Amando a Maradona (2005)

Η αγάπη για το πιο θρυλικό ποδοσφαιρικό όνομα περιορίζεται σε καναδυό στιχάκια και πεντέξι τατουάζ.Πριν πολλά χρόνια είχε πέσει στα χέρια μου ένα βιβλίο με εκθέσεις (για διάφορα θέματα) παιδιών της Napoli κι εκεί ξεχώριζε μια σπαρακτική, για παππού που πέθανε πριν δει την ομάδα της πόλης να παίρνει πρωτάθλημα. Στις 3 Ιουλίου του 1990, η Ιταλία που φιλοξενούσε το Μουντιάλ έπαιζε στον ημιτελικό, όμως σχεδόν όλο το γήπεδο τραγούδαγε το όνομα ποδοσφαιριστή των αντιπάλων, αφού ο αγώνας γίνονταν στο San Paolo και αντίπαλος ήταν η Αργεντινή του Maradona. Τέτοιες στιγμές, από τις πιο μικρές μέχρι τις πιο μεγάλες, απουσιάζουν σχεδόν εντελώς από το ντοκιμαντέρ του Javier Vázquez όταν αυτό φτάνει με τα πολλά στη μητρόπολη του ιταλικού Νότου, και να περιμένεις και καμιά ανάλυση των κοινωνικών διαφορών που κάναν εκεί τον μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή του 20ου αιώνα να λατρεύεται περισσότερο και από τη πατρίδα του, έχεις καταλάβει από πολύ νωρίτερα ότι είναι μάταιο. Η ματιά του Vázquez, αντιποδοσφαιρική και ειρωνικότατη σε αρκετά σημεία (σε βαθμό να επαναλαμβάνει πλάνα με το είδωλο εκατομμυρίων να χλαπακιάζει κατάχοντρο), είναι κατά κύριο λόγο αφελέστατα μουσικοτουριστική (κάνει στάση για τραγούδια μέχρι και στη Βαρκελώνη απ' όπου μόνο το εγκληματικό τάκλιν του Goikoetxea έχει να θυμάται ο Maradona) και όταν προσπαθεί να επεκταθεί (και στη γενικότερη στάση της FIFA, ας πούμε) γίνεται απλά αφελέστατη. Τελικά, όποιος αγαπάει τον Maradona δε πρόκειται να βρει και πολλά που να τον αντιπροσωπεύουν, όποιος ακόμα ψάχνει τις αιτίες της αγάπης μόνο δικαίωση που δε τις βρίσκει θα βρει.