Zodiac (2007)

Το αληθινό... παρασκήνιο γύρω από έναν serial killer που σκότωσε κάμποσο κοσμάκη στο Σαν Φρανσίσκο των 70's και δεν συνελήφθη ποτέ.Η πρώτη παρατήρηση που έχω να κάνω για τούτη την ταινία αφορά στα logos των στούντιο που θα δείτε να εμφανίζονται στο ξεκίνημά της: είναι πανομοιότυπα με εκείνα που χρησιμοποιούσε η Warner και η Paramount στα 1969! Υπό άλλες συνθήκες, θα επρόκειτο απλά για μια χαριτωμένη λεπτομέρεια. Σε μια ταινία του David Fincher με κεντρικό άξονα την εμμονή, όμως, μεταφράζεται σε... κάτι αρρωστημένο.

Το Zodiac μας μιλά για την αληθινή περίπτωση ενός ψυχωτικού serial killer που έγινε έμμονη ιδέα για έναν ψυχωτικό σκιτσογράφο εφημερίδας και μετατράπηκε σε ευαγγέλιο της σημασίας στη λεπτομέρεια από έναν ψυχωτικό δημιουργό! Ως σύλληψη, οι συνειρμοί λειτουργούν. Στο αποτέλεσμα, όμως, το φιλμ βγάζει αυθάδικα της γλώσσα της αδιαφορίας απέναντι στο θεατή και θαυμάζει εαυτόν ως κατόρθωμα, αναζητώντας πιθανούς καθρέφτες στο σκοτάδι. Αδυνατώντας να εμβαθύνει στην ψυχολογία ενός κατά συρροή φονιά που παίζει περίτεχνα με τα media, την αστυνομία και την ανάγκη του να δικαιωθεί ως "καλλιτέχνης", κυρίως διότι η παρουσία του δολοφόνου στην ταινία είναι σχεδόν... αόρατη (υποχρεώνοντας οριακά και σε ένα μη φινάλε, καθώς η ταυτότητα του πραγματικού ενόχου ποτέ δεν αποκαλύφθηκε), ο Fincher περιορίζει εαυτόν στη φιλαρέσκεια μέσω μιας κατασκευής που εξυμνεί τη μεθοδολογία. Με λίγα λόγια, το Zodiac είναι τόσο διασκεδαστικό όσο μια νεκροψία! Το "πτώμα", βέβαια, σε προκαλεί να χαζέψεις. Η αναπαράσταση εποχής ξεπερνά τη λογική, η δουλειά του Harris Savides στη φωτογραφία ανεβάζει επικίνδυνα τα στάνταρ του high-definition και το καστ, με ηγέτη τον Robert Downey Jr., δείχνει να γεννήθηκε γι' αυτό που κάνει.

Δυστυχώς, δεν θα πρέπει να παραγνωρίζουμε κάποιες σκιές του παρελθόντος που βαραίνουν άσχημα πάνω από την τεχνοκρατική μεγαλομανία του Fincher. Ως απάντηση, λοιπόν, σ' εκείνους που από σήμερα κιόλας αποδίδουν στο Zodiac βαρύγδουπους τίτλους όπως "instant american classic", θα αντιπρότεινα να στρέψουν πρώτα το βλέμμα τους, να επαναπροσδιορίσουν ή και να μη ντραπούν ανακαλύπτοντας... παρθενικά τη σημασία "συγγενικών" έργων σαν τη Συνομιλία (1974) του Coppola και το Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου (1976) του Pakula. Ταινίες που στερούν από το εγχείρημα του Fincher την όποια αυθεντικότητα. Τουλάχιστον...