωρεί εαυτόν κάτι παραπάνω από ένα ακόμη καταναλωτικό προϊόν: τέχνη, exclusive lifestyle και.. "φωτεινή αχτίδα ελπίδας" για τους μη έχοντες. Η μόδα γίνεται θρησκεία με τη Meryl Streep στη διαβολική ηγεσία. Όμως η νεαρή υποτακτική της Andrea δε συμερίζεται τη τοποθέτηση του περιεχομένου πάνω από την επιφάνεια. Και οι δυο κόσμοι, αφού συγκρούονται, συνεχίζουν την ανεξάρτητη πορεία τους.

Οι χαρακτήρες είναι ιδωμένοι με χιουμοριστική ματιά και καλογραμμένοι, ένα ατού που η ταινία χρωστάει στις μυθιστορηματικές απαρχές της και even more στα πραγματικά πρότυπά της --αν και η συγγραφέας Weisberger αρνείται πεισματικά οποιαδήποτε ομοιότητα του διαβόλου με τη διαβόητη Anna Wintour. Η Meryl Streep απολαυστική σε ρόλο κακιάς με γκρι-άσπρο μαλλί, θυμίζει κάπως Κρουέλα ντε Βιλ. Η Anne Hathaway εκφραστική και στυλάτη, το ίδιο και η αγγλιδούλα Emily Blunt. Το editing δίνει κάθε στιγμή το σωστό ρυθμό, καθώς γοργές εναλλαγές σκηνών πάνω στο pop soundtrack ανεβάζουν την αδρεναλίνη. Βλέπουμε, χωρίς να αγγίζουμε, όσα περισσότερα παλτώ, τσάντες και παπούτσια γίνεται. Και μια παραγωγή που εκτός από ένα ευχάριστο διάλειμμα αποτελεί και το καλύτερο μάθημα μόδας της χρονιάς. Αλλά με το βασικό μειονέκτημα, παρότι απευθύνεται φανερά σε γυναικείο κοινό, να διαιωνίζει ανερυθρίαστα σεξιστικά στερεότυπα της αδίστακτης bitch καριερίστας και της μικρής και άβγαλτης επαρχιώτισσας που γυρνάει τελικά πίσω στον παλιό γκόμενο με συντριβή για να ζητήσει συγγνώμη. Γιατί, δηλαδή, κακό είναι να παρατήσεις έναν φτωχογκόμενο για ένα ζευγάρι Jimmy Choo;