Vincere (2009)

Στο ψυχιατρείο της Pergine Valsugana στα πρώτα 20s, έγκλειστη αναρωτιέται πως γαμάει ο Duce.O Marco Bellocchio δανείστηκε το 2009 από την οπερετικότητα του Il Divo (2008) και τη πήγε πίσω στην εποχή του βωβού, μια σύλληψη που θα ήταν ιδιοφυέστατη αν δεν ήταν αναγκαστική, από τη πολλή χρήση φιλμ αρχείου, μια συνήθεια που ακόμα και οι ελληνικές ταινίες παράτησαν πριν δεκαετίες, κι αυτό (όχι για τιποτάλλο) αλλά γιατί κι ο τελευταίος θεατής στο Διακοφτό γέλαγε πια μ' αυτή. Απτόητος βέβαια ο σκηνοθέτης, δε μένει τουλάχιστο εκεί, στα προπολεμικά επίκαιρα σα μόνο υλικό για να ασπρίσει τη πενία του προϋπολογισμού του, αλλά ρίχνει και μερικές από αυτές τις "σκηνές πολέμου" όπου ακούγονται μπουμπουνητά στο βάθος της στοάς και ακολουθούν πεντέξι κακόμοιροι κομπάρσοι που τους ψεκάζουν τεχνητή ομίχλη τα πιτσιρίκια του συνεργείου, σκηνές που θα 'λεγες ότι έχει παρατήσει ακόμα και η ελληνική τηλεόραση, αν δεν ήταν κι αυτή ζωντανό λείψανο, διαβασμένη από παπά μέσω διχτύου εδώ και χρόνια, μαζί με τις υπόλοιπες του πλανήτη. Αν καταφέρεις να κολυμπήσεις σε αυτά τα διαλύματα φορμόλης με όλες τις κινηματογραφικές (και όχι μόνο) μούμιες του προηγούμενου αιώνα για μιάμιση ώρα (μετρημένη), ο Bellocchio σε αποζημιώνει με μια σκηνή πέντε αστέρων, με τον Filippo Timi ως μπάσταρδο του Mussolini να μιμείται μια από τις περιβόητες ομιλίες του (δεύτερου) περί τρίτου Καρχηδονιακού Πολέμου κατά πάντων, συμπυκνώνοντας όλη τη παράνοια και των μελανοχίτωνων και του πυροβολημένου αρχηγού τους σε μερικές εκφράσεις του προσώπου. Μπορείς να επιχειρηματολογήσεις ότι η σκηνή είναι τόσο δυνατή γιατί η ταινία έχτιζε μέχρι τότε το προφίλ του αρχι-φασίστα ακόμα και με αυτόν να απουσιάζει, και τα credits δε σου αφήνουν και καμία αμφιβολία για τη πρόθεση του σκηνοθέτη, το πρόβλημα όμως είναι πως οι προθέσεις των χαρακτήρων περιορίζονται στη βρώση μικρών παιδιών για πρωινό από τη μεριά του ενός και από την άλλη στο γενικό και υπερμυθοποιημένο σχιζοφρενικό (έμεινα παρθένα για το παιδί μου) γυναικείο μελόδραμα.