Business woman με κωλαράκι σε σχήμα καρδιάς, επιστρέφει στο χωρίο της για να κλείσει συμφωνία. Κι αφού το κάνει, μυστήρια κι ανατριχιαστικά συμβάντα την οδηγούν σε παλιό αχυρώνα, όπου κάτω απ’ τις αράχνες θα ανακαλύψει φόνο μικρού κοριτσιού, που έγινε προ 15ετίας.Σκηνοθέτης με καλλιτεχνικά απωθημένα και ευχέρεια στο στυλιζάρισμα, γυρίζει θρίλερ δίχως σασπένς, κι όταν τελειώνει, συνειδητοποιεί ότι είχαν ξεχάσει να του στείλουν το σενάριο. Κι άντε τώρα να το συνεφέρεις στο μοντάζ. Γίνονται αυτά τα πράματα; Όταν βλέπεις trailer να χρησιμοποιεί τη βάση του The Grudge (2004) για να σου εξηγήσει τι θα δεις, και δεν διαφημίζει ούτε το The Grudge, ούτε το Scary Movie 4 (2006), τότε ξέρεις ότι την έχεις άσκημα. Πέρα απ’ αυτό πάντως, το The Return δεν έχει και πολύ σχέση με το The Grudge (πέρα απ’ το The στους τίτλους και τη Sarah Michelle Gellar να προσπαθεί να δείξει τρομαγμένη), από την άποψη ότι δεν πολυδείχνει και τίποτα τρομαχτικά στοιχιά. Και γενικότερα δε δείχνει τίποτα συγκεκριμένο δηλαδή, εκτός απ’ την Gellar να βρίσκεται ως δια μαγείας στο μέρος που χρειάζεται, τη στιγμή που χρειάζεται, ώστε να προχωρήσει το στόρι αδιαφορώντας για τη λογική συνέχεια και αγνοώντας κάθε έννοια αφήγησης. Αυτό βέβαια, όταν δεν την δείχνει να κοιτάζει τον εαυτό της στον καθρέφτη και να πετάγεται ξαφνιασμένη απ’ τα απότομα βιολιά του soundtrack. Που νομίζω συμβαίνει αρκετά συχνότερα. Και όχι ότι έχω κανένα πρόβλημα με κορίτσια που κοιτάζονται στον καθρέφτη, αλλά προτιμώ να τινάζουν τα ρούχα τους, παρά να τινάζονται οι ίδιες.

Καινούριο γκομενάκι πιάνει δουλειά στο σουπερμάρκετ και αναστατώνει τη ζωή μπλαζέ υπαλλήλου, κάνοντάς τον να θέλει να σπάσει το σερί συναδέλφου στο Hall of Fame του καταστήματος, για να κερδίσει τον τίτλο του υπάλληλου του μήνα, και να δει το βρακί της κοπελιάς.Ή αλλιώς: τρομοκράτης των πολυεθνικών, γίνεται γρανάζι του συστήματος για να ρίξει γκόμενα, αλλά τελικά ανακαλύπτει ότι του αρέσει εκεί και λέει να μείνει, ειδικά αφού οι φίλοι του τον συγχώρεσαν που τους έλιωσε στη διαδικασία. Ξέρω, κι εγώ ανατριχιάζω με τσιτάτα του στιλ “το σινεμά είναι πολιτική”, αλλά καμιά φορά η φαντασία τέτοιου είδους χρειάζεται για να ξεφυγείς απ’ τον οδοστρωτήρα της πραγματικότητας. Τουλάχιστον όπως τον εκπροσωπεί ετούτο το ταινιοειδές. Ειδάλλως, μένεις με χαρακτηριστικό παράδειγμα straight to video παραγωγής, απελπιστικά προβλέψιμης και περιορισμένης στο προνηπιακό target group της, με χιούμορ αρκετά ασφαλές και κρύο, για να γεμίζει καλοκαιρινές σαββατοκυριακάτικες τηλεοπτικές τρύπες. Πριν με ρωτήσεις όμως τι κάνει στις αίθουσες, το είπαμε ότι παίζουν και τα μαστάρια της Jessica Simpson;

Όπως συνηθίζεται σε όλα τα καθημερινά έντυπα για να προλαβαίνουν την αιφνίδια αναμενόμενη επικαιρότητα, ο David Thompson ανέλαβε να ετοιμάσει στον Guardian της Παρασκευής τον αποχαιρετισμό σε έναν από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της σύγχρονης εποχής. Από τη σκοπιά του οικογενειάρχη που απολαμβάνει κάθε γλυκιά οικεία εσπερινή στιγμή που η συμβία του σκούζει Brad Brad εν μέσω ροχαλητών την ώρα που προσπαθεί να της τον χώσει (ο οικογενειάρχης). Στο άρθρο εκθειάζεται η αστροδύναμη του υπό έκλειψη Brad Pitt με αναφορά στα μονάδες (και ενίοτε και πάνω από δέκα) εισιτήρια που κόβει σε όλες τις αίθουσες του πλανήτη, σε μήνες προβολής, η Babel (2006) στην οποία πρωταγωνιστεί δίνοντας απλόχερα την ευκαιρία στις θαυμάστριές του να εκστασιάζονται με το κατάλευκο των τριχών στη ρικνωμένη του επιδερμίδα. Ενώ αναφέρεται και η καλλιτεχνική υπόκλιση του ηθοποιού στο μεγαλείο του συναδέλφου του Ben Affleck στο επερχόμενο (και επερχόμενο και επερχόμενο) The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (2007) --δια μέσω βεβαίως του Casey Affleck, πρώτου ονόματος στη μαρκίζα, με τον οποίο ο καλός πλην μη καλά ενημερωμένος οικογενειάρχης συγχέει τον μέγιστο αδελφό του. Καθώς και η ερμηνεία (πόθου) ζωής που ετοιμάζει με τον David Fincher στο The Curious Case of Benjamin Button (2008), υποδυόμενος ένα πενηντάρη που γερνά αντιστρόφως.

Κατά τα άλλα, λανθασμένα, δε μνημονεύεται και πολύ η περίεργη υπόθεση της Οσίας Μητρός της Αγίας Shiloh Nouvel Jolie-Pitt της Ναμίμπια που λιποσαρκίζει μέχρι να απομείνουν μόνο τα ιερά βυζιά της. Η οποία, σε μια έκφραση που μόνο μια μεγάλη καλλιτέχνις και δη και γυναίκα θα μπορούσε να παρουσιάσει ως ιδέα της ενώ αποτελεί κοινό τόπο για εκατομμύρια, απεικονίζεται ως Παρθένος Μαρία από δω κι από κει. Και σε μια έκφραση ακόμα πιο καθυστερημένη, αφού από τη μια η αγία οσία επιτέλεσε μόνο φόρτωση κουτσούβελων στη καμπούρα του όπου να 'ναι μακαρίτη και από την άλλη η ανορεξία τελεί υπό κατακραυγή υπό εγκατάλειψη ακόμη και από τον κόσμο της μόδας, κοσμεί ως γυναίκα της χρονιάς το εξώφυλλο του Maxim. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το τελευταίο δε, το (αμερικάνικο) FHM κατέβασε ρολά.

Έξι χρόνια μετά την Ιωάννα της Λωραίνης (1999), ο Luc Besson επέστρεψε πίσω απ' τη κάμερα για ένατη φορά στην Angel-A (2005) που βγήκε πριν ένα χρόνο, τα Χριστούγεννα, στη Γαλλία και ήταν η πρώτη του μεγάλη εμπορική αποτυχία.
Η ιστορία συνοψίζεται στο "ένας απελπισμένος άχρηστος απατεωνάκος βρίσκει αποκούμπι σε μια σέξι σκύλα" που όπως (δεν) κρύβει ο τίτλος κρύβει κι αυτή κάτι τεράστια φτερά πίσω απ' τη πλάτη. Και δεν κρύβεται επίσης η αναφορά στην all-time κλασική χριστουγεννιάτικη Υπέροχη Ζωή (1946), κομπλέ με ασπρόμαυρη φωτογραφία αλλά και (σε αντίθεση με τον άγγελο του Capra) την εμμονή του σκηνοθέτη σε δυναμικές γυναικείες φιγούρες. Αυτή τη φορά όμως η πρωταγωνίστρια δεν έχει το επίπεδο της (γυναίκας του) Anne Parillaud στη Nikita (1990) ή της (γυναίκας του) Milla Jovovich στην Ιωάννα και το Πέμπτο Στοιχείο (1997), περιοριζόμενη μόνο σε ύψος χωρίς πλάτος ούτε στο κωλαράκι ούτε στην ερμηνεία. Και το σενάριό του, δουλεμένο υποτίθεται καμιά δεκαριά χρόνια, δε βοηθάει έχοντας ελάχιστες στιλάτα αστείες στιγμές και υποκύπτοντας στη παιδιάστικη αντρική φαντασίωση πουτάνας που τη παίρνει σε σειρά όλο το μαγαζί όμως στη πραγματικότητα είναι όχι μόνο Αγγέλα αλλά παραμένει και παρθένα. Η υπέροχη δουλειά του Thierry Arbogast στα κάδρα, της Anja Garbarek στη μουσική και, φυσικά, του Besson στο στήσιμο των σκηνών κάτω από μεγάλη μυστικότητα και τρεχαλητά ξημερώματα να πιαστεί άδειο το Παρίσι, μένει έτσι μισή.

Μια ιμπρεσιονιστική απόδοση της ζωής της Diane Arbus, που παράτησε την μεσοαστική της ασφάλεια για να γίνει μια απ’ τις θρυλικότερες φωτογράφους του περασμένου αιώνα, κυρίως λόγω των επιλογών περιθωριακών προσώπων (νάνοι, τραβεστί, παραμορφωμένοι) για τα πορτρέτα της.
Δια χειρός και πνεύματος των δημιουργών του Secretary (2002), το Fur και ο τεράστιος υπότιτλός του, έρχεται να συμπληρώσει μαζί με το The Fountain (2006) και το Inland Empire (2006) την τριπλέτα των ταινιών που πρέπει να προσέξεις φέτος, για την ανατρεπτική τους διάθεση στην προσέγγιση της σεναριακής δομής. Καλά, τα άλλα δύο επιτίθενται αγριεμένα στην έννοια της αφηγηματικότητας βέβαια, αλλά και το Fur, αν και ταινία με αρχή, μέση και τέλος, αν πας απροετοίμαστος, μπορεί και να σε μπερδέψει. Ειδικά αν βασιστείς στην ελληνική απόδοση του τίτλου, που για κάποιο λόγο αποκρύπτει το ότι αυτό που πρόκειται να δεις δεν είναι βιογραφία.

Απορρίπτοντας τη δομή του φορμουλαϊκού success story, ο Shainberg προσεγγίζει απελευθερωμένος την αγαπημένη του Arbus, και στήνει γύρω της ένα παραμύθι στο μοτίβο της Πεντάμορφης και του Τέρατος, μέσα στο οποίο ψάχνει το σαράκι που έκανε τη φωτογράφο να παραδοθεί στην καλλιτεχνική έκφραση. Ως Τέρας, ο Robert Downey Jr., με το αβαντάζ του αλλόκοτου χαρακτήρα, κρατάει τα συναισθηματικά νήματα της ιστορίας, και τα τραβά με υπνωτιστική ακρίβεια (μ’ αυτή την trademark εκφορά του φιλόσοφου υπό την επήρεια), μετατρέποντας την Kidman σε καθρέφτη της στοιχειωτικής ερμηνείας του. Ο τριχωτός γείτονας, μετουσίωση όλων των ασυνήθιστων αντικειμένων της Arbus, είναι το ενεργητικό μισό μιας ερωτικής σχέσης ολότελα φανταστικής (όπως είναι άλλωστε και σχεδόν όποιος χαρακτήρας της ταινίας δεν ονομάζεται Arbus), μέσω της οποίας ο Shainberg εικονογραφεί το πάθος της ηρωίδας του, εξίσου ανατριχιαστικό και σαγηνευτικό, χάρη τόσο στην χημεία των πρωταγωνιστών, όσο και στην υποβλητική κίνηση της κάμερας μέσα στα ατμοσφαιρικά σκηνικά. Η ευαισθησία του Shainberg όμως δε φτάνει για να καλύψει τη στατικότητα του love story του, και οι κραυγαλέοι συμβολισμοί του με την απλοϊκή δραματουργική λειτουργία τους, όσο όμορφα κι αν απεικονίζονται, δεν του δίνουν ιδιαίτερους πόντους στον τομέα της εφευρετικότητας, φέρνουν όμως την ταινία του λίγους πόντους κοντύτερα στη βαριά κι ασήκωτη δηθενιά.

Ένας Δανός που φροντίζει ορφανά στην Ινδία γυρνάει στη χώρα του να συναντήσει υποψήφιο μεγαλοχρηματοδότη για το ίδρυμά του που χρεοκοπάει. Ή έτσι νομίζει, αφού τον περιμένουν πολλά περισσότερα.
H Susanne Bier έχει γίνει τα τελευταία χρόνια από τα πιο εξαγώγιμα προϊόντα της πατρίδας του Trier. Πέρσι ή μάλλον πρόπερσι πια, είχε δημιουργηθεί και σκάνδαλο εκεί για χάρη της όταν η αρμόδια επιτροπή δεν έστειλε στα Όσκαρ το υπερτιμημένο, και εθνικά και ευρωπαϊκά πολυβραβευμένο, Brødre (2004) της --που στην Ελλάδα μεταφράστηκε με το μακρυνάρι Ουκ Επιθυμήσεις την Γυναίκα του Πλησίον σου. Φέτος η.. αδικία αποκαταστάθηκε και η Δανία οδεύει υπερήφανα να (και στη περίπτωση της σκηνοθέτριας ξανα-)επιστρέψει συστημένα στους αμερικάνους όλα τα κλισέ που εξάγαν, και έχουν εγκαταλείψει ακόμα και σε επίπεδο τηλεοπτικών σειρών εδώ και καμιά εικοσπενταετία. Με τα μεθεόρτια ενός καλογυρισμένου, σε επίπεδο άρλεκιν για μορφωμένους σαραντάρηδες, μελοδράματος που επιπλέον αποφεύγει τα ηθικά διλήμματα όπως ακριβώς η στριφογυριστρούλα κάμερα της δημιουργού αποφεύγει να καταγράψει πιο επίμονα τη συναισθηματική.. δοκιμασία των πρωταγωνιστών της (από αυτά που τους βάζει να λένε). Ακόμα επιπλεέστερα, η χλιδή επιπέδου Ντάλας και Δυναστείας της ιστορίας προσφέρει μόνο.. στη Bier (τη δυνατότητα να καλοπερνάει στα γυρίσματα) ενώ σε σήριαλ παραπέμπουν και τα 120 λεπτά της διάρκειας.

Τα γνωστά μάνα και γιος φαντασματάκια που προκάλεσαν νευρικό κλονισμό στους φίλους της Sarah Michelle Gellar πριν από δυο χρόνια στο The Grudge (2004) την αμερικάνικη εκδοχή του θρίλερ του Shimizu, επιστρέφουν για να την αποτελειώσουν και να νεκρώσουν τώρα, την κοινωνική ζωή της αδερφής της, κάνοντας παράλληλα το υπερατλαντικό τους πέρασμα στο Σικάγο.
Εν ολίγοις, ασπρουλιάρικα πρόσωπα σε σκοτεινά δωμάτια με πατώματα του τρίζουν, πασχίζουν να σε τρομάξουν, και μπορεί να μην το πολυκαταφέρνουν, αλλά κερδίζουν πόντους γιατί μένουν σε πατροπαράδοτους τρόπους και αξίες. Στη δεύτερη αμερικάνικη απόπειρα του Shimizu, που αυτή τη φορά είναι και πιο λογικά αμερικανόφωνη, περίεργοι θόρυβοι κι αλλόκοτα συμβάντα σου μαυρίζουν την ψυχή και το υγρό εμφάνισης φωτογραφιών, για να σχηματίσουν περιγράμματα φαντασμάτων που απλώνουν τα μπλαβιασμένα, κρύα χέρια τους στο σβέρκο της λογικής σου. Και προσπαθούν να την πνίξουν, αλλά για να τα καταφέρουν χρειάζεται πολλή καλή διάθεση από μέρους σου. Και υπομονή να παρακολουθήσεις αυτά τα θέματα με την εναλλακτική άποψη του Shimizu για την ροή και τη συνέχειά της, που πάει απ’ το μπρος στο πέρα και στο πίσω και στο δώθε χωρίς ιδιαίτερη προειδοποίηση, ή λογική.