Η Σλοβακία είναι ένα ειδυλλιακό μέρος στην Ανατολική Ευρώπη, δίπλα στην Ολλανδία, όπου μιλάνε γερμανικά (και στην Ολλανδία και πιθανώς και σε όλη την Ευρώπη). Τα παιδιά είναι πάμφτωχα και μιας και δεν έχουν (δημοτικό) σχολείο να πάνε, γυρνάνε ζητιανεύοντας, κλέβοντας και δολοφονώντας. Οι γυναίκες είναι ψηλές, αδύνατες, χαζοχαρούμενες, βυζαρούδες και παντού και πάντα πρόθυμες. Αφού άντρες δεν υπάρχουν πουθενά γιατί σκοτώθηκαν όλοι στο πρόσφατο πόλεμο...


Όμως, στην Ευρώπη, δεν είναι όλα όπως φαίνονται. Και θα το ανακαλύψεις, αν έχεις διάθεση να ξεγράψεις 55 λεπτά απ' τη ζωή σου, παρακολουθώντας, σαν εισαγωγή, ότι πιο ερασιτεχνικό έχει καεί σε φιλμ από την εποχή των πρώτων stag films - χωρίς να υπονοώ καν ότι συγκρίνονται σε ενδιαφέρον ή έμπνευση (από "πραγματικά γεγονότα").

Μετά τα 55 (λεπτά, χρόνια τι σημασία έχει?), όταν γίνεται και η αποκάλυψη του πραγματικού τουριστικού προορισμού στη Σλοβακία, το να βρεθείς στη καρέκλα-λεκάνη τουαλέτας ενός απο τους θάλαμους μαρτυρίων του Hostel (2005) με κάποιο άγνωστο να σου πριονίζει τους αστραγάλους, φαντάζει τόσο χαλαρωτικό όσο μια σάουνα με τις Barbara Nedeljakova και Jana Kaderabkova. Και όλη αυτή η απόλαυση κρατάει κάνα δεκάλεπτο, πριν το υποχρεωτικό χάπι-ending.

Και μπορεί ο Eli Roth να φοράει τις επιρροές του περήφανα στο κούτελο, μιας και ο Quentin Tarantino.. παρουσιάζει, και ο Takashi Miike κάνει ένα καμέο. Αλλά ο Tarantino δε κατηγορήθηκε ποτέ σαν ελιτιστής και υπεράνω χρημάτων και ο Miike άφησε τον Ichi the Killer (Koroshiya 1 - 2001) για παραμύθια για μικρά παιδιά (βλ. Yôkai daisensô (2005) - θα του γράψω κι αυτουνού τίποτα άμα δε με προλάβει ο dalaiklama). Και το πόνημα του μαθητή δεν έχει ούτε τον αυτοσαρκασμό (ίσα ίσα παίρνει τον εαυτό του, γελοία, πολύ σοβαρά) ούτε τη δίψα για αίμα (παρά τα 150 γαλόνια που χύθηκαν στα γυρίσματα) των δασκάλων του.

Έχει μόνο τη δίψα για εύκολο χρήμα και εντυπωσιασμό μικρών παιδιών.

Όπως ενδεχομένως έχετε πληροφορηθεί από τις αρμόδιες πηγές, άρχισε την περασμένη Πέμπτη το 7ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας. Φέτος, με την συνεργασία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών έχει μαζέψει 17 ταινίες παραγωγής 2005, που θα προβληθούν για πρώτη φορά στη χώρα μας, στις αίθουσες Αττικόν και Απόλλων, αλλά και στο auditorium του Ινστιτούτου.

Στις προβολές της διοργάνωσης, που θα διαρκέσει έως και την Κυριακή 9 Απριλίου, συμπεριλαμβάνεται μια επιλογή από τις καλύτερες ταινίες της πρόσφατης γαλλικής κινηματογραφικής παραγωγής, καθώς και δύο αφιερώματα στον Μιχάλη Κακογιάννη και τη Jeanne Moreau. Στο πρόγραμμα βρίσκονται από 8 ταινίες για το κάθε τιμώμενο πρόσωπο, οι οποίες καλύπτουν όλο το φάσμα των ταλέντων και των ικανοτήτων των δύο τιμώμενων προσώπων.

Αυτό που ανεβάζει την αίγλη του φετινού φεστιβάλ και το κάνει να ξεχωρίζει απ’ τις περασμένες διοργανώσεις του, είναι το πλήθος και η ποιότητα των καλεσμένων, με τον Vincent Cassel (πρωταγωνιστή του θρίλερ Sheitan, που πρωτοπροβάλλεται απόψε στις 23,00, στο Αττικόν), να πιάνει το πιο pop corn άκρο τους, και τον Patrice Leconte (σκηνοθέτη του Les Bronzes 3, που θα παιχτεί αύριο στις 20.30 στην ίδια αίθουσα) να ηγείται των βετεράνων του γαλλικού.

Σήμερα το μεσημέρι, πραγματοποιήθηκε κοινή συνέντευξη τύπου των Vincent Cassel και Kim Shapiron, σκηνοθέτη του Sheitan, όπου ο Vincent Cassel, με φαρδύ παντελόνι και μαύρη σαγιονάρα, δήλωσε ότι δεν πηγαίνει πια σινεμά, και πιστεύει περισσότερο στη δύναμη του DVD, για την οικονομική βιωσιμότητα των ταινιών. Οι δυο τους, θα βρεθούν αργότερα και στην προβολή της ταινίας τους, και θα δεχθούν ερωτήσεις από το κοινό μετά την προβολή, οπότε αν ποτέ θέλατε να χιμήξετε στον σύζυγο της Monica Belluci, τώρα είναι η ευκαιρία σας.

Σχετικά με τις ταινίες πάντως, το πρόγραμμα μπορείτε να βρείτε εδώ, και να σημειώσετε από τώρα το Le Petit lieutenant, που κέρδισε φέτος το Cesar Α’ γυναικείου ρόλου, το Les Chevaliers du Ciel, που απ’ ό,τι ακούω, είναι το γαλλικό Stealth και θα βγει στις ελληνικές αίθουσες μέσα στον Απρίλη, το Les Poupes Russes που, αν θυμάστε το Euroflirt αυτό είναι κάτι σαν sequel του, ενώ αν δεν το θυμάστε, παίζει η Audrey Tautou, που φαντάζομαι τη συμπαθείτε. Για τα παιδάκια, ο Αστερίξ και οι Βίκινγκς, το πιο ακριβό κινούμενο σχέδιο της Ευρωπαϊκής παραγωγής, θα κάνει εδώ την πρεμιέρα του, ενώ μάλλον θα ευχαριστηθούν και το Le roman De Renart.

Κι αμα πάρουμε πρέφα και τίποτε άλλο καλό, εδώ είμαστε.

Αυτήν την εβδομάδα η ελληνική κινηματογραφία φαίνεται να έχει αποδεχτεί την πορεία της προς την κόλαση, και αποφάσισε να πάει στον αγύριστο με μια τρελή φιέστα. Μετά τον Σάκη Ρουβά, άλλη μια σούπερ σταρ του ελληνικού πολιτισμού, προσθέτει το όνομά της στα πιο ανέλπιστα κινηματογραφικά credits της Ιστορίας: Δόμνα Σαμίου.

Η Δόμνα Σαμίου και το μπαλέτο της ευελπιστούν να ξεπεράσουν τη Βανέσα Αδαμοπούλου στα hits του MftM

Η δημοφιλής (?) 78χρονη τραγουδίστρια με την μικρασιατική καταγωγή, που έχει συνδέσει το όνομά της με την ανάδειξη και τη διαφύλαξη της παραδοσιακής ελληνικής μουσικής, θα αφήσει για λίγο το μικρόφωνο και τα νταούλια, για να συμμετάσχει στην νέα συμπαραγωγή των Odeon, Nova και Graal. Η ταινία, που δεν έχει ακόμη τιτλοφορηθεί, θα μας ταξιδέψει «στα μαγευτικά μονοπάτια της Μικράς Ασίας, όπου μέσα από μεθυστικά αρώματα και παραδοσιακές μουσικές, θα σχηματιστεί ένας συγκλονιστικός έρωτας ανάμεσα σε έναν Αρμένιο και μια Ελληνίδα,» σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου.

Το σενάριο, που υπογράφει ο Κώστας Κουτσομύτης και αναμένεται να περάσει ένα τελευταίο χτένισμα από τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, θα «εκτυλίσσεται σε δύο χρόνους, το παρόν και το μέλλον.» Η Δόμνα Σαμίου θα κρατά προφανώς τον ρόλο της περί ου ο λόγος Ελληνίδας στο παρόν, η οποία θα αναπολεί τον έρωτα της ζωής της με τον Αρμένιο. Τον Αρμένιο μάλλον θα υποδύεται ο ίδιος ο Παπακαλιάτης, άγνωστο το γιατί.

Για την Ελληνίδα στη νεαρή ηλικία, αν και δεν έχει ανακοινωθεί επισήμως τίποτε μέχρι ώρας, τα διάφορα ονόματα που ακούγονται αυτή τη στιγμή, καλύπτουν το χαώδες φάσμα από την Κάτια Δανδουλάκη μέχρι τη Sienna Miller –ναι, καλά διαβάσατε, την Sienna Miller, και αυτό βγήκε από χείλη εκπροσώπου της Graal. Ξεπερνώντας το γεγονός ότι η κα Δανδουλάκη δεν είναι νεαρά, και ότι η Sienna Miller δεν είναι Ελληνίδα, εμείς θα επιτελέσουμε το χρέος μας για δημιουργική κριτική προτείνοντας την Δήμητρα Ματσούκα, μιας και «το φυσικό χάρισμα επικοινωνίας της με το κοινό μας κάνει να νιώθουμε σίγουροι για την εμπορική επιτυχία της ταινίας», για να θυμηθούμε τα χτεσινά. Ή, ακόμη καλύτερα, τη Δήμητρα Μαργέτη, που ίσως μπορέσει να εξασφαλίσει στο ελληνικό σινεμά ένα πιο ομαλό πέρασμα στην νέα του κατοικία. Αιωνία του η μνήμη…

Είναι δύσκολο να φανταστείς, στην Ελλάδα, ότι μια ταινία όπου τα φτιάχνει ένας πιτσιρικάς με τη 16χρονη κόρη ενός θρησκόληπτου, και σκοτώνει τον αδερφό της όταν τους ανακαλύπτει, θα θεωρούνταν "η πιο προκλητική ταινία της χρονιάς". Μάλλον.. επιστημονικής φαντασίας θα χαρακτηρίζονταν. Το δεύτερο σκέλος (αυτό του φόνου). Αφού οι πιο πολλές κατηχητικοπούλες είναι υπεράνω του μέσου όρου και της κοινής ηθικής. Και οι συγγενείς τους, το πιο απειλητικό που κάνουν είναι.. τα στραβά μάτια.



Αυτό που παραγνωρίζουν όμως αρκετοί, ακόμα και μετά τις δραματικές τελευταίες προεδρικές εκλογές, είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, ένα από τα μεγαλύτερα και πιο "προηγμένα" κράτη στο κόσμο, αποτελούν επίσης και ένα από τα πιο εξαιρετικά θρησκευόμενα. Και ακόμα και η Εξελικτική Θεωρία (του Δαρβίνου) τους έκατσε στο λαιμό, δε τη κατάπιαν ποτέ, και προσπαθούν όλο και πιο έντονα να τη φτύσουν. Και σε τέτοιες συνθήκες η, διαβόητη πλέον, κριτική του Variety που χαρακτηρίζει τον The King (2005) επιβλαβή ηθικά και ενοχλητικό δραματουργικά, είναι υπόδειγμα αυτοσυγκράτησης (σεμνότητας και ταπεινότητας).



Ήταν στραβό το κλίμα λοιπόν για τη ταινία, το 'φαγε και o Todd McCarthy. Ξεκίνησε με Sean Penn σα χριστιανό πατέρα, Daryl Hannah μάνα, Alison Lohman κόρη και.. φιλοδοξίες. Και κατέληξε μετά απο πολλές ενδιάμεσες αντικαταστάσεις ηθοποιών, ατυχήματα και χρεωκοπίες να ψάχνει διανομή και αξιοπιστία στην αμερικάνικη αγορά (όπου τελικά ανοίγει σε κάποιες αίθουσες στις 5 Μαίου). Παρόλο που 'χει τον λατίνο "καρδιοκατακτητή" Gael García Bernal στον πρωταγωνιστικό ρόλο και τον "Academy Award nominee" σεναριογράφο του Monster's Ball (2001) στοn υποβολέα.

Το τελικό αποτέλεσμα πάντως μόνο αποκαρδιωτικό δεν είναι. Ο Penn σίγουρα θα 'δινε στη ταινία @@ αλλά και ο (Academy Award winner) Hurt κάνει μισο-οσκαρική δουλειά. Και η (αξεπέραστη Rita του Malholland Dr. (2001)) Laura χωρίς-Elena-πια Harring όσο να 'ναι.. βοηθάει. Και άμα ξεπεράσεις το γεγονός ότι και οι δυο του βασικού ζεύγους κοντεύουν τα 30 και παίζουν τινέιτζερ, και το σενάριο έχει τεράστιες τρύπες, καταλαβαίνεις ότι..

Πρόκειται για μια, κάθε άλλο παρά πατερναλιστική, παραβολή για τη πίστη και τη συγχώρεση, που απογειώνεται από τη φωτογραφία του Eigil Bryld, και τη μουσική του Max Avery Lichtenstein. Και σου καρφώνεται, στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου, για καιρό. Όπως Θα 'πρεπε.

Μέχρι σήμερα, το MftM είχε να ευχαριστεί τη Βανέσα Αδαμοπούλου για έναν σημαντικό αριθμό απ’ τα hits που έπαιρνε απ’ τα search engines. Τώρα, ήρθε η ώρα να μαζέψουμε ακόμη περισσότερα ξέμπαρκα clicks χάρη σε ένα άλλο όνομα: Σάκης Ρουβάς.


Ο super-pop-star με τη λουστραρισμένη οδοντοστοιχία και την μυστική, κερκυραϊκή συνταγή για μακαρόνια με κιμά, θα πρωταγωνιστήσει στην νέα παραγωγή της Village Roadshow Productions Hellas, σύμφωνα με ανακοίνωση της εταιρείας που μετρά στο ενεργητικό της την Πολίτικη Κουζίνα.

Λεπτομέρειες για την ταινία, όπως το στόρι και οι υπόλοιποι συντελεστές, δεν έχουν ακόμη ανακοινωθεί, αλλά από τη στιγμή που πρωταγωνιστής θα είναι ο Σάκης Ρουβάς, αυτά είναι –όπως είπαμε—λεπτομέρειες. Εμείς ελπίζουμε να πρόκειται για ψευδοβιογραφική ταινία με περίπλοκες κοινωνικές προεκτάσεις στα χνάρια του 8 Mile (με πρωταγωνιστή τoν Eminem), αλλά φαντάζομαι κάτι τέτοιο έχει τις ίδιες πιθανότητες με ένα πάντρεμα του Καφέ της Χαράς με το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι. Ίσως και λιγότερες.

Ο Διευθύνων Σύμβουλος του ομίλου Village Roadshow, Χάρης Αντωνόπουλος, αναφέρει ότι «ο επαγγελματισμός, η μεθοδικότητα αλλά και το φυσικό χάρισμα επικοινωνίας του [Σάκη Ρουβά] με το κοινό είναι τα στοιχεία τα οποία μας κάνουν να νιώθουμε σίγουροι για την εμπορική επιτυχία της ταινίας,» ενώ ο ίδιος ο Sakis, που θα παρουσιάσει σε λιγότερο από δύο μήνες την τελετή της Eurovision με την Μαρία Μενούνος (yes, κι άλλα hits!), δηλώνει «πολύ ευλογημένος που βλέπω τα όνειρά μου να γίνονται πραγματικότητα.» Τα γυρίσματα θα γίνουν το ερχόμενο καλοκαίρι, και η ταινία προγραμματίζεται να βγει στις αίθουσες το Δεκέμβριο του 2006.

Στο επίσημο site του τραγουδιστή (στο οποίο μπορεί να ακούσει κανείς και τα τελευταία του hit, απλά και μόνο ανοίγοντάς το) δεν έχει αναφερθεί ακόμη κάτι σχετικό, και δεδομένης της ώρας που έγινε η ανακοίνωση από την εταιρεία, υποθέτω είναι ασφαλές να πούμε, ότι το διαβασατε πρώτοι εδώ, έτσι;

Update: Σύμφωνα με τις mourlokakomoires, ο Sakis θα παίζει ένα ροκ σταρ που περιοδεύει ανά την Ελλάδα (όπως αμερική) με πούλμαν, προσπαθεί να σώσει τον ντράμερ του από τα ναρκωτικά και ερωτεύεται την πουλμαντζού του. Τώρα βέβαια, επειδή το blog είναι πολύ νέο ακόμα, για το αν συμπρωταγωνίστρια θα είναι η Δόμνα Σαμίου όρκο δε παίρνω.

Η εποχή των καλοκαιρινών μπλοκμπάστερ ("εφεύρεση", θυμίζω, κι αυτή του Spielberg) πλησιάζει στις αμερικάνικες πολιτείες. Και ανοίγει στις 5 Μαίου με τη τρίτη συνέχεια των Επικίνδυνων Αποστολών.

Έτσι, φυσιολογικά, ο προωθητικός μηχανισμός της ταινίας ανεβάζει ρυθμούς και μετά τα τίζερ και τα τρέιλερ αρχίζουν να κυκλοφορούν και τα μίνι αφιερώματα (featurettes). Και τι άλλο να μας ενδιαφέρει στο Mission: Impossible III (2006) από τις εντυπωσιακές σκηνές?

Στο ψητό λοιπόν, επιστρατεύονται λυτοί και δεμένοι για να μας πείσουν ότι ο Tom Cruise κάνει όσα δεν έχει κάνει μέχρι τώρα. Και τα κάνει όλα εντυπωσιακά και μόνος του (βλ. χωρίς κασκαντέρ). Βέβαια, τον Τομ να τρέχει με όλη την εντυπωσιακή βαρβατίλα που 'τρεχε και.. η Scarlett Johansson στο Νησί (2005), τον είδαμε και στο Πόλεμο των Κόσμων (2005), ας πούμε. Και ο Philip Seymour Hoffman (πασίγνωστος, δυστυχώς, πια ως.. ανδροπρεπής Τρούμαν Καπότε (2005)) και ο Jonathan Rhys-Meyers (που ακόμα και η Σκάρλετ τον βρήκε πολύ θηλυπρεπή για τα γούστα της στα γυρίσματα του Match Point (2005)) δεν είναι και οι ιδανικότεροι για θαυμαστές.

Πέρα από κακίες και κακεντρέχειες πάντως (άφθονες για να θάψουν και το Πύργο του Άιφελ τελευταία), ο Κρουζ φαίνεται συνηθισμένος σε επικίνδυνες αποστολές και η ταινία πάει, σύμφωνα με τις περισσότερες εκτιμήσεις, να κόψει πάνω από $150 εκατομμύρια τις πρώτες βδομάδες της στο αμερικάνικο μποξόφις. Και αν ακόμα αναρωτιέσαι (verbal) ποιος θα γράψει αυτή τη φορά το "εμπνευσμένο" από το θέμα της σειράς κομμάτι, ο Kayne West είναι, και ήδη έχει παρουσιάσει το πρώτο από.. δύο.

Αν και η ταινία που «άνοιξε» επίσημα το ελληνικό πρόγραμμα του 46ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (με την προτροπή του προέδρου Χωραφά «κυρήζω αυτό το φεστιβάλ ανοιχτό»), δεν κατάφερε να γεμίσει την αίθουσα του Ολύμπιον, αλλά μπόρεσε ωστόσο να συγκεντρώσει την αρκετά υψηλή βαθμολογία του 3.9 (στα 5) από το κοινό.

Η ιστορία μιας δυσλειτουργικής οικογένειας που αναστατώνεται ακόμη περισσότερο όταν την επισκέπτεται η Λιούμπη (στο ρόλο η πανέμορφη Ευγενία Καπλάν), μια νεαρή ρωσίδα που αναλαμβάνει να φροντίζει την κατάκοιτη μητέρα, είναι ένα κλασικό crowd-pleaser, που δεν καταφέρνει να ξεφύγει απ’ όλα τα προβλήματα που συνήθως έχουν τα crowd-pleasers, και λέγονται κλισέ.

Ωστόσο η ανταπόκριση του κοινού, πρέπει να έφερε μεγάλη ευτυχία στην κα Γιούργου, η οποία όπως είπε σε συνέντευξη στον Γ. Δηράκη, κάνει «λαϊκό κοινωνικό σινεμά» ψάχνοντας ευνόητα σχήματα γα να περάσει στον απλό θεατή τις κοινωνιολογικές της ανησυχίες. Φυσικά και είμαστε μαζί της στην προσπάθεια να απευθυνθεί στις μάζες και φυσικά χαιρόμαστε που δεν την ενδιαφέρει το «ψυχοψαχτικό» σινεμά, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι της δίνουμε άφεση όταν χρησιμοποιεί σκηνοθετικές κοινοτοπίες και σεναριακές ευκολίες για να καλύψει τις κοιλιές της ταινίας και να σπρώξει την εξέλιξη της πλοκής.

Η υπόθεση και η εκτέλεση της ταινίας δεν έχουν τίποτε που να την ξεχωρίζει από δράμα τηλεοπτικού επιπέδου, ευκολοχώνευτο κι ευκολολησμόνητο, και άτολμο, όμως η ταινία έχει στα θετικά της την πρωτάρα Καπλάν, ένα πραγματικά εντυπωσιακό εύρημα που αφήνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Αλλά είναι κρίμα που η εύθραυστη ρωσίδα με το εκφραστικό βλέμμα έχει απέναντί της έναν εκνευριστικά αφελή χαρακτήρα, που παίζει με περιορισμένη απόδοση ο Αλέξης Γεωργούλης. Αν και μονοπωλεί την κάμερα, όντας ο κεντρικός χαρακτήρας μέσω του οποίου η Γιούργου προσπαθεί να αναδείξει τη σαπίλα που κρύβεται πίσω από τις πόρτες των ελληνικών σπιτιών, ο ωραίος Αλέξης δεν μπορεί να κερδίσει ούτε μια σκηνή όταν μοιράζεται το πλάνο, με πιο τρανταχτές αποδείξεις των μικρών του διαστάσεων στο κινηματογραφικό πανί, τις σκηνές που μοιράζεται με τον Νίκο Γεωργάκη, έναν ηθοποιό που εντυπωσιάζει με τις κρυμμένες ερμηνευτικές του δυνατότητες όταν το σενάριο τον καλέσει να τις εμφανίσει, και χάρη σ’ αυτές κέρδισε το Κρατικό Βραβείο Β’ Ανδρικού.