Πρώτα απ’ όλα, όταν έχεις μια ταινία με τόσο πολύ νερό και τόσες πολλές ωραίες γκόμενες, και ούτε μια τους δε φοράει λευκό μπλουζάκι, τότε μιλάμε για πολλά γαλόνια σπαταλημένου ταλέντου. Αλλά τέλος πάντων, ας το αντιπαρέλθουμε αυτό. Το Poseidon, remake του θρυλικού Poseidon Adventure των 70s που πρακτικά ξεκίνησε το τόσο δημοφιλές τότε κύμα των ταινιών καταστροφής, είναι μια απ’ τις κλασσικότερες περιπτώσεις καλοκαιρινών blockbuster.


Ένα τεράστιο υπερωκεάνιο βρίσκεται σε υπερατλαντικό ταξίδι το βράδυ της πρωτοχρονιάς, όταν ένα τεράστιο υπερκύμα το αναποδογυρίζει, και σκορπά στους επιβάτες του τον όλεθρο. Μια πολυσυλλεκτική ομάδα οκτώ γενναίων, αποφασίζει ότι είναι πιο έξυπνο να προσπαθήσει να βρει μόνη της μια έξοδο απ’ το πλοίο, απόφαση που αποδεικνύεται σωστή. Για μερικούς απ’ αυτούς.

Δράση και σασπένς προσφέρονται απλόχερα από τον Wolfgang Petersen, που βρίσκει την ευκαιρία να δοκιμάσει την Τέλεια Καταιγίδα του σε μεγαλύτερη κλίμακα, σε μια ταινία που αναβιώνει τις συγκινήσεις του genre που τόσο αγαπά, μαζί με τα κλισέ παλιάς σχολής που τα έκαναν να δουλεύουν. Οι ευκολίες, οι υπερβολές και οι σχηματικοί χαρακτήρες δεν βοηθούν την ταινία να κρατήσει μύτη πάνω απ’ τη ρηχότητα του σεναρίου του, όμως οι macho άντρες χαρακτήρες του, και ο παλιάς κοπής ηρωισμός τους με αυτήν την αλτρουιστική αφέλεια, δίνουν ανάσες ζωής στον ρομαντικό θαυμαστή του παλιού Hollywood. Όπως και σ’ αυτόν που το μόνο που απαιτεί απ’ την ταινία, είναι να τον κρατά απασχολημένο αρκετά, ώστε να έχει λίγη ακόμη γρανίτα στο ποτήρι του όταν τελειώσει η προβολή.

Παραφωνία στο αναχρονιστικό άρωμα που σκορπά ο Petersen στο σενάριο, τη σκηνοθεσία και τα σκηνικά, είναι μερικές λήψεις που θυμίζουν videogame, και ο υπερβάλλων ζήλος στα ειδικά εφέ που σε στιγμές μετατρέπουν την εικόνα σε 3D animation. Αλλά, καλή διάθεση να υπάρχει...

Προσωπικά, ο τίτλος Lady in the Water μου φέρνει στο μυαλό wet t-shirt competition αλλά ο Shyamalan βάλθηκε να μου χαλάσει το όραμα με την ομώνυμη, νέα του ταινία. Όπως το θέλει η παράδοση, ξέρουμε ελάχιστα για το φιλμ και ουσιαστικά το μόνο γνωστό plot point είναι ότι ένας συντηρητής/διαχειριστής (Paul Giamatti) ανακαλύπτει μια νύμφη (Bryce Dallas Howard) στην πισίνα της πολυκατοικίας όπου δουλεύει.

Τα ενδεχόμενα είναι διάφορα και οι φαν ψάχνουν να βρουν εδώ και καιρό ποιο θα είναι το twist που ή θα μας κάνει να πούμε «πςςςςς, έλα ρε!» ή «πςςςς, πληρώσαμε 7 ευρώ γι’ αυτή τη μ... ρε;». Εξίσου αόριστο είναι και το trailer που μας χάνει κάπου στην πορεία- ιδίως όταν αποκαλεί τα διαμερίσματα με την πισίνα στη μέση «This ordinary place». Εγώ στο σπίτι μου πισίνα είχα μονο όταν έβρεχε και γέμιζε βρωμόνερα μια μεγάλη λακούβα στο τσιμέντο.

Η μποχλόφατσα του συμπαθή Giamatti μονοπωλεί τα αρχικά πλάνα μαζί με αόριστες ατάκες («ακούω κάτι να πλατσουρίζει») και μια αύρα βαρεμάρας που είναι πολύ πιθανό να σκοτώσει το φιλμ, αν δεν δούμε αρκετά σύντομα την Bryce. Κάτι υπάρχει στην πισίνα, οκέι, αυτό το ξέραμε. Και κλέβει πράματα, Αυτό δεν το ξέραμε. Μάλλον η νύμφη είναι αλλοδαπή. «I saw you», φωνάζει ο Giamatti, που στο επόμενο πλάνο βρίσκεται κατάφατσα με την Bryce, η οποία μοιάζει ανησυχητικά στην Tilda Swindon. Κάπου εκεί ο χαρακτήρας του Giamatti γίνεται ελάχιστα ρεαλιστικός αφού αντί να κάνει ότι θα κάναμε εμείς σε μια τέτοια περίπτωση (θα απειλούσαμε να την καταδώσουμε στην αστυνομία αν δεν υπέκυπτε στις σεξουαλικές μας advances) την πάει σπίτι και την δείχνει στους έκπληκτους γείτονες ενώ αμέσως μετά βλέπουμε και τον Paul σε ένα ημίγυμνο πλάνο μέσα στην πισίνα, που μάλλον θα μας προκαλέσει περισσότερο στρες παρά οποιαδήποτε άλλη έμπνευση του Shyamalan.

Μια μυστηριώδης, παγανιστική πόρτα υπάρχει στον πάτο της πισίνας και αν καταλάβαμε καλά, πολλά άλλα μυθικά όντα θα περάσουν στον κόσμο μας --Mινώταυροι; Λυκάνθρωποι; O Magneto; To trailer αφήνει να εννοηθεί ότι η Bryce έχει τη δύναμη να σώσει τον κόσμο από την επέλαση των ομοίων της ενώ οι τελικές σκηνές (απαραίτητα κάτω από βροχή) φέρνουν σε κάτι από δράση --όπου δράση σημαίνει «κοντοστούπης, υπέρβαρος, άσχημος συντηρητής τρέχει». Το νυχτερινό σκηνικό είναι ότι πρέπει για την φωτογραφία του Chris Doyle και ο Giamatti ίσως αποδειχθεί ικανότατος, όσο και απρόσμενος, leading man. Aλλά φυσικά το βαρόμετρο θα είναι ο Night.

Δεν πιστεύουμε ότι ο Shyamalan/σεναριογράφος μπορεί να τα πάει χειρότερα από ότι στο The Village (2004) (ναι, οκέι, τα πιάσαμε τα πολιτικά θέματα αλλά εμείς θέλαμε thriller) αλλά παραμένει η μεταβλητή του «πόσο χάλια να είναι το twist του Lady»; Μέχρι λίγο καιρό πριν υπήρχε η εκδοχή πως τον Giamatti τον δέρνει η βαρεμάρα τόσο πολύ που φαντάζεται τον εαυτό του πρωταγωνιστή σε μια fantasy ιστορία. Αυτό θα ήταν πραγματικά απαίσιο, και αν ισχύει, το Movies for the Masses δεσμεύεται να κρατήσει το κεφάλι του Shyamalan κατώ από το νερό μέχρι να δει και αυτός γοργόνες.

Απονεμήθηκαν τα ξημερώματα τα πιο fun κινηματογραφικά βραβεία για το 2005. Και σ' αυτό το πάρτι μπούκαραν οι Γαμομπελάδες (Wedding Crashers αγγλιστί) και τα γάμησαν όλα (αρχαϊστί).

Σε μια βραδιά "γεμάτη δράση, μυστήριο, μουσική και σκανταλιές" με οικοδέσποινα τη Jessica Alba (γιαμ), το χρυσό ποπκόρν (αυτό δε τρώγεται) πήγε στον Owen Wilson, τον Vince Vaughn και τη παρέα τους. Που τσίμπησαν πριν φύγουν και τη καλύτερη ομάδα. Και τη πρωτοεμφανιζόμενη με την αχόρταγη Isla Fisher (εδώ σου ξανανοίγει η όρεξη). Στους νικητές συμπεριλήφτηκαν και οι μπραντζελίνοι ("καλύτερη μάχη" για το Mr. & Mrs. Smith), οι ερωτευμένοι καουμπόιδες ("καλύτερο φιλί" όπως είχαμε προβλέψει εμείς και ο μισός πλανήτης) και ο σαραντάρης παρθένος Steve Carell (για τη πραγματικά "καλύτερη κωμική ερμηνεία" της χρονιάς).

Η Jessica πήρε φυσικά και το βραβείο πιο σέξι ερμηνείας στο Sin City. Όπου η πραγματικά πιο σέξι.. ολόσωμη ερμηνεία ήταν αυτή της Carla Gugino όπως είδαν μέχρι και τα πλακάκια της τουαλέτας.


Higlights της βραδιάς ήταν οι παρωδίες των King Kong (2005), The Da Vinci Code (2006) και Mission Impossible III (2006), με πρωταγωνίστρια την φαγώσιμη οικοδέσποινα. Και η Christina Aguilera, που έβγαλε μάτια (και ρούχα) τραγουδώντας το Ain't No Other Man. Ενώ βγήκαν και οι Gnarls Barkley, με στολές Πόλέμου των Άστρων, να πουν το τραγουδάκι που έχουν σιχαθεί και οι ίδιοι τόσο πια ώστε να το κάνουν delete για να σταματήσει να πουλάει.

Μέχρι τώρα δεν έχει βγει τίποτα για τα βραβεία στην επίσημη σελίδα. Οπότε τη πλήρη λίστα των νικητών την αντιγράφω από το δελτίο τύπου.

Δες/Κρύψε όλα τα βραβεία v

---

BEST MOVIE
-- Wedding Crashers (New Line Cinema)

BEST PERFORMANCE
-- Jake Gyllenhaal -- Brokeback Mountain (Focus Features)

BEST COMEDIC PERFORMANCE
-- Steve Carell -- The 40-Year Old Virgin (Universal Pictures)

BEST ON-SCREEN TEAM
-- Vince Vaughn & Owen Wilson -- Wedding Crashers (New Line Cinema)

BEST VILLAIN
-- Hayden Christensen -- Star Wars: Episode III -- Revenge of the Sith
(20th Century Fox)

BREAKTHROUGH PERFORMANCE
-- Isla Fisher -- Wedding Crashers (New Line Cinema)

BEST HERO
-- Christian Bale -- Batman Begins (Warner Bros. Pictures)

SEXIEST PERFORMANCE
-- Jessica Alba -- Sin City (Dimension Films)

BEST FIGHT
-- Angelina Jolie vs. Brad Pitt -- Mr. & Mrs. Smith (20th Century Fox)

BEST KISS
-- Jake Gyllenhaal & Heath Ledger -- Brokeback Mountain (Focus Features)

BEST FRIGHTENED PERFORMANCE
-- Jennifer Carpenter -- The Exorcism of Emily Rose (Screen Gems)

mtvU STUDENT FILMMAKER AWARD
-- Joshua Caldwell (Fordham University) -- A Beautiful Lie

Τα 10 καλύτερα κινηματογραφικά αμάξια ψήφισε πρόσφατα το Cars.com, το καλύτερο site για αγοραπωλησίες αυτοκινήτων, σύμφωνα με το Forbes. Με την ευκαιρία της εξόδου του Cars, της νέας animated ταινίας της Pixar, το προσωπικό του site, μέσα από 100 σχεδόν υποψηφιότητες, ανέδειξε 10 τετράτροχα που έκλεψαν σκηνές από τους οδηγούς τους, και έγραψαν ιστορία με τις ροδιές τους στις οθόνες.


Την πρώτη θέση στη δεκάδα κατέκτησε με διαφορά η πειραγμένη Delorean του Dr. Brown, που με τον πυρηνικό κινητήρα της, στα 88 μίλια την ώρα έκαιγε την άσφαλτο και μετέφερε τους επιβάτες της Πίσω στο Μέλλον. Θέσεις στη δεκάδα κατέκτησαν επίσης το Dodge περιπολικό των Blues Brothers, το Batmobile του Batman Begins, η Cadillac των Ghostbusters, η Plymouth Fury του Christine, και βέβαια η Aston Martin DB5 του πράκτορα Bond στο Goldfinger.

O Herbie ίσως να είναι λιγάκι ριγμένος, αφού τιμήθηκε μεν με εύφημη μνεία στα καλύτερα για την «ερμηνεία» του στο The Love Bug, αλλά κρατάει και την 5η θέση στα 5 χειρότερα αμάξια, για την νεκρανάστασή του στο Herbie Fully Loaded. Κρίμα, αλλά ας πρόσεχε και τους ρόλους που διαλέγει.

Και για να ετοιμαστείτε ακόμη περισσότερο για τη νέα δημιουργία του Lasseter, ακόμη ένα site για αυτοκίνητα έχει μπει στο κόλπο της καμπάνιας του Cars, παρουσιάζοντας τα αμάξια που πρωταγωνιστούν στην ταινία, κομπλέ με τις τιμές τους.

Ένα από τα πιο δημοφιλή blogs του Hollywood Reporter είναι το RiskyBiz blog, της σχετικής στήλης γύρω από τη κινηματογραφική κριτική και βιομηχανία, από την Anne Thompson. Μόλις πριν λίγο ανακάλυψε ένα καινούριο είδος, τη κριτική των τρέιλερ.

Το παράδειγμα που αναφέρεται στο λακωνικό post είναι το Back of the Trailer που ξεκίνησε τέλη Μαρτίου. Αρχές του ίδιου μήνα, στο Movies for the Masses καλωσορίζαμε τον επίτιμο trailer reviewer μας, dalaiklama. Και λίγο αργότερα αρχίσαμε να ενσωματώνουμε τα τρέιλερ στα θέματα και τις κριτικές των ταινιών. Μια απλή και αποδεδειγμένα αποτελεσματική ιδέα που δεν έχει αντίστοιχο παράδειγμα πουθενά.

Αλλά θα διαβάζεις γι' αυτή στον Reporter σε λίγο καιρό.

Σατανικές συμπτώσεις και μυστηριώδη περιστατικά στοίχειωσαν το set της καινούριας Προφητείας (2006), σύμφωνα με τον John Moore, ο οποίος μίλησε για ανεξήγητα προβλήματα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Πράγμα που δείχνει πως, 30 χρόνια μετά την πρώτη Προφητεία, το Hollywood δεν έχει μείνει μόνο κολλημένο στο τι παράγει, αλλά και στα πως το προωθεί.

Ο Moore, που σκηνοθέτησε --σχεδόν shot-by-shot για το μεγαλύτερο μέρος του-- το remake του θρυλικού μεταφυσικού θρίλερ, μιλά στο Sci-Fi Wire για προβλήματα στις κάμερες, υπολογιστές που έβγαζαν ‘system error 666’ (το οποίο, όπως ο 13ος όροφος σε πολλά πολυόροφα, απλά δεν υπάρχει), και footage που απλά... αυτοκαταστρεφόταν.

Κάναμε ένα teaser για να βγει online, και όταν το γυρίσαμε ήταν όλα εντάξει,» θυμάται ο Moore. «Την άλλη μέρα που είδαμε τα dailies, ήταν όλα βουβά. Δεν είχε καταγραφεί καθόλου ήχος, παρ’ ότι οι μετρητές έδειχναν να δουλεύουν. Αλλά όταν το παίξαμε, ήταν όλα βουβά.

Προφανώς ο Moore δεν σκέφτηκε να παίξει τον ήχο ανάποδα, γιατί τότε πιθανώς να άκουγε το κρυφό μήνυμα που θα τον καταδίκαζε αιώνια στην κόλαση, για λογοκλοπή του Richard Donner, σκηνοθέτη του πρωτότυπου The Omen (1976). Ο οποίος, τότε, ισχυριζόταν ότι η Προφητεία ήταν μια ταινία καταραμένη, που επλήγη από κεραυνούς, λυσσασμένα σκυλιά, αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, και έναν αποκεφαλισμό. Περιστατικά τα οποία, κατά κάποιον παράδοξο --και σίγουρα, απόλυτα μεταφυσικό-- τρόπο, κατάφεραν να μπουν και στο σενάριο. Ανατριχιαστικό δεν είναι;

Ο μεγάλος ασιάτης σταρ George Clooney προσκλήθηκε από τους Weinsteins να κάνει τον, Kambei, αρχηγό των θρυλικών Εφτά Σαμουράι (1959) στο ριμέικ που σχεδιάζουν.

Ίσως πάλι να μη παίξει το συγκεκριμένο ρόλο αλλά τον πιτσιρικά Katsushiro, τον σούπερ νίνζα Kyuzo ή τη χωριατοπούλα Shino. Βέβαια, τους δυο τελευταίους χαρακτήρες, υποθέτω, είναι ήδη υποψήφιοι να (ξανα)ενσαρκώσουν ο Donnie Yen (Blade II (2002), Hero (2002)) και η Zhang Ziyi, αλλά σίγουρα ο Τζορτζ έχει τις δυνατότητες να τους υπερκεράσει. Πάντως, όπως αναφέρει το Monkey Peaches, μέσω του Cinematical, η είδηση διέρρευσε από τη Mandarin Films και η παραγωγή θα είναι τάξης $100 μυρίων με πολλές "ψηφιακά ενισχυμένες σκηνές μάχης".

Σε άλλα ενδιαφέροντα νέα, ο διάσημος πρώην παιδίατρος ήρθε πρώτος και στις προτιμήσεις των μη ασιατισσών για ραντεβού με ένα διάσημο, σε ένα σχετικό δημοψήφισμα του Lifetime TV. Με ποσοστό 39%, αφήνοντας καταιδρωμένους πίσω του, τους νεαρούληδες (και άσχετους με τη τέχνη του πολέμου) Nick Lachey (14%), Colin Farrell (10%), Orlando Bloom (9%), Derek Jeter (8%) και Jake Gyllenhaal (6%).