Takeshis’ (2005)

Τα Takeshis' (κτητικός πληθυντικός) είναι ένα γερό πλέγμα από δύο (και βάλε) πραγματικότητες. Η μία είναι ενός σκηνοθέτη που αντιμετωπίζει καθημερινά κάθε είδους προβλήματα: την έπαρση ή τη ζηλοφθονία των ηθοποιών, τους συνεργάτες του που ζητούν χάρες, τις κάμπιες που φωλιάζουν στις ανθοδέσμες. Η δεύτερη πραγματικότητα αρχίζει να ξετυλίγεται μόλις ο σκηνοθέτης γνωρίζει κατά τη διάρκεια της επιθεώρησης του στούντιο έναν ηθοποιό που είναι φτυστός ο ίδιος και επιπλέον έχει και το ίδιο όνομα. Το αυτόγραφο που του δίνει, φαίνεται ότι είναι το εισιτήριο του θλιμμένου αυτού κλόουν σε έναν κόσμο φανταστικό με αρκετές κινηματογραφικές αναφορές.

Οι φοβίες, σκέψεις, αδυναμίες του σκηνοθέτη σχετικά με τις κοινωνικές, ερωτικές και επαγγελματικές συναναστροφές παίρνουν σάρκα και οστά. Ο δεύτερος --οξυζεναρισμένος-- Takeshi αντιμετωπίζει οξύθυμους, νευρικούς, κακεντρεχείς ανθρώπους και στη συνέχεια γκροτέσκους ηθοποιούς, γιακούζα και επίδοξους εραστές. Σύντομα η πραγματικότητα του χωρίζεται περαιτέρω, και βλέπουμε όχι μόνο την αλλόκοτη καθημερινή ζωή του --δουλεύει σε σούπερ-μάρκετ, αλλά ξημεροβραδιάζεται σε οντισιόν και ονειρεύεται πρωταγωνιστικό ρόλο-- αλλά και τον, πιο αλλόκοτο, κόσμο των ονείρων του.

Ενώ ανέμενα το αποτέλεσμα με θρησκευτική ευλάβεια, τελικά το πολύ προσωπικό σύμπαν του Kitano με ξένισε δεόντως. Αυτό το παιχνίδι ο Takeshi σκηνοθετεί τον Takeshi που παίζει τον Takeshi, δεν ήταν και τόσο διασκεδαστικό. Η διάρθρωση της ταινίας είναι απολύτως συνειρμική, πράγμα που άλλοτε λειτουργεί εξαιρετικά, άλλοτε βαραίνει και κουράζει. Το παίξιμο και η σκηνοθεσία δεν είναι άσχημα, αλλά το σενάριο παρόλο το χιούμορ και την ειρωνεία του δεν μπορεί να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον. Πολύ εγκεφαλικό για να λειτουργήσει.

Από την άλλη το παιχνίδι των αναφορών για κάποιους θα έχει ενδιαφέρον. Εγώ είδα μια σκηνή-tribute στο Weekend (1967) του Godard να μπαίνει στο σέικερ με λίγη Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων και, αυτή τουλάχιστον, με ανέβασε.