Cache – Κρυμμένος
(4/5)

Σκηνοθεσία: Michael Haneke
Σενάριο: Michael Haneke
Παίζουν: Daniel Auteuil, Juliette Binoche

Δείτε το trailer

(Όπως προβλήθηκε στο 46ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)
Με τις πληγές του Παρισιού να τρέχουν ακόμη ζεστή ντροπή για την εγκληματική αμέλεια και την απομόνωση που επέβαλαν στις πιο άτυχες κοινωνικές μειονότητές τους οι Γάλλοι, το νέο πόνημα του Haneke αποκτά περισσότερη αμεσότητα απ’ όση πιθανώς να περίμενε κανείς όταν η ταινία ακόμη γυριζόταν.

Η φαινομενική ευτυχία μεσοαστικού ζευγαριού, έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα που κρύβει πίσω από τις ατέλειωτες βιβλιοθήκες του, όταν αρχίζουν να λαμβάνουν βιντεοκασέτες από άγνωστο παραλλήπτη, που προφανώς παρακολουθεί το σπίτι τους. Η άλωση του οικιακού τους ασύλου, ξυπνά στο σύζυγο δυσάρεστες αναμνήσεις και μια ανακλαστική ξενοφοβία βαθιά ξεχασμένα, που βασανιστικά θα φέρουν την οικογένεια σε μια μη αναστρέψιμη πορεία προς την καταστροφή.

Ο Haneke, στρατολογεί με μαεστρία τις τεχνικές του αγνού suspense thriller, για να δημιουργήσει το σωστό κλίμα στο οποίο θα ξεδιπλώσει με αφοπλιστική σκηνοθετική ευκρίνεια την αλληγορία του για την απειλητικά έκρυθμη ισσοροπία ανάμεσα στις περισσότερο και λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες της υφηλίου. Με κλειστά, σταθερά πλάνα εξαιρετική φωτογραφία και αριστοτεχνικές ερμηνείες για πολλά βραβεία από τους δυο πρωταγωνιστές του, το Cache κινείται σε ένα περιβάλλον υφέρποντος τρόμου, που δημιουργείται και από την ίδια την ιδέα ότι αυτός που τους παρακολουθεί μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε –αρκεί να πληροί στο μυαλό των πρωταγωνιστών τα φυλετικά χαρακτηριστικά που τον διαφοροποιούν από τους Γάλλους--, αλλά και από την κλινική αποστασιοποίηση του σκηνοθέτη.

Το Cache παραμένει το πιο προσιτό και ανοιχτό στο κοινό έργο του Haneke, για να κλείσει έτσι τον θεατή στο σύμπαν του και να τον κάνει να νιώσει την εγγύτητα της απειλής και του φόβου. Φόβου που τον προκαλεί να ανοίξει τη σκονισμένη ντουλάπα με τους σκελετούς του παρελθόντος, και να αντιμετωπίσει τη φρίκη που θα αντικρίσει, ελπίζοντας μόνο ότι θα το κάνει πιο αποτελεσματικά και ψύχραιμα απ’ ότι ο χαρακτήρας του Auteuil.

Με ιδιοφυή διακριτικότητα, ο Haneke μετατρέπει την ταινία σε μια αποθαρρυντική πρόβλεψη για το μέλλον σε δύο μόνο σκηνές, και με το αμφιλεγόμενο και απελπιστικά ανοιχτό φινάλε, θυμίζει πως, ό,τι κι αν έχουμε ζήσει, όποια φρίκη κι αν έχουμε δει, το πιο πιθανό είναι πως, έχουμε να δούμε κι ακόμη χειρότερα.

Match Point
(3,5/5)

Σκηνοθεσία: Woody Allen
Σενάριο: Woody Allen
Παίζουν: Jonathan Rhys-Meyers, Emily Mortimer, Scarlet Johansson

Δείτε το trailer

Διάβαζα σε ένα blog ότι σε κάποια προβολή της ταινίας, το κοινό ξεσπούσε σε γέλια σε άσχετες στιγμές, προφανώς από κεκτημένη ταχύτητα. Αυτή η παβλοφική αντίδραση είναι μάλλον ανησυχητική για τους Έλληνες θεατές, ιδίως από τη στιγμή που το trailer και μόνο απαλείφει κάθε δυνατή συγγένεια της καινούριας ταινίας του Woody Allen με το πρόσφατο κωμικό μπαγκράου (βλέπε backgound) του.

Αν είχε δει κανείς το trailer, θα ήξερε πως το Match Point είναι ένα ερωτικό τρίγωνο στην καρδιά του Λονδίνου, που πολύ σύντομα καταλήγει σε θρίλερ. Ένας νεαρός επαρχιώτης τενίστας, ανακαλύπτει τον αριβίστα που κρύβει μέσα του, όταν μέσω της δουλειάς του σε ακαδημία τένις, βρίσκει την ευκαιρία να συγχρωτιστεί και να γίνει μέλος της υψηλής κοινωνίας, μέσω του μόνου τρόπου που ένας νεαρός αριβίστας μπορεί να κατορθώσει κάτι τέτοιο: έναν καλό γάμο. Συνήθως όμως, πίσω από κάθε τέτοιο καλό γάμο, κρύβεται μια καλή ερωμένη, που όσο περνά ο καιρός, πιέζει τον αριβίστα και απαιτεί αυτό που δικαιωματικά της ανήκει: στεφάνι. Η πίεση στην προκειμένη περίπτωση γίνεται αφόρητη, κι ο (αντι)ήρωάς μας αντιδρά, με τρόπο καθόλου ευχάριστο για την ερωμένη.

Αυτό που επίσης απαλείφει το trailer, με την απελπιστική διάρκειά του, είναι κάθε πιθανότητα έκπληξης από το σενάριο. Ο Allen, έχοντας μεταφερθεί, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, μακριά από την (μέχρι πρότινος) αγαπημένη του Νέα Υόρκη, σκηνοθετεί ένα καθαρόαιμο θρίλερ χαρακτήρων. To Match Point, εντυπωσιάζει με την άνεση που o Allen κινείται σ’ αυτά τα άγνωστα γι’ αυτόν λημέρια, με την υπέροχη film noir ατμόσφαιρα που δημιουργεί χάρη στην μαγευτική φωτογραφία και τον εξαιρετικό ρυθμό, με την ερμηνεία – αποκάλυψη του Jonathan Rhys Meyers και την αποκαλυπτική ερμηνεία της Scarlet Johansson (όχι, δεν είναι το ίδιο), και πάνω απ’ όλα, με την ολοκληρωτική απουσία των νευρωτικών trademarks του δημιουργού. Ο ίδιος δεν εμφανίζεται μπροστά απ’ την κάμερα, ούτε υπάρχει κανείς να τον μιμείται. Η Νέα Υόρκη έχει γίνει Λονδίνο, και η τζαζ έχει αντικατασταθεί απ’ την όπερα. Η εβραϊκή κοινότητα δεν είναι στόχος σαρκασμού, ούτε υπάρχουν αθεϊστικά ανέκδοτα (παρά μόνο μια διάχυτη ατμόσφαιρα νιχιλισμού, που προσθέτει στον ρεαλισμό της ταινίας). Όμως η απουσία γουντυαλενισμού, κάνει την ταινία καλύτερη; Να σου πω, δεν είναι και απαραίτητο.

Το Match Point είναι σίγουρα η πρώτη ώριμη ταινία του Allen εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ίσως και η πιο ώριμη ever, αλλά δεν έχω δει το Crimes and Misdemeanors με το οποίο όλοι το συγκρίνουν, για να ’μαι και σίγουρος. Όπως και να ’χει, ο τρόπος που διαχειρίζεται το ζήτημα της τύχης, το ρόλο της στη ζωή και το πόσο η δύναμη της θέλησης επηρεάζει το αν το μπαλάκι θα πέσει στην από ‘δω, ή την από ‘κει μεριά του φιλέ, είναι αριστοτεχνικά διακριτικός. Το ίδιο είναι και η θεματολογία της ύβρεως και της θείας νέμεσης, που υποφώσκει στις τελευταίες πράξεις του δράματος. O Allen φέρνει τον αντιήρωά του επικίνδυνα κοντά μας και τον κάνει ακαταμάχητο, πράγμα διόλου εύκολο όταν ο χαρακτήρας που διαχειρίζεσαι καλείται συνεχώς να διαλέξει ανάμεσα στην απληστία και τη λαγνεία, και συνεχώς θέλει να διαλέξει και τα δύο, ή να βρει έναν εύκολο -έστω κι αν είναι ανήθικος- τρόπο να το αποφύγει.

Το μεγαλύτερο ατού της ταινίας, είναι ο αδιαπραγμάτευτος κυνισμός της. Αυτός της δίνει την ικανότητα να συγκινήσει τον σκεπτόμενο θεατή, προσφέροντάς του έναν φιλοσοφημένο σεναριακό πυρήνα. Το μεγαλύτερο μειονέκτημα, είναι η φορμουλαϊκή πλοκή που τον περιβάλει. Όχι ότι τα πράγματα πάνε απαραίτητα όπως τα περιμένεις εξ αρχής, ή ότι η ταινία δεν έχει δόντια να δείξει, αλλά όταν μπεις στο κλίμα, μπορείς με μεγάλη ακρίβεια, να δεις την πορεία που θα ακολουθήσουν τα πράγματα και να προβλέψεις κάθε στροφή κι αναποδοτιμονιά που θα προσπαθήσει να σου κάνει ο Allen. Τώρα πάλι, ίσως να μην έπρεπε να έχω δει και το trailer. Ατύχησα.

Με αμείωτη ταχύτητα συνεχίζει το κάλπασμα του Brokeback Mountain, που βραβεύθηκε ως καλύτερη ταινία απο το Αμερικάνικο Σωματείο Παραγωγών (PGA) χθες, κερδίζοντας τα Capote, Crash, Good Night and Good Luck και Walk the Line.

Το Brokeback Mountain, το gay western δράμα του Ang Lee που μιλά για τον έρωτα ανάμεσα στους καουμπόηδες Jake Gylenhaal και Heathe Ledger, προσθέτει το βραβείο του PGA στις τέσσερις Χρυσές Σφαίρες που είχε κερδίσει την περασμένη εβδομάδα. Τώρα, αναμένει να δράξει τους καρπούς των υποψηφιοτήτων της στα βραβεία των Σωματείων Σκηνοθετών, Σεναριογράφων και Ηθοποιών, μέσα στο μήνα, ενώ στις 31 του Γενάρη, οι δημιουργοί και συντελεστές, περιμένουν να δουν τα ονόματά τους στη λίστα των υποψηφιοτήτων για τα Όσκαρ.

Ο Thierry Fermaux, καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ των Καννών, αφού είδε μια κόπια εργασίας του νέου θρίλερ του Ron Howard την περασμένη βδομάδα στο hollywood, έκλεισε τον Κώδικα Da Vinci για το μη διαγωνιστικό πρόγραμμα της κινηματογραφικής φιέστας της γαλλικής Ριβιέρα.

Η κινηματογραφική μεταφορά του uber best seller του Dan Brown, που θέλει τον Τom Hanks στο ρόλο Αμερικανού μελετητή αρχαϊστικών και μυστικιστικών συμβόλων, να αποκαλύπτει την ανάμιξη της χριστιανικής εκκλησίας στη μεγαλύτερη απάτη στην Ιστορία της ανθρωπότητας, θα προβληθεί για πρώτη φορά στις 17 Μαΐου, ανοίγοντας το φεστιβάλ. Την ίδια μέρα θα παιχτεί και στις αίθουσες της υπόλοιπης Γαλλίας, ενώ η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας έχει προγραμματιστεί για τις 19 Μαΐου.

Αυτή δεν θα είναι η πρώτη φορά που ο Κώδικας Da Vinci επισκέπτεται τη Γαλλία, αφού πριν από μερικούς μήνες, ο Ron Howard κατάφερε να είναι ο πρώτος σκηνοθέτης παγκοσμίως, που πήρε άδεια από το Μουσείο του Λούβρου, για να στήσει το συνεργείο του μέσα στην πιο περίβλεπτη αίθουσά του. Ελπίζοντας να προσελκύσει ακόμη περισσότερες υπερατλαντικές παραγωγές στην ακριβή για κινηματογραφικά γυρίσματα χώρα του, ο Γάλλος υπουργός πολιτισμού χρειάστηκε να παρέμβει προσωπικά, ώστε να γίνει δεκτό το αίτημα του αμερικάνικου studio και η παραγωγή της Columbia να απαθανατίσει αληθινά πλάνα της Τζοκόντα. Έτσι, εκτός απο την έντονη γαλλική παρουσία στο film (με την Audrey Tautou και τον Jean Renο να κρατούν βασικούς ρόλους), το ντόπιο σκηνικό θα αποτελέσει έναν ακόμη λόγο για τους Γάλλους να γεμίσουν τις αίθουσες.

Αν και πλησιάζει τα 48 (αν δεν έχει χακέψει το imdb και υποθέτοντας ότι τους είχε πει την αλήθεια εξ αρχής), η Sharon Stone εξακολουθεί να έχει τον τρόπο της με τις καρέκλες.

Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύουν οι φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν απ' το επερχόμενο Basic Instict 2, στο οποίο ο σκηνοθέτης Michael Caton-Jones (ο άνθρωπος πίσω απ' τα Τhe Jackal και City by the Sea) κάνει ό,τι περνάει απ' το χέρι του, για να μας θυμίζει συνεχώς τη μια απ' τις δυο αξέχαστες σκηνές της πρώτης ταινίας.

Η ταινία αναμένεται στις αίθουσες στα τέλη του Μάρτη.
Τρεις σελίδες με φωτογραφίες, εδώ