Sydney Pollack: In Memoriam
Τον φίλο του και συνεταίρο του Anthony Minghella, του οποίου ο θάνατος είχε συγκαλυμμένα αποκαλύψει και τη δική του μάταια μάχη με τον καρκίνο, ακολούθησε τα ξημερώματα ο Sydney Pollack. Ο σκηνοθέτης χωρίς σφραγίδα που σφράγισε το πολιτικό θρίλερ και τη βιομηχανία με την ειλικρινή του πρόθεση να εξετάζει τα δύσκολα, άφησε τη τελευταία του πνοή τα ξημερώματα στο σπίτι του στα Pacific Palisades του Los Angeles, σύμφωνα με την εκπρόσωπό του Leslee Dart.
Έναν από τους πιο συμπαθητικούς (και όχι μόνο γιατί το πρόσωπό του δε κρύφτηκε από τον φακό) ανθρώπους του Hollywood, αποχαιρετάει συννεφιασμένος ο Γιώργος Ζερβόπουλος, απαριθμώντας τις σημαντικότερες στιγμές μιας πολυπρόσωπης καριέρας που άγγιξε καμιά ογδονταριά φορές συγκεκριμένα χρυσά αγαλματάκια.
Έναν από τους πιο συμπαθητικούς (και όχι μόνο γιατί το πρόσωπό του δε κρύφτηκε από τον φακό) ανθρώπους του Hollywood, αποχαιρετάει συννεφιασμένος ο Γιώργος Ζερβόπουλος, απαριθμώντας τις σημαντικότερες στιγμές μιας πολυπρόσωπης καριέρας που άγγιξε καμιά ογδονταριά φορές συγκεκριμένα χρυσά αγαλματάκια.
Η αφίσα έγραφε Οι Τρεις Ημέρες του Κόνδορος (1975). Στο πλάι του τίτλου, δεν έβλεπες τα ονόματα των πρωταγωνιστών, δύο υπέρλαμπρων χολιγουντιανών αστεριών, αλλά εκείνο του δημιουργού - "του Σίντνει Πόλακ" έλεγε (ή ακόμη και Πολάκ, όπως τονιζόταν στην λήγουσα εκείνη την εποχή). Για να το πετύχεις αυτό τότε, να προσπερνάς στην μαρκίζα μύθους διαμετρήματος Redford, δεν αρκούσε ένα απλό δείγμα γραφής, μια και μόνο Έκτη Αίσθηση (1999) ή κάποιοι περαστικοί Συνήθεις Ύποπτοι (1995). Για να μπεις στο κλαμπ των υψηλής αξίας σκηνοθετών όπως ο Lumet, ο Pakula, ο Coppola και ο Kubrick έπρεπε να έχεις δοκιμαστεί, να έχεις ορίσει άποψη. Και μέσα στην επαναστατημένη περίοδο των 70s, του αμερικάνικου σινεμά, ο Pollack ήταν εκείνος που αυτόν το στόχο τον είχε πετύχει με τον πιο υπόγειο και διεισδυτικό τρόπο.
Αν επιχειρήσει να χωρίσει κανείς το έργο του γεννημένου το 1934 δημιουργού –-αλλά και εξίσου επιτυχημένου παραγωγού και ενίοτε ρολίστα ηθοποιού-- σε περιόδους, τότε εύκολα το σπάει σε δεκαετίες. Η πρώτη, η νεανική του, χαρακτηρίζεται από απόπειρες σε σειρές της μικρής οθόνης αλλά και από κάποιες ταινίες, ξεκινώντας με το Slender Thread (1965), που κάνουν σιγά σιγά το όνομα του γνωστό, δίπλα σε επώνυμα πρωταγωνιστών άλφα διαλογής, όπως και στο σύνολο της δουλειάς του. Στα 60s, στο This Property Is Condemned (1966), ξεκινά και η συνεργασία του με τον καλό του φίλο Robert Redford, που μαζί θα κάνουν εφτά (7) συνολικά ταινίες. Έχοντας ήδη δώσει στίγμα ενασχόλησης με τα δύσκολα και αναζήτησης ευρύτερου δημιουργικού ελέγχου, ο Pollack κλείνει τη δεκαετία με το Σκοτώνουν τα Άλογα Όταν Γεράσουν (1969), απεικονίζοντας με απόλυτα διαχρονικό τρόπο μια κοινωνία που τα άτομα της για να πετύχουν έναν σκοπό, μια νίκη, μια επιβράβευση δεν θα διστάσουν να ρίξουν στο βούρκο την προσωπικότητα τους. Πρώτη υποψηφιότητα για Όσκαρ για τον σκηνοθέτη, ανάμεσα στις εννιά (9) της παραγωγής.
Η δεκαετία του '70 φέρνει ένα μεγάλο western, τον Jeremiah Johnson (1972), τα δάκρυα της Barbra Streisand και του κόσμου ολόκληρου για τα Καλύτερά μας Χρόνια (1973), και τον Κόνδορα, που θα γράψει την δική του χρυσή σελίδα και θα γίνει ο μπούσουλας οποιασδήποτε άλλης ανάλογου ύφους ταινίας έκτοτε, ως μια κατασκοπική περιπέτεια με έντονο βάθος και αμέτρητο περιθώριο για κουβέντα πάνω στις ενέργειες των μυστικών υπηρεσιών. Η σατιρική Tootsie (1982) έριξε στο τραπέζι το πρόβλημα της ανεργίας, με αποτέλεσμα θριαμβευτικό, κυρίως για τα ταμεία της Columbia, αλλά και για τον Pollack, που μπήκε για δεύτερη φορά στις υποψηφιότητες της Ακαδημίας. Κατά το καθυστερημένο αμερικάνικο συνήθειο, η τρίτη υπήρξε και η φαρμακερή για τον δημιουργό, που με το Πέρα από την Αφρική (1985), ένα απόλυτα στιλιζαρισμένο ρομάντζο, θα μπει στο πάνθεο των κατόχων Όσκαρ σκηνοθεσίας.
Η συνέχεια, σε ένα Χόλιγουντ που δεν ανέχεται πια δημιουργικούς ελέγχους, φέρνει έμφαση στη παραγωγή (Ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ (1999), Cold Mountain (2003), Michael Clayton (2007)) και περάσματα, μικρής χρονικής διάρκειας αλλά αξιομνημόνευτα, μπροστά από την κάμερα (Ο Παίκτης (1992), Μάτια Ερμητικά Κλειστά (1999), Michael Clayton (2007) και πάλι), μαζί με τη Φίρμα (1993) και τη Διερμηνέα (2005) σα τελευταίες, αντιδραστικές, προσπάθειες να κάνουν τη διαφορά στο κοινωνικό και πολιτικό θρίλερ.
