Huo Yuan Jia (2006)

Ένας από τους δέκα τρόπους να ξεχωρίσεις μια αδιάφορη ταινία (καμιά πενηνταριά από τους οποίους ξέρεις ήδη, αλλά συνέχισε να μας διαβάζεις να μάθεις κι άλλους) είναι όταν είναι καρατίστικη και ξεκινάει από το τέλος, με το κοινό να παραληρεί και τον Τζετ Λι να ξεφτιλίζει στην αρένα τον ένα δυτικόφερτο μετά τον άλλο. Καταλαβαίνεις με τη μία ότι σε περιμένει καμιά ώρα φιλμ όπου ο πρωταγωνιστής στη καλύτερη θα χρησιμοποιεί ξυλάκια για να αντιμετωπίσει μια κούπα ρύζι.
Το αξιοπερίεργο είναι ότι το δεύτερο πιο αγαπημένο σενάριο των πολεμικών τεχνών, η ιστορία ταπεινού ξεκινήματος, έπαρσης, πτώσης και λύτρωσης (που τρώει συνήθως τη σκόνη του αδικημένου που προπονείται προπονείται και τελικά σπάει τα κόκαλα όλων), είναι αυτή τη φορά αληθινή. Όσο μπορεί να 'ναι δηλαδή ένας μύθος που διογκώσαν δισεκατομμύρια Κινέζοι από τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ο Χούο Γουανγία (霍元甲 στη χώρα του) έγινε πρωταθλητής και δάσκαλος του Γούσου, και τους έκανε εθνικά υπερήφανους προσκαλώντας ξένους να τους δείξει πως το κουνάνε το σπαθί και πως το σπρώχνουν το κοντάρι. Στο δρόμο, όπως είπαμε, είχε περάσει και χαρές και τραγωδίες που ο Τζετ Λι αντιμετωπίζει με το γνωστό εύρος συναισθημάτων των γνωστών ξυλακίων απέναντι σε ρύζι. Εύρος συναισθημάτων που χειρίζεται άνετα ο Ρόνι Γου με την εμπειρία σκηνοθεσίας του Τσάκι στη Νύφη του (1998), και του Φρέντι ενάντια στον Τζέισον (2003).

Βέβαια ο 42χρονος πρωταγωνιστής, στη τελευταία του ταινία τέτοιου είδους όπως δηλώνει, παραμένει πρωταθλητής στη δράση που χορογραφεί ο κολλητός του Γουέν Γουπίνγκ των Μάτριξ και των Κιλ Μπιλ.