Bright Star (2009)

Η ιστορία της αγάπης ζωής μεγάλου ρομαντικού ποιητή και κοριτσιού της διπλανής πόρτας, έτσι περίπου όπως τη φαντάζεσαι. Προς το τέλος του Bright Star (2009) ο John Keats λέει στη Fanny Brawne πως ζούσανε στον δικό τους κόσμο, και μέχρι τότε το έχεις διαπιστώσει καλά, το φιλμ ασχολείται με τον έρωτά τους, από τη σκοπιά της Fanny, από τη σκοπιά πεταλούδας που σβουρίζει ανέμελα μέχρι να βρει στο λιβάδι ποιητή να του ρουφήξει το νέκταρ. Η Jane Campion συστήνει τη Fanny στο θεατή όπως αυτή αυτοσυστήνεται σε ποιητές που μετακομίζουν απέναντι, σαν ω τόσο περισσότερα από όμορφο μουτράκι που σχεδιάζει τις δικές καμιναδωτές καπελίνες επηρεάζοντας για αιώνες τη μόδα της ευρωπαϊκής ηπείρου και ιδιαίτερα της μεγάλης νήσου της, σαν πραγματική δημιουργική ιδιοφυία που κάνει τέχνη ανωτερώτερη. Από κει και πέρα το φιλμ ασχολείται με το ρούφηγμα, η Fanny έχει βρει τον ευαίσθητο ροκ σταρ της, η σκηνοθέτρια κρατάει ένα τόνο εξοχικής κατοικίας παρόμοιον με τα σκηνικά της, σκοπεύει όχι μόνο να δεις, αλλά και να ακούσεις, να αισθανθείς το νέκταρ να ρέει.

Το αντικείμενο του πόθου στη ταινία δεν είναι βέβαια η ηρωίδα, και η ηρωίδα είναι λαμπρό μυαλό μόνο στο κεφάλι της, έτσι η μελαχρινωμένη Abbie Cornish χρειάζεται κυρίως να παίρνει πόζες, σαν ένα ακόμα prop, μέσα σε τσουβάλια δεμένα στο στήθος κατά τη μόδα της εποχής, και κατά το συνήθειο της Campion. Όταν διακρίνεται από το σκηνικό, η Cornish αγωνίζεται και αγωνιά για τον έρωτά της, αλλά και πάλι συνήθως ως.. σκηνικό, σα κάποια που η φωνή της ακούγεται λιγότερο σε κάθε διάλογο, κατά την κοινωνική επιταγή της εποχής, και κατά την Jane Austen-ικότητα της πραγματικής ιστορίας που δεν αποφεύγει η σκηνοθέτρια. Ελλείψει πατέρα-αφέντη, και με τη μάνα και τις γειτόνισσες αναγκαστικά (για γυναικεία οπτική στην αφήγηση) συμπαθητικές, το ρόλο της άξεστης, αμετακίνητης (μέχρι να δει δραματικά το λάθος των τρόπων του) και συνεχούς απειλής για την απρόσκοπτη νεκταροτροφοδότηση της ηρωίδας, αναλαμβάνει ο Paul Schneider, σαν Charles Armitage Brown, σαν φίλος του ποιητή με αντιρρήσεις για τη σχέση του. Αλαφρά ειρωνικά βέβαια, αυτό σημαίνει πως οι τυπικές κοινωνικές αντιξοότητες (που προκύπτουν από την οικονομική ανικανότητα του ποιητή να συντηρήσει οικογένεια) είναι βουβές στη ταινία, και μένει κραυγαλέα η περιγραφή της δεσποινίδας σαν παρασιτική, δήθεν καλλιεργημένη, σοσιαλιτέ. Στη πραγματικότητα, ο επιβλητικός, ελευθεριάζων, ανεξάρτητος, ευθύς και ετοιμόλογος χαρακτήρας του Schneider, είναι προφανώς αυτός που έχει και την καλύτερη "χημεία" με τη σοσιαλιτέ, το βλέπεις πως μαζί θα κάνανε τα κρεβάτια να βογκάνε, πράγμα που υποσκάπτει βαθύτατα και όλη την ατμόσφαιρα μυθικού "ανολοκλήρωτου" έρωτα, παρόλο που η σκηνοθέτρια φροντίζει να ξεκαθαρίσει πως ο Brown της ενδιαφέρεται για τη Fanny της μόνο σαν διασκέδαση -- το ξεκαθάρισμα πέφτει κι αυτό σε ένα λάκο να, αφού ο κύριος Brown μια χαρά την ολοκληρώνει τη διασκέδασή του με περαστική υπηρέτρια. Πιο σύντομα από παραγραφάρα, η Campion επέλεξε Twilight-o-πτική, για μια πραγματική ιστορία που δεν ευνοεί τέτοια οπτική παρόλη την λίγο πολύ αιώνια ρομαντικότητά της, και το λάθος της δε μπορεί να διορθωθεί με το γρήγορο προσπέρασμα λεπτομερειών όπως η παθολογική ζήλια του ανθρώπου Keats. Αναντίρρητα βέβαια, και μιας και δε χρειάζεται αυτή να μεταφέρεται μακριά από αυτό, το φυσικό φόντο της ταινίας μοιάζει προσεγμένο για μήνες, η γενικότερη αισθητική είναι πιο ζουμερά φωτεινή κι από Merchant Ivory παραγωγές, ο αισθησιασμός αντιστέκεται θαρραλέα στη γελοιοποίηση παρότι γυναικεία υγρός, οι σεληνιασμένες απαγγελίες στίχων είναι κάπως υποφερτές πράγμα που αποτελεί διαχρονικό θαύμα από μόνο του.