Νεαρή Εβραιοπούλα στην κατηχούμενη απ' τους Ναζί Ολλανδία, προσπαθεί να φτάσει στο απελευθερωμένο κομμάτι της χώρας, αλλά μέσα από τραγικές περιπέτειες καταλήγει στο πλευρό των αντιστασιακών πατριωτών της. Αναγκασμένη να υπερσκελίσει τις αντιξοότητες και την δυσπιστία των συντρόφων της, παρεισφρύει στο γερμανικό στρατόπεδο και γίνεται ερωμένη του επί κεφαλής, μια σχέση γεμάτη έρωτα και πόνο. Αχ...Είκοσι χρόνια μετά την τελευταία του ταινία στην πατρίδα του, και σχεδόν μια δεκαετία μετά την τελευταία του ταινία γενικότερα, ο Paul Verhoeven επιστρέφει με ένα δραματικό ερωτικό κατασκοπικό ιστορικό θριλερικό περιπετειακό αισθησιακό έπος, κι όλοι αναρωτιούνται αν τους είχε λείψει. Να σας πω εγώ: ναι ρε. Από τις πρώτες, ευρωπαϊκές του ταινίες μέχρι ακόμα και το Showgirls (1995), και βέβαια με την καινούρια του δουλειά, ο Verhoeven γοητεύει με τη μαγική του ικανότητα να συνδυάζει το camp, την πρόκληση, την ίντριγκα, την τεχνική αρτιότητα με λίγα μέσα, και το περίπλοκο (ίσως και παραπερίπλοκο) σενάριο με τους περιπλεγμένους ήρωες. Η μικρή Ολλανδέζα του Black Book (2006) και οι περί αυτήν, είναι άξιες προσθήκες στο roster των χαρακτήρων με τις εξόφθαλμα αντικρουόμενες πτυχές, που προσφέρουν στον σκηνοθέτη έναν ευρύ --έστω και προκλητικά τεχνητό-- καμβά, για να ζωγραφίσει τις μεθυστικές εξτραβαγκάνζες του, που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία ως λατρεμένες σκατοταινίες με ολόδικά τους μυθοπλαστικά όρια. Βασισμένο, λέει, σε αληθινή ιστορία, το φιλμ φλερτάρει αδιάκοπα με όλα τα χαρακτηριστικά του Ολλανδού σκηνοθέτη, που δείχνει να 'ναι σε μεγάλα κέφια έτσι όπως παντρεύει τη δική του Λίστα του Σίντλερ (1993) με το θρυλικό Salon Kitty (1976), σε ένα φιλμ πολύ εντυπωσιακό για να 'ναι ευρωπαϊκό, αλλά πάντως γυρισμένο στην Ευρώπη. Κρατάει κάνα μισάωρο περισσότερο απ' όσο χρειαζόμασταν, αλλά δεν σταματά στιγμή να 'ναι ηλεκτρισμένο με ερωτισμό, χάρη στην ανάφτρα πρωταγωνίστριά του, που πολύ θα θελήσεις να γίνει μούσα του. Και σου, άμα λάχει.

Μια αλανιάρα μέλισσα, γίνεται η αφορμή ένας συγγραφέας να μεταμορφωθεί σωματικά και ψυχικά, μπροστά στα μάτια της γυναίκας του, της ετεροθαλούς αδερφής του και της ερωμένης του. Στην απομακρυσμένη παραλία που καταλήγουν αποκλεισμένοι οι τέσσερις, αποκαλύπτονται ένα σωρό μυστικά, που, όπως είναι φυσικό, τους αλλάζουν τη ζωή.Στην εποχή που και το θέατρο προσπαθεί να γίνει πιο κινηματογραφικό ψάχνοντας λογής-λογής κόλπα να εμπλουτίσει τα σκηνικά του, όταν περνάς ένα θεατρικό στην οθόνη και δεν αφήνεις πίσω την εγγενή του στατικότητα, τότε μάλλον κάτι δεν έχεις πιάσει απ’ την καινούρια γλώσσα. Αν και η διάρκεια ίσα που ξεπερνά τα 90 λεπτά, η ταινία πνίγεται στην μικρή ερημική της παραλία, κι ακόμα κι αν οι εξαιρετικά καλοκουρδισμένες ερμηνείες καταφέρουν να σου το καμουφλάρουν, θα το ψυλλιαστείς στο μικρό μοντάζ ενός back-story στα μισά, που θα σε κάνει ξαφνικά να ανασάνεις. Όπως και να 'χει πάντως, σαν ταινία διαλόγων και ερμηνειών κυρίως --και αποκλειστικά μη σου πω--, η αυγουστιάτικη μέλισσα κρύβει μυτερό κεντρί στην βαριά προϋπηρεσία των ηθοποιών στους συγκεκριμένους ρόλους, και στο διάσπαρτο χιούμορ της, έχει μια διακριτική ποιητικότητα που κάνει την όλη εμπειρία κατάτι αλλιώτικη. Αρκετά τουλάχιστον για να μην μπορείς να κακιώσεις στον Αθερίδη, παρά να ελπίζεις μόνο ότι την επόμενη φορά το όραμά του θα είναι πιο κινηματογραφικό.

Κορούλα χασάπη με όνειρα για καριέρα στο πιάνο, βλέπει τις ελπίδες της να καίγονται όταν καθηγήτρια την αποσυντονίζει στη μέση εισαγωγικών για ωδείο. Αρκετά χρόνια μετά, το κοριτσάκι γίνεται κορίτσαρος και τρυπώνει στη ζωή της καθηγήτριας για να της την κάνει κόλαση.Αν πιστέψεις τις ταινίες τουλάχιστον, οι πιανίστες, απ’ τον Μπετόβεν μέχρι τον σολίστα του Shine (1996), δεν στέκουν και πολύ στα καλά τους, και μια ροπή στην ψύχωση την έχουν. Συνήθως βέβαια δεν έχουν τέτοιες δολοφονικές καμπύλες όπως η δολοφονική (σελιδο)γυριστρούλα που υποδύεται η 19χρονη Deborah Francois, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Η ξανθιά λιχουδιά που μάλλον δεν θα θυμάσαι απ’ το L’ Enfant (2005), θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για τη λίστα των κορυφαίων εξαγώγιμων προϊόντων της Γαλλίας, όχι μόνο γιατί κρύβει πολλά κάτω απ’ τα σφιχτά, αυστηρά συνολάκια της, αλλά και γιατί η ερμηνεία της στο ρόλο της γυναίκας δόλωμα-δολοφόνος, είναι το πιο στοιχειωτικό στοιχείο αυτού του πετυχημένου στους χαμηλούς του στόχους, κομψού ψυχρού ψυχολογικού θρίλερ, που σου θυμίζει πως βλέπεις ευρωπαϊκό σινεμά όταν αντί για αίματα βλέπεις υφέρποντες λεσβιανισμούς. Και όταν ψιλοχασμουριέσαι βέβαια.

Απογοητευμένος φυλακισμένος πεζοναύτης, γίνεται απρόθυμος μυστικός αστυνομικός, που παρεισφρύει στα μαφιόζικα κυκλώματα της παλιάς του γειτονιάς, ελπίζοντας να σώσει τον αδερφό και τον ξάδερφό του, και να γλιτώσει και την ποινή του.Αν και ισχυρίζεται ότι βασίζεται στην πραγματική πραγματική ιστορία του πραγματικού Donnie Brasco, δεν υπάρχει ούτε μια σκηνή στη δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του συνσεναριογράφου του περσινού Crash, που να μην έχουμε ξαναδεί απ’ το Goodfellas (1990) μέχρι τους Sopranos, και μάλλον πολύ καλύτερα. Και ότι ο Moresco πολύ θα 'θελε να 'ναι ο Scorsese αλλά δεν μπορεί, δε χρειάζεται να ξέρεις πως η επιστροφή του πίσω απ' την κάμερα είναι και επιστροφή σε κακόφημους νεοϋορκέζικους δρόμους για να το καταλάβεις.

Η συνύπαρξη του Moresco με τον Haggis στα πλατό, μπορεί να του έδωσε μερικές ιδέες για το πού και πώς να στήνει την κάμερα, αλλά από σενάριο δεν πήρε και πολλά χαμπάρι. Κι έτσι η ιστορία του τσαλαβουτά στη ρηχότητα της μασημένης πλοκής, η οποία γαρνίρεται με voice over που παίρνει τη θέση της κινηματογραφικής αφήγησης στην ανάδειξη των κινήτρων των χαρακτήρων, και των χαρακτήρων των ίδιων. Γύρω απ' τους τρεις ήρωες που υποδύονται με περιορισμένη επιτυχία αναγνωρίσιμες νεαρόφατσες (με τον Ribisi βέβαια να παίζει σε σαφώς ανώτερο επίπεδο), παρελαύνουν ένα μάτσο δισδιάστατοι χαρακτήρες, που υπάρχουν μόνο για να κάνουν το απαραίτητο μπούγιο για να γεμίσει η ώρα απ’ την εισαγωγική σκηνή μέχρι αυτήν του τέλους, και για να προλάβεις κι εσύ να τελειώσεις την κοκακόλα σου. Πετυχημένη πάντως, εσκεμμένα η μη, η διανομή της ταινίας αποκλειστικά σε multiplex, αφού την καθιστά ενδεδειγμένη επιλογή σε περίπτωση που όλες οι άλλες αίθουσες είναι γεμάτες, και μιας και ήρθες, ε, κάτι πρέπει να δεις.

Σε συνέντευξη τύπου χτες βράδυ ο διευθυντής του, Dieter Kosslick, παρουσίασε επίσημα το φετινό πρόγραμμα του 57ου φεστιβάλ με σήμα τη χρυσή αρκούδα. Χωρίς τίποτα ιδιαίτερα ξεχωριστό αφού όλο σχεδόν το διαγωνιστικό πρόγραμμα είχε ανακοινωθεί, σταδιακά, εδώ και βδομάδες. Και περιλαμβάνει αρκετά ήδη γνωστά αμερικάνικα και ασιατικά φιλμ, με τα περισσότερα, όπως το The Good Shepherd (2006) και το Saibogujiman Kwenchana (2006), ήδη και αποτυχημένα. Ή ακόμα χειρότερα, εντελώς θαμένα σα το The Good German (2006) και το Bordertown (2006) με πρωταγωνίστρια τη Jennifer Lopez. Έτσι τη κατάσταση αναλαμβάνουν να σώσουν οι Γάλλοι, με το πολυαναμενόμενο La Vie en Rose (2007) και θέμα τη ζωή της Édith Piaf φυσικά, να κάνει παγκόσμια πρεμιέρα και τη πρεμιέρα της διοργάνωσης. Διοργάνωση που θα κλείσει ο François Ozon με το καινούριο του και αγγλόφωνο Angel (2007).

Στο Βερολίνο θα κάνει γίνει η πρώτη αποκάλυψη, εκτός διαγωνισμού, και του 300 (2007) τελικά, αν και κάτι επίσημο θα κάνει στην Ελλάδα το Μάρτη. Έξω από διαγωνισμούς αλλά μέσα στα επίσημα είναι και η προβολή των επικών οσκαρικών και μάλλον πιο αναμενόμενων όλων (αφού δε τα 'χει δει κανένας) Letters from Iwo Jima (2006).

Όλες οι προβολές, στα γερμανικά, στο έγγραφο 57 IFB Programm. Το επίσημο πρόγραμμα έχει όπως παρακάτω.

Opening film :

Olivier Dahan

La Vie en Rose

France/UK/ Czech Republic

Joseph Cedar	Beaufort	Israel
Gregory Nava	Bordertown	USA
Stefan Ruzowitzky	Die Fälscher (The Counterfeiters)	Germany/Austria
Ariel Rotter	El otro (The Other)	Argentina/France/ Germany
Bille August	Goodbye Bafana	Germany/France/ Belgium/UK/Italy
David Mackenzie	Hallam Foe	UK
Zhang Lu	Hyazgar (Desert Dream)	Republic of Korea/ France
Saverio Costanzo	In memoria di me (In Memory Of Myself)	Italy
Sam Garbarski	Irina Palm	Belgium/Germany/ Luxembourg/UK/France
André Téchiné	Les Témoins (The Witnesses)	France
Jacques Rivette	Ne touchez pas la hache (Don't Touch The Axe)	France/Italy
Cao Hamburger	O ano em que meus pais saíram de férias (The Year My Parents Went On Vacation)	Brazil/Argentina
Jirí Menzel	Obsluhoval jsem anglickeho kralé (I Served The King Of England)	Czech Republic/ Slovakia
Li Yu	Ping guo (Lost In Beijing)	China
Park Chan-wook	Sai bo gu ji man gwen chan a (I'm A Cyborg, But That’s Ok)	Republic of Korea
Stephen Soderbergh	The Good German	USA
Robert de Niro	The Good Shepherd	USA
Wang Quan'an	Tu ya de hun shi (Tuya's Marriage)	China
Ryan Eslinger	When A Man Falls In The Forest	Germany/Canada/USA
Christian Petzold	Yella	Germany

Closing film :

François Ozon

Angel

France/Belgium/UK

Out of competition :

Zack Snyder	300	USA
Clint Eastwood	Letters From Iwo Jima	USA
Richard Eyre	Notes on a Scandal	UK
Paul Schrader	The Walker	USA/UK

Χάμπουργκερ, πατάτες... κι ένα κοτόπουλο! Είναι δυνατόν, κι αυτή είναι η δύναμη του Adult Swim, να βγάζει στις οθόνες μας πράγματα πιο καμένα από το εν λόγω κοτόπουλο. Και καίγεται και πολύ, τουλάχιστον όσο μας πληροφορεί το trailer που βγήκε για την πρώτη του(ς) ταινία, στην επίσημη σελίδα, το σαββατοκύριακο.

Το Adult Swim, το ενήλικο κομμάτι του καλωδιακού Cartoon Network (και άλλων καναλιών ανά τον κόσμο) που βγάζει στην τηλεόραση το Robot Chicken και το Drawn Together, που κάνει όχι μόνο εικόνες να κινούνται αλλά και την κοιλιά μας απ' τα γέλια, σα να μη ντρέπεται, με διδακτορικό πλέον στο παράλογο και το εκκεντρικό-που-σοκάρει, φημίζεται ήδη για τις σειρές του, αλλά τώρα αποφάσισε να μεταφέρει την οπτική του και σε άλλο μέσο.

Και την ίδια νοοτροπία φαίνεται ότι θα έχει και η ταινία που φοράει τον borat-ικό τίτλο Aqua Teen Hunger Force Colon Movie Film For Theaters (2007) με κάθε υπερηφάνεια που θα μπορούσε να ταιριάζει σε ανάλογο εγχείρημα, απ' ότι μπορεί τουλάχιστον να μας προϊδεάσει το trailer. Βασισμένο στην παλιότερη και κάθε χρόνο και πιο gory σειρά του καναλιού (ονόματι Aqua Teen Hunger Force, το μάντεψες), μας δείχνει τις περιπέτειες ενός... πως να το πεις συνοπτικά... γεύματος φαστφουντάδικου. Με χέρια, πόδια και τη δυνατότητα να σοκάρουν κάποιους, να προσβάλλουν άλλους, και να κάνουν τρίτους να φτύσουν το φαϊ τους (απ' τα γέλια ενίοτε) με τα αστεία τους.

Δε θα πάρει κανένα βραβείο και τα σχετικά, αλλά δε μπορεί κανείς να αρνηθεί την επίπτωση που έχει αυτό το ρεύμα. Τη δύναμη του χιούμορ του, που πάντα φροντίζει να παρακάμπτει ή να εκμεταλλεύεται τη φτηνή παραγωγή, για να την πει στο status quo, χωρίς σοβαροφάνειες. Που δε φοβάται να πει τα πράγματα, όχι με το όνομά τους, αλλά με άλλα ονόματα που αν σε άκουγε η... μαμά σου να τα λες φωναχτά θα αναρωτιόταν αν πρέπει να σε μαλώσει ή να περηφανευτεί για το πόσο ευρηματικό είναι το παιδί της.

Το κείμενο επιμελήθηκε η Bunny Dee και δε το υπογράφει λόγω.. τεχνικών δυσκολιών

Με θέατρο, τηλεόραση, νύχτα και μια θέση στην ποπ κουλτούρα της περασμένης δεκαετίας τουλάχιστον ως Άγαμος Θύτης στο βιογραφικό του, ο Θοδωρής Αθερίδης περνά φέτος στο πανί φέρνοντας μαζί του την ελπίδα για κάτι λιγάκι διαφορετικό στον mainstream ελληνικό κινηματογράφο. Έστω κι αν η πρώτη του ταινία, είναι η μεταφορά του ομότιτλου σουξεδιάρικου θεατρικού του, που αποτέλεσε αν μη τι άλλο σπουδαία εισπρακτική επιτυχία τα δύο χρόνια που έκατσε στο σανίδι.

Ο νεοφώτιστος κινηματογραφικός σκηνοθέτης, ανάμεσα στη νέα του παράσταση στο Μικρό Παλλάς και τις πρεμιέρες και προβολές του Μια Μέλισσα τον Αύγουστο, που βγαίνει στις αίθουσες την ερχόμενη Πέμπτη, κέρασε τις Μάσες κοκακόλα και brioche, για να θυμηθεί τι ωραία περάσαν στην παραλία της Χαλκιδικής το περασμένο καλοκαίρι, και πώς οι εκατοντάδες παραστάσεις της θεατρικής Μέλισσας, λειτούργησαν ως ισάριθμες πρόβες για την κινηματογραφική. Και τον βοήθησαν να μείνει εντός budget και χρόνου, κι έξω απ’ τη μαύρη λίστα του παραγωγού του. Κάτι πολύ σημαντικό και για τους δυο τους, αφού τώρα που κατάλαβε ότι ο κινηματογράφος είναι ένα τεράστιο βαρέλι με φωτιά που μέσα πετάς χρήματα κι ελπίζεις απ’ τον καπνό τους να βγει κάτι ωραίο, του άρεσε και θέλει να το ξανακάνει.