Little Miss Sunshine (2006)

(Όπως προβλήθηκε στις 12ες Νύχτες Πρεμιέρας)
Τα έξι αταίριαστα μέλη της οικογένειας Hoover αναγκάζονται να ανεχτούν ο ένας τον άλλον, όταν ξεκινούν να διασχίσουν την Αμερική για να πάνε τη μικρή κορούλα στον ονειρεμένο της διαγωνισμό ομορφιάς. Μέσα από «απρόβλεπτες» καταστάσεις που φέρνουν τον καθέναν τους αντιμέτωπο με τον εαυτό του και τον διπλανό του, στο τέλους του δρόμου μαθαίνουν ότι το αίμα νερό δε γίνεται, και είναι ok να είσαι loser.Το Little Miss Sunshine, η πρώτη ταινία ζεύγους διαφημιστικάδων-βιντεοκλιπάδων που έσπασε το ρεκόρ πώλησης στο Sundance με τα $10.5 μύρια που έδωσε η Fox για να την αγοράσει, κι ύστερα λύγισε τα ταμεία για να μαζέψει άλλα 60, είναι η στιγμή που όλοι (θα έπρεπε να) περιμέναμε από τότε που το Sundance έδειξε πώς βγάζεις λεφτά απ’ τους ανεξάρτητους, κι η λέξη «δυσλειτουργικός» έγινε της μόδας στις περιλήψεις ταινιών. Άσχετο το ένα απ’ το άλλο βέβαια. Αν και η ταινία είναι τόσο προβλέψιμα λίστα σουπερμάρκετ για την παράδοση των ανεξάρτητων, όσο ήταν και το Scream (1996) για τα θρίλερ, --με τους αλλόκοτους χαρακτήρες, το road trip, τις απροσδόκητες στάσεις και στροφές, την Θεία Φώτιση στο τέλος του δρόμου--, αυτό που έβαλε κώλους στις πολυθρόνες του Little Miss Sunshine, ήταν βασικά, το ότι έχει πλάκα.

Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να κάνεις πλάκα μέσα σε μια ιστορία με ναρκωτικά, αυτοκτονικούς, Νίτσε, Προυστ, ένα πτώμα κι έναν αέρα ψύχωσης και κατάθλιψης, δίχως να χάσεις αξιοπρέπεια. Θέλει χέρι ελαφρύ στην μπαγκέτα, κι εξαιρετικό cast, σαν αυτό του Little Miss Sunshine, να πιάνει τις νότες και να μπορεί να τις αποδόσει. Και δε μιλάμε για το γλυκόπικρο χιούμορ του Garden State (2004). Μιλάμε για κανονικό, αυθόρμητο, γέλιο-γέλιο. Βέβαια μην περιμένεις να σου αρέσουν όλα τα αστεία. Με την εξαίρεση δυο τύπων που κάθονταν δίπλα μου στην προβολή και είχαν πέσει στο πάτωμα απ’ την αρχή μέχρι που πέσαν οι τίτλοι, στο περισσότερο της ταινίας, το γέλιο ερχόταν απ’ την αίθουσα κατά ομάδες --όπως όταν δοκιμάζεις το surround μ’ εκείνο το ελικόπτερο που πηγαινοέρχεται από ηχείο σε ηχείο. Οπότε μπορείς να πεις ότι έχει από λίγο για τον καθένα. Αλλά το βασικότερο είναι αυτό το κάτι που έχει για όλους, αυτή η γλυκάδα στις μικρές στιγμές ανάμεσα στην πλάκα, εκεί που πέφτει ο τόνος και μένει ο σκελετός της ταινίας. Κι αναγνωρίζεις το τρελό συναίσθημα του πόσο ηλίθια πράγματα μπορείς να κάνεις γι’ αυτούς που αγαπάς, έστω κι αν την περισσότερη ώρα, αυτοί οι ίδιοι μπορούν να σε σπρώξουν στο φόνο. Ξέρεις, αυτό της οικογένειας που λένε;