The Condemned (2007)

Σε ένα νησί της Παπούας-Νέας Γουινέας, δέκα θανατοποινίτες από τις φυλακές του πλανήτη συμμετέχουν σε ριάλιτι που μεταδίδεται στο δίκτυο. Νικητής θα είναι όποιος μείνει ζωντανός.Πολλοί βλέπουν στο φιλμ αντιγραφή του γιαπωνέζικου Batoru Rowaiaru (2000), λίγοι στοιχεία του επικά γελοίου Άτρωτου (1987) με τον Schwarzenegger (αν και είχε βασιστεί στο μυθιστόρημα του Stephen King από το οποίο "επηρρεάστηκε" ο συγγραφέας του βιβλίου που κάναν ταινία οι σχιστομάτηδες φετιχιστές της βίας) και κανένας πουθενά τον Χαϊλάντερ τον Αθάνατο ή την Maya Plisetskaya. Πράγμα περίεργο αν σκεφτείς ότι όπου μπλέκεται έστω και στα ψιλά γράμματα η πρώην WWF και νυν WWE το δεδομένο είναι ότι θα παρατηρηθεί το σκηνοθετημένο του πράγματος (παρατήρηση εξίσου διορατική με αυτή ότι το ποδόσφαιρο παίζεται με τα πόδια) ή στην καλύτερη η υστέρηση των χορογραφιών του σε σχέση με τις παραγωγές της Λίμνης των Κύκνων από το Bolshoi.

Με άλλα λόγια, με την WWE Films στην παραγωγή και πρωταγωνιστή τον μεγαλύτερο αστέρα της μητρικής της εταιρίας στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, μέτρο σύγκρισης δεν μπορεί να είναι παρά κάτι τερατουργήματα τύπου The Marine (2006) ή καμιά ταινία του Hulk Hogan όταν το είχε γυρίσει σε "κακός". Και σε σχέση με αυτά ο Τελευταίος Επιζών μακροημερεύει άνετα σε ένα επίπεδο που δικαιολογεί την έξοδό του στις αμερικάνικες αίθουσες. Το πρώτο του τρίτο είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές, με έξυπνο θέμα, διαλόγους που ακούγονται και σκηνοθεσία που προσλήφθηκε για την ικανότητά της να κάνει τα λίγα να φαίνονται περισσότερα (και κάνει τα κάποια ακόμα πιο πολλά). Μετά φυσιολογικά αρχίζουν να εφαρμόζονται οι κανόνες του tag team και ο SAS με το τόξο πρέπει να περιμένει μέχρι ο καρατίστας με τα μαχαίρια κουζίνας που τον κοπανάει ο πεζοναύτης με τα αρθριτικά να έχει δυο χέρια ένα πόδι και ένα πρησμένο στρουμπουλό μάγουλο στο χώμα. Και όπως κατάλαβες ήδη από τη προηγούμενη πρόταση, η κινηματογραφική κάμερα από κει που ψιλοειρωνεύεται την τηλεοπτική ξαδέρφη της αρχίζει ξαφνικά να κουνιέται και να ζουμάρει αλαφιασμένα, είτε για να απαλύνει "χοντρές" εικόνες είτε γιατί ο κάποτε Stone Cold Steve Austin φαίνεται να είναι πια stone cold πτώμα (που κι αυτό χοντρή εικόνα είναι βέβαια). Ε και στο τέλος απαγγέλλεται, σε λεπτό σιγής των υπολοίπων, το νόημα για όσους δε κατάλαβαν ότι οι ριαλιτοπαραγωγοί είναι απάνθρωπα κακοί, και η ιστορία κλείνει έχοντας παραμείνει υπεραπλουστευμένα θεατρική μεν χωρίς προκλητικές ηλιθιότητες δε.