Μαύρο Λιβάδι (2009): Θεσσαλονικιώτικο promo reel

Με το promo reel του Μαύρου Λιβαδιού (2009) που κυκλοφορούσε αυτές τις μέρες στο industry του 49ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ο 37χρονος, πολυβραβευμένος για τις μικρού μήκους του, Βαρδής Μαρινάκης, βάζει το όνομά του ανάμεσα σ’ αυτά του Άγγελου Φραντζή και του Πάνου Κούτρα, που ηγούνται στις ελπίδες ότι η 50η θα είναι η καλύτερη έκδοση του φεστιβάλ εδώ και χρόνια, σε αντίθεση με την 49η που αποδεικνύεται η χειρότερη, τουλάχιστον στο ελληνικό της κομμάτι. Η ιστορία του, για τραυματισμένο γενίτσαρο που βρίσκεται νοσηλευόμενος σε γυναικείο μοναστήρι της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας και καταλήγει να ερωτεύεται καλόγρια με την οποία κλέβεται, προτού αποδειχθεί ότι κι αυτή είναι αγόρι χωρίς ποτέ να έχει μάθει τη διαφορά, αν με ρωτήσεις, βάζει από τώρα υποψηφιότητα για τα βραβεία φωτογραφίας του 2009, δικαιολογώντας τη θέση του Μαρινάκη στο αφιέρωμα του φετινού Ελληνικού Τμήματος, με τίτλο Greece: Generation Next. Οι επιρροές του Μαρινάκη απ’ τον Terrence Malick είναι τόσο εμφανείς, όσο ήταν και διαφημιζόμενες στα δελτία τύπου των γυρισμάτων, κι η ευχέρειά του στη διαχείριση της έντασης προβάλλεται αρκούντως, η εμμονή του όμως, στην τελειότητα στο στήσιμο του φωτισμού και την ακρίβεια της σιλουέτας, που αγγίζει τους θρησκευτικούς βαθμούς που ταιριάζουν με την ιστορία του, είναι το μεγαλύτερο ατού του πρώτου δείγματος της ταινίας και μεγάλο κομμάτι απ’ αυτή τη διαφαινόμενη επιτυχία, οφείλει στον Άγγλο δ/ντη φωτογραφίας του, Marcus Waterloo, που αν μη τι άλλο, ελπίζουμε ότι θα καταφέρει να ανυψώσει τη μπάρα των απαιτήσεων και για τους ντόπιους φωτογράφους μας.

Η ταινία βρίσκεται περίπου ένα μήνα μακριά από ένα πρώτο cut εργασίας, οι νέοι Χρήστος Πασαλής και Σοφία Γεωργοβασίλη μοιράζονται με την βετεράνο Σοφία Μπαμπαδέλη Δέσποινα Μπεμπεδέλη το ρίσκο του να πρωταγωνιστούν σε μια ενδεχομένως σοκαριστική ιστορία για την βολεμένη ασφάλεια της ελληνικής μυθοπλασίας, όπως θριάμβευσε φέτος στο Φεστιβάλ, ενώ ο παραγωγός Γιώργος Λυκιαρδόπουλος κι η Highway Productions, με τίτλους όπως ο Δεκαπενταύγουστος (2001) κι ο Όμηρος (2005) του Κωνσταντίνου Γιάνναρη και το Σπιρτόκουτο (2002) του Γιάννη Οικονομίδη στο ενεργητικό της, είναι οι άνθρωποι που κρατούν ζωντανή την ελπίδα. Εμείς, κρατάμε ένα set visit απ’ το περασμένο καλοκαίρι, που σου το 'χω στα χρωστούμενα για προσεχώς.