Δυο μαθητευόμενοι μάγοι χωρίζουν τα τσανάκια τους, όταν ο ένας (ενδέχεται να) προκαλεί το θάνατο της γυναίκας του άλλου. Το τραύμα μετατρέπεται σε μια άνευ προηγουμένου αντιπαλότητα ανάμεσά τους, η οποία εκτονώνεται με αβυσσαλέες δολοπλοκίες με στόχο την απόκτηση της τέλειας μεθόδου εκτέλεσης του απόλυτου μαγικού, που θα κάνει τον έναν θεό και θα σβήσει τον άλλον από το χάρτη.Επειδή βέβαια αν βάλεις δυο μάγους να πολεμάνε ο ένας με τον άλλο με μαγικά, είναι μαθηματικά βέβαιο --ακόμα κι αν είσαι ο Peter Jackson-- ότι το αποτέλεσμα θα δείχνει αρκετά γελοίο, εδώ η μάχη γίνεται σε πιο εγκεφαλικό επίπεδο. Και λογικό, αφού βέβαια δεν πρόκειται για μάγους, αλλά για ταχυδακτυλουργούς --οι αληθινοί μάγοι εκείνη την εποχή, ήταν οι απόγονοι αυτών που μερικούς αιώνες πίσω τους κάναν barbeque, και σήμερα τους λέμε επιστήμονες.

Το βραβευμένο βιβλίο φαντασίας, παρουσιάζεται βασικά σαν μια σειρά επιστολών και ημερολογίων των δυο μάγων, και κάπως έτσι το μεταφέρει κι ο Nolan στο πανί. Οπότε υπάρχει μπόλικο voice over να καλύπτει τα κενά που δεν μπορούν να γίνουν εικόνες χωρίς να καταλήξεις με ταινία 24ωρης διάρκειας, κι αυτό είναι πάντα πρόβλημα σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Όμως μετά το πρώτο 20λεπτο δεν σου κακοφαίνεται και τόσο, γιατί ο Nolan θυμάται τα κόλπα του Memento (2000) και μπλέκει τα timelines με ξεχωριστή ευκρίνεια, ενώ τόσην ώρα σε έχει τυλίξει σε πανέμορφες εικόνες με εξαιρετικά σκηνικά και κοστούμια. Και κάπου εκεί παίρνει μπρος και η έντονη δραματουργία του καλοκουρδισμένου αυτού θρίλερ, υποβοηθούμενη από τρεις απ’ τις πιο δυνατές αντρικές ερμηνείες της χρονιάς. Τις οποίες ωστόσο δεν έχει και ούτε πρόκειται να θυμηθεί κανείς βραβειοδότης, αφού δεν δίνονται σε βαριά δραματική ταινία. Τέλος πάντων. Η ταινία μάς έχει πλασαριστεί ως ένα σακί με twist endings, που δεν απέχει και πάρα πολύ απ’ την πραγματικότητα, με τη διαφορά ότι αποκαλύπτονται από νωρίς, πράγμα που μάλλον θα ενοχλήσει όποιον ενοχλείται ιδιαίτερα απ’ αυτά τα πράγματα. Τους άλλους θα τους ξενερώσει απλά η ξεκούδουνη λύση του δράματος, που συνορεύει επικίνδυνα με την sci-fi παρωδία, και μειώνει την τελική εικόνα της καλοδουλεμένης παραγωγής, και σίγουρα της καλύτερης απ’ τις δυο φετινές ταινίες με μάγους. Άντε, κι απ’ του χρόνου πίσω στο Hogwart’s.

Την ίδια εποχή που το Όνομα του Ρόδου (1986), βασισμένο στη πρώτη νουβέλα του Umberto Eco, έγραφε κινηματογραφική ιστορία με τη σοκαριστική παγερή υπερ-ρεαλιστική εικονογράφησή του από τον Jean-Jacques Annaud, η σοκαριστική θερμή υπερ-ρεαλιστική ιστορία του ανθρώπου με τη καλύτερη μύτη για γυναικεία (υποψήφια) πτώματα γίνονταν παγκόσμιο best-seller. Τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια ο συγγραφέας του Αρώματος, Patrick Süskind, δε τόλμαγε ν' ανοίξει τη πόρτα του. Αφού το πιο πιθανό ήταν να βάραγε πάλι το κουδούνι ο Bernd Eichinger, παραγωγός του Ρόδου και της πανέμορφης Ιστορίας Δίχως Τέλος (1984), που του 'χε ανοίξει η όρεξη κι έκανε αμέτρητες μεταφορές, βιβλίων, κόμικ και παιχνιδιών.
Την ιστορία.. καταδίωξης ο Süskind, παλιός στα σενάρια και τα θεατρικά έργα, την έκανε σατιρική ταινία στο Rossini (1997), αλλά τελικά υπέκυψε στις απανωτές προτάσεις του Eichinger με τη νέα χιλιετία. Τη σκηνοθεσία της πιο ακριβής γερμανικής παραγωγής ανέλαβε, φυσικά, ένας ακόμη συμπατριώτης τους ο Tom Tykwer με τις περγαμηνές του πιο τεχνικά έξοχου φιλμ που βγήκε από τη χώρα του τη τελευταία δεκαετία τουλάχιστο, του Τρέξε Λόλα Τρέξε (1998). Και με σκεπτικό τόσο εύλογο που όλοι φαίνεται να το αγνοούν ότι μπορείς να κάνεις μια ταινία με αρώματα, χωρίς ξύσε και μύρισε σα το Polyester (1981) του John Waters, όπως μπορείς να γράψεις κι ένα βιβλίο που να κυριαρχούν στη θεματική του. Έτσι το αποτέλεσμα είναι λίγο πολύ αναμενόμενο (τι νομίζεις ότι κάθισα και το 'γραψα το κατεβατό για να βγάλω τα συμπεράσματα μόνος μου?), με τον παραγωγό από τη μιά να ισχυρίζεται ότι το φιλμ είναι ακριβώς όπως το φαντάστηκε, και τον σκηνοθέτη να διεκδικεί τη πατρότητα κάθε μιας εικόνας. Η Ιστορία Ενός Δολοφόνου είναι τόσο ιστορική όσο οι πρώτες παραγωγές του Eichinger, τόσο εκπληκτική στις εικόνες της όσο θα μπορούσε ο Tykwer με ασυγκράτητο προϋπολογισμό και, επιπλέον, τόσο ωμά κοντά σε όσα έγραψε ο Süskind όσο επιτρέπουν οι συμβάσεις μιας άλλης τέχνης. Ακριβώς όμως όπως και ο ήρωάς της, που δεν αφήνει ούτε μια στιγμή χωρίς να να τον νοιάζεται, η ταινία δεν έχει άρωμα και ψυχή και αναζητά να τα υποκαταστήσει με ότι έχει προικιστεί. Και ακριβώς όπως και η νουβέλα, που δεν αφήνει ούτε μια στιγμή χωρίς να τη νοιάζεται, χωνεύεται καλύτερα σε κομμάτια (αντί και τα 147 λεπτά της μονοκοπανιά).

Από τη Maxine, την estelle, τη stella, τον rotweiler, τον dailaklama, τον verbal κι εμένα, πολλές ευχές για καλά ζωϋφιασμένα gay μαύρα αραχνιασμένα μίνι σκυλίσια και δεμένα Χριστούγεννα!

Με δυο ταινίες για το παιδικό (κυρίως) κοινό υποδέχεται τις γιορτές των Χριστουγέννων το Νεανικό Πλάνο και το Σινε Φιλίπ. Τα Strings (2004) και La Guerre des Tuques (1984) παίζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με καθυστέρηση από 2 έως... 22 χρόνια, χωρίς αυτό πάντως να μαρτυράει κάτι για την ποιότητά τους.

Το Strings /Το Νήμα της Ζωής, είναι μια μεγαλεπήβολη κινηματογραφική παραγωγή που γυριζόταν επί τρία χρόνια, αποκλειστικά με μαριονέτες. Οι αμέτρητοι χειριστές που επιστρατεύτηκαν για να ζωντανέψουν με ξύλο και κλωστή την ιστορία του πρίγκιπα Χαλ Τάρα που προσπαθεί να εκδικηθεί τον θάνατο του πατέρα του και βρίσκει τον έρωτα στη μέση του πολέμου των Έμπαλον και των Ζέριθ, δίνουν στην ταινία ένα αποτέλεσμα άφθαστης αισθητικής και στυλ. Τα νήματα που κινούν τις μαριονέτες μετατρέπουν τα ανέκφραστα ανδρείκελα σε όργανα που ξεδιπλώνουν το εύρος και την ομορφιά της γλώσσας του σώματος, και δεν κρύβονται, παρά υψώνονται προς τον ουρανό για να συμβολίσουν την εύθραυστη ζωή τους. Γι' αυτό δεν είναι περίεργο, που για να πεθάνει μια μαριονέτα, αρκεί να κοπούν τα νήματά της. Ένα από τα ευγενέστερα ευρήματα του σκηνοθέτη στις σκηνές μαχών.

Στο La Guerre des Tuques / Το σκυλί που Σταμάτησε τον Πόλεμο, το καναδέζικο family classic της προπερασμένης δεκαετίας, μια παιδική αντιπαλότητα οδηγεί στη δημιουργία δυο συμμοριών που αποφασίζουν να παίξουν χιονοπόλεμο με στρατηγική, για το ποιός θα κατακτήσει το χιονοφρούριο. Το πανταχού παρόν love story, η αντιπολεμική διάθεση και οι αντιρατσιστικές νύξεις κάνουν την ταινία φορέα χρήσιμων μηνυμάτων, πέρα από νοσταλγική καρτ-ποστάλ με χιόνια, έλκηθρα και το δυναμικό σκυλί Αγίου Βερνάρδου του τίτλου, που κάνει ό,τι μπορεί για να φέρει την ειρήνη.

Ένα 10χρονο αγόρι, στην προσπάθειά του να γλιτώσει την έξωση και να σώσει τη γιαγιά του απ’ τη χρεοκοπία, αποφασίζει να ακολουθήσει τις φαντασιώσεις του παππού του, και βρίσκεται σε μια παραμυθένια χώρα, γεμάτη αλλόκοτα πλάσματα, συναρπαστικές περιπέτειες, κι ένα σακί ζαφείρια.Βασισμένη σε βιβλίο του, η ιστορία του Άρθουρ και των μικροσκοπικών του φίλων, είναι εμφανές ότι είναι project πάθους για τον Besson. Όχι μόνο αθέτησε την προ πολλού δηλωμένη του απόφαση να παραιτηθεί απ’ τη σκηνοθεσία όταν γυρίσει 10 ταινίες, για χάρη της πρώτης εξόδου των Μινιμόυ, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται, θα επιστρέψει και για το sequel. Και ίσως και ν’ αξίζει τον κόπο. Η πολιτεία των ανθρωπάκων με τα πεταχτά αυτιά, μπορεί να μην αποτελείται απ’ τους πιο ενδιαφέροντες των παραμυθένιων χαρακτήρων, το παλεύουν αξιέπαινα όμως.

Μέσα από την προβλέψιμη περιπέτειά τους, και την όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακή όψη τους --παρά το budget των €65 μυρίων που τους κάνει υπερπαραγωγή για ευρωπαϊκό animation--, αχνοφέγγουν γλυκιά αφέλεια, χαριτωμένη αθωότητα, και θαρραλέα καρδιά, χαρακτηριστικά που σχεδόν σε κερδίζουν. Σίγουρα περισσότερο απ’ τους live action ανθρώπους της ταινίας, που καταπλακώνονται απ’ τους αβάσταχτα καρικατουρίστικους χαρακτήρες τους, κρατώντας την ηλικία του target group πιο χαμηλά απ’ όσο χρειαζόταν. Άσε που οι Minimoys έχουν για πριγκίπισσα αυτή τη Σελένια, που είναι τρελό γκομενάκι λέμε. Όπως άλλωστε κι η Τάμτα, που παίρνει τη θέση της Madonna και της Mylene Farmer στo ντουμπλάζ, και το κάνει με αξιώσεις.

Ο Gary Winick από το 13 Going on 30 (2004) βρίσκεται τώρα να σκηνοθετεί την άκρως ηθικο-διδακτική κινηματογραφική εκδοχή του βιβλίου του E. B. White, Το Δίχτυ της Καρλότας. Που μεταφράζεται ατυχώς από την ελληνική διανομή, που προφανώς λίγη σχέση έχει με το παιδικό βιβλίο, Σάρλοτ η Αραχνούλα και έχει τόσο διαφορετική αύρα από τη πηγή έμπνευσης όσο και οι τίτλοι τους.
Η ιστορία της καλής αράχνης που θέλησε να σώσει πάση θυσία το φίλο της τον Wilbur πλέκοντας λέξεις εγκωμίων στον ιστό της, είναι υποδειγματική για τη δύναμη της φιλίας που περιγράφει τόσο γλαφυρά. Στο βιβλίο το γουρουνάκι και το κοριτσάκι που το φροντίζει ήταν συμπαθέστατα, στην ταινία πάλι η μεταγλώττιση έκανε το θαύμα της. Ακούγοντας την κακομαθημένη φωνή του γουρουνιού, δεν το λυπάσαι καθόλου, ας γίνει μπέικον να γλιτώσουμε.

Η τρισχαριτωμένη και στραβοδόντα Dakota Fanning σηκώνει στους ώμους της ένα δεύτερο ρόλο, αυτό της Fern --γιατί οι πρώτοι είναι βέβαια του γουρουνιού και της αράχνης-- που εδώ μεγαλώνει αισθητά για πάρτη της. Μεταμορφώνεται σε αγοροκόριτσο που, αντί να παίζει με κούκλες, υπερασπίζεται ατρόμητα ένα γουρουνάκι και αφήνει πίσω τα μεγαλεία του Πολέμου των Κόσμων (2005) με τις τσιρίδες και τον μπαμπά Cruise. Και ούτε εδώ καταφέρνει να μας συγκινήσει, αν το έκανε ποτέ. Επιπλέον, το σενάριο κάνει κοιλιά, πράγμα απερίσκεπτο όταν πρόκειται για ανυπόμονα παιδιά, και (ξαναλέω ότι) η αταίριαστη μεταγλώττιση κάνει την ταινία ελαφρώς ενοχλητική, όταν το δυνατό σημείο της αυθεντικής εκδοχής είναι η συνύπαρξη αστεράτων φωνών.

Σπίτι που κάποτε ανήκε σε οικογένεια με τάση για αιμομιξίες και δολοφονίες και γέννησε ψυχολογικά ανισόρροπο φονιά, τώρα έχει περάσει σε κοριτσίστικη κολεγιακή αδερφότητα. Και το βράδυ των Χριστουγέννων, θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος ο φονιάς και τα γκομενάκια να συνυπάρξουν. Χλωμό.Για όποιον δεν κατάλαβε τι ήθελε να κάνει το The Texas Chainsaw Massacre: The Beginning (2006) (πέρα απ’ την αρπαχτή), το Black Christmas (2006) είναι ένα πετυχημένο παράδειγμα της φόρμουλας, αφού φρεσκάρει το γενικώς άγνωστο ομότιτλο πρωτότυπο του ’74, ενώ την ίδια ώρα του συμπληρώνει μερικά κενά στη γένεση της μυθολογίας του. Αν και με μερικά προβλήματα στο μοντάρισμα του μπροσπίσω που μπορεί να σου φέρει κάνα ανακατωματάκι αχρείαστο. Βέβαια, ούτε τα καινούρια, ούτε τα παλιά έχουν τίποτα το ιδιαίτερα ξεχωριστό να προσφέρουν στο genre, πέρα από μπόλικες ζουμερές σκηνές που θα δοκιμάσουν τα όρια της γιορτινής σου διάθεσης, έτσι όπως προσθέτουν τη gory τσαχπινιά τους στην κλασική φόρμουλα των καμπυλόγραμμων πρωταγωνιστριών που τρέχουν προς τη λάθος κατεύθυνση. Οι οποίες καμπυλόγραμμες, αντιλαμβάνομαι ότι ενδέχεται να κρυώνουν γιατί έξω χιονίζει κι όλ’ αυτά, αλλά πάλι, πολύ ντυμένες είναι ρε παιδιά…