(3.5/5)

Σκηνοθεσία: Richard Shepard
Σενάριο: Richard Shepard
Παίζουν: Pierce Brosnan, Greg Kinnear, Hope Davis

Δείτε/Κρύφτε το trailer v



Αν ζούσαμε σ’ έναν ιδανικό κόσμο, το Matador θα ήταν το είδος της ταινίας που θα πήγαινε κανείς να δει το απόγευμα της Παρασκευής μετά τη δουλειά, για ν’ αρχίσει να χαλαρώνει για το Σαββατοκύριακο. Δεν κρατάει πάνω από δύο ώρες, δεν έχει πολιτικό υπόβαθρο ή αλληγορικές προεκτάσεις, δεν βασίζεται σε βιβλίο, δεν είναι μεταφορά τηλεοπτικής σειράς, δεν αφηγείται τη ζωή μιας μεγάλης προσωπικότητας, δεν είναι sequel, αλλά ούτε και prequel. Είναι αυτό που προκύπτει, όταν ένας τύπος έχει μια ιδέα για μια ιστορία που θέλει να πει, κάθεται και την γράφει σε σενάριο, κάποιος του δίνει λεφτά κι αυτός την κάνει ταινία. Μια απλή ιστορία.

Απλή και φρέσκια. Ο Julian Noble (Pierce Brosnan) είναι ένας εκτελεστής στο λυκόφως της καριέρας του, ο οποίος πλησιάζει στην παγίδα που του έχουν στήσει οι αμέτρητοι φόνοι, οι ακόλαστες κραιπάλες, και τα αμείλικτα χρόνια: την αναγκαστική συνταξιοδότηση. Ο Julian, σε ένα από τα τελευταία ταξίδια του, γνωρίζει τον Danny (Greg Kinnear), έναν regular τύπο, φιλόδοξο επιχειρηματία, που προσπαθεί να κλείσει τη μπίζνα της ζωής του. Οι λίγες ώρες που θα περάσουν μαζί αυτοί οι δυο ολότελα διαφορετικοί τύποι στο Μεξικό, θα τους φέρουν πιο κοντά απ’ όσο θα μπορούσαν να έρθουν δυο single-serving friends (θυμήσου το Fight Club) –αλλά όχι τόσο κοντά όσο έφερε η άγρια φύση τους δυο γκεημπόηδες του Brokeback Mountain.

Ο τύπος που σκέφτηκε να ενώσει έναν απρόσμενο χαρακτήρα μ’ έναν εντελώς συνηθισμένο, είναι ο Richard Shepard. Ένας τύπος που προσπαθεί εδώ και μια εικοσαετία να πετύχει κάτι πίσω από την κάμερα, και τώρα, ξαφνικά, κατάφερε να αποσπάσει ένα σωρό ‘μπράβο’ στο Sundance, ακριβώς επειδή το πέτυχε. Το Matador του, είναι μια κωμωδία χωρίς χοντροκομμένα gags, και σεξιστικά υπονοούμενα, και χωρίς προαπαιτούμενο υψηλού IQ, ή διεστραμμένου χιούμορ για να πιάσεις τα αστεία του.

Το σενάριό του, κερδίζει με το σπαθί του επίθετα όπως αναζωογονητικό, δροσερό, πανέξυπνο, ξεκαρδιστικό και σχεδόν ιδιοφυές, ενώ η ανάλαφρη σκηνοθεσία του πίσω από την κάμερα, καταφέρνει αφήνει χώρο στους ερμηνευτές του να αναδείξουν τις φινετσάτες νότες του. Ο εξαιρετικός ρυθμός το κρατά πάντα σπιρτόζικο, ενώ οι δύο εξαιρετικοί πρωταγωνιστές ξεδιπλώνουν στην οθόνη ευπρόσδεκτες ποσότητες κωμικής ευρηματικότητας, αριστοτεχνικό συγχρονισμό, και φοβερή χημεία.

Ο Brosnan, στην πιο τολμηρή παραλλαγή του ρόλου που τον έκανε star πρώτου μεγέθους, απέχει έτη φωτός από τον Bond και τους συναδέλφους του, και την ίδια στιγμή τους κρατά κοντά του, με έναν τρόπο γήινο, αποκρουστικό και διαβολεμένα συμπαθή συγχρόνως –σαν να τους κλείνει το μάτι και να τους προετοιμάζει, με το στραβωμένο χαμόγελο και το κενό του βλέμμα, για τα γηρατειά τους. Μαζί με τον Greg Kinnear, ιδανικό στο ρόλο του καθημερινού nobody που ζει μια larger than life εμπειρία, οι δυο τους είναι οι ψυχή αυτού του απολαυστικού buddy movie, που ρίχνει οξυγόνο στα βαλτωμένα νερά της ανάλαφρης, διασκεδαστικής πλευράς του κινηματογράφου.

IV. Fiction
Η ιστορία μας ξεκινάει με τη Vi να.. ιππεύει το φίλο της. Και γρήγορα γίνεται αντιληπτό ότι ιππεύει πολιτικά ορθά - ένα θύμα εγκεφαλικού. Όταν τελειώσει (η Vi φυσικά), το θύμα θέλει να της διαβάσει την ιστορία του. Η Vi δε φαίνεται να 'χει όρεξη για πολλές συμπόνιες και φεύγει. Το θύμα όμως διαπιστώνει ότι δε τον.. θέλει πια ("You hardly even sweat anymore when we have sex") και μένει μαζί του από οίκτο.

Cut! και βρισκόμαστε στη τάξη να ακούμε την (πραγματική) ιστορία (αγάπης μεταξύ μιας πολιτικά ορθής κι ενός εγκεφαλικού θύματος είπαμε). Οι συμφοιτήτριες, στον ίδιο ορθό δρόμο, κατασυγκινούνται. Μια μόνο κακίστρω του κάνει διστακτικά σχόλια ότι ντροπιάζεται μόνος του. Cue για τον απειλητικό αράπη καθηγητή, να θάψει αλύπητα την ιστορία και έμμεσα το θύμα. "The story is a piece of shit."

Cut! και το θύμα κάτι ψυλλιάζεται. Η ορθή δικαιολογείται. Δεν ακολούθησε τις συμφοιτήτριες (του δρόμου) γιατί φοβήθηκε τον κακό αυστηρό καθηγητή. Αλλά είναι μόνος στις απόψεις του, τα βιβλία του χάλια και τόσο (αχ τόσο) επιθετικά, και σιγά επειδή πήρε το Πούλιτζερ. "You just wanna fuck him! Like Catherine and every other white cunt on campus." Ξανά cut! και τα υποχρεωτικά κλάματα με συμπαράσταση φίλης. Ακολουθεί οριστικός χωρισμός από το τηλέφωνο.

-You did the right thing.
-I know that. Fucking cripple.

Cut! και η Vi Rightthing πνίγει το πόνο της στο ποτό. Στο μπαρ, όλως τυχαίως, που συχνάζει ο καθηγητής. Τον πλησιάζει, τον χαιρετάει, τον ρωτάει άμα είναι μόνος. Δε της λέει τίποτα. "Can I join you?" Καμία απάντηση. "Gee, thanks." Και αρχίζει να του λέει, πόσο της αρέσει η τάξη και πόσο τον θαυμάζει και της αρέσουν τα βιβλία του. Και πόσο κακή ήταν η τελευταία ιστορία της. Και πόσο σκατά ήταν η ιστορία του (πρώην) φίλου της.

-Do you think I have potential as a writer?
-No.
-Thank you for being honest. I have so much respect for you.

Cut! και το ζευγαράκι μας προχωράει στο δρόμο. Ο αράπης προχωράει δηλαδή, αγνοώντας την και η Vi ακολουθεί σα χαμένη. Ξαναμανα cut! και είμαστε στο σκοτεινό διαμέρισμα του σκοτεινού καθηγητή. Η Vi πάει στη τουαλέτα για το απαραίτητο φρεσκάρισμα. Και ανακαλύπτει ένα πάκο με φωτογραφίες. Οι συμφοιτήτριες του ορθού δρόμου και μη. Γυμνές. Δεμένες. Δυο δυο ενίοτε. Αρχίζει να μιλάει μόνη της. "Don΄t be a racist. Don΄t be a racist. Don΄t be a racist..."

Cut! Και βγαίνει από την τουαλέτα για να αρχίσουν τα προκαταρκτικά (υποθέτει). "It΄s a really nice place you have. Is the rent high?". Ο αράπης παραμένει αραχτός στο κρεβάτι. "Take off your top." "Now... take off the rest." "Turn around." "Bend over." Στήνεται στον τοίχο, πάει πίσω της, κατεβάζει το παντελόνι και αρχίζει.. τις γλύκες, μέσα έξω (γι' αυτό και οι διακοπές παρακάτω)

-Say... 'nigger, fuck me'.
-Oh... bu...uh... I can΄t say that.
-Say... 'nigger.'
-...
-Say, 'nigger!'
-Nigger.
-'Fuck me hard!'
-Fuck... Me... Hard!
-Say, 'Nigger, fuck me hard!'
-Nigger... Fuck... Me... Hard!
-Again!
-Nigger... Fuck... Me... Hard!
(συνεχίζεται το ίδιο μοτίβο με αυξανόμενο ρυθμό και ουρλιαχτά)

Cut! και το πρώην θύμα λυπάται τον εαυτό του στον καθρέφτη. Χτυπάει η πόρτα, εμφανίζεται η Vi κλαμένη, ως νέο θύμα πλέον.

-Can I come in?
-You΄re all... sweaty.

Cut! και ακούμε την ιστορία του (νέου) θύματος. "So John flipped her around and slammed her against the wall." Αυτή δεν ήθελε αλλά τι να κάνει? Σκέφτονταν τα αγαπημένα της πρόσωπα, όσο.. τη βίαζε. "She had entered college with hope, with dignity... but she would graduate as a whore." Cue για τις συμφοιτήτριες να αρχίσουν να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους (όσα δε τους έχει ξεσκίσει ήδη ο αράπης δηλαδή). "I was brought up in a certain way. And this is... mean-spirited." "It was completely racist... and beyond that I felt deeply offended as a woman." "Totally phallocentric. And so weirdly misogynistic."

Το τέλος, το ιστορικό, το σκεπτικό και τα συμπεράσματα στο επόμενο μέρος. Μη πυροβολείτε το σκηνοθέτη (ούτε τον υπογράφοντα) μέχρι τότε.

Ι. Ο Βιασμός
Ο βιασμός, το ""πάρσιμο" με τη βία, είναι ίσως η κορυφαία γυναικεία φαντασίωση. Σίγουρα πάντως η πιο δύσκολα αποδεκτή, δημόσια. Ανομολόγητη (και ακόμα πιο έντονη) στην ιστορία.

Τα πράγματα φυσικά αλλάζουν. Έχει μπει σιγά σιγά σε όλες τις λίστες των αγαπημένων γυναικείων φαντασιώσεων (είτε τις συντάσσουν άντρες είτε, κυρίως, γυναίκες - και κυριότερα, ψυχολόγοι). Είναι αποδεκτή από το φεμινιστικό κίνημα. Και ακόμα και στα κέντρα πρόληψης/υποστήριξης θυμάτων βιασμού έχει πια εξέχουσα θέση.

Η δικαιολόγηση είναι, συνήθως, ότι ναι μεν οι γυναίκες έχουν την έντονη επιθυμία να παραδώσουν τον έλεγχο (και την ηθική ευθύνη) αλλά το κάνουν μόνο στις φαντασιώσεις τους όπου.. έχουν τον έλεγχο.

II. Ο Αράπης
Πάρσιμο με τη βία χωρίς ενοχές, δε γίνεται προφανώς από ιππότες με άσπρα άλογα. Όσο πιο ζώο με πρωτόγονα ένστικτα τόσο μεγαλύτερη η απόλαυση. Ενισχυόμενη και από τη γνώση-φαντασίωση ότι είναι η συγκεκριμένη γυναίκα που ξυπνάει τα ένστικτα και τη βάρβαρη απώλεια ελέγχου (του.. ζώου).

Κατά συνέπεια όσοι κατά καιρούς δαιμονοποιούνται από τη κοινωνία, γίνονται πρωταγωνιστές σε κάθε θηλυκό υγρό όνειρο. Την ακόμα συντηρητική εποχή των αρχών του '80 (όταν.. βασιλιάς ήταν ακόμα ο μπετατζής στην απέναντι οικοδομή) ο Παπαχρόνης, που αποδεδειγμένα βίαζε και σκότωνε όποια έβρισκε μπροστά του, έπαιρνε ένα σωρό γράμματα λατρείας, καθημερινά, στη φυλακή, καταδικασμένος σε θάνατο.

Ο εγχώριος αράπης είναι πια ο αλβανός. Όσο πληθαίνουν οι φωνές για χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, αδικαιολόγητα βίαιες συμπεριφορές και (σεξουαλική) πείνα, τόσο λυσσάνε όλες. Και όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνει η γκετοποίηση τόσο θα μεγαλώνει και ο μύθος (και η.. λατρεία).

III. Οι Ενοχές
Οι στατιστικές (και η συλλογική εμπειρία) λένε ότι οι γυναίκες, σε πολλαπλάσιο βαθμό από τους άντρες, προχωράνε στο να υλοποιούν τις φαντασιώσεις τους. Και με αντίστοιχα πολλαπλάσια ψυχρότητα και μεθοδικότητα.

Στην αντιμετώπιση της.. υλοποίησης είναι και ο διαχωρισμός.

• Κάποιες, επιμένοντας ψυχρά λογικά, δε περιμένουν εν θερμώ πάρσιμο εν μέσω.. λουλουδιών. Ξέρουν τι κάνουν, το απολαμβάνουν, και δεν έχουν και μεγάλα προβλήματα μετά.



• Η μεγάλη πλειοψηφία έχει τυπικά ακόλαστα.. ένοχη συμπεριφορά. Πείθει τον εαυτό της να προχωρήσει, με γελοίες αλλά.. πολιτικά ορθές και κοντά στη ψυχολογία της δικαιολογίες - "δεν είμαι ρατσίστρια", "το κάνω από συμπόνια", "δε θα τον αφήσω να μου φερθεί άσχημα", "θα μου δείξει τη κρυμμένη του στοργή και καλοσύνη", "εγώ θα τον εκμεταλλευτώ" κτλ. Και όλα αυτά βέβαια όσο στη πράξη χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να φτάσει στο.. πήδημα χωρίς έλεος.
  
  Αφού.. τελειώσει (το προχώρημα), ακολουθεί νέος γύρος (απ)ενοχοποίησης. Από τη μια ολοκληρώνεται η φαντασίωση με την αποποίηση των ευθυνών ("το ζώο", "ο λιγούρης", "που να το φανταστώ", "δε μπορούσα να κάνω τίποτα", "με βίασε") ενώ ταυτόχρονα αναβιώνει κρυφοφανερά ("δε κρατιόταν", "δε τελείωνε", "του ξύπνησα τα ένστικτα", "μα κι εγώ να μη το υποψιαστώ", "είμαι κακό κορίτσι τι να κάνω").
  
  Ο κύκλος κλείνει με τη συνειδητοποίηση και αποδοχή της πουτανιάς, ως στίγμα και παράσημο. Συνήθως, ανοίγει νέος άμεσα.



• Κάποιες τέλος μετανιώνουν ειλικρινά. Η συμπεριφορά τους δε διαφέρει σε τίποτα απολύτως από τις παραπάνω. Ούτε στο νέο.. άνοιγμα.

Στο επόμενο μέρος: Το ζουμερό ρομάντσο (με φωτό παρακαλώ)

Transamerica

(3,5/5)

Σκηνοθεσία: Duncan Tucker
Σενάριο: Duncan Tucker
Παίζουν: Felicity Huffman, Kevin Zegers, Fionnula Flanagan

Δείτε/Κρύφτε το trailer v

(Όπως προβλήθηκε στις 11ες Νύχτες Πρεμιέρας)
Η Bree λίγο πριν την προγραμματισμένη εγχείριση αλλαγής φύλου, προκειμένου να γίνει και επίσημως transexual, μαθαίνει ότι έχει ...έναν γιο! Καθώς τον συναντά διαπιστώνει ότι είναι ένας προβληματικός νεαρός, που παίρνει ναρκωτικά και πηγαίνει με άντρες για χρήματα. Μαζί ξεκινούν ένα ταξίδι και η Bree προσπαθεί να έρθει κοντά του και να τον κάνει σωστό άνθρωπο στην κοινωνία, αλλά ούτε λόγος να του αποκαλύψει τη σεξουαλική της ταυτότητα, πόσο μάλλον ότι είναι ο πατέρας του!

Το «Transamerica» είναι ένα road movie, όπου πράγματα συμβαίνουν και αλλάζουν την Bree μέσα της, παρόλο που η επιθυμία της είναι να αλλάξει το... απ’ έξω της. Μην περιμένετε μια καρικατούρα με φτερά και πούπουλα. Η Bree είναι ένας αληθινά δυστυχισμένος άνθρωπος, αλλιώς δε θα ντρεπόταν να μιλάει ανοιχτά για τις προτιμήσεις της. Και ο γιος της, τελικά όταν το μαθαίνει, δεν έχει πρόβλημα με το γεγονός αυτό καθ’ αυτό, αλλά με το ψέμα και την υποκρισία!

Η ταινία έχει χιούμορ, χωρίς να γίνεται φτηνή και πολλές έξυπνες σκηνές, με μακράν αυτή του πάρτι, όπου οι καλεσμένοι αποδεικνύουν περίτρανα ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα, από εδώ οι άντρες, από εκεί οι γυναίκες, αλλά υπάρχουν άνδρες που νιώθουν γυναίκες, γυναίκες που νιώθουν άνδρες, γυναίκες που δε μοιάζουν με γυναίκες και πάει λέγοντας (κατά το γνωστό τραγούδι των Blur)! Με ρεαλισμό παρουσιάζεται η αντιμετώπιση της Bree από τους γονείς της, που επιμένουν να τη φωνάζουν... Stanley! «Μου λείπει ο γιος μου», δηλώνει η μητέρα της για να πάρει ως απάντηση το πικρό, αλλά αληθινό «δεν είχες ποτέ γιο».

Η Felicity Huffman (γνωστή από το «Desperate Housewifes» βραβεύτηκε στο φεστιβάλ της Tribeca για την ερμηνεία της και είναι υποψήφια για Όσκαρ Α΄ γυναικείου ρόλου -όχι άδικα αφού υποδύεται με επιτυχία τη γυναίκα που είναι παγιδευμένη στο σώμα ενός άνδρα.

Συμπέρασμα; Straight, gay, bi, trans ή asexual, δεν έχει σημασία ο σεξουαλικός προσανατολισμός, αλλά ο κινηματογραφικός! Η Ακαδημία θα έχει άραγε την ίδια άποψη;

Walk The Line

(2/5)

Σκηνοθεσία: James Mangold
Σενάριο: Gill Dennis, James Mangold
Παίζουν: Joaquin Phoenix, Reese Witherspoon, Robert Patrick, Ginnifer Goodwin

Δείτε/Κρύφτε το trailer v

Ποιος ήταν ο Johnny Cash; Δεν είμαι σίγουρη ότι ξέρω. Θα με ενδιέφερε να μάθω; Εχμ, αμφίβολο. Αν όμως ήθελα να μάθω, τι θα μπορούσα να κάνω; Να δω την ταινία Walk The Line (υποψήφια για 5 συνολικά Όσκαρ), τη βιογραφία του διάσημου στην Αμερική (ίσως και αλλού) μουσικού, που απεβίωσε το 2003. Και τι θα μάθαινα; Ότι όλοι οι σταρ έχουν προβλέψιμες και παρόμοιες πορείες, και ακόμα χειρότερα τα biopics τους, δηλαδή οι ταινίες με θέμα τη ζωή τους επίσης. Ακολουθεί απλός οδηγός σκηνοθεσίας βιογραφικών ταινιών.

Ξεκινάμε με ένα εκτενές flashback στις πιο έντονες –αν είναι και τραυματικές, χαράς ευαγγέλια για το σεναριογράφο- αναμνήσεις από την παιδική ηλικία –που παρά τη φτώχια και την ανέχεια, το άστρο του πρωταγωνιστή μας έλαμπε και η αποφασιστικότητα του, ήταν τόσο κοφτερή, σα να έμπαινε ο Κρόνος στο Δία, (όπως ακριβώς είδατε στο Ray ή σε ελληνικές ταινίες του 60). Κατόπιν ακολουθούν τα πρώτα βήματα, η ανακάλυψη από σπίρτο-παραγωγό και ο πρώτος και επιτυχημένος δίσκος. Αλλά αυτό φέρνει πολύ δουλειά, έρχονται και οι τουρνέ, οι θαυμάστριες, τα συμβόλαια, οι επιτυχίες στα charts, οι συναυλίες: fast forward με μονταρισμένα, χαρακτηριστικά στιγμιότυπα, να ντύνονται μουσικά με #1 τραγούδι, γνωστό και ως το «βίντεο κλιπ της ανόδου» (ή της προπόνησης αν πρόκειται για τον Rocky). Ότι ανεβαίνει κατεβαίνει, όμως, και τότε έρχεται το αλκοόλ, να και οι τσακωμοί, η ρήξη με τη σύζυγο (με διάλογους που έχετε δει στο Ray, μπορεί και στη Βέρα Στο Δεξί), ώστε με συνοπτικές και συνάμα απλές διαδικασίες να έρθει το διαζύγιο, o εθισμός, η σύλληψη για ναρκωτικά, και τα δημοσιεύματα σε σκανδαλοθηρικά έντυπα, (όπως ακριβώς έχετε δει στο Ray ή στην Τατιάνα). Και μετά... επιστρέφουμε στην αρχική σκηνή.

Σήμερα πια, ως διά μαγείας, συνήθως χάρη στον έρωτα, καθώς πίσω από κάθε μεγάλο άνδρα κρύβεται μια Θεοδώρα, ο πρωταγωνιστής, έχει λύσει όλα τα προβλήματα, και σε ένα δυνατό comeback κλείνει θεαματικά τη καριέρα του πάνω στη σκηνή... Στη συγκεκριμένη ταινία, τον πρωταγωνιστικό ρόλο κρατάει ο Joaquin Phoenix, που παίζει με ύφος μανιακού με γαστρεντερίτιδα, γεγονός που σε κάνει να θες να πέσεις στο κρεβάτι μαζί του και ταυτοχρόνως να τον ρίξεις στα λιοντάρια, μαζί με τη πάντα συμπαθητική Reese Witherspoon, (γνωστή και ως η μοναδική περίπτωση στο Hollywood, που ο σύζυγος έχει ωραιότερα οπίσθια από τη γυναίκα του) -οι οποίοι παρεμπιπτόντως ερμηνεύουν οι ίδιοι τα τραγούδια, πράγμα όχι απαραίτητα καλό, ενώ είναι και οι δύο υποψήφιοι στις κατηγορίες Καλύτερου α΄ανδρικού και γυναικείου ρόλου, αντίστοιχα, επίσης όχι απαραίτητα καλό.

-Ένα ουίσκι… με λίγο πάγο… και κοκακόλα…
-Μάλιστα κύριε… τι θέλετε άλλο; Έχουμε απ’ όλα…

Το τριήμερο που όλοι περιμέναμε, είναι προ των πυλών. Το 4ο Φεστιβάλ Ελληνικού Καλτ Κινηματογράφου, θα γεμίσει το Gagarin 205 και την οθόνη του με τις πιο trashy στιγμές της ελληνικής βιντεοεποχής, που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε, και δε θέλουμε να θυμόμαστε.



Στις 17, 18 και 19 Φεβρουαρίου, ο πολυχώρος στο 205 της Λιοσίων και η Astra, θα προσφέρουν στο πιστό τους κοινό, πλαστικές καρέκλες, φτηνή μπύρα, κακή εικόνα, μπουκωμένο ήχο, trash, kitsch, cult και κέφι, κέφι, κέφι, σε μια διοργάνωση που χρόνο με το χρόνο αποκτά όλο και περισσότερους οπαδούς. Η πρώην αποθήκη προβλέπεται και φέτος ασφυκτικά γεμάτη, αφού τα sold out εισιτήρια είναι πια σύνηθες φαινόμενο για τους διοργανωτές, ιδίως στις βραβεύσεις του εκάστοτε τιμώμενου προσώπου.

Φέτος, ο Γιάννης Φλωρινιώτης είναι αυτός που θα δεχτεί την τιμητική πλακέτα από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του φεστιβάλ, Νίκο Τριανταφυλλίδη, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι μια φιγούρα που δεν μπορεί να περιοριστεί στο βιντεο, αλλά υπερβαίνει, με την cult ακτινοβολία του, οποιοδήποτε μέσο επιλέγει κάθε φορά να υπηρετήσει. Στο αφιέρωμα στη μεγάλη αυτή προσωπικότητα, θα προβληθούν οι ταινίες Και Ξανά Προς τη Δόξα Τραβά (17/02 στις 18.00), ο Τραγουδιστής και το Κορίτσι του Μπαρ (18/02 στις 19.00) και το Κρίμαν (19/02 στις 13.30). Η απονομή της τιμητικής πλακέτας στο Γιάννη Φλωρινιώτη, θα γίνει το Σάββατο, 18/02 στις 22.00

Το παρόν θα δώσουν και τα δυο αγαπημένα ινδάλματα του φεστιβάλ, ο Απόστολος Σουγλάκος (τιμώμενο πρόσωπο στο 1ο Φεστιβάλ) και ο Κώστας Γκουσγκούνης (τιμώμενο πρόσωπο της 3ης διοργάνωσης), αφού ο πρώτος θα δώσει μια «live παράσταση-κάτι μεταξύ trash stand up comedy, υπερρεαλιστικού βαριετέ και σκυλάδικου ραπ», ενώ ο δεύτερος θα μοιραστεί τη σκηνή με τον Τριανταφυλλίδη, σε μια «εκ βαθέων εξομολόγηση για το σινεμά, τη ζωή και το σεξ.»

Ανάμεσα στις ταινίες που θα προβληθούν, ιδιαίτερο ενδιαφέρον συγκεντρώνουν δύο καινούριες παραγωές. Το Καράτε: Τυφλή Φυγή (17/02 στις 20.00), του Ηλία Αραβαντινού, μια ελληνική παρωδία των ταινιών πολεμικών τεχνών, γυρισμένη με τις δυνατότητες βίντεο μιας ψηφιακής φωτογραφικής μηχανής και με ένα δημοσιογραφικό κασετόφωνο για τον ήχο, αλλά και το Κλισέ (18/02 στις 16.00), του Στέφανου Πρόκου, που κανιβαλίζει τα χολυγουντιανά κλισέ με το δροσερό χιούμορ του, και τις αντοχές του κοινού με την διάρκειά του. Στα highlights του φετινού προγράμματος, και η προφεστιβαλική, αγιοβαλεντίνικη βραδιά, με τον περιβόητο Μάριο Blackman (του aka ράδιο Blackman) σε live dj set, αλλά και το μεταμεσονύχτιο ποτ πουρί ερωτικών σκηνών από την πλούσια ελληνική βιντεογραφία, την Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου.

Το πλήρες πρόγραμμα, που όπως θα διαπιστώσετε, έχει ανησυχητικά πολλές ομοιότητες με αυτό των περασμένων ετών, μπορείτε να το βρείτε εδώ.