the horror...

Προφανώς η αναμονή στην ουρά των ταμείων είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ο σημερινός σινεφίλ, γι’ αυτό άλλωστε και δύο μεγάλες αλυσίδες multiprex, τα Village και τα Ster, άρχισαν προσφάτως να προσφέρουν την ευκολία του ιδιωτικού box office σε όσους επισκέπτες δώσουν κάτι παραπάνω για να παρακολουθήσουν ταινία στις VIP αίθουσές τους.

Όμως όλα αυτά ξεχάστε τα, γιατί από την Αμερική (που αλλού;) έρχεται το σύστημα που θα ακυρώσει αυτήν την απλή, αλλά απαρχαιωμένη λύση στο πρόβλημα: το Mobile Box Office. Το MBO, είναι ένα σύστημα που επιτρέπει στους χρήστες κινητής τηλεφωνίας, να συνδέονται μέσω του κινητού τους με το site, και όχι μόνο να αγοράζουν τα εισιτήριά τους μέσω πιστωτικής κάρτας, αλλά και να κατεβάζουν το barcode τους, το οποίο ο άνθρωπος για τα εισιτήρια θα σκανάρει από την οθόνη του κινητού τους και θα τους επιτρέπει την είσοδο.

Βέβαια το σύστημα λειτουργεί –για την ώρα- μόνο σε κινητά με πρόσβαση στο internet (προφανώς) και έγχρωμη οθόνη, αλλά ποιος στις μέρες μας δεν έχει κινητό με πρόσβαση στο internet και έγχρωμη οθόνη; Όποιος απάντησε ‘εγώ’, καλά θα κάνει να βρει κάποιον να πηγαίνουν μαζί σινεμά.

Προς το παρόν, μόνο ένα multiplex είναι συμβατό με αυτό το σύστημα, και δυστυχώς δεν είναι απ’ τις αλυσίδες με ελληνική εκπροσώπηση. Πρόκειται για το Emagine Entertainment Theatre, στα προάστια του Detroit. Όσοι θέλουν να δοκιμάσουν τη νέα τεχνολογία, ας κλείσουν ένα αεροπορικό για τη μαγική Αμερική, αλλά καλά θα κάνουν να μην ξεχάσουν το φορτιστή τους. Γιατί θα είναι εξαιρετικά άβολο να μείνουν από μπαταρία πάνω στην ώρα που θα πρέπει να συνδεθούν στο internet για να κατεβάσουν το εισιτήριό τους, όπως επίσης θα είναι και το να μην έχουν σήμα, ή το να τους παίρνουν τηλέφωνο στη μέση του σκαναρίσματος. Όμως αυτά λύνονται με λίγη προνοητικότητα, έναν καλό παροχέα και φυσικά, φραγή των εισερχομένων. Κι έτσι, οι αίθουσες θα γεμίσουν ξανά.

Jarhead – Σύρριζα

(2.5/5)

Σκηνοθεσία: Sam Mendes
Σενάριο: William D. Boyles Jr. (από το βιβλίο του Anthony Swofford)
Παίζουν: Jake Gylenhaal, Peter Sarsgaard, Jamie Foxx

Δείτε το trailer

Μετά το εντυπωσιακό ντεμπούτο του American Beauty, ο Sam Mendes αφιέρωσε τρία χρόνια στην προετοιμασία του οπτικά αποχαυνωτικού, αλλά εντυπωσιακά κενού σεναριακά, Road to Perdition. Φέτος, τρία χρόνια μετά και το έπος του για το οργανωμένο έγκλημα στην Αμερική της ποτοαπαγόρευσης, ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης επιστρέφει με μια ταινία που θα προκαλέσει μάλλον σύγχυση και διχογνωμία στο κοινό, παρά καθαρά απογοήτευση, ή ενθουσιασμό.

Το Jarhead, είναι μια πολεμική ταινία χωρίς μάχες, και μ’ αυτήν την έννοια, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μια πολεμική ταινία για τον τρόπο διεξαγωγής του σύγχρονου πολέμου: με μηδαμινή ανθρώπινη συμμετοχή. Βασιζόμενος στο ομότιτλο βιβλίο των απομνημονευμάτων του βετεράνου Anthony Swofford, ο Mendes εικονογραφεί (με εντυπωσιακή, για άλλη μια φορά, ματιά) την απανθρωποποίηση μιας ομάδας πεζοναυτών, απ’ τις “Full Metal Jacket” μέρες τις εκπαίδευσής τους, ως τους μήνες που περνούν άπραγοι στην έρημο της Σ. Αραβίας, περιμένοντας έναν πόλεμο που αργεί βασανιστικά να τους υποδεχτεί. Και αυτό λίγο-πολύ είναι και το στόρι. Μόνο που στο τέλος έχει και μια μάχη, που κράτησε «τέσσερις μέρες, τέσσερις ώρες και ένα λεπτό.» Αυτός είναι ο πόλεμος του πεζοναύτη Anthony Swofford.

Η ειρωνεία του Mendes, που χάρισε στην πρώτη του ταινία το απολαυστικό της ξεδίπλωμα, αυτή τη φορά στρέφεται προς αυτόν που κάθεται απέναντι από την οθόνη, καθώς ο Βρετανός σκηνοθέτης απογυμνώνει την ταινία του απ’ ό,τι θα περίμεναν θεατές και ήρωες να δουν και να ζήσουν σ’ έναν πόλεμο. Από την οπτική του πεζοναύτη σε έναν πόλεμο που πολέμησε η αεροπορία, ο Mendes προσφέρει την πιο αργή, βαρετή και κουραστική εκδοχή της ιστορίας, αλλά όχι απαραίτητα και την πιο αδιάφορη.

Οι ήρωές του, ένα μάτσο παιδιά με τρομπαρισμένη τεστοστερόνη, απομονωμένα στην κόλαση της ερήμου του Κουβέιτ, βλέπουν το Αποκάλυψη Τώρα, και διψούν για τη μυρωδιά του ναπάλμ το πρωί. Έχουν στο μυαλό τους την εικόνα που η pop κουλτούρα τους έχει αντιστοιχίσει στη λέξη πόλεμος, και περιμένουν να τη ζήσουν. Απαιτούν να τη ζήσουν. Αλλά η πραγματικότητα τους κρατά μακριά. Θα περίμενε κανείς να είναι ευγνώμονες για κάθε μέρα που περνούν σώοι και ασφαλείς, όμως αυτά τα παιδιά δεν αυτό που θα περίμενε κανείς. Είναι πεζοναύτες, είναι εκπαιδευμένες φονικές μηχανές, που όσο περνάει ο καιρός και μένουν αχρησιμοποίητες, σκουριάζουν. Όσο περνάει ο καιρός και δεν εκπυρσοκροτεί το όπλο τους, το πιο σημαντικό κομμάτι του σώματός τους, η προέκταση του φαλλού τους, οι ορμόνες τους αρπάζουν φωτιά.

Όμως αυτός δεν είναι δικός τους πόλεμος. Και περιμένουν. Και μαζί τους κι εμείς. Και ιδρώνουν, και πίνουν νερό και περιμένουν κι άλλο. Οι μήνες περνούν και περιμένουν. Και μαζί τους κι εμείς, σε μια ταινία που φαίνεται να προχωρά όχι λόγω κάποιας πλοκής, αλλά λόγω των ασταμάτητων λεπτοδεικτών στα ρολόγια μας. Και καθώς οι ήρωες χάνουν την πειθαρχία τους, το ηθικό τους, τα τελευταία ψήγματα κοινωνικής συμπεριφοράς, εμείς χάνουμε την υπομονή μας, το κουράγιο μας, τη θέληση να συνεχίσουμε να περιμένουμε μαζί τους. Θέλουμε να αρχίσει ο πόλεμος, ή να γυρίσουν πίσω. Να τελειώνουμε επιτέλους μ’ αυτήν την αναμονή.

Οπότε, μπορεί να πει κανείς ότι από άποψη συναισθηματικής ταύτισης, η ταινία του Mendes είναι πετυχημένη. Τώρα, από άποψη κινηματογραφικής ψυχαγωγίας… ας πούμε απλώς ότι δεν είναι για τους απειθάρχητους. Το Jarhead είναι μια αυστηρά εγκεφαλική εκδοχή της πολεμικής ταινίας, που μάλιστα μοιάζει περισσότερο με ψυχολογικό δράμα παρά με πολεμική ταινία. Το πιθανότερο είναι να γοητεύσει όσους (σινεφίλ) θεατές θέλουν να δουν κάτι πραγματικά διαφορετικό, αλλά σίγουρα δεν είναι για τους ανθρώπους στους οποίους οι αφίσες και οι διαφημιστικές τακτικές την προωθούν.

Φέτος, δε χρειάζεται να κερδίσετε Όσκαρ για να το δείτε από κοντά. Δε χρειάζεται καν να ταξιδέψετε ως το Los Angeles. Μια βόλτα από τη Νέα Υόρκη είναι αρκετή, αφού για πρώτη φορά στα χρονικά, η Ακαδημία διοργανώνει έκθεση των επίχρυσων αγαλματιδίων μακριά απ’ το Hollywood. Τα 50 αγαλματίδια που θα εκτεθούν, είναι αυτά που προορίζονται να απονεμηθούν στους νικητές των αντίστοιχων κατηγοριών το Μάρτη.

Από τις 23 Γενάρη, μέχρι την 1η του Φλεβάρη, τα 50 βραβεία θα βρίσκονται παρατεταγμένα στη βιτρίνα των Times Square Studios, στην καρδιά της Νέας Υόρκης, για την έκθεση Meet the Oscars: The 50 Golden Statuettes. Οι επισκέπτες, θα μπορούν να αφήνουν τα χνώτα τους στη βιτρίνα καθημερινά, από τις 7 το πρωί, μέχρι τα μεσάνυχτα. Στις 10 Φεβρουαρίου, η έκθεση θα μεταφερθεί στο Hollywood και θα παραμείνει εκεί μέχρι τη μεγάλη βραδιά που οι ιδιοκτήτες τους θα εμφανιστούν για να τα πάρουν σπίτι.

Νικητής της 63ης απονομής των Χρυσών Σφαιρών, αναδείχθηκε χθες το Brokeback Mountain του Ang Lee, που μάζεψε τέσσερα από τα επτά βραβεία για τα οποία ήταν υποψήφιο, με μεγαλύτερη έκπληξη της βραδιάς την επικράτηση του Philip Seymour Hoffman επί του Heath Ledger στην κατηγορία α’ δραματικής κινηματογραφικής ερμηνείας. Όχι γιατί η ερμηνεία του στο Capote, μια βιογραφική ταινία για τον μεγάλο Αμερικανό συγγραφέα, υπολείπεται σε οτιδήποτε αυτής του Ledger στο western του Lee, αλλά γιατί περιμέναμε αυτή η διάκριση του επί χρόνια διακριτικού, αξιόπιστου και υποτιμημένου ηθοποιού, έναντι του εντυπωσιακά ανερχόμενου νεαρού, να γινόταν στα Όσκαρ. Για το αν θα γίνει και εκεί, σημαντικός μπούσουλας θα είναι τα βραβεία του Σωματείου Ηθοποιών, που απονέμονται στο τέλος του μήνα, λίγο πριν και την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων των Όσκαρ.

Κατά τα άλλα, το Brokeback Mountain πήρε τα βραβεία σεναρίου, σκηνοθεσίας, τραγουδιού και καλύτερης δραματικής ταινίας, ενώ το Walk the Line έκανε το τρία στα τρία με τα βραβεία α’ ανδρικού και γυναικείου κωμικού ρόλου καθώς και καλύτερης κωμικής ταινίας/μιούζικαλ, και έτσι μαζί με την Rachel Weisz, η οποία κέρδισε το βραβείο β’ ρόλου (και απ’ ό,τι μαθαίνω περιμένει το παιδί του συζύγου της, Daren Aaronofsky) έδωσαν κάτι στην Odeon να περηφανεύεται σήμερα το πρωί. Στα υπόλοιπα κινηματογραφικά, για την ερμηνεία του στο Syriana, ο George Clooney κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα β’ ανδρικού ρόλου, η Felicity Huffman ως τραβεστί στο Transamerica βραβεύτηκε για την καλύτερη δραματική γυναικεία ερμηνεία κι ο John Williams έριξε στο τσουβάλι του άλλο ένα βραβείο με τη μουσική των Αναμνήσεων μιας Γκέισας.

Στα τηλεοπτικά, η Mary-Louise Parker του Weeds όντως στέρησε από τις Νοικοκυρές σε Απόγνωση το βραβείο καλύτερης κωμικής ερμηνείας, κι έτσι αυτές αρκέστηκαν στο βραβείο καλύτερης κωμικής σειράς, ενώ το Lost ανακηρύχθηκε καλύτερη δραματική σειρά και καλά θα κάνετε να ψάξετε να βρείτε το DVD της πρώτης σαιζόν και να το δείτε μονορούφι.

Το πάρτι των κόκκινων χαλιών συνεχίζεται με τα βραβεία των Σωματείων (σκηνοθετών, ηθοποιών, σεναριογράφων κλπ), όπου όμως λίγο πολύ οι βραβεύσεις απλά θα επαναλαμβάνονται, μέχρι να επιβεβαιωθούν στις 5 Μαρτίου στα Όσκαρ. Το μουφουτουμου (mftm) βέβαια, θα συνεχίσει να τα παρακολουθεί, κι άμα αδειάζει, να τα αναφέρει κιόλας.

Ο Anthony Hopkins είναι ο μόνος σίγουρος για να σηκώσει βραβείο στην αποψινή τελετή των Χρυσών Σφαιρών, αφού ο μεγάλος sir με τα κανιβαλικά γούστα, θα τιμηθεί με το βραβείο Cecil B. DeMille για το σύνολο της προσφοράς του στον κινηματογράφο και την τηλεόραση.

Κατά τα άλλα, στην 63η διοργάνωση της τελετής βράβευσης των καλύτερων ταινιών, τηλεοπτικών σειρών, ηθοποιών και δημιουργών, από την Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου του Hollywood, θα διαγωνιστούν 33 ταινίες, με το Brokeback Mountain να πρωτοστατεί έχοντας συγκεντρώσει υποψηφιότητες σε 7 κατηγορίες, ενώ εντυπωσιακή είναι και η παρουσία των Desperate Housewives στα τηλεοπτικά βραβεία, έχοντας φυσικά υποψηφιότητα στην κατηγορία καλύτερης κωμικής/μουσικής σειράς, αλλά και τέσσερις από τις πέντε πρωταγωνίστριές της στις τέσσερις από τις πέντε θέσεις για τα αντίστοιχα βραβεία ερμηνειών.

Να θυμίσουμε ότι στις Χρυσές Σφαίρες, οι κατηγορίες α’ ερμηνείας (σε σειρά και ταινία), καλύτερης ταινίας και τηλεοπτικής σειράς, χωρίζονται σε κατηγορίες δράματος και κωμωδίας/μιούζικαλ (δηλαδή δίνονται δυο βραβεία), πράγμα όμως που δε συμβαίνει (ευτυχώς) για τα βραβεία σκηνοθεσίας, σεναρίου, β’ ρόλων (σε ταινία και σειρά), μουσικής, τραγουδιού, ξενόγλωσσης ταινίας, μίνι-σειράς/τηλεταινίας, και α’ και β’ ρόλου σε μίνι σειρά/τηλεταινία. Έτσι μαζεύονται αμέσως-αμέσως 24 βραβεία, και η τελετή, που θα μεταδοθεί γύρω στις 3 ώρα Ελλάδος απόψε στο FilmΝet, πιάνει τις 3-3μιση ώρες διάρκειας περίπου. Επειδή μάλλον μπερδευτήκατε (κι εμένα, τώρα που τα ξαναμετράω, δε μου βγαίνουνε), ρίξτε μια ματιά στη λίστα των υποψηφιοτήτων για να σημειώσετε και τα φαβορί.

Αν και για τις Νοικοκυρές σε Απόγνωση, δεν είναι διόλου απίθανο να γυρίσουν σπίτι με άδεια χέρια --αν η Mary-Louise Parker, πρωταγωνίστρια στο πολύ πιο σκοτεινό και τολμηρό Weeds, κάνει την έκπληξη και πάρει το βραβείο ερμηνείας-- δεν ισχύει το ίδιο για το Brokeback Mountain. Το gay-western έπος του Ang Lee, έρχεται με τέτοια τρομερή φόρα από τα φεστιβάλ της Ευρώπης, αλλά και τα βραβεία των τοπικών ενώσεων των Αμερικάνων κριτικών, που δύσκολα θα ρίξει κανείς τους συντελεστές του από τη σέλα τους. O Heath Ledger καλπάζει όχι μόνο προς τη Χρυσή Σφαίρα α’ ερμηνείας σε δραματικό ρόλο, αλλά και τον χρυσό κύριο Όσκαρ στις αρχές του Μάρτη, ενώ δύσκολα θα μπορέσει κανείς να αμφισβητήσει και την κυριαρχία του Lee στην κατηγορία σκηνοθεσίας (George, κάτσε καλά).

Άλλο δυνατό φαβορί, στην αποψινή τελετή, είναι το Walk the Line, ένα biopic για τον θρυλικό Johnny Cash, με τον Joaquin Phoenix στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο οποίος πιθανότατα θα σηκώσει τη Σφαίρα για την ανδρική ερμηνεία, και η ταινία του θα κερδίσει το βραβείο στην κατηγορία κωμωδίας/μιούζικαλ. Είναι επίσης πολύ πιθανό η Reese Witherspoon να φέρει στο Walk the Line και το γυναικείο βραβείο ερμηνείας, ενώ κατά τα άλλα, στηρίζουμε φανατικά και κολασμένα το Lost στην κατηγορία δραματικής τηλεοπτικής σειράς, τον Clooney και την Rachel Weisz στους β’ κινηματογραφικούς ρόλους (για τα Syriana και Constant Gardener αντίστοιχα), και τον Alexandre Desplat στο score του Syriana, αλλά δεν αποκλείεται να απογοητευτούμε.

Η Εύκολη… Λία


Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Σεϊτανίδης
Σενάριο: Βαγγέλης Σεϊτανίδης
Παίζουν: Ιωάννης Παπαζήσης, Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, Εύα Θεοτοκάτου

Δείτε το trailer

(Όπως προβλήθηκε στο 46ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)
Τον Αιώνιο Φοιτητή τον θυμάστε; Εκείνο το noir που ο Αιμίλιος Χειλάκης είχε βάλει σκοπό να ξετινάξει το καζίνο στο Λουτράκι; Το τέλος το θυμάστε; Που ήταν βέβαια –και λόγω του genre- οριστικό, αλλά παρ’ όλ’ αυτά κάπως βεβιασμένο και προβληματικό; Κάπου εκεί σκαλώνει και η Λία: στην ολοκλήρωση.

Στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, ο Βαγγέλης Σεϊτανίδης βγαίνει τσάρκα στην Αθήνα για να ρίξει μια απολαυστική, σαρκαστική ματιά στο νυχτερινό lifestyle και στην παράνοια των ανθρώπων που στήνονται σε μια ουρά για να περάσουν το άτεγκτο face control του MAO, γνωστού trendy club στου Ψυρρή. Εκεί, μας συστήνει σε δυο αταίριαστους χαρακτήρες, που θα αναβιώσουν τα αρχετυπικό love story του πτωχού πλην τίμιου πιτσιρικά και της πανέμορφης πλην τρελλαμένης πλουσιογκόμενας.

Ο εξ’ αρχής καταδικασμένος έρωτας, κινηματογραφείται με εντυπωσιακή φρεσκάδα από τον Σεϊτανίδη, ο οποίος δείχνει να εκμεταλλεύεται στο έπακρο το μικροσκοπικό budget των 25 χιλ. ευρώ, αλλά προδίδεται από την πένα του που δεν τον βοηθά να πιάσει αντίστοιχη απόδοση στο σενάριο. Οι κατακερματισμένες κι ανεκμετάλλευτες υποπλοκές, σε συνδυασμό με το βεβιασμένο φινάλε, μετατρέπουν την Εύκολη Λία σε κάτι που θα μπορούσε να είναι τηλεοπτικό, αν η ελληνική τηλεόραση ήταν τόσο καλή, όσο, ας πούμε, η αμερικάνικη.

Την ταινία σώζει ο νεαρός Παπαζήσης, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες νέες φάτσες που έχουμε δει τελευταία στο σινεμά, ο οποίος σε άλλη μια εξαιρετική εμφάνιση μετά το Hardcore και το Λούφα και Παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο, κρατά το βλέμμα προσηλωμένο στην οθόνη. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για την πανέμορφη Άννα Μαρία.