Five Minutes of Heaven (2009)

Το 1975 στη Βόρειο Ιρλανδία, ο προτεστάντης Alistair Little εκτέλεσε μπροστά στα μάτια του, τον αδερφό του καθολικού Joe Griffin. Τριάντα χρόνια αργότερα πρόκειται να ξανασυναντηθούν σε τηλεοπτική εκπομπή.Μια από τις 3720 παρόμοιες, όπως τις μετράνε οι εισαγωγικοί τίτλοι, η ιστορία του '75 είναι πραγματική, παρόλο που οι δυο άντρες δε συναντήθηκαν ποτέ στη συνέχεια. Έτσι, το σενάριο υπόθεσης, έχει να αντιμετωπίσει το εμπόδιο της έγκρισης κάθε λέξης του από τους ενδιαφερόμενους, επιπλέον του τηλεοπτικού προϋπολογισμού και των χρονικών περιορισμών που επιβάλλει η παραγωγή για λογαριασμό του BBC (που τη πρόβαλλε στις 5 Απριλίου). Και φυσιολογικά η ταινία, μετά από ένα εικοσάλεπτο.. παγκοσμίου επιπέδου (και βάλε) που σε εισάγει στην εποχή των συγκρούσεων και αναπαριστά τα ιστορικά γεγονότα, υποχωρεί στη συνέχεια συνεχώς σε ποιότητα και προχωράει σε αρκετούς από τους συμβιβασμούς εκπομπών στιλ Facing the Truth, τους οποίους κατά τα άλλα ψιλοχλευάζει. Σαφώς το θέμα είναι εξαιρετικότατα δύσκολο, σαφώς τα τραύματα είναι τόσο βαθιά που μερικές φορές δε θεραπεύονται, όμως η λύση που προτείνει έμπρακτα ο κύριος Guy Hibbert στην υποστατή άρνηση Little και Griffin να τρέχουν στα κανάλια (άρνηση από την οποία εμπνεύστηκε), δε καταφέρνει να μοιάσει και τόσο λιγότερο ενορχηστρωμένη ούτε και τόσο περισσότερο απελευθερωτική. Επιπλέον, και μάλλον εγκληματικά, όχι μόνο αφήνει να πάει ουσιαστικά χαμένο το βίωμα από τον Little της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας στην οποία οδηγεί η ένταξη σε κλειστές ομάδες όπως η UVF, αλλά το στρέφει να πυροβολήσει.. τους μουσουλμάνους. Όταν είναι δεδομένο ότι αυτή ακριβώς την, με τη γέννησή τους, ένταξη των κατοίκων σε ευρύτερες αντίπαλες χριστιανικές ομάδες, την εκμεταλλεύτηκε, τη συντήρησε, και την έσμπρωξε στο έπακρο η βρετανική κατοχική δύναμη στην Ιρλανδία.

Με όλες τις αντιρρήσεις σου και τις αδυναμίες τους, τα Πέντε Λεπτά πριν τον Παράδεισο (2009) παραμένουν αξιοπρόσεκτα, και όχι μόνο σαν ένα κάποιο βελάκι προς κατεύθυνση διαφορετική από τηλεοπτικές παπάρες. Ο James Nesbitt, κάτι σαν εθνικός θησαυρός για τη περιοχή πια και πρωταγωνιστής σε μια από τις σημαντικότερες ταινίες της δεκαετίας στο Bloody Sunday (2002), στήνει ένα ρόλο που ξεπερνάει όλες τις.. κληρονομικές αντιξοότητες (τον ανύπαρκτο χρόνο στο πόσο τελικά δεμένη ήταν η οικογένειά του, πόσο πυροβολημένη η μάνα του, πόσο αβοήθητη η ενηλικίωσή του), σε κρατάει κρεμασμένο να παρατηρείς τις αντιδράσεις του, και μπορεί να τσιμπήσει και τίποτα υποψηφιότητες παρόλο που το συνολικό επίπεδο της ταινίας δε μπορεί ακριβώς να τις στηρίξει. Ο Liam Neeson βγάζει, μάλλον μετά από παρότρυνση, λιγάκι παραπάνω από επαγγελματικά την όλη συντριβή του ρόλου του, και δε βοηθιέται να δείξει και καμιά άλλη πλευρά, ενώ η σκηνοθεσία του Oliver Hirschbiegel δίνει, συνηθισμένα πια, δείγματα ιδιοφυίας που μπορεί ενίοτε να πνίγεται και σε κουταλιές νερού.