Sundance 2009: Μέρα λελογισμένης ησυχίας
Αιμομιξία, παιδοφιλία, ομοφυλοφιλία, παχυσαρκία, AIDS, παιδική εγκυμοσύνη, κακοποίηση, αναλφαβητισμός, μια τυπική ιστορία ενηλικίωσης στο Harlem, είναι το θέμα του Push: Based on the Novel by Sapphire (2009), της ταινίας που παρέλαβε το μεγαλύτερο βραβείο του φετινού Sundance, τα ξημερώματα, στο Park City.
Σε μια από τις σπάνιες χρονιές (τρίτη συγκεκριμένα) που το κοινό του φεστιβάλ συμφωνεί με την επιτροπή του, μάλλον γιατί φέτος το κοινό δεν αριθμούσε περισσότερους από την επιτροπή (εντάξει υπερβάλλω λιγάκι), το Push πήρε και το βραβείο του πιο δημοφιλούς αμερικάνικου δράματος, ενώ τσίμπησε και ειδική μνεία για τη Mo'Nique σε ένα ρόλο προφανώς λιγότερο ελαφρύ από τους συνηθισμένους της. Ελαφριές, μέχρι να αποκτήσουν κάνα πραγματικό βάρος (μαζί με το φημολογούμενο ενδιαφέρον των Weinsteins) τουλάχιστο, παραμένουν όσες κουβέντες για οσκαρικές πιθανότητες ακούστηκαν, ενώ φυσιολογικά όλες οι υπόλοιπες (κουβέντες) για τη θεματολογία του φιλμ λογοκρίθηκαν από τα περισσότερα media, όπως και η αφιέρωση του σκηνοθέτη και παραγωγού, Lee Daniels, "σε όλα τα gay αγοράκια και κοριτσάκια που βασανίζονται". Το σίγουρο είναι ότι οι περισσότεροι κριτικοί που μπήκαν στον κόπο να δουν τη παραγωγή τη λάτρεψαν ("ρισκάροντας" και την αυτοεκπληρούμενη προφητεία ότι θα μάγευε όσους την έβλεπαν) και ξεχώρισε άνετα από τις υπόλοιπες εγχώριες.
Πιο εύκολα βλέπεις να ξεχωρίζει, χωρίς καν να 'χει ξεκινήσει να παίρνει διαδιχτυακή φωτιά (ακριβέστερα, τώρα ξεκινάει), το βραβευμένο στη κατηγορία του αμερικάνικου ντοκιμαντέρ We Live In Public (2009), με θέμα τα επί μια δεκαετία πολύ δημόσια πειράματα δημόσιας ζωής του Josh Harris --δημόσια ζωή που πάει χεράκι χεράκι με την ιντερνετική αν δε το 'χεις καταλάβει ακόμα, και τρομάζει μόνο όσους έχουν πολλά να κρύψουν. Πολυβραβευμένες, και χωρίς στον ήλιο μοίρα ως συνήθως, φύγαν αρκετές μεξικανοαφγανοχιλιανές παραγωγές, με πιο αξιοπρόσεκτα τα "world dramatic" πολυβραβεία σκηνοθεσίας και σεναρίου στο ιρλανδέζικο Five Minutes of Heaven (2009) του.. Oliver Hirschbiegel (του Πειράματος (2001), της Πτώσης (2004) και ερμμ.. της Εισβολής (2007)). Από τη βρετανική εισβολή, και μάλλον τελικά από όλο το φεστιβάλ, ξεχώρισε περισσότερο το An Education (2009) γραμμένο από τον Nick Hornby (ναι αυτόν τον Nick Hornby), το οποίο παραδόξως βραβεύτηκε για τη.. (world dramatic πάντα) φωτογραφία του, αλλά έκανε μέχρι και τον Todd McCarthy να παραληρεί σύμφωνα με τις φήμες, ήταν το πιο αγαπημένο και με τη βούλα (διάβαζε σχετικό βραβείο) των θεατών, και το μόνο που μπλέχτηκε σε πόλεμο προσφορών με τη παλιά καλή έννοια (απορρίπτοντας bid από τη Fox Searchlight που ισοδυναμεί με θεϊκή παρέμβαση πια στον indie χώρο). Εκτός διαγωνιστικών, επίδειξη δύναμης και πολύ μεγάλων φιλοδοξιών έκανε το μετα-ρομάντζο 500 Days of Summer (2009), με την Zooey Deschanel και τον Joseph Gordon-Levitt που ανέλαβε και την μεγαλύτερη απονομή της βραδιάς.
Γενικά, η 25η διοργάνωση του φεστιβάλ που είκοσι χρόνια πριν έβγαλε το θρυλικό Σεξ, Ψέμματα και Βιντεοταινίες (1989) γεννώντας τον ανεξάρτητο κινηματογράφο, κύλησε προδιαγεγραμμένα ήσυχα, όπως ήθελε ο ιδρυτής του Robert Redford και ο διευθυντής του Geoff Gilmore, έχοντας συναίσθηση ότι μπορεί και να βαδίζουν προς την αφάνεια, και σε μια χρονιά που βρήκε την ανεξάρτητη βιομηχανία συμπιεσμένη τουλάχιστο κατά τα δύο τρίτα. Οι πολιτικοί τόνοι, συμπιεσμένοι κι αυτοί ήδη από πέρσι, δεν είχαν καν αφορμή το 2009, ενώ η ορκωμοσία του Obama και η συνειδητή επιλογή να παρουσιαστούν μόνο αξιόλογες αστεράτες παραγωγές (οι υπόλοιπες θα 'χουν πάντα τις Κάνες, υποθέτεις), περιόρισαν τα κουτσομπολιά κυρίως σε τέταρτης διαλογής celebrities. Αναμενόμενα, και πολλοί δημοσιογράφοι και πολλοί θεατές προτίμησαν επίσης να μη κάνουν το ταξίδι μέχρι τα υψίπεδα της Utah φέτος, αλλά οι αγοραστές ήταν εκεί και βρήκαν πραμάτεια να συνεχίσει το όλο και πιο απαρχαιωμένο επιτόπιο παζάρι για όλο και πιο απαρχαιωμένη διανομή. Στα συν η, εμπνευσμένη από τον Bronson (2009), απόφαση των κριτικών να πλακώνουν στις μπουνιές όποιον συντελεστή ταινίας τους πρήζει.
Όλοι οι νικητές στο δελτίο τύπου "2009 SUNDANCE FILM FESTIVAL ANNOUNCES AWARDS"
Σε μια από τις σπάνιες χρονιές (τρίτη συγκεκριμένα) που το κοινό του φεστιβάλ συμφωνεί με την επιτροπή του, μάλλον γιατί φέτος το κοινό δεν αριθμούσε περισσότερους από την επιτροπή (εντάξει υπερβάλλω λιγάκι), το Push πήρε και το βραβείο του πιο δημοφιλούς αμερικάνικου δράματος, ενώ τσίμπησε και ειδική μνεία για τη Mo'Nique σε ένα ρόλο προφανώς λιγότερο ελαφρύ από τους συνηθισμένους της. Ελαφριές, μέχρι να αποκτήσουν κάνα πραγματικό βάρος (μαζί με το φημολογούμενο ενδιαφέρον των Weinsteins) τουλάχιστο, παραμένουν όσες κουβέντες για οσκαρικές πιθανότητες ακούστηκαν, ενώ φυσιολογικά όλες οι υπόλοιπες (κουβέντες) για τη θεματολογία του φιλμ λογοκρίθηκαν από τα περισσότερα media, όπως και η αφιέρωση του σκηνοθέτη και παραγωγού, Lee Daniels, "σε όλα τα gay αγοράκια και κοριτσάκια που βασανίζονται". Το σίγουρο είναι ότι οι περισσότεροι κριτικοί που μπήκαν στον κόπο να δουν τη παραγωγή τη λάτρεψαν ("ρισκάροντας" και την αυτοεκπληρούμενη προφητεία ότι θα μάγευε όσους την έβλεπαν) και ξεχώρισε άνετα από τις υπόλοιπες εγχώριες.
Πιο εύκολα βλέπεις να ξεχωρίζει, χωρίς καν να 'χει ξεκινήσει να παίρνει διαδιχτυακή φωτιά (ακριβέστερα, τώρα ξεκινάει), το βραβευμένο στη κατηγορία του αμερικάνικου ντοκιμαντέρ We Live In Public (2009), με θέμα τα επί μια δεκαετία πολύ δημόσια πειράματα δημόσιας ζωής του Josh Harris --δημόσια ζωή που πάει χεράκι χεράκι με την ιντερνετική αν δε το 'χεις καταλάβει ακόμα, και τρομάζει μόνο όσους έχουν πολλά να κρύψουν. Πολυβραβευμένες, και χωρίς στον ήλιο μοίρα ως συνήθως, φύγαν αρκετές μεξικανοαφγανοχιλιανές παραγωγές, με πιο αξιοπρόσεκτα τα "world dramatic" πολυβραβεία σκηνοθεσίας και σεναρίου στο ιρλανδέζικο Five Minutes of Heaven (2009) του.. Oliver Hirschbiegel (του Πειράματος (2001), της Πτώσης (2004) και ερμμ.. της Εισβολής (2007)). Από τη βρετανική εισβολή, και μάλλον τελικά από όλο το φεστιβάλ, ξεχώρισε περισσότερο το An Education (2009) γραμμένο από τον Nick Hornby (ναι αυτόν τον Nick Hornby), το οποίο παραδόξως βραβεύτηκε για τη.. (world dramatic πάντα) φωτογραφία του, αλλά έκανε μέχρι και τον Todd McCarthy να παραληρεί σύμφωνα με τις φήμες, ήταν το πιο αγαπημένο και με τη βούλα (διάβαζε σχετικό βραβείο) των θεατών, και το μόνο που μπλέχτηκε σε πόλεμο προσφορών με τη παλιά καλή έννοια (απορρίπτοντας bid από τη Fox Searchlight που ισοδυναμεί με θεϊκή παρέμβαση πια στον indie χώρο). Εκτός διαγωνιστικών, επίδειξη δύναμης και πολύ μεγάλων φιλοδοξιών έκανε το μετα-ρομάντζο 500 Days of Summer (2009), με την Zooey Deschanel και τον Joseph Gordon-Levitt που ανέλαβε και την μεγαλύτερη απονομή της βραδιάς.
Γενικά, η 25η διοργάνωση του φεστιβάλ που είκοσι χρόνια πριν έβγαλε το θρυλικό Σεξ, Ψέμματα και Βιντεοταινίες (1989) γεννώντας τον ανεξάρτητο κινηματογράφο, κύλησε προδιαγεγραμμένα ήσυχα, όπως ήθελε ο ιδρυτής του Robert Redford και ο διευθυντής του Geoff Gilmore, έχοντας συναίσθηση ότι μπορεί και να βαδίζουν προς την αφάνεια, και σε μια χρονιά που βρήκε την ανεξάρτητη βιομηχανία συμπιεσμένη τουλάχιστο κατά τα δύο τρίτα. Οι πολιτικοί τόνοι, συμπιεσμένοι κι αυτοί ήδη από πέρσι, δεν είχαν καν αφορμή το 2009, ενώ η ορκωμοσία του Obama και η συνειδητή επιλογή να παρουσιαστούν μόνο αξιόλογες αστεράτες παραγωγές (οι υπόλοιπες θα 'χουν πάντα τις Κάνες, υποθέτεις), περιόρισαν τα κουτσομπολιά κυρίως σε τέταρτης διαλογής celebrities. Αναμενόμενα, και πολλοί δημοσιογράφοι και πολλοί θεατές προτίμησαν επίσης να μη κάνουν το ταξίδι μέχρι τα υψίπεδα της Utah φέτος, αλλά οι αγοραστές ήταν εκεί και βρήκαν πραμάτεια να συνεχίσει το όλο και πιο απαρχαιωμένο επιτόπιο παζάρι για όλο και πιο απαρχαιωμένη διανομή. Στα συν η, εμπνευσμένη από τον Bronson (2009), απόφαση των κριτικών να πλακώνουν στις μπουνιές όποιον συντελεστή ταινίας τους πρήζει.
Όλοι οι νικητές στο δελτίο τύπου "2009 SUNDANCE FILM FESTIVAL ANNOUNCES AWARDS"
Previously on Movies for the Masses: Oscars® 2009: Οι υποψηφιότητες