Horrible Bosses (2011)

Τρεις κολλητοί, πηγμένοι απ’ το σαδισμό των αφεντικών τους, βρίσκουν πιο βιώσιμο να σκοτώσουν τ’ αφεντικά τους, απ’ το ν’ αφήσουν τη δουλειά τους.Πατώντας σε πιο στέρεο σενάριο απ’ το Four Christmases (2008), ο συνήθως ντοκιμαντερίστας Seth Gordon (του Freakonomics (2010), ας πούμε), προσπαθεί να βάλει λίγη απ’ την τριγύρω πραγματικότητα σε ένα κατά τα άλλα σουραλιστικής βάσης sit-com, φροντίζοντας οι ήρωές του να πνίγονται όχι μονάχα απ’ την μέγγενη των εξωπραγματικών απαιτήσεων των αφεντικών τους, αλλά κι αυτή της οικονομικής ύφεσης που έχει φέρει τα άλλοτε golden boys της Lehman Brothers να μοιράζουν τσιμπούκια στις τουαλέτες για πενηντοδόλαρα. Στ’ αλήθεια. Το συγκεκριμένο, είναι μάλλον το απολαυστικότερο απ’ τα σατιρικά δαγκώματα που σερβίρει στον κώλο του αμερικάνικου ονείρου, μια ταινία που χρωστάει την εθιστική της κωμική ποιότητα κυρίως στη φυσική και άνετη χημεία των πρωταγωνιστών της, παρά στο βιαστικό γράψιμό της και το κομματάκι προβληματικό σε ρυθμό και ισορροπία ξεδίπλωμά της. Σαν ένα αρκετά πιο συγκρατημένο παρεάκι από εκείνο του The Hangover (2009), το τρίο του Gordon βαδίζει σε διαδρομές κλασικού buddy movie, αρωματισμένες με μια τζούρα από νουάρ δολοπλοκίες, για να στήσει τις κωμικές εξάρσεις που σου έχουν αποκαλύψει εδώ και κάτι μήνες τα trailer, αλλά καταφέρνει να σου διατηρήσει το χαμόγελο στα μεσοδιαστήματά τους, με τις αλά Galifianakis κορώνες του Charlie Day να μασουλάνε τα σκηνικά, την ώρα που ο Jason Sudeikis ενσαρκώνει την ωραιοπάθεια και το ρατσισμό της Αμερικής με ολίγη από ομοφοβία, κι ο Jason Bateman κρατάει τα μπόσικα της δραματικής σοβαρότητας. Συμπληρώνοντας καλοκουρδισμένα ο ένας τους μανιερισμούς του άλλου, συνθέτουν στρωτό αντίβαρο στις καρατερίστικες εκrήξεις του τρίου των αφεντικών, με τον Kevin Spacey να ξαναβουτάει στα νερά του Swimming with Sharks (1994) και την Jennifer Aniston να ανεβάζει τη λίμπιντο ως νυμφομανής γιατρίνα με μισάνοιχτη ρόμπα, όσο ο Colin Farrell, που κρατά τον πιο αβανταδόρικο και εξωγήινο ρόλο, μένει τραγικά ανεκμετάλλευτος σε μια ταινία που δεν θέτει τον πήχη όσο ψηλά θα μπορούσε να φτάσει, αλλά παρά το ατσούμπαλο φινάλε της, σου δίνει αρκετά χιουμοριστικά μεζεδάκια για να βγεις απ’ την αίθουσα χορτάτος.