Οι Νύχτες Πρεμιέρας, πάντα είχαν ευαίσθητο ραντάρ στα νέα ταλέντα της Ανατολής, και προτού η Ελλάδα αρχίσει να παραμιλά για τον Chan Wook Park, και το Oldboy του, οι Νύχτες μας είχαν συστήσει σε έναν άλλον συμπατριώτη του, με εξωπραγματική ικανότητα στο πανέμορφο στυλιζάρισμα των ταινιών του, και τον ανατρεπτικό συνδυασμό των κινηματογραφικών genre. Τον Kim Ji-Woon, αρκετοί των πρωτογνωρίσαμε από το Tale of Two Sisters, που παντρεύει το μεταφυσικό θρίλερ με το οικογενειακό-ψυχολογικό δράμα, σε ένα αριστουργηματικό mind fuck. Και όσοι δεν το έχετε δει ακόμα, τώρα είναι η ώρα.

Φέτος, ο Κορεάτης επιστρέφει με τη Γλυκόπικρη Ζωή, την ιστορία ενός ψυχρού υπολοχαγού της κορεάτικης Μαφίας, που έρχεται σε άμεση σύγκρουση με την ίδια τη σέκτα του, όταν δείχνει στοιχεία μαλθακότητας αντιμέτωπος με την αποστολή να εκτελέσει την ερωμένη του αφεντικού του, και τον κρυφό εραστή της.

Στην ταινία που εύστοχα έχει χαρακτηριστεί ως βουδιστικό film noir, ο Kim απλώνει την παλέτα του από τα ψυχρά, ονειρικά χρώματα του David Lynch, μέχρι τα κλασσικά μαύρα και κιαροσκούρα του film noir, τυλίγοντας τη δική του ιστορία εκδίκησης με έναν μανδύα αψεγάδιαστης τεχνικής. Με εξαίρεση ένα-δυο κωμικά διαλείμματα που κρατούν λίγο περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε, η μονταζιέρα δίνει στην ταινία υποδειγματικό ρυθμό, μοιράζοντας το χρόνο ανάμεσα στις σκηνές καταιγιστικής δράσης, τις καλύτερες χορογραφίες μάχης σώμα με σώμα που έχουμε δει εδώ και χρόνια, το χορταστικό gore, και τις υποβλητικές σκηνές που απαιτούν περισσότερο χρόνο για να στρώσουν το σωστό συναισθηματικό υπόβαθρο.

Ο Byung-hun Lee, κλασσικός πρωταγωνιστής ρομάντζων στη χώρα του, αφήνει στόματα ανοιχτά με τον τρόπο που συνδυάζει αποχαυνωτική φωτογένεια, εξαιρετική επίδοση στη δράση, και αυτό το ύφος του ανθρώπου που αποτελεί ζωντανή εφαρμογή της ανατολίτικης (φιλο)σοφίας ολόκληρης. Δυστυχώς όμως, πίσω από το άριστο στυλιζάρισμα και τις πλούσιες, καλοδουλεμένες αναφορές στην παράδοση του γκανγκστερικού film noir, κρύβεται ένα σενάριο που ανίκανο να φτάσει την υπέρβαση στην οποία μας κακόμαθε το Oldboy, και οι σεναριακές ομοιότητες (σε βαθμό ενοχλητικό) ανάμεσα στις δύο ταινίες, κάνουν την Γλυκόπικρη Ζωή να μην αντέχει στη σύγκριση, και να αφήνει –φυσικά- μια γεύση γλυκόπικρη.

Είσαι ο Jack Bauer δυναμικός πράκτορας της CTU.. χμμμ.. my bad.. είσαι ο Jack Stanfield γεροπαραλυμένος τραπεζίτης. Αδίστακτοι κακοποιοί κρατάνε την οικογένειά σου. Σε έχουν ζώσει με μικρόφωνα, κάμερες, κτλ. και επιπλέον παρακολουθούν κάθε σου κίνηση από κοντά. Θέλουν τη βοήθειά σου για να μεταφέρουν $100 εκατομμύρια στο λογαριασμό τους και να εξαφανιστούν σε τροπικά νησιά...


Προσπαθείς να στείλεις mail σε όποιον ξέρεις και δε ξέρεις, μπουκώνεις τα μικρόφωνα, φοράς τη κάμερα στη γραμματέα σου και γενικά.. ακολουθείς κατά γράμμα τις οδηγίες τους. Σε έχουν πάρει εκατό φορές χαμπάρι και επιμένεις. Τι περιμένεις να συμβεί?

α) Να βιάσουν τη γυναίκα σου
β) Να βιάσουν τη γυναίκα σου και τη μεγάλη σου κόρη και το μικρό σου γιό
γ) Να σκοτώσουν ένα δικό τους για να.. μάθεις άλλη φορά


Αν έχεις περισσότερα γάμα, είσαι φαν των εισαγόμενων βιντεοκασετών με υπερήλικες και υπέρβαρους να κάνουν τους καρατίστες, και των ελληνικών με ζωγραφιστές φωτιές στις σκηνές δράσης, ε τότε περίμενε θα βγει κι αυτή σε κασέτα οσονούπω. Από την άλλη, αν έχεις συνηθίσει να βλέπεις ταινίες που.. βλέπονται, τότε το Firewall (2006) είναι πολιτισμικό σοκ παρόμοιο με το να έχεις σπουδάσει καναδυό χρόνια και να πας φαντάρος - ανακαλύπτεις ότι το μέσο επίπεδο δεν είναι εκεί που το εκτιμούσες, γιατί το χαμηλό είναι.. άπατο.

Κρίμα μόνο για τη Mary Lynn Rajskub που ενώ είχε μια καριέρα μικρών αλλά ιδιότροπων ρόλων, εδώ τυποποιείται παίζοντας τη Chloe (του 24) σε.. slow motion.

Μια χαρά έχω αποφύγει τόσα χρόνια το Bend it Like Beckham (2002) και μια χαρά θα είχα αποφύγει και το She’s the Man, αν δεν είχε λυσσάξει ο cheaplog να… ενημερωθεί. Βέβαια, για να μην τον παραπλανήσω κιόλας, το She’s the Man, έχει τόση σχέση με το Bend it Like Beckham, όση και με την Δωδεκάτη Νύχτα του Shakespeare. Πράγμα που σημαίνει ότι το She’s the Man υποτίθεται πως είναι μια μεταφορά της 12ης Νύχτας στη σύγχρονη λυκειακή Αμερική, με το κορίτσι που προκαλεί όλα τα μπερδέματα, να το κάνει κατά βάση γιατί θέλει να δείξει πως παίζει καλύτερη μπάλα απ’ τα αγόρια του σχολείου της.

Οπότε το κορίτσι ντύνεται αγόρι, και παίρνει τη θέση του (δίδυμου μάλλον) αδερφού της σε άλλο Λύκειο, με σκοπό να μπει στην αντίπαλη ποδοσφαιρική ομάδα. Όμως, ως αγόρι, το κορίτσι έχει τις κατακτήσεις του, κλέβοντας την καρδιά της κοπέλας που έχει κλέψει την καρδιά του αγοριού που θα κλέψει την καρδιά τη δικιά της. Μπερδευτήκατε; Διαβάστε το άλλη μια, βγάζει νόημα. Αλήθεια.

Η FIPRESCI, η διεθνής ένωση κριτικών κινηματογράφου, δημιούργησε ένα online περιοδικό, το Undercurrent. Όπως θα περίμενες βέβαια, με βαριά επώνυμα (στα) άρθρα και διεξοδικές αναλύσεις της δουλειάς καλλιτεχνίζοντων δημιουργών. Μεταξύ των οποίων και τις σκέψεις του καθηγητή κριτικής Gabe Klinger για το Les Amants réguliers (2005) που βγαίνει αυτή τη βδομάδα στις ελληνικές αίθουσες (και.. ερμμμ.. δε το καλύψαμε χτες, οπότε είναι και ότι καλύτερο μπορούμε να προτείνουμε γι' αυτό).

Η μεγάλη συζήτηση γίνεται βέβαια, αυτή την εποχή, για τους κριτικούς και όχι για το αντικείμενό τους (τις κινηματογραφικές ταινίες). Όπως πήραν χαμπάρι μέχρι και τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων, τα χολιγουντιανά στούντιο φαίνεται να μην έχουν πια καμία όρεξη να κάνουν δημοσιογραφικές προβολές για να προωθήσουν το προϊόν τους. Ενώ τα προηγούμενα χρόνια ήταν μετρημένες στα δάχτυλα, συνολικά, οι διανομές που τολμούσαν να σνομπάρουν τα οξυδερκή σχόλια, πέρσι στο πρώτο τετράμηνο το έπραξαν δύο (2) και φέτος ήδη έντεκα (11), με δύο μόνο τη βδομάδα που πέρασε.

Και το χειρότερο είναι ότι κανείς δεν έδινε σημασία. Όχι μόνο το ευρύ κοινό που θεωρεί, και καλά κάνει, τους κριτικούς μια κλίκα που δεν έχει τίποτα να του πει εκτός από το να το πήξει στα spoilers (βλ. plot reviews) ή τη τετριμμένη πια κινηματογραφική θεωρία και πράξη ("does it have three acts?" που λέει και ο Adrian Martin). Αλλά και οι ίδιοι οι.. ενδιαφερόμενοι που, όπως χαρακτηριστικά ο Roger Ebert (κατά το AP), βαρέθηκαν να σχολιάζουν αρνητικά την τάση, και συμβιβάστηκαν με την πλατιά άποψη ότι το κοινό των συγκεκριμένων ταινιών δεν νοιάζεται για τη δική τους (άποψη).

Με τη γενίκευση του φαινομένου, όμως, ακόμα και σε ταινίες που "αρέσουν" κλιμακώθηκαν και οι αντιδράσεις. Και τη τελευταία βδομάδα είναι πια τόσες οι γνώμες που διατυπώθηκαν, που θέλω άλλο blog για να τις χωρέσω όλες. Και γι αυτό στέκομαι μόνο στο editorial του Undercurrent:

Film criticism, at least in English, seems often in the position of apologizing for its own existence, pretending to be something else, or wishing it were something else. Undercurrent wants to be a place where film criticism can dispense with alibis. Read on, write back, and let a thousand critical flowers bloom.

Και φυσικά επειδή τα χίλια κριτικά άνθη καλό είναι να' χουν και καμιά γλάστρα πρόχειρη (βλ. να απευθύνονται και σε κανέναν), το περιοδικό παραθέτει την ενδιαφέρουσα συζήτηση, σε ανύποπτο χρόνο (στα πλαίσια του Brisbane International Film Festival 2005), για τη δουλειά ενός κριτικού. Όπου και δυστυχώς, με εξαίρεση κάπως και πάλι τον Adrian Martin, το consensus είναι το ίδιο: ο αυτοπεριορισμός των χιλίων (θεσπι-δ-ών) και τρακοσίων (σινεφίλ) σε κινηματογραφικά στενά, και η αντίσταση μέχρις ενός στους βαρβάρους μέσω της "επιμόρφωσης" του κοινού.

Ε και από την άλλη βέβαια, υπάρχει και το Movies for the Masses.

Επιτέλους (;) κυκλοφόρησε και το νέο, πολυαναμενόμενο (;;) trailer για το Clerks 2, τo επόμενο δημιούργημα του εγκεφάλου (;;;) του Kevin Smith. Οκέι, για να μην υπερβάλλουμε, ο καλός Kevin είναι υπεύθυνος για μερικούς από τους εξυπνότερους διαλόγους που έχουμε ακούσει ποτέ αλλά όταν ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει από το τρομερό σαβουρο-σερί του είναι να αναστήσει το Clerks…

The Passion of the Clerks, με τους ίδιους losers του Clerks που επιστρέφουν για το χαρτζιλίκι τους. Δεν περιμένουμε από τους Brian o Halloran και Jeff Anderson να γίνουν ηθοποιοί και από ότι φαίνεται από το trailer ο ερασιτεχνισμός τους καλά κρατεί (και μάλλον θα ωφελήσει το φιλμ). Ο Smith ξεσκονίζει τους Jay και Silent Bob -με τον αντιπαθέστατο πρέζονα Jason Mewes με το γνωστό βλέμμα του ανθρώπου που έχει στο αίμα του περισσότερες ουσίες από ότι τα βιομηχανικά απόβλητα της Bayer-, το σκατολογικό χιούμορ του και το κόλλημά του με το Star Wars (πλέον η βεντέτα είναι ενάντια στο LOTR) ενώ απορούμε αν το σαρκαστικό, αυτοειρωνικό ύφος του Dante μπορεί να τραβήξει μια ολόκληρη ταινία. Αυτό μάλλον σκέφτηκε και ο Smith που πρόσθεσε στο καστ και την Rosario Dawson, μια ηθοποιό που μετά το Alexander πρέπει να πολεμήσει για να μπορέσει να αποδείξει ότι έχει να προσφέρει πολλά παραπάνω από ένα απλό ζευγάρι θεσπέσιους μαστούς.

Αν και η σκηνή όπου οι εν λόγω μαστοί ταλαντεύονται θρασύτατα και ανέμελα μέσα στο μπλουζάκι της Rosario μάλλον δείχνει ότι o πόλεμος είναι ήδη χαμένος.

ΣΥΝ

• Rosario Dawson and her Amazing Bouncing Breasts.
  
• Jason Lee
  
• «My shitty acting is ruining saga»

ΠΛΗΝ

• Η υπόσχεση « Return of the counter culture». Εκτός και αν γυρίσαμε στα 90’s οπότε να θυμηθώ να μην είμαι τόσο εκλεκτικός στις γυναίκες και να αλλάξω μερικές λεπτομέρειες στο μηχανογραφικό.
  
• Οι αθυρόστομοι μεσήλικες («Fucking fries») δεν βγάζουν γέλιο.
  
• Οι πρωταγωνιστές του φιλμ μεγάλωσαν - το να είναι τελειωμένοι είναι περισσότερο θλιβερό από ότι διασκεδαστικό.

H Eva Longoria είναι το πρόσωπο του μήνα ανά τον πλανήτη. Μετά το βρετανικό GQ, το "ορατό από το διάστημα" επετειακό αφιέρωμα του Maxim και τα (αμερικανο)λατινοαμερικάνικα ALMA Awards, το Allure και το Shape την επέλεξαν κι αυτά για το "πρόσωπό" τους αυτό το μήνα, στην Αμερική. Ε και έχει ακόμα πολλές μέρες ο Απρίλης.

Η Εύα τείνει να αντικαταστήσει (προς μεγάλη μου λύπη αφού δε συγκρίνεται σε.. μέγεθος επίμαχων προσόντων), σχεδόν απ' το πουθενά, τη Jennifer Lopez στο (λατινογενούς χροιάς) ενδιαφέρον του αντρικού πληθυσμού. Και χρωστάει βέβαια την επιτυχία της, εκτός από τα φυσικά της χαρίσματα, και στο ρόλο της Gabrielle Solis στις Νοικοκυρές σε Απόγνωση. Και μπορεί στη σειρά να είναι πλέον πιστή σύζυγος και να θέλει να κάνει (και δε μπορεί και ψάχνει να υιοθετήσει) παιδιά, αλλά το στερεότυπό της είναι πια της γυναίκας που δε κάνει χωρίς (τουλάχιστο) το δονητή της.

Όπως βέβαια αναμενόταν η, έτερη μεγάλη (και σύντομα η μεγαλύτερη τηλεοπτική) σταρ νοικοκυρά (που, για να πήξω στα spoilers όσους είναι ακόμα πίσω, στη σειρά παντρεύεται τυπικά τον πρώην της και κυνηγάει ένα νεαρούλη χειρούργο) Teri Hatcher, δε θα το άφηνε έτσι. Και παραμένοντας, περιέργως, ψηλότερα ακόμα στις προτιμήσεις των πουρέιτζερ και των γκέι, και μετά τη καληνύχτα του Clooney και τα σχετικά, εθεάθη σε ψεύτικες περιπτύξεις με τον (ξεφωνημένο) Seacrest και σε ψεύτικα εξώφυλλα του.. ουγγρικού Shape.

Κι άμα τα διαβάσετε και πουθενά αλλού, να μας το πείτε να το ξέρουμε. Ε?