Ταξίδι στη Μυτιλήνη (2010)

Αυτοεξόριστος Μυτιληνιός, επιστρέφει στη γενέτειρά του, με αφορμή υπόθεση κληρονομιάς, που τον αναγκάζει να συμβιβαστεί με το οικογενειακό παρελθόν που προσπαθούσε να ξεχάσει.Σε τόνο προσωπικό και πλάνο υποκειμενικό, ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης του Το Μόνον της Ζωής του Ταξείδιον (2001), επιστρέφει στη Μυτιλήνη που τον ανέθρεψε, για να στήσει ένα οδοιπορικό σε αναμνήσεις και υπαρξιακά απωθημένα. Σκηνοθετικές τεχνικές και οπτικές, προσδίδουν τόνο τόλμης και νεοτερισμού στη βαριά κι ασήκωτη δραματουργία του Παπαστάθη, αποδεικνύονται όμως κάλπικες, απ’ την απροθυμία του σκηνοθέτη να τις υπηρετήσει και να τις ακολουθήσει, παραβιάζοντας κατά συρροήν, την ίδια τους τη λογική και τη συνέχεια. Το νοσταλγικό του ταξίδι, πνίγεται στην ευκολία της συναισθηματικής υπερβολής, της υπεραπλούστευσης σε προσβλητικό βαθμό των παράπλευρων χαρακτήρων, και του καθολικού αφορισμού οποιασδήποτε αίσθησης ειλικρίνειας και φυσικότητας, τόσο στην εξέλιξη του δράματος, όσο και στην ερμηνεία του απ’ τους ηθοποιούς. Σαν αποπροσπανατολισμένη απόπειρα ανάδειξης της εμπειρίας και των εμπειριών του σκηνοθέτη, μέσα από μια φόρμα που να συνδυάζει ακαδημαϊκότητα, λυρισμό και προσβάσιμη αφηγηματική απλότητα συγχρόνως, το Ταξίδι στη Μυτιλήνη καταφέρνει να σταθεί στα πόδια του μόνο στα πιο ευθύβολα κομμάτια ταινίας εποχής, όταν το σηκώνει με τη ζεστασιά της αμεσότητάς του ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, δίνοντάς σου έναν κάποιο λόγο, να αντέξεις τα υπόλοιπα αργόσυρτα συστατικά, αυτής της αξιοπρεπούς επίδειξης παρωχημένης αισθητικής.