La Bestia nel Cuore (2005)

Ενώ ο μόνιμος καημός όλων είναι ότι δεν υπάρχουν αρκετές σκηνοθέτριες για να σπάσουν το άδικο αντρικό κατεστημένο της βιομηχανίας, φαίνεται ότι και οι λίγες που υπάρχουν έχουν βαλθεί να αποδείξουν ότι είναι άσχετες.
Η Commencini με την πρόσφατη ταινία της Don't Tell μας αποδεικνύει περίτρανα ότι όσο budget και να έχεις, όσο ωραίους πρωταγωνιστές και να έχεις, πάλι η καλή ταινία δεν είναι δεδομένη. Το ζητούμενο είναι φυσικά να ξέρεις να σκηνοθετείς και όχι ν’αφήνεις το steadycam και τα λοιπά μαραφέτια να τα κάνουν όλα για σένα.

Μεταφορά βιβλίου της ίδιας της σκηνοθέτριας, το σενάριο της ταινίας είναι κι αυτό αναποφάσιστο, γιατί μέχρι το τέλος δεν κατασταλάζει ως προς το ποιανού την ιστορία διηγείται. Της Σαμπίνας, της τυφλής λεσβίας φίλης της, του αδελφού της, του αγοριού της ή του σκηνοθέτη φίλου του; Αν μη τι άλλο, αφού ο μοντέρ συνήθως σώζει την κατάσταση, γιατί εδώ παρέλειψε να το κάνει;

Θαμμένα οικογενειακά μυστικά που βγαίνουν σιγά-σιγά στην επιφάνεια οδηγούν σε προβληματισμούς σχετικούς με την αγάπη, το ένστικτο, την ανοχή, την κανονικότητα και την παρέκκλιση, το όραμα και το βόλεμα. Η προσπάθεια να ανακατευτεί λίγη πρέζα από τη ζωή της βιομηχανίας του θεάματος μέσα σ’ όλα αυτά, παρότι επίδοξη, δεν οδηγεί πουθενά. Οι χαρακτήρες δεν είναι καλά ανεπτυγμένοι, οι ηθοποιοί δεν καταφέρουν να τους εμφυσήσουν ούτε λίγη ζωή και ορισμένες σκηνές (βλ. δίπλα στην πισίνα) εκλαμβάνονται πιο πολύ ως παρωδία, αν και όχι εκ προθέσεως. Καλή ηθοποιός και πηγαίο κωμικό ταλέντο αναδεικνύεται μόνο η Angela Finochiarro που κάνει τη τη Μαρία, συνάδελφο της Σαμπίνας.