Hodejegerne (2011)

Κυνηγός κεφαλών τεχνολογικής εταιρείας, περνά τα βράδια του κλέβοντας έργα τέχνης, για να χρηματοδοτήσει τη σχέση του με γκαλερίστα που θα μπορούσε να είναι και μοντέλο, για τις χάρες τις οποίας τον βάζει στο μάτι ένας κυνηγός κεφαλών κυριολεκτικότερου τύπου. Ήδη πολυνίκης στα βραβεία της χώρας του και των γειτονικών, για τις προηγούμενες δουλειές του, ο Morten Tyldum κάνει μ’ αυτή του την ταινία το πέρασμά του στην ευρύτερη διεθνή αναγνώριση, μεταφέροντας στην μεγάλη οθόνη νουβέλα πατριώτη του, εμποτισμένη με τον σκοτεινό χιουμοριστικό κυνισμό των Coen, σε περιτύλιγμα πλοκής που θα μπορούσε να έχει βγει απ’ τις γειτονιές του Fargo (1996), όχι μονάχα χάρη στις τονικές ομοιότητες της δουλειάς του Νορβηγού με αυτή των οσκαρούχων Αμερικανών, αλλά και λόγω της πυκνότητας των ανατροπών και των αναπάντεχων στροφών που επιφυλάσσει η ιστορία του στους αντικονφορμιστικούς της αντιήρωες, κομπλέ με την αγριάδα της βίας που πρέπει να αντέξουν για να φτάσουν στο τέλος των διαδρομών τους. Ένα παιχνίδι γάτας και λαδοπόντικα, που κόβει τα γκάζια της έντασής του μονάχα για να σε μπουκώσει με το ψαχνό των υποπλοκών του, το κυνήγι των κεφαλοκυνηγών του σε τυλίγει σε νεονουάρ ατμόσφαιρα πνιγμένη σ’ αυτήν την υπόλευκη σκανδιναβική ασπρίλα του ημιπαρόντως ήλιου, με την φωτογραφία του John Andreas Andersen να αναδεικνύει τις ιδιαιτερότητες του τοπικού τοπίου, χωρίς να σου τις τυλίγει μονίμως σε ματσάκι από καρτ ποστάλ, ενώ οι κεντρικοί ερμηνευτές του, χαρίζουν στον Tyldum τον ηλεκτρισμό που χρειάζεται να διαπεράσει την ταινία του, για να μην καταπλακωθείς απ’ τις απανωτές στρώσεις τις πλοκής. Φτωχότερο απ’ όσο θα του έπρεπε στο επίπεδο της δεύτερης ανάγνωσης των αφορμών για κοινωνικο-οικονομικών αρωμάτων παραλληλισμούς και κανιβαλισμούς, τούτο το μικρό δείγμα σοβαρού και μαζεμένου κινηματογράφου είδους απ’ τη βόρεια Ευρώπη, είναι προορισμένο για άμεση cult αναγνώριση ως ένα καλοκουρδισμένο θρίλερ που δεν μένει στο επίπεδο το ψυχολογικό, παρ’ ότι αριστεύσει κυρίως σ’ αυτό, και είναι μια καλή ιδέα να το προλάβεις τώρα που είναι ακόμη φρέσκο και ζωντανό (αν δεν το’χεις ήδη πετύχει σε καμιά ιδιωτική προβολή στην οθόνη του υπολογιστή σου), προτού το περιλάβουν οι γραμμές παραγωγής να το κάνουν λαμπόγυαλο, για να σου το σερβίρουν στ’ αμερικάνικα, στο ίδιο συμφωνημένο και προγραμματισμένο remake του.