Inland Empire (2006)

Ο David Lynch λέει ότι η ταινία είναι για μια ερωτευμένη γυναίκα σε κίνδυνο. Ο David Lynch πάντα ήταν καλαμπουρτζής.Μέχρι πρότινος βέβαια, τα καλαμπούρια του αρκούνταν απλά στην άρνηση ερμηνείας των σπαζοκεφαλιών του σε μορφή παζλ με κινούμενες εικόνες. Τώρα, αρνείται ακόμα και να σου δώσει κομμάτια που να συνδέονται, κι έτσι σου πετάει μια ταινία μέσα σε ταινία, δίπλα σε μια άλλη ταινία, με κομμάτια από άλλες ταινίες τριγύρω, κι ένα τηλεοπτικό σήριαλ (με τα διαβόητα κουνέλια, που ίσως είναι το πιο προσβάσιμο, διαολεμένα σαρκαστικό κομμάτι της Αυτοκρατορίας) να τα εποπτεύει όλα, και με την Laura Dern και την εξωπραγματική της ερμηνεία σε ένα ρόλο που γραφόταν μέρα με τη μέρα και με κάθε μέρα να πηγαίνει κόντρα στην προηγούμενη, να αποτελεί το μοναδικό νήμα συνοχής στο τρίωρο έπος που κάνει το Eraserhead (1977) να μοιάζει με Άρλεκιν. Παίζοντας πάλι με τη σύγχυση ταυτοτήτων του ηθοποιού και του ρόλου του για να σχολιάσει την κουλτούρα των αμερικάνικων media, ο Lynch συνθέτει ένα χαοτικό άνισο σύνολο χωρίς πια να μπαίνει στον κόπο καν να ιντριγκάρει τον θεατή. Αντίθετα του τρίβει στα μούτρα το ότι είναι στην απ' έξω, πετώντας του συμβολισμούς που ακόμη κι αν έχουν νόημα, το πιάνεις μονάχα αν καπνίζεις απ' αυτό που καπνίζει κι ο εμπνευστής τους. Και μάλιστα, παρουσία του, μπας και του ξεφύγει τίποτα στο χαϊλίκι του. Και επιστέγασμα όλων, η εικονογράφηση, που ακόμα και στα πιο μπερδεμένα κουβάρια του ανθρώπου που είχε δώσει αριστουργήματα-δοκιμασίες της φόρμας και του θεατή, πάντα είχε κάτι το μαγνητικά πανέμορφο. Στο Inland Empire όμως ο Lynch ψηφιοποιείται, και παρουσιάζει ένα απ' τα πιο άσχημα και χοντροκομμένα ψηφιακά που έχεις δει, τόσο αντιαισθητικό, που αν δεν είναι άποψη, φοβάμαι ότι το έκαψε τελείως. Και δε μιλάω για το τυρί.