Resident Evil: Afterlife (2010): Απέθαντο trailer
Resident Evil: Afterlife (2010) - Trailer
Το παιχνιδο-franchise που αρνείται να πεθάνει περνάει στη μεταθανάτια ζωή το φθινόπωρο, στο Resident Evil: Afterlife (2010), και η Sony σε προειδοποιεί σχετικά, με trailer που έκανε πρεμιέρα τη Κυριακή στο Attack of the Show και παίζει από σήμερα παντού, περισσότερο με αφορμή την E3 (όπου ανακοινώθηκε και το Resident Evil: Revelations για το 3DS) παρά κάποια από τις εξόδους του αμερικάνικου weekend.
Το franchise, στη κινηματογραφική του μορφή, ήταν να κλείσει με το Resident Evil: Extinction (2007) άμα θυμάσαι, αλλά στη πορεία βρήκε extra life, θεωρητικά από τις καλές εισπράξεις της ταινίας (περίπου $150 εκατομμύρια σε όλο το πλανήτη) και από τα πράγματα, φαντάζεσαι, εξαιτίας της εξαιρετικότητας του Resident Evil 4 που ανάστησε τη σειρά των βιντεοπαιχνιδιών μπαίνοντας και σε αρκετές λίστες στο τέλος της δεκαετίας, και της επαναξαναματανάστασης των τριών ψευτοδιαστάσεων στη μεγάλη οθόνη που έκανε ακαταμάχητη την ιδέα μιας ακόμα αρπαχτής. Στις νεκραναστάσεις έχει μείνει και επιμένει, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες σου, φανερά η παραγωγή, η χαρακτηριστική καφετίλα του RE 4 έχει μουλιάσει και τα ψηφιακά σκηνικά (που παρεμπιπτόντως γίναν φωτεινότερα στο trailer σε σχέση με το teaser) και τις αφίσες του Afterlife, ενώ το S3D, ψιλο-ρέτρο πια, σα τις περσινές πωρωμένου κοινού σπλατεριές, επικεντρώνεται στα διάφορα που πεντάγονται απειλητικά στη μούρη σου. Πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω, στο S3D exploitation των 70s και των 80s, τα blurb υπόσχονται και τη "latest 3D technology" εννοώντας το fusion system του James Cameron με το οποίο γυρίστηκαν, ας πούμε, τα Ghosts of the Abyss (2003) και Spy Kids 3-D (2003). Αυτή την αισθητική.. last year, ούτε καν αρκετά παλιά για να εμπεριέχει μια κάποια νοσταλγία, τη σπάει κάπως η αποστειρωμένη αλλά διαχρονική του Paul W.S. Anderson που επιστρέφει μετά από καιρό στη σκηνοθεσία, και ακόμα περισσότερο (τη σπάει) το ακαταμάχητο γκομενοτρίο των Milla Jovovich, Ali Larter και Sienna Guillory, παρολαυτά, το μεγαλύτερο πρόβλημα της σειράς παραμένει η θεματική κατεύθυνση και για να ξεκαθαρίσει αυτή θα πρέπει να περιμένεις το επόμενο και πραγματικό (αντί για teaser-o-) trailer, τον Ιούλιο, στη Comicon. Στα μέχρι τώρα δεδομένα, ο Anderson, που κράτησε τη θέση του σεναριογράφου και στα τρία μέχρι τώρα επεισόδια, απέφυγε γενικά σε αυτά το κόλλημα με τα παιχνίδια που για πολλούς ήταν η συμφορά του Mortal Kombat: Annihilation (1997) και του Tomb Raider: The Cradle of Life (2003), όμως έχασε το μπούσουλα στο Extinction, και λογικά μόνη επιλογή έχει πια το κάτι σα reboot και τη σύγκλιση με το σύμπαν των παιχνιδιών, για να κρατήσει τουλάχιστο το core κοινό του. Έτσι η Alice είναι σίγουρο ότι δε θα έχει για πολύ τις υπερδυνάμεις της, ενώ στο Afterlife κάνει ντεμπούτο και ο Chris (ή αλλιώς Wentworth Miller άμα δεν έχεις επαφή με το σχετικό σύμπαν), ο πιο δημοφιλής (και σε αντίθεση με την Alice) στους gamers χαρακτήρας από το παλμαρέ του survival horror παιχνιδιού.
Το franchise, στη κινηματογραφική του μορφή, ήταν να κλείσει με το Resident Evil: Extinction (2007) άμα θυμάσαι, αλλά στη πορεία βρήκε extra life, θεωρητικά από τις καλές εισπράξεις της ταινίας (περίπου $150 εκατομμύρια σε όλο το πλανήτη) και από τα πράγματα, φαντάζεσαι, εξαιτίας της εξαιρετικότητας του Resident Evil 4 που ανάστησε τη σειρά των βιντεοπαιχνιδιών μπαίνοντας και σε αρκετές λίστες στο τέλος της δεκαετίας, και της επαναξαναματανάστασης των τριών ψευτοδιαστάσεων στη μεγάλη οθόνη που έκανε ακαταμάχητη την ιδέα μιας ακόμα αρπαχτής. Στις νεκραναστάσεις έχει μείνει και επιμένει, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες σου, φανερά η παραγωγή, η χαρακτηριστική καφετίλα του RE 4 έχει μουλιάσει και τα ψηφιακά σκηνικά (που παρεμπιπτόντως γίναν φωτεινότερα στο trailer σε σχέση με το teaser) και τις αφίσες του Afterlife, ενώ το S3D, ψιλο-ρέτρο πια, σα τις περσινές πωρωμένου κοινού σπλατεριές, επικεντρώνεται στα διάφορα που πεντάγονται απειλητικά στη μούρη σου. Πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω, στο S3D exploitation των 70s και των 80s, τα blurb υπόσχονται και τη "latest 3D technology" εννοώντας το fusion system του James Cameron με το οποίο γυρίστηκαν, ας πούμε, τα Ghosts of the Abyss (2003) και Spy Kids 3-D (2003). Αυτή την αισθητική.. last year, ούτε καν αρκετά παλιά για να εμπεριέχει μια κάποια νοσταλγία, τη σπάει κάπως η αποστειρωμένη αλλά διαχρονική του Paul W.S. Anderson που επιστρέφει μετά από καιρό στη σκηνοθεσία, και ακόμα περισσότερο (τη σπάει) το ακαταμάχητο γκομενοτρίο των Milla Jovovich, Ali Larter και Sienna Guillory, παρολαυτά, το μεγαλύτερο πρόβλημα της σειράς παραμένει η θεματική κατεύθυνση και για να ξεκαθαρίσει αυτή θα πρέπει να περιμένεις το επόμενο και πραγματικό (αντί για teaser-o-) trailer, τον Ιούλιο, στη Comicon. Στα μέχρι τώρα δεδομένα, ο Anderson, που κράτησε τη θέση του σεναριογράφου και στα τρία μέχρι τώρα επεισόδια, απέφυγε γενικά σε αυτά το κόλλημα με τα παιχνίδια που για πολλούς ήταν η συμφορά του Mortal Kombat: Annihilation (1997) και του Tomb Raider: The Cradle of Life (2003), όμως έχασε το μπούσουλα στο Extinction, και λογικά μόνη επιλογή έχει πια το κάτι σα reboot και τη σύγκλιση με το σύμπαν των παιχνιδιών, για να κρατήσει τουλάχιστο το core κοινό του. Έτσι η Alice είναι σίγουρο ότι δε θα έχει για πολύ τις υπερδυνάμεις της, ενώ στο Afterlife κάνει ντεμπούτο και ο Chris (ή αλλιώς Wentworth Miller άμα δεν έχεις επαφή με το σχετικό σύμπαν), ο πιο δημοφιλής (και σε αντίθεση με την Alice) στους gamers χαρακτήρας από το παλμαρέ του survival horror παιχνιδιού.
Previously on Movies for the Masses: Cyrus (2010): Trailer funcore