Χορεύοντας στον Πάγο (2009)

Μια Βουλγάρα, μια Ρουμάνα και μια Ρωσίδα μπαίνουν σ’ ένα μπαρ προσπαθούν να περάσουν παράνομα τα ελληνικά σύνορα, κι όση θέληση κι αν έχουν δεν είναι απαραίτητα αρκετή για να τα καταφέρουν.Κοινωνική ευαισθησία και άκρατη μεγαλοσχημοσύνη παραπερνάνε στην ταινία που εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνές διαγωνιστικό του προπερασμένου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, η μη βράβευση της οποίας ακολουθήθηκε απ’ την εσπευσμένη έξοδο του Σταύρου Ιωάννου απ’ την αίθουσα πριν το τέλος της τελετής απονομής, πιθανά γιατί ένιωσε ότι αδίκησαν τον έργο του. Το οποίο, βέβαια, περισσότερο είχε αδικήσει ο ίδιος, πριν ακόμη το παραδώσει στην κρίση της επιτροπής, παραφορτώνοντάς το με έντονους μελοδραματισμούς, σεναριακές ευκολίες και υφή κι οπτική που το κάνουν να μοιάζει σαν να είχε γυριστεί στα μέσα του ’90 που διαδραματίζεται η δράση του. Φυσικά δεν μιλάμε για την πιστότητα στην εποχή, αλλά για την γενικότερη αισθητική, που προσδίδει στην ταινία του μια όψη αναχρονιστική, χάρη στο προβληματικό χρωμάτισμα και τις επιλογές του μονταζιέρη περισσότερο, παρά στην ίδια τη σκηνοθετική προσέγγιση του Ιωάννου, τον τεατράλε τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τους ηθοποιούς που εκφέρουν τις βαρύγδουπες ατάκες του, αλλά και την χαρακτηρολογική προβλεψιμότητα του σεναρίου του. Ωστόσο, η ταινία καταφέρνει να τσιγκλίσει μέσα σου προκαταλήψεις που ενδεχομένως παραγνώριζαν το τί σήμαινε γι’ αυτούς τους ανθρώπους να αποφασίσουν να περπατήσουν σε ναρκοπέδια για να ανταλλάξουν το απελπιστικό παρόν τους με ένα μέλλον που ίσως υπήρχε μόνο στα όνειρα και τις ελπίδες τους, και ξυπνά μια ουμανιστική αγωνία για το δράμα των κοριτσιών του ανατολικού μπλοκ που έχεις στερεοτυποποιήσει, εκθέτοντας τη σκληρότητα της διαδικασίας εισαγωγής στην γη της επαγγελίας, τουλάχιστον όπως την είχαν περάσει οι γυναίκες αυτές μια γενιά πίσω, τότε που το εμπόριό τους ήταν λιγότερο οργανωμένο.