Disney/Marvel μια κινηματογραφική ιστορία
Η εξαγορά της Marvel από τη Disney, το μεγαλύτερο νέο στο χώρο των κόμικς τουλάχιστο στα πεντακόσια χρόνια μετά την ανακάλυψη του γραφίτη, αφορά οτιδήποτε εκτός από αυτά (τα κόμικς) στη βιομηχανία του θεάματος. Η εξαγορά είχε στόχο το "πορτφόλιο 5 χιλιάδων χαρακτήρων" της Marvel όπως ξεκαθαρίζει από τη πρώτη πρόταση η σχετική ανακοίνωση, και αφορά κυρίως βέβαια τη κινηματογραφική βιομηχανία όπου αυτοί (οι χαρακτήρες) μπορούν να αξιοποιηθούν αποδοτικότερα θεαματικά.Ακριβώς 11 χρόνια νωρίτερα, τέλη Αυγούστου του '98, στις αμερικάνικες αίθουσες κυκλοφορούσε το Blade (1998), βασισμένο σε έναν από τους αρκετούς τρομο-ήρωές της από τα 70s που η Marvel είχε αναστήσει με σχετική επιτυχία στα 90s. Η εταιρεία είχε χρεοκοπήσει δυο χρόνια νωρίτερα, οι απόπειρες κινηματογραφικής μεταφοράς του σύμπαντός της ελάχιστα και σπάνια ξέφευγαν από το επίπεδο του.. θρυλικά άθλιου αν και ανέκδοτου Fantastic Four (1994), το Batman & Robin (1997) είχε βάλει camp ταφόπλακα και στον δεύτερο μεγάλο χαρακτήρα της DC, ο Τιτανικός (1997) ακόμα πούλαγε εισιτήρια και χαρτομάντιλα, και ο πλανήτης ακόμα διάβαζε εφημερίδες και reviews που όταν δε χαρακτήριζαν τη ταινία από "silly" μέχρι "comic-book silly" αποστάζαν εμπειρία σε quotes του στιλ "hopelessly dated before its release". Όμως, κυριολεκτικά χορεύοντας στο αίμα από την αρχή, το Blade δικαίωσε όσους βλέπανε στις κομικοταινίες μια από τις τελευταίες ελπίδες του κινηματογράφου, και άνοιξε το δρόμο για να κυριαρχήσουν στο σύμπαν στον 21ο αιώνα.
Αρχές Μαΐου του 2006, οι μέτοχοι της Pixar ετοιμάζονταν να εγκρίνουν την εξαγορά της από τη Disney, μετά από μήνες διεργασιών και έντονων ανησυχιών (διάβαζε καταφτυσιμάτων) στα διαδίχτυα. Bandwidth είχε αρχίσει να φτάνει ακόμα και στα ελληνικά σπίτια, το YouTube έκλεινε εξάμηνο επίσημα στον αέρα και ένα μεγάλο κύκλο συλλογής χρηματοδοτών, το Hollywood είχε αρχίσει να παίρνει ξώφαλτσα χαμπάρι την online ζήτηση για βίντεο που να προωθούν τη πραμάτεια του και ενίοτε την ικανοποιούσε με παραδοσιακά καθυστερημένες μεγαλο-αποκλειστικότητες. Η εποχή ήταν κατάλληλη για να σημαδέψει το πρώτο πιο αναμενόμενο trailer για τα internets, και αυτό ήταν το μεγάλο των δεύτερων Πειρατών της Καραϊβικής που υπόσχονταν από πάνω και μια καλή ματιά στα πιο εντυπωσιακά εφέ στη κινηματογραφική ιστορία. Και ο οίκος του πόντικα το έδωσε για διανομή σε έναν τυχαίο τύπο στο MySpace, σε μια κίνηση τόσο φοβερά μπροστά από την εποχή της που κανένας δε τη πήρε χαμπάρι.
Με το 2009 να μπαίνει στο φθινόπωρό του, τμήμα μιας έντυπης βιομηχανίας με αβέβαιο μέλλον αλλά και κομμάτι της υπόγειας κουλτούρας μιας ολόκληρης γενιάς που έχει πια εκραγεί, η Marvel έχει περάσει στο να παράγει τις δικές της ταινίες, ξεκινώντας με τον καταπετυχημένο Iron Man (2008). Η εταιρεία είχε περάσει στην ενηλικίωση καταργώντας ουσιαστικά τη Comics Code Authority από τις αρχές της δεκαετίας, έχτισε (και του παρέδωσε.. Ultimatum για να το ξαναχτίσει) ένα παράλληλο Ultiverse φιλικό σε παλιούς και νέους αναγνώστες και, κυριότερα, όπως θα σου πει οποιοσδήποτε σεναριογράφος, έχει ήρωες που ζυμώθηκαν με τη γήινη καλειδοσκοπική μαγιά των 60s και έτσι δε χρειάζεται να είσαι κινηματογραφική ιδιοφυία επιπέδου Christopher Nolan για να τους εξανθρωπίσεις. Και από πάνω, όπως θα σου πω εγώ γιατί κανένας δε το παραδέχεται, έχει και τη φοβερή πατέντα των μεταλλαγμένων, των ηρώων που είναι ήρωες και διαφορετικοί από τους άλλους και χωρίς να χρειαστεί να τρέχουν πίσω από ραδιενεργές αράχνες ή έστω στο διάδρομο κανενός γυμναστηρίου. Στη δικιά της πορεία, η Disney μπήκε σε περίοδο συνειδητοποίησης των ορίων της, συνέχισε να δίνει δείγματα εντυπωσιακά ακομπλεξάριστης προώθησης, και οποιοσδήποτε παρακολουθεί τη βιομηχανία έχει καταλάβει ότι δεν έσπειρε εξυπνάδες στα χωράφια της Pixar αλλά αντίθετα στήριξε την εταιρεία-λατρεία, κόντρα στις πολύ πραγματικές (i.e. χρηματιστηριακές) πιέσεις για παπάρες-μαμούθ του στιλ Ice Age 3 (2009). Ο Steven Spielberg δεν είχε καλύτερη επιλογή στέγης για τη Dreamworks τον χειμώνα από αυτή που πήγε την άνοιξη το Up (2009) για άνοιγμα στις Κάνες χωρίς να λογαριάζει δολάρια, και η οικονομική κρίση του πλανήτη μοιάζει γενικά να διευκολύνει τον Bob Iger στο να συλλέγει ποιότητα από έξω, όμως στη πραγματικότητα κάνει πιο ορατή την έμπνευσή του από τις γιγαντοεταιρείες της νέας χιλιετίας (λέγε με Google) και τα μάντρα τους που αποτάσσονται τον σατανά και ενθαρρύνουν τη δημιουργία. Ο CEO της Disney δε δουλεύει για τη ψυχή της μανούλας του βέβαια και στόχος του είναι οι επιτυχίες που να περνάνε σε όλα τα πλοκάμια που έχει απλώσει στο χώρο της ψυχαγωγίας, από την άλλη μπορείς να στοιχηματίσεις ότι η Marvel είχε παραχωρήσει τόσες άδειες εκμετάλλευσης (για κινηματογράφο, τηλεόραση, παιχνίδια, βιντεοπαιχνίδια, συγκροτήματα και πάρκα) που να μη μπορεί ούτε να τις μετρήσει, και με δεδομένες πια τις ορμές των σωμάτων και τη γωνία τους, μπορείς να υπολογίσεις και τα μεγέθη της κρούσης και τη πορεία του συσσωματώματος.