The Hunger Games (2012)

Στην ετήσια επέτειο του πνιξίματος της επανάστασης, κάθε μια από τις 12 επαναστατημένες περιφέρειες πρέπει να προσφέρει στην πρωτεύουσα έναν νέο και μια νέα σε εθνικής εμβέλειας τηλεπαιχνίδι αλληλομακελέματος.Αν βάλεις την κανιβαλιστική πρωτοτυπία του Battle Royale (2000) στο ίδιο μπολ με τον κοινωνιολογικό σαρκασμό του Τhe Truman Show (1998), ανακατέψεις καλά, αφαιρέσεις την βιτριολική σάτιρα για τον κόσμο του θεάματος, την δηκτικότητα για τις καθεστωτικές διαστροφές και την ανατρεπτική ανάλυση του εθισμού της μάζας, προσθέσεις δυο πακέτα ζάχαρη και νερώσεις μ’ ένα λίτρο γλάσο, αυτό που θα σου βγει, θα ’ναι λίγο πιο χορταστικό απ’ το The Hunger Games. Βασισμένο στο πρώτο απ’ την ομότιτλη τριλογία βιβλίων της Suzanne Collins, ετούτο το πρώτο κεφάλαιο απ’ την επερχόμενη ομότιτλη κινηματογραφική τριλογία της Lionsgate, χαιρετίστηκε δικαίως ως το καινούριο Twilight απ’ την στουντιακή κοινότητα, κι όσο κι αν ο σκηνοθέτης του, Gary Ross, κάνει τον έκπληκτο για τους παραλληλισμούς, οι ομοιότητες εξακολουθούν να βγάζουν μάτι, όχι προφανώς στο κομμάτι της θεματικής, αλλά οπωσδήποτε σ’ αυτό της συναρμολόγησης και στο επίπεδο που αυτή λειτουργεί ως εκ των προτέρων εργαλείο της προωθητικής στρατηγικής. Απρόθυμη ηρωίδα σε στιγμή μνημειώδους αυταπάρνησης, βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα του εφηβικού της αγώνα να ξεπεράσει τους περιορισμούς της ανατροφής της και να διεκδικήσει την επιβίωσή της σ’ ένα περιπετειώδες μέλλον, καταλήγει στο στόχαστρο σκοτεινών δυνάμεων και στον κόμπο της διελκυστίνδας δυο δυναμικών αντρών, απ’ τους οποίους είναι πολύ μπερδεμένη να διαλέξει ποιος είναι πιο πριγκιπικός για να την κάνει βασίλισσα. Στα γύρω-γύρω της, πιτσιρίκια αλληλοξεπαστρεύονται σε ένα τηλεοπτικό παιχνίδι που θα έπρεπε να σου προκαλεί επαναστατικής υφής στομαχικά ανακατέματα, αλλά κάτω απ’ τις στουντιακές επιταγές της ταμειακής επιτυχίας και των συνεπακόλουθων αναγκών υποταγής σε ηλικιακές καταλληλότητες, το μόνο που καταφέρνει να σε ζαλίσει είναι η υποχρέωση του σκηνοθέτη να καταφύγει σε μπλοκμπαστερικές εφαρμογές του δανέζικου Δόγματος, για να καμουφλάρει πίσω από ασυγκράτητη υπερκινητικότητα του κάδρου, οποιαδήποτε υπόνοια βίας.

Και με τον ίδιο τρόπο που ο σκηνοθέτης ρίχνει την κάμερα στα κύματα της άγριας θάλασσας κάθε που πρέπει να δείξει λίγο αίμα στις σκηνές της δράσης, έτσι επιβάλει κι ένα κλίμα χειρουργικά υπολογισμένης αναισθητοποίησης όποτε πρέπει να τονίσει δράμα: τσιτάροντας τα μπάσα του multiplex για το οποίο συνθέτει την ταινία, στις δραματικές σκηνές σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι στο καράβι για την Κρήτη, με καμπίνα δίπλα στο μηχανοστάσιο, μπας και κουνηθούν τα σωθικά σου και καταλάβεις ότι εδώ υπάρχει ένταση. Μέσα στο πλαίσιο αυτό της ισοπεδωτικής αποδραματοποίησης οποιοδήποτε στοιχείου θα μπορούσε να αποσπάσει την προσοχή σου απ’ την δραματική αψίδα της ηρωίδας σου, οι αξιέπαινες προσπάθειες της ίδιας της Jennifer Lawrence να προσθέσει απτή ανθρωπιά στο χαρακτήρα της, είναι τόσο εκτός κλίματος που την κάνουν να φαίνεται σαν παρανοϊκή υστέρω, οι όποιες υποτιθέμενες απειλές του σεναρίου για πραγματική βία, αποδεικνύονται κάλπικες η μία πίσω απ’ την άλλη, χάρη στην απροθυμία της σκηνοθεσίας να σου τις υποδείξει και βέβαια όσες υποπλοκές μπορεί να προσφέρονταν για κοινωνικοπολιτικό στοχασμό των φασιστικών παιχνιδιών και προπαγανδιστικών μασκών, σαρώνονται συνοπτικά κάτω απ’ το χαλί του απροβλημάτιστου εφηβικού θεάματος που πουλάει η παραγωγή. Κλινικά νεκρό συναισθηματικά, κι αισθητικά σε κώμα κάπου ανάμεσα στην ανάγκη του Ross να δώσει προσωπική δυστοπική πινελιά στην έξαρση του οράματος των σκηνογράφων και ατελιατζίδων του για το εκκωφαντικά κιτσάτο μέλλον, το The Hunger Games προσφέρει την θρεπτική και γευστική αξία του φαστφουντάδικου που περιμένει να σε ταΐσει έξω απ’ την αίθουσα, απ’ την οποία βγαίνεις μετά από δυόμιση ώρες κυνηγητού χωρίς να ’χει ιδρώσει το αυτάκι σου και στην οποία για να επιστρέψεις του χρόνου, η παραγωγή σου έχει δώσει το δόλωμα της ταχυδακτυλουργικής απάτης ότι έχεις δει κάτι με υπόγειες συνέπειες και παράλληλες πορείες σοβαρές και ενήλικες, χωρίς στ’ αλήθεια να σου έχει δείξει τίποτα απ’ όσα υπόσχεται η πλοκή, μιας και την περισσότερη ώρα σου την έχεις περάσει χαζεύοντας την Jennifer Lawrence να κοιμάται στα δέντρα, προσπαθώντας να αποφύγει τα όμορφα πτώματα ανθρώπων που δεν γνώρισες ποτέ, για να μη στεναχωρηθείς που πέθαναν.