The Kids Are All Right (2010)

Παιδιά με δυο μανάδες βρίσκουν τον εξαρχής.. χαρούμενο σπερματοδότη πατέρα τους, ξεκινώντας χιονοστιβάδα εξελίξεων που απειλεί να πλακώσει το μικρό λεσβιακό σπίτι στο καλιφορνέζικο λιβάδι. Αν και αρκετά στρατευμένα και αρκετά butch λεσβία, η Lisa Cholodenko στη χαλαρή καριέρα της πιάνει μια θεματολογία πιο καθημερινή από τα άκρα που εκ των πραγμάτων βιώνουν άνθρωποι αναγκασμένοι να ισορροπούν στα όρια της κοινωνικής αποδοχής των ιδιαιτεροτήτων τους, και το Kids Are All Right (2010) το οποίο υπογράφει αρκετά μετά το Laurel Canyon (2002), έχει τα LGBT πασπαλίσματα που περιμένεις, αλλά κυρίως ενδιαφέρεται να πει μια ιστορία αποκαθαρτική, να γράψει έναν μπούσουλα ξεδιαλέγματος όλων των μικρών περιπλοκών που σχηματίζουν συμπαντικό λαβύρινθο στη ζωή του καθενός, να προσεγγίσει τη χιλιοτρυπημένη πεμπτουσία του δράματος. Όπως επίσης θα περίμενες πια από τη δημιουργό, η ταινία σκουντουφλάει στα τυφλά σε κάποιες φάσεις, και παίρνει στο τέλος πιο απότομες στροφές κι από πάκμαν που του τέλειωσε το χαπάκι, ώστε να αποκαταστήσει το κύρος του λεσβιο πατέρα αφέντη όπως επιβάλλεται από το σαραντάρισμα πλέον της σεναριογράφου, Lisa Cholodenko, αλλά ξεχωρίζει από το σωρό παρόμοιων που σπονσονάρει με συνέπεια το Sundance για δεκαετίες τώρα, χάρη στο εξαιρετικό και εξαιρετικά αγαπητό καστ, και χάρη.. arrrgggh.. παραδέξου το.. παραδέξου το.. σε μια δόση πνεύματος και ευαισθησίας πάνω από τα συνηθισμένα. Αρχικά η αφήγηση μοιάζει να στοχεύει (i.e. με βελάκια) τη μεσοαστική ζωή στους πρόποδες του Laurel Canyon, και στη συνέχεια περνάει, με την ίδια περίπου διάθεση αλλά περιορίζοντας σκηνοθετικά το διασκεδαστικό των πλάνων και το λυτό του μοντάζ, στην ιδιαιτερότητα της οικογένειας, πριν πλακώσει τα ανθρώπινα πάθη και τις δραματικές κορυφώσεις, και πριν όπως είπαμε.. ουροθετήσει σκυλίσια τα όρια που ξεπεράστηκαν.

Αν χρειάζεσαι βοήθεια στο συλλαβισμό, μπορεί και να μη κατάλαβες πως ο τίτλος υπονοεί ότι οι μεγάλοι δεν είναι και ακριβώς εντάξει, άμα φτάσεις να βγεις από την αίθουσα και δε μπορείς να καθορίσεις γιατί η ταινία σε έχασε στο δρόμο, θα πρέπει να κατανοήσεις ότι δε σε λένε Cholodenko, και ότι αυτή έκανε με τη σειρά της μια προσπάθεια να σε καταλάβει, σε βαθμό να αναγνωρίζεις τον εαυτό σου στο σκίτσο που σου έφτιαξε, αλλά.. αυτό ήταν, μέχρι εκεί, είσαι στη συνέχεια υποχρεωμένος να ξαναπάρεις το ακαταλαβίστικο μπαλάκι, να μεγαλώσεις, να συνειδητοποιήσεις και τίποτα πέρα από τις συνειδητές ή μη ανάγκες και επιθυμίες σου. Και η αλήθεια είναι πως κουτσά στραβά και πιθανά αθέλητα, και στο τελικό μάθημα η Cholodenko έχει δίκιο, μπούσουλας δεν υπάρχει ούτε για την ηθική ούτε για την ενηλικίωση, κάποια πράγματα τα μαθαίνεις μόνο αν θέλεις, κάποια άλλα στα επιβάλλουν στο βαθμό και στη διάρκεια της εξάρτησής σου.