El Laberinto del Fauno (2006)

Μαζί με το El Espinazo del Diablo (2001) που προηγήθηκε και το 3993 (2009) που έπεται, ο Λαβύρινθος του Πάνα (2006) συμπληρώνει μια τριλογία ιστοριών με φαντάσματα, τέρατα και μικρά παιδιά κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο. Από έναν Μεξικανό σκηνοθέτη που μαζί με τους συμπατριώτες του Alfonso Cuarón και Alejandro González Iñárritu αποτελούν ξεκάθαρα πια τους τρεις φίλους που αλλάζουν τον δυτικό κινηματογράφο, όπως λέμε εδώ και μήνες (και μήνες).
Για μένα ξεκάθαρο είναι και ότι η δεύτερη ταινία αυτής της ιδιότυπης σειράς αποτελεί ορόσημο αλλά όχι σημάδι. Καταξιώνει το δημιουργό, ως "χρυσή" τομή ανάμεσα στη Ράχη του Διαβόλου (2001) και την αμερικάνικη περίοδό του που επακολούθησε με τα Blade II (2002) και Hellboy (2004). Αλλά το πρώτο ήταν ανυποχώρητο στις διακριτικές αλληγορίες, τον υποβλητικό τρόμο, και την αγάπη για τους χαρακτήρες του. Και τα δεύτερα σημάδεψαν τη χορογράφηση και την ίδια τη τρίτη διάσταση χάρτινων και φανταστικών ηρώων, ειδικά σε παραγωγές μικρομεσαίου προϋπολογισμού. Ενώ στον Λαβύρινθο ο Del Toro απευθύνεται σε όσους δε πιάσαν την ιδιοφυία του, τρίβοντάς τους την στη μούρη. Η ιστορία μικρών παιδιών (με την οποία ξεκίνησε η τριλογία) γίνεται ιστορία για μικρά παιδιά, κυριολεκτικά, μέσα από τα μάτια της μικρής της πρωταγωνίστριας που χτίζει τον δικό της κόσμο για να ξεφύγει από τη (και να ξαναβαπτιστεί στην) φρίκη του πραγματικού. Μια ιστορία για μικρούς αστούς επιπλέον, που βλέπουν εξωτικές τις αγροτικές περιοχές και μόνο βαναυσότητες σε ταξικές πάλες. Μια ιστορία για μικρούς γερασμένους (πνευματικά) αστούς τέλος, που προτιμούν τα τέρατά τους χωρίς υπόβαθρο κουλτούρας που αδυνατούν να κατανοήσουν, και (τη βία και) τον τρόμο, κυριολεκτικά, θολό και άκαρδο για να τον αποκηρύξουν ως εξωπραγματικό και μη ανθρωπιστικό.

Τρία σε ένα, και πορνογραφικά στημένο (κι όπως θες ερμήνευσέ το αυτό) το φιλμ είναι πολύ καλή πρόταση για όλους, όπως το βλέπεις και περισσότερο. Αλλά θα το χωνέψεις πιο εύκολα αν δε στάθηκες και πολύ στις προηγούμενες δουλειές του σκηνοθέτη.