Μετά τη Sharon Stone που 'δωσε μάχη με σκηνοθέτες, μονταζιέρες κτλ. για να μη κοπεί καμιά γυμνή σκηνή της στο Βασικό Ένστικτο 2 (2006), και η Salma Hayek έκανε το γύρο των εφημερίδων τη προηγούμενη βδομάδα, για να "υπερασπιστεί" την ανάλογη σκηνή της στο επερχόμενο Ask The Dust (2006).

Σύμφωνα με τη Σάλμα (στη New York Daily News) το.. παίξιμο, με τον Colin Farrell, στη παραλία, συμβολίζει το "ελεύθερο πνεύμα" της ηρωίδας της. Σύμφωνα με μένα, συμβολίζει το τι έχουμε να δούμε φέτος στις (κινηματογραφικές, και όχι μόνο) παραλίες από ευμεγέθη βυζιά και παλαμάρια. Και ακόμα δε βγήκε ο Μάρτιος, έτσι?

Μείνετε συντονισμένοι. Πριν μπει το καλοκαίρι, εδώ θα τα 'χετε δει όλα.

Inside Man – Ο Υποκινητής
(2.5/5)

Σκηνοθεσία: Spike Lee
Σενάριο: Russell Gewirtz
Παίζουν: Denzel Washington, Clive Owen, Jodie Foster

Δείτε/Κρύφτε το trailer v


Μια ωραία ατάκα που πέτυχα σε μια ξένη κριτική για την ταινία, λέει πως «στη Μεγάλη Χίμαιρα του Renoir, που λέει ότι η εθνική διαφορετικότητα είναι μια οφθαλμαπάτη η οποία ξεπερνιέται από την κοινή μας ανθρώπινη υπόσταση, ο Spike Lee θα απαντούσε: ‘ωραία ιδέα, πήγαινε πες την στον τύπο που μόλις του αφαίρεσαν το τουρμπάνι οι μπάτσοι’.» Αυτή η αγωνία του Lee να υποδείξει δείγματα ξενοφοβίας και εξάρσεις ρατσισμού στην Αμερική -και ιδιαίτερα στην πιο πολυσυλλεκτική της μητρόπολη, τη Νέα Υόρκη- ήταν πάντα η καρδιά του έργου του, σε όλη του τη φιλμογραφία. Ακόμη, όπως με διαβεβαίωσαν, και στο She Hate Me, το οποίο δεν έχω δει. Οπότε κανείς δεν εξεπλάγη, όταν την είδε να ξεπροβάλλει και στο Inside Man, μια ταινία πολύ διαφορετική απ’ αυτές που συνήθως μας δείχνει ο Lee.

Είμαστε, όπως πάντα, στο Manhattan, και συγκεκριμένα στη Wall Street και συγκεκριμενότερα σε μια μεγάλη της τράπεζα, όπου μια ασπροφορεμένη τετράδα εισβάλει κρατώντας όπλα και πιάνει ομήρους όλους τους πελάτες και το προσωπικό της. Οι New York’s finest ενημερώνονται ότι έχουν στα χέρια τους μια ληστεία εν εξελίξει, αποκλείουν την τράπεζα, και καλούν ένα ντουέτο ντετέκτιβ-διαπραγματευτών, να επικοινωνήσει με τους ληστές, και να μάθει τα αιτήματά τους. Ο αρχιληστής, ζητά τα συνήθη: λεωφορεία, ένα τζετ, και μια ντουζίνα πίτσες με έξτρα πεπερόνι. Η ψυχρή λογική είναι το επίστρωμα του άριστα μελετημένου σχεδίου του, και όλα δείχνουν ότι οι εγκληματίες θα εκτελέσουν την τέλεια ληστεία, μέχρι που ο χαρισματικός ντετέκτιβ αρχίζει να ψυλλιάζεται ότι τα σκαμπό από 100δόλαρα που κρύβονται στο χρηματοκιβώτιο, δεν είναι ακριβώς ο στόχος των ληστών. Όχι πως αυτό αλλάζει κάτι…

Μιλάμε για ένα καθαρόαιμο αστυνομικό θρίλερ, έντονο και ατμοσφαιρικό, με σωστές δόσεις σασπένς και κυνισμού, που διατηρείται στα (υψηλά) επίπεδα ενός Spike Lee, κυρίως χάρη στον τρόπο με τον οποίο σαρκάζει και αποφεύγει τις συμβάσεις του είδους. Πέρα όμως από το θέμα της, η ταινία ξεχωρίζει από την υπόλοιπη φιλμογραφία του Lee, ακριβώς επειδή μένει πιστή και στις εμμονές (ή, αν προτιμάτε, στις πολιτικές θέσεις) του δημιουργού της. Συνήθως οι διαφυλετικές σχέσεις -και προσφάτως οι νέες, μετά 11ης Σεπτεμβρίου, αντίξοες για τους μη Αμερικανούς συνθήκες διαβίωσης- των χαρακτήρων του, λειτουργούν ως ένας καλοτεντωμένος καμβάς, πάνω στον οποίο ο Lee ζωγραφίζει τις πολλαπλές επιστρώσεις των ιστοριών και των πρωταγωνιστών του. Στο Inside Man όμως, αυτά τα anti-racist και post 9/11 anxiety attacks του, μοιάζουν με σβολιασμένες πινελιές που διακόπτουν τη θέαση του έργου απαιτώντας προσοχή, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μουντζούρες. Σαν εμβόλιμα κομματάκια που κάποιος (ποιος;) τα έχει παραχώσει πρόχειρα στο σενάριο του πρωτάρη Russell Gertwitz, ελπίζοντας ότι δεν θα τα προσέξει κανείς μέχρι την πρεμιέρα.

Το οποίο σενάριο βέβαια, έχει και τα δικά του προβληματάκια: τον ασαφή χαρακτήρα της Jodie Foster, που χρησιμοποιείται κραυγαλέα ως μηχανισμός προώθησης της πλοκής, για να αποδειχθεί τελικά ότι ήταν εντελώς περιττός, το αδύναμο και φλύαρα αναλυμένο back-story των αληθινών κινήτρων των ληστών, και μερικές υπερδραματοποιημένες σκηνές, μια εκ των οποίων ο οποιοσδήποτε σκηνοθέτης θα είχε κόψει εντελώς απ’ το σενάριό του, αλλά ο Lee μάλλον αυτοσαρκαστικά επέλεξε να κρατήσει, ντύνοντάς την μάλιστα με τη γνωστή μουσική υπόκρουση βιολιού, για να μας δώσει τον ακριβή ορισμό του όρου «σκηνή-βιολί». Είναι προς το τέλος, εκεί που ο Richard Plummer, ως στερεοτυπικός διευθυντής της τράπεζας με το ένοχο μυστικό, αναλύει το ένοχο μυστικό του – you cant’ miss it.

Γιατί λοιπόν η ταινία έχει δυόμισι αστέρια αντί για ένα; Γιατί ο Spike Lee, σκηνοθετικά κάνει παπάδες. Γιατί κινείται σε ένα άγνωστο είδος με τέτοια άνεση που σου δίνει την εντύπωση ότι γεννήθηκε να κάνει αυτού του είδους τις ταινίες. Γιατί ο Clive Owen ακόμη και με τη μάσκα που φορά στην περισσότερη διάρκεια της ταινίας, είναι ο κυρίαρχος της οθόνης όποτε τον πιάνει η κάμερα. Γιατί ο Denzel Washington καταπίνει πριν μιλήσει. Και γενικά, γιατί αυτή η άνιση ταινία, όταν δεν παίρνει την κάτω βόλτα, είναι συναρπαστική, χάρη στην ικανότητα του Lee να καμουφλάρει τις αδυναμίες της. Α, και γιατί είχε και δυνατό μπουφέ μετά την προβολή.

Σύμφωνα με τη Daily Star και ένα μύριο άλλες πηγές, o Daniel Craig θα εμφανιστεί γυμνός σε δυό τουλάχιστο σκηνές στο Casino Royale (2006).

Σε δυο τουλάχιστο με την Eva Green δηλαδή, γιατί δεν αποκλείω να βγεί και σόλο, όπως είχε κάνει και στο Love Is The Devil (1998). Και δε το αποκλείω, γιατί η Barbara Broccoli (υπεύθυνη για τη παραγωγή) προφανώς δε χορταίνει να τον βλέπει, και σύμφωνα με τη πηγή της Daily Star "θέλει να δείξει σε όλο τον κόσμο πόσο άνδρας είναι". Άρα, για να συνοψίσω όσα έχουμε μάθει μέχρι τώρα, κουστούμια δε θα φοράει, Aston Martin δε θα οδηγάει, στη μισή ταινία θα είναι στη παραλία πρωτόπλαστος με την Εύα και στην άλλη μισή θα τον παίζει μόνος του.

O Sam Foster είναι επιτυχημένος ψυχολόγος. Η Lila Culpepper είναι καθηγήτρια τέχνης, σύντροφός του και πρώην ασθενής του. Στη ζωή και των δύο θα εισβάλλει, σαν ασθενής κι αυτός, ο εικοσάχρονος Henry Letham που είναι αποφασισμένος να βάλει τέρμα στη ζωή του, στα 21α του γενέθλια σε τέσσερις μέρες. Ξυπνώντας μνήμες της παλιότερης, αποτυχημένης, απόπειρας της Lila...



Το αξιοπερίεργο με το Stay (2005) είναι ότι αποτελεί ουσιαστικά τη πρώτη εμπορική πατάτα τόσο του Marc Forster (Monster's Ball (2001)) όσο και του David Benioff (25th Hour (2002)). Και μιλάμε για.. απύθμενη πατάτα, αφού κόστισε πενήντα εκατομμύρια δολάρια και δεν έβγαλε ούτε πέντε (ούτε τέσσερα ακριβέστερα). Βέβαια, αν με ρωτούσαν, θα 'χα πει από πριν ότι το ταίριασμα του σκηνοθέτη της αχαρακτήριστης Χώρας του Ποτέ (2004) με το σεναριογράφο της επίσης αχαρακτήριστης Τροίας (2004) μόνο τερατογένεση θα μπορούσε να έχει σαν αποτέλεσμα. Οπότε πες με προκατειλημμένο (αγαπητέ, ότι και να λες, αναγνώστη).



Όταν, στις αρχές του '90, ο Forster μάθαινε να γυρνάει ταινίες, το morphing ήταν η πιο νέα και εκθαμβωτική οπτική τεχνική. Όταν ο Benioff σπούδαζε φιλολογία, είχε πήξει στον Σέξπιρ και στις μεταφορές του με all-lesbian διανομές. Όταν συναντήθηκαν αποφάσισαν να κάνουν κάτι στο Lynch-ικό και Shyamalan-ικό για να βγάλουν τ' απωθημένα τους. Και αυτός ο υπερβολικός ενθουσιασμός τους είναι πέρα για πέρα άσκοπος, σε βαθμό μαρτυρίου, μετά τα πεντεδέκα πρώτα λεπτά της ταινίας. Πόσα επιδεικτικά περάσματα από τη μια σκηνή στην άλλη, αναφορές στον Άμλετ (το Letham είναι αναγραμματισμός του Hamlet, βλέπεις? βλέπεις? βλέπεις?) και ονειρικές.. καταστάσεις μπορείς να χωνέψεις προτού σε πιάσει ναυτία?

Κι αν ακόμα αναρωτιέσαι.. να τη δει κανείς ή να μη τη δει, σου απαντάω.. έξυπνα (και, χωρίς να το κρύβω, χαιρέκακα), όπως τόσοι άλλοι πριν από μένα, "Stay Away".

Ακόμα και εν ζωή ο Καζανόβας είναι θρύλος στη Βενετία του 18ου αιώνα. Σε θέατρα και πλατείες εξιστορούνται οι περιπέτειές του. Με όλο τον "αφελώς" πρόθυμο γυναικείο πληθυσμό, ακόμα και με ολόκληρη.. μονή καλογριών. Κάποια στιγμή η δικαιοσύνη και η εκκλησία (που ταυτίζονται την εποχή) τα παίρνουν και πρέπει να αποκατασταθεί για να ησυχάσουν. Διαλέγει μια νεαρή (και πρόθυμη πάντα) παρθένα. Όμως τη προσοχή του κερδίζει μια όμορφη και "ανεξάρτητη" (βλ. τα θέλει όλα δικά της) δεσποινίδα, η Francesca Bruni. Που λόγω οικονομικών προβλημάτων θα πρέπει να παντρευτεί τον Paprizzio, βασιλιά του λαρδιού...



Η πιο πρόσφατη εκδοχή του Καζανόβα είναι παραγωγή, περίεργα, της Touchstone. Και λέω περίεργα γιατί η εταιρεία είναι θυγατρική της Disney. Και ακόμα πιο περίεργα πήρε R rating από την MPAA. Πράγμα που σημαίνει ότι στις αμερικάνικες πολιτείες (όπου άνοιξε τα Χριστούγεννα και παίζεται, ερμμμ.. περίεργα, ακόμα - χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία) δε μπορεί να τη δει κανένας κάτω των 17 χωρίς συνοδεία ενήλικου. Και ακόμα περιεργότερα, θα είχε περισσότερο σεξ και βία αν πρωταγωνιστούσε ο Μπομπ Σφουγγαράκης.

Και το ξέρω ότι από τη μιά η MPAA είναι ικανή να χαρακτηρίσει ακατάλληλη οποιαδήποτε ταινία δε περιέχει τουλάχιστο δέκα.. ξαφνικούς θανάτους και από την άλλη μπορεί να βγάζει σε DVD "unrated" εκδόσεις μέχρι και η Disney. Απλά αφήνω τα συμπεράσματα σε σένα (αγαπητέ αναγνώστη, όπως λένε).

Όπως ήδη θα μάντεψες λοιπόν, δε συζητάμε για καμιά καυτή ιστορική βιογραφία του Καζανόβα. Αλλά για μια ταινία που έχει περισσότερο σχέση με σεξπιρική φάρσα. Δηλαδή με άντρες που υποδύονται άλλους άντρες (που υποδύονται άλλους άντρες) και γυναίκες που υποδύονται άντρες (που δεν υποδύονται γυναίκες γιατί είμαστε σε ταινία της Disney, είπαμε). 'Η με αναχρονιστική ρομαντική σεξπιρική φάρσα καλύτερα. Κάτι σαν Ερωτευμένο Σέξπιρ (1998).



Έχουμε επίσης πρωταγωνιστές ωραίους και ξύλινους: ξανθό Heath Ledger (πολύ πολύ πιο καλύτερος με μακρύ μαλλί να εξομαλύνει τη κεφάλα του) και κοκκινομάλλα(!) Sienna Miller (πιο γνωστή ως "τα βυζιά στο Alfie (2004)", όπως διάβαζα σε μια κριτική και ψόφησα στο γέλιο). Και εκπληκτικούς δεύτερους ρόλους, από τους βετεράνους Jeremy Irons, Omid Djalili και ειδικά από τη Lena Olin να κάνει κωμωδία ζευγάρι με τον Oliver Platt πιο.. χαλαρό απ' το West Wing. Και εξαιρετικά (αγαπησιάρικα βενετσιάνικα) σκηνικά και κουστούμια εφάμιλλα παραγωγής του.. Merchant Ivory. Και μια σκηνοθεσία που σέβεται το υλικό της και το θεατή, και δε το παρακάνει διόλου στο συναισθηματισμό.

Έχουμε δηλαδή ένα πολύ καλό date flick (i.e. κατάλληλο για.. άντρες) που κακώς προωθήθηκε ως περίπου τσόντα.

Μια κοπέλα περπατάει σε έναν ήρεμο, απόκεντρο δρόμο. Έχει νυχτώσει, το σκοτάδι έχει πέσει βαρύ. Η κοπέλα, ακούει βήματα πίσω της, αλλά δεν ανησυχεί. Λάθος της, γιατί ένας μαύρος της επιτίθεται πισώπλατα, την σέρνει σε ένα σοκάκι και την βιάζει. Επειδή κάποιοι περαστικοί τον επευφημούν, νιώθει την ανάγκη να τους ευχαριστήσει ξαναβιάζοντας την. Αφού της κλέψει το πορτοφόλι, φεύγει σιγοσφυρίζοντας. Ζαλισμένη και σοκαρισμένη, η κοπέλα προσπαθεί να σηκωθεί αλλά τα πόδια της δεν την κρατάνε. Ένας λευκός, ηλικιωμένος κύριος πλησιάζει ίσως για να βοηθήσει.΄Ισως και όχι γιατί μπροστά στο αβοήθητο πλάσμα αναδύονται τα σκοτεινά ένστικτά του. Την βιάζει και αυτός... και επειδή οι ίδιοι που επευφημούσαν πριν επευφημούν και τώρα ζητώντας encore αποφασίζει να την ξαναβιάσει. Το όνομα του μαύρου είναι Keenan Ivory Wayans… Tο όνομα του γλοιώδους λευκού πουρού είναι David Zucker.. Tο όνομα της κοπέλας είναι Κωμωδία.

Πείτε μας ότι θέλετε, αποκαλέστε μας ελιτιστές αλλά το τρέιλερ του Scary Movie 4 είναι η ένδειξη ότι ως ράτσα κάναμε ότι είχαμε να κάνουμε σε αυτό τον πλανήτη και πρέπει πλέον να αφήσουμε την θέση μας στις κατσαρίδες, τα μοναδικά όντα μαζί με τον verbal που θα επιβιώσουν από μια απλή προβολή όλων των Scary Movies, back-to-back. Η κωμωδία, το χιούμορ και η παρωδία είναι απολύτως υποκειμενικές έννοιες (πχ, εμείς γελάμε με τα αυτοκινητιστικά), αλλά αν μια ταινία που επιμένει στο ίδιο slapstick χιούμορ («μπάλα του μπέιζμπολ στα μουτρα, ΧΑΧΑΧΑ, είμαστε ιδιοφυίες!») και την ίδια συνταγή παρωδίας ( «ας βάλουμε τον Leslie Nielsen να κάνει τον Πρόεδρο, χαχα, είμαστε απίστευτοι!») κάνει επιτυχία είναι ένδειξη ότι το άθροισμα IQ του κινηματογραφικού κοινού μπορεί να εκφραστεί με μονοψήφιο νούμερο.

Δε θα σας αναλύσουμε τι συμβαίνει στο τρέιλερ, να το δείτε μόνοι σας. Ο παρών reviewer θα περάσει τις επόμενες ώρες τρέμοντας σε εμβρυακή στάση, ακούγοντας ανέκδοτα με Πόντιους σε αφήγηση James Earl Jones.

ΣΥΝ:
Έγραψα αυτή την κριτική σε 45 δεύτερα.

ΠΛΗΝ:
Είμαστε σίγουροι ότι θα κάνετε κλικ, για να δείτε (ή κρύψτε) το trailer v

(1/5)

Σκηνοθεσία: Μάκης Παπαδημητράτος
Σενάριο: Μάκης Παπαδημητράτος
Παίζουν: Αλέξανδρος Παρίσης, Τζένη Θεωνά, Μάκης Παπαδημητράτος

Δείτε το trailer

(Όπως προβλήθηκε στο 46ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)
Δεκαπενταύγουστος στην Αθήνα, και δεν κινείται τίποτα. Ούτε καν τα βαποράκια. Ο Τσίου, ένα απελπισμένο πρεζάκι, κινεί όλα του τα νήματα για να εξασφαλίσει τη δόση που θα του ανοίξει το δρόμο για τον έρωτα της ζωής του. Τα νήματα μπερδεύονται, κι ο Τσίου και οι φίλοι του μπλέκονται σε αλλόκοτες καταστάσεις.

Εδώ και χρόνια, ο Μάκης Παπαδημητράτος εμφανίζεται μπροστά από την κάμερα ως ηθοποιός –κάτι θα σας θυμίζει η φάτσα. Φέτος αποφάσισε να περάσει και πίσω της. Αν κάτι έμαθε όλα αυτά τα χρόνια, είναι πώς να κρατάει την κάμερα σταθερή και πού. Αυτά που δεν κατέκτησε ακόμα --και δικαίως βέβαια--, είναι το να στήσει μια σκηνή και να αποσπάσει ερμηνείες από ερασιτέχνες με προβλήματα συγχρονισμού.

Ο low budget χαρακτήρας της ταινίας δεν είναι επαρκής δικαιολογία για τον ερασιτεχνισμό της και για την έλλειψη οποιουδήποτε στοιχείου θα μπορούσε να διακρίνει το Τσίου...από home video. Τώρα, οι βραβεύσεις της ταινίας στη Θεσσαλονίκη (βραβείο FIPRESCI, βραβείο Σκηνοθεσίας Πρωτοεμφανιζόμενου και βραβείο Σεναρίου), εξυπηρετούν μόνο το σκοπό για τον οποίο εδόθησαν: να παροτρύνουν νέους δημιουργούς να κάνουν φτηνές ταινίες. Δεν ξέρεις ποτέ μέχρι που μπορεί να φτάσεις...