Cidade dos Homens (2007)

Στις φτωχογειτονιές του Rio de Janeiro, το Beverly Hills του 21ου αιώνα ένα πράμα, δυο φρέσκα 18χρονοι ψάχνουν τους πατεράδες τους και το παρελθόν, όσο στο παρόν παίζει αλληλοσκοτωμός για τον έλεγχο της περιοχής.Όποια κριτική και να διαβάσεις για τη Πόλη των Ανθρώπων (2007) ξεκινάει υποθέτω με τη Πόλη του Θεού (2002), και αρκετές υποθέτω όχι γιατί δε ξέρουν άλλη βραζιλιάνικη πέρα από αυτή (και κάνα ντοκιμαντέρ για τo Mexico 70 ή καμιά σχολή σάμπας) αλλά επειδή το θρυλικό φιλμ του Fernando Meirelles έδωσε την ιδέα για σειρά που έγινε ταινία με τη σειρά της. Όλη η αλυσίδα παραγωγής κουβαλάει την ίδια σφραγίδα ποιότητας αλλά το ίδιο μπορείς να πεις συγκρίνοντας Bentley GT με Škoda βανάκι. Ο φωτογράφος το ξέρει το θέμα του, ο μονταζιέρης συνήθισε να κόβει στο ρυθμό της μουσικής ακόμα κι αν αυτή προέρχεται από ντόπιο που βαράει ντενεκέδια να σκοτώσει την ώρα και τη πείνα του, ο σκηνοθέτης έμαθε να δείχνει τον Βορρά στα γενικά του πλάνα. Ο χαμηλός ρυθμός δίνει την ευκαιρία για κάποιες ομορφούλες όσο και οι πρωταγωνίστριες στιγμές, σπάνιες όσο και οι στιγμές με πρωταγωνίστριες, πνιγμένες στις τηλεοπτικές, για το μάτι του Μέσου Κοινού που παραγγέλνει τη τιβί του με ρυθμίσεις χρώματος καρφωμένες στο 110 (ή την βρίσκει από έβδομο χέρι με τη φωτεινότητα στον ουρανό). Το περίεργο είναι ότι υπεύθυνη για την ιστορία είναι σεναριογράφα, το λογικό είναι ότι μοιάζει με επεισόδιο διάρκειας πολύ μεγαλύτερης από το καλό του, προσπαθεί να αντιγράψει όλο το βιβλίο με τους χαρακτήρες κατοίκων φαβέλας, καταφεύγει εύκολα σε ευκολίες. Εύσημα ότι δώσαν περισσότερα απ' ότι πήραν από τη μεγάλη οικογένεια της Ο2 (την εταιρεία του Meirelles) μπορείς να δώσεις με τη σειρά σου μόνο σε κάποιους από το καστ, στο "συμπληρωματική της Πόλης του Θεού" που χρησιμοποιεί η προώθηση μπορείς να συμπληρώσεις "όπως τη φαντάστηκε η γιαγιά σου".