Ο George Clooney, η Reese Witherspoon, η Meryl Streep, η Ellen DeGeneres, ο Will Smith και ο Ang Lee είναι ανάμεσα στους 100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο, σήμερα. Σύμφωνα με τη σχετική λίστα του Time, που πριν μερικές ώρες δόθηκε στη δημοσιότητα.

Και δε διαφωνεί κανείς ότι το άστρο του "Academy Award Winner" (τίτλος που είχε προβλέψει και ο ίδιος ότι θα τον συνοδεύει πια, ως βαρύτερος από το όνομά του) Clooney, λάμπει ισχυρότερα από ποτέ. Αλλά θα περίμενε, ο ίδιος κανείς, από τη senior editor και υπεύθυνη του καλλιτεχνικού τμήματος του περιοδικού να δείξει περισσότερη αυτοσυγκράτηση στη σχετική αγιογράφηση. Τουλάχιστο περισσότερη από τον άγιο Τζορτζ που τη βραδιά της απονομής, κατόρθωσε να σταματήσει προτού πει ότι το χόλιγουντ, και ο ίδιος προσωπικά, κάνει το κόσμο καλύτερο. Από την άλλη βέβαια, κρίνοντας από τη φωτογραφία της και μόνο και από το ότι είναι γυναίκα, δεν είναι απρόσμενο αυτό που συνέβη τελικά: να.. σκοτώσει, προσπαθώντας να αποκτήσει το βαρύτιμο κειμήλιο που σκιαγραφεί.

Στα υπόλοιπα, το A Prairie Home Companion (2006) προφανώς αναμένεται να αλλάξει κι αυτό τον κόσμο, και ο Robert Altman μιλά για τη Meryl Streep και τις φωνητικές της ικανότητες με μεγαλύτερο ενθουσιασμό απ' ότι ο Trier θα έπνιγε τη Bjork. Και αντίστροφα, η Zhang Ziyi μιλάει για τον εαυτό της με τον ίδιο ενθουσιασμό που εντυπωσίασε τον Ang Lee για να της δώσει το πρώτο της σημαντικό ρόλο (στον Τίγρη & Δράκο (2000)).

Ο Smith, η DeGeneres και η Witherspoon (με αυτή τη σειρά) έχουν κάποιο λόγο ύπαρξης στη λίστα και την αντίστοιχη αντιμετώπιση. Ενώ ειδική μνεία αξίζει στην Angelina Jolie που μπήκε στην κατηγορία των ηρώων του περιοδικού και μιλά για αυτή κανείς άλλος από τον Chef de Cabinet του ΟΗΕ, Mark Malloch Brown. Και αν συνεχίσει έτσι θα καταλήξει σα τη Britney, ούτε στο τοπ δισεκατομμύριο των πιο σέξι, να αραδιάζει κουτσούβελα και να τη βρίζουν οι (καλές) μανάδες για την απροσεξία της. Και θα την υποδυθεί η εγγονή της Paris Hilton όταν την κάνουν ταινία, φυσικά.

Η πλήρης λίστα και τα αφιερώματα βρίσκονται στη ξεχωριστή σελίδα του Time.com.

Απ' ότι φαίνεται, ο πρώτος Bond, εδώ και πάαρα πολύ καιρό (ή ο πρώτος, τελεία) που γαμάει και δέρνει, θα είναι ο Daniel Craig. Και ας διαμαρτύρονται όσες και όσοι τους χαλάει τη φαντασίωση.

Update: Κυκλοφόρησε και το επίσημο teaser στη σελίδα της Sony για τη ταινία. Αλλά και μόνο ότι ένα κλιπ, γραμμένο από τη τηλεόραση και στα γαλλικά, έκανε το γύρο του κόσμου αυτές τις λίγες μέρες που μεσολάβησαν, είναι ενδεικτικό του ενδιαφέροντος που υπάρχει.

Από τη μια, η 21η ταινία του franchise της EON στοχεύει στο να φέρει και τον υπερπολύτιμο χαρακτήρα της στον 21ο αιώνα. Μέσω.. reboot, στο δρόμο που άνοιξε το Batman Begins (2005) και μάλλον θα συνεχίσει και η επιστροφή του Superman. Με αντίστοιχη επιστροφή στα βασικά, χωρίς Aston Martin, χωρίς γκατζετιές, χωρίς μπακαρά, χωρίς κουστούμια και χωρίς.. ρούχα, όπως ήδη είπαμε αρκετές φορές.

Από την άλλη ο Bond Begins δε θα μπορούσε να ξεκινήσει χωρίς νέο Bond. Και η επιλογή της παραγωγής, ο Daniel Craig, ξίνισε πάρα πολλούς από τη στιγμή της ανακοίνωσής της. Και συσπείρωσε υπέρ του (πρώην) Πιρς Μπρόσναν, εκτός από τις γυναίκες που τα macho πρότυπά τους ανέκαθεν έγερναν προς Ρότζερ Μουρ να τρέχει με στιλάκι πιο εξωφρενικό κι από Τομ Κρουζ (βλ. κάτι σε Σκάρλετ, όπως ξαναματάπαμε), ακόμα και όσους τον κράζαν υπέργηρο πριν καν βγει το Die Another Day (2002).

Και από την άλλη άλλη, υπήρχαν κι αυτοί που δεν ασχολήθηκαν και ποτέ σοβαρά με μια.. σειρά που ο ήρωάς της έμοιαζε έτοιμος να λιποθυμήσει αν του χαλάσεις τη χωρίστρα. Και δε θα τσαλάκωνε ποτέ σε ένα μπουνίδι το σακάκι του απλά γιατί πριν του κάνουν τη μούρη κιμά θα είχε φροντίσει να το βγάλει, να το διπλώσει και να το εναποθέσει ασφαλώς πρώτα. Ε και στους τελευταίους το teaser έδωσε ξαφνικά φωνή. Και το μόνο αρνητικό που του βρίσκω είναι ότι η σπιντάτη έκδοση του μουσικού θέματος, δεν υπογράφεται από τον, συνήθη ύποπτο, David Arnold (όπως λέει ο ίδιος στο forum της σελίδας του), και μάλλον δε θα μπορείς να το βρεις πουθενά.

Σημείωσε, τέλος, ότι στη σκηνοθεσία επιστρέφει ο Martin Campbell του GoldenEye (1995). Ενώ στο σενάριο έβαλε το χεράκι του και ο πολυοσκαρούχος Paul Haggis του Crash (2004) και του Million Dollar Baby (2004).

Ξανά στην επικαιρότητα έφερε το Vanity Fair ίσως το μεγαλύτερο σκάνδαλο του Hollywood, με το εκτενέστατο sneak preview του αφιερώματος, στον άνθρωπο που θα μπορούσε να είναι ένας Corleone.

Για είκοσι χρόνια, ο Anthony Pellicano, επιβεβαίωνε το προσωνύμιό του ως "Ντετέκτιβ των Αστέρων," αγοράζοντας κουτσομπολιά πρωτού δημοσιευτούν, επηρεάζοντας με τον τρόπο του τις προτεραιότητες των δημοσιογράφων, και αλλοιώνοντας την μεταχείριση που θα είχαν οι πελάτες του και οι δουλειές τους, από τα σημαντικότερα έντυπα της βιομηχανίας του θεάματος. Μέχρι που πριν από τέσσερα χρόνια, ο 62 χρονος σήμερα πρώην παίκτης του Hollywood, είδε τον ουρανό να κατευθύνεται προς το κεφάλι του.

Στα τέλη του 2002, το FBI εισέβαλλε στο σπίτι του, ψάχνοντας στοιχεία για την εμπλοκή του σε απόπειρα εκβιασμού δημοσιογράφου, που είχε στη διάθεσή του βρώμικες ειδήσεις για τον Steven Seagal. Το θέμα προέκυψε, όταν ρεπόρτερ των LA Times, που ερευνούσε το θέμα του εκβιασμού, βρήκε το παρμπρίζ της σπασμένο, και διακοσμημένο με ένα ψόφιο ψάρι, ένα ρόδο, κι ένα σημείωμα με την λιτή επιγραφή "STOP". Οι ομοσπονδιακοί πράκτορες, βρήκαν στα ιδιαίτερα διαμερίσματα του Pellicano μεγάλες ποσότητες εκρηκτικών, χειροποίητων και στρατιωτικών.

Τα πυροτεχνήματα του Pellicano τον οδήγησαν στα δικαστήρια, όπου βρέθηκε αντιμέτωπος με μια λίστα 110 κατηγοριών, που υποδείκνυαν εγκλήματα εκβιασμού, συνομωσίας, εκφοβισμού μαρτύρων, καταστροφή στοιχείων και τηλεφωνικών υποκλοπών. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές της υπόθεσης, ήταν οι σχέσεις του Pellicano με τις αστυνομικές αρχές του Los Angeles και του Beverly Hills, οι οποίες τον προμήθευαν με απόρρητα αρχεία διασήμων, αλλά και οι σχέσεις του ντετέκτιβ με πρώην υπάλληλο τηλεφωνικής εταιρείες, που διευκόλυνε την διαδικασία παρακολούθησης των τηλεφώνων. Στη συνέχεια, το σκάνδαλο απέκτησε τεράστιες διαστάσεις, όταν άρχισαν να ακούγονται ονόματα απ' το πελατολόγιο και τις δραστηριότητες του Pellicano, το οποίο περιλάμβανε αστέρια όπως η Nicole Kidman, ο Warren Beaty, ο Kevin Costner και ακόμη κι ο Bill Clinton, την περίοδο των προβλημάτων του με μια κυρία ονόματι Monica.

Τρία χρόνια πριν, σε συνομιλία του με τον Kim Masters του αμερικάνικου Esquire, ο Pellicano είχε δηλώσει ότι δεν είχε σκοπό να αποκαλύψει πελάτες και μυστικά, όμως καθώς τα χρόνια περνούν, όλο και περισσότερα ονόματα απ' τις κορυφές της Χολυγουντιανής μαρκίζας εμπλέκονται με το σκάνδαλο, και φυσικά, τρέχουν να αρνηθούν οποιαδήποτε σχέση. Και βέβαια, υπάρχουν και κάποιοι που την αποδέχονται, με ένα από τα πιο πρόσφατα θύματα της υπόθεσης να είναι ο John McTiernan, σκηνοθέτης του Predator και του Die Hard, που δήλωσε ένοχος για ψευδορκία σε ομοσπονδιακό πράκτορα, και παραδέχτηκε ότι είχε προσλάβει τον Pellicano για να τσεκάρει τον παραγωγό Charles Roven, με τον οποίο συνεργάστηκε στο Rollerball. Ο McTiernan, που δήλωσε ότι δεν είχε ιδέα για τις μεθόδους του Pellicano, αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης πέντε ετών, και πρόστιμο $250 χιλιάδων.

Και κάποιοι που είναι απόλυτα βέβαιοι, βέβαια (για να φτάσουμε στο πιο.. ζουμερό του δημοσιεύματος). Όπως η Nicole Kidman που τη περίοδο του διαζυγίου της με τον Tom Cruise, ρώταγε κάθε τρεις και λίγο εν μέσω των, απόρρητων, τηλεφωνικών συνδιαλέξεών της, "Μ ακούς Τομ? Τα λέω καλά?"

Η υπόθεση είναι ακόμη σε εξέλιξη, με τον Pellicano ήδη αποδεδειγμένα ένοχο για αρκετές από τις κατηγορίες, και ανθρώπους του κυκλωματός του, να εκτελούν τις ποινές τους μαζί του. Εμείς παρακολουθούμε την υπόθεση συνεπαρμένοι, και περιμένουμε τον Coppola να ξεκινήσει το σενάριο για τον Νονό του αιώνα μας.

Λίγα τα σημαντικά νέα του σαββατοκύριακου, γι' αυτό στεκόμαστε στο ενδιαφέρον του Tom Hanks για τη Charlize Theron, που 'σκασε μύτη στα μέσα της προηγούμενης βδομάδας.

Σύμφωνα με την είδηση, που μάλλον κυκλοφόρησε πρώτο το (όχι και τόσο αξιόπιστο) WENN, η Playtone σχεδιάζει να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τη (προ εικοσαετίας) νουβέλα Goddess: The Secret Lives of Marilyn Monroe του Anthony Summers. Και συζητάει, φυσιολογικά, με τη νέα λατρεμένη ξανθιά των gay (τη Σαρλίζ). Ε και το ρεπορτάζ βάζει μέσα και τον Hanks αφού είναι συνιδιοκτήτης, μαζί με τον Gary Goetzman, της The Playtone Company. Που τη γνωρίσαμε για τα καλά με το Big Fat Greek Wedding (2002) αλλά είχε μπλεχτεί σε παραγωγές από τον Ναυαγό (2000).

Σύμφωνα με το ίδιο, δαιμόνιο, ρεπορτάζ, η Σαρλίζ πάντα ήταν ένθερμη fan της Μέριλιν και μάλιστα κάποτε σχεδίαζε να αγοράσει και τη βίλα της στο Beverly Hills. Σύμφωνα με το δικό μου ρεπορτάζ, έχει κάνει την υποχρεωτική για όλες φωτογράφιση ως μυθική ξανθιά, και την υποδύθηκε και σ' ένα επεισόδιο του Saturday Night Live το 2000.

Σε άλλα σημαντικά νέα, η Paris Hilton μέσω της Sun και του Entertainment Weekly απειλεί τη Σαρλίζ ότι θα της φάει όλους τους ρόλους (αρχίζοντας με τη Μέριλιν Μονρόε και τη Μητέρα Τερέζα υποθέτω). Και ένας ένας, οι σταρ που εμπλέκονται στο χολιγουντιανό "σκάνδαλο του αιώνα" διαψεύδουν το εκτενέστατο "sneak preview" του αφιερώματος του Vanity Fair στις επαγγελματικές "δραστηριότητες" του Anthony Pellicano.

Η νέα ταινία της Sofia Coppola ανοίγει στη Γαλλία στις 24 Μαίου, παράλληλα με τη συμμετοχή της στις Κάνες. Και το νέο trailer της, για γαλλική κατανάλωση, ανοίγει με το κωλαράκι της Kirsten Dunst.

Το οποίο (άνοιγμα) βιάστηκαν να αμφισβητήσουν πολλοί. Αλλά είναι χαρακτηριστικό άνοιγμα (λεκάνης) της Κίρστεν. Ε και άμα έχεις δει καμιά candid της, καμιά ταινία της (έστω και σε δεύτερο ρόλο, όπως στην Αιώνια Λιακάδα (2004) π.χ.) ή τουλάχιστο καμιά φωτογραφία της (και καμιά άλλη.. γυναίκα), δε πέφτεις εύκολα σε τέτοιο λάθος. Και άμα βάζαν κωλοκασκαντέρ (ήτοι butt-double) θα βρίσκαν και τίποτα καλύτερο, εδώ που τα λέμε.

Κατά τα άλλα η Coppola δε φαίνεται να είναι τόσο πιστή στο (ιστορικό) πρόσωπο της ηρωίδας της, όσο στο κωλαράκι της πρωταγωνίστριάς της. Και ήδη έχει ξεκινήσει ένας σχετικός ψιλοχαμός στα διάφορα φόρα.

Η πραγματική (αυστριακής καταγωγής) βασίλισσα της Γαλλίας φαίνεται, να μετακόμισε στις Βερσαλίες στα 14 της, να έπινε μόνο νερό Ville d'Avray, να μη γδύνονταν ούτε στο μπάνιο της, να είχε παθιασμένη "σχέση" με τον Axel von Fersen μόνο.. δι' αλληλογραφίας, και να μην έχει ξεστομίσει ποτέ τίποτα για πεινασμένους και παντεσπάνια. Αλλά στη ταινία, πέρα από πολλά ακόμα, ενηλικιώνεται.. απότομα, γυρνάει με μπουκάλες κρασί, φοράει μόνο τη βεντάλια της, και βγάζει και τα μάτια της (εκτός από τα ρούχα της). Ε και δεν αντέχει στο πειρασμό να πει τη πιο ακατάλληλη φρασούλα στη χειρότερη στιγμή.

Πάντως το όλο σκηνικό φαίνεται να σώζει το φυσικό.. σκηνικό των Βερσαλιών, που άνοιξαν ειδικά για τα γυρίσματα ενώ μέρη τους είναι σε φάση συντήρησης. Και το τελικό αποτέλεσμα φαντάζει πανέμορφο στις πρώτες αναλυτικές φωτογραφίες. Ίσως και επειδή δεν.. ακούγονται οι ηθοποιοί (απ' όλο το κόσμο) να μιλάνε με τη φυσική τους προφορά, με τη προτροπή και της σκηνοθέτριας.

Η ταινία ανοίγει στην Αμερική, την οσκαρική περίοδο, στις 13 Οκτωβρίου. Ελπίζουμε εδώ να τη δούμε νωρίτερα, για να κρίνουμε από πρώτο χέρι τις φιλοδοξίες της.

Ένα απ' τα πράγματα που σου δείχνει το Candy, είναι η ματαιότητα του να προσπαθείς να ξεφύγεις απ' τον εθισμό. Τον εθισμό δεν τον αποφεύγεις. Τον διώχνεις. Γι' αυτό λένε και οι Αμερικάνοι αυτό το "kick the habit." Γιατί αν δεν τον διώξεις με τις κλωτσιές, αυτός θα συνεχίσει να σε καταδιώκει όσο σπίτια κι αν αλλάξεις, σ' όσες "καθαρές" περιοχές κι αν μετακομίσεις. Έχει τον τρόπο του να σε βρίσκει. Όπως βρίσκει τον Dan και την αγαπημένη του Candy, την οποία o Dan παρέσυρε στον πολύχρωμο εφιάλτη των ναρκωτικών γιατί βρήκε στην καλλιτεχνική της φύση το άλλο του μισό. Και παρ' όλες τις (φιλότιμες) προσπάθειές τους, δεν μπορούν να βγουν απ' την αυτοκαταστροφική τους πορεία.

Ένα άλλο πράγμα που μαθαίνεις απ' αυτό το ανεξάρτητο αυστραλέζικο δράμα, είναι πως ο ρόλος του junkie είναι ένας ρόλος με σημαντικές σωματικές απαιτήσεις. Μια νυχτερινή βόλτα στην Ομόνοια (και μεσημεριανή να 'ναι, δεν κάνει μεγάλη διαφορά), αρκεί για να προσέξει κανείς, πως κανένα τελειωμένο πρεζόνι δε μοιάζει ούτε με τον Ledger, ούτε με την Cornish. Όταν βάζεις δυο πανέμορφους ηθοποιούς, με τα προσεγμένα, γραμμωμένα και καλοθρεμένα κορμιά τους να παίζουν τα τελειωμένα τζανκιά, σηκώνεις ένα τοίχος αναληθοφάνειας ανάμεσα στην οθόνη και το κοινό, και δε φτάνουν τα δυο ζευγάρια μαυρισμένα μάτια των πρωταγωνιστών για να το ξεπεράσεις. Και άντε, με την Cornish, που είναι και αδυνατούλα, κάτι πάει κι έρχεται. Αλλά το απίστευτο miscast του Ledger, πώς να το κρύψεις άμα δεν κάνει κι ο ίδιος τίποτα να βοηθήσει την κατάσταση;

Οι συγκρίσεις του Candy με το Trainspotting (1996) και το Requiem for a Dream (2000) είναι αναπόφευκτες, και το Candy δεν έχει καμία ελπίδα, κυρίως γιατί μεταφέρει τον κόσμο του βιβλίου χωρίς καμία σκηνοθετική πρωτοτυπία, δεν καταφέρνει να προσεγγίσει το σύμπαν των παραισθήσεων που στήνουν γύρω από τις ιστορίες τους οι δύο προηγούμενες ταινίες, και απο 'κει κι έπειτα, αφού έχει υπονομεύσει από μόνο του την αίσθηση του ρεαλισμού που θα χρειαζόταν για να λειτουργήσει σωστά, τελικά δεν καταφέρνει να φέρει τον θεατή σε επαφή με το δράμα των αντιηρώων του. Η ταινία πάντως έχει κάνει αίσθηση στους φεστιβαλικούς κύκλους, και μ' αυτήν την διάχυτη μπίτνικ μυρωδιά του σεναρίου της, μπορεί να καταλάβει κανείς το γιατί. Αλλά εντάξει, οι φεστιβαλικοί κύκλοι, πάντα ήταν επιρρεπείς στην ψευτοκουλτούρα.