Όταν λείπει η γάτα χορεύουν τα ποντίκια, κι όταν κοιμάται ο κτηνοτρόφος τα ζωντανά της φάρμας του σηκώνονται στα πίσω πόδια, οι ταύροι καβαλάνε μηχανικούς ανθρώπους, οι κότες πετάνε βελάκια στον KFC, τα σκυλιά παίζουν πόκερ βέβαια, και ο αχυρώνας μετατρέπεται σ' ένα εκστατικό πανηγύρι. Έξω απ' το αγρόκτημα όμως παραμονεύουν τσακάλια και ποιος θα αναλάβει να προσέχει τη φάρμα όταν πεθαίνει ο γέρος φύλακας-αγελάδος της;Ναι, θέλει λίγη ώρα να ξεπεράσεις το γεγονός ότι στη φάρμα αντί για ταύρους έχουμε αγελάδους –αγελάδες κομπλέ με μαστάρια δηλαδή, απλά με βαριά φωνή και αρσενική συμπεριφορά. Αφού το συνειδητοποιήσεις μπορείς να περάσεις την υπόλοιπη ώρα ψάχνοντας τρόπους να το εξηγήσεις στο πιτσιρίκι σου στη διαδρομή για το σπίτι, ή χασκογελώντας που ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος του δεύτερου Ave Ventura (1995) και δημιουργός και πρωταγωνιστής του Kung Pow (2002), έστησε ολόκληρη ταινία πάνω απ' το υπονοούμενο ότι οι αγριολεσβίες είναι αγελάδες. Εναλλακτικά βέβαια, μπορείς να δεις και την υπόλοιπη ιστορία, που χοροπηδάει γύρω απ' το σεναριακό σκελετό του Lion King (1994) αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα. Απείθαρχος νέος δεν μπορεί να δεχτεί τις ευθύνες που τον φορτώνει ο θάνατος του πατέρα του, αλλά τελικά λυγίζει και τις δέχεται και γίνεται καλύτερος κι απ' τον προκάτοχο. Πανέμορφο animation ντύνει την απλή αλλά διασκεδαστική πλοκή, με τα χαριτωμένα χιουμοριστικά κρεσέντο που προκαλούν χαχανητά ποικίλης ηλικιακής προέλευσης και προσφέρουν στην ταινία πάσο ασφαλούς διέλευσης και για μικρούς και για μεγάλους.

Κουρασμένη κι απογοητευμένη απ' τη ζωή και τους ανθρώπους δασκάλα, ξαναθυμάται τα λεσβιακά της σκιρτήματα στα γεράματα, όταν αναστατώνεται από νεαρή bobo συνάδελφο. Η σκανταλιάρικη σεξουαλική σχέση της τελευταίας με ανήλικο μαθητή, γίνεται το κοινό μυστικό των δυο γυναικών, που η πρώτη θα χρησιμοποιήσει ως μοχλό πίεσης για να κερδίσει κάτι παραπάνω απ' τη φιλία της δεύτερης.Έχει αρχίσει να γίνεται κουραστικό, αλλά ακόμα και σε μικρού μήκους να τη βάλεις να δένει απλώς τα κορδόνια της, η Judi Dench πάλι θα καταφέρει να μπει στην πεντάδα για τα Όσκαρ. Έξι φορές υποψήφια και μνημειωδώς βραβευμένη μια για το ολιγόλεπτο πέρασμά της απ' το πλατώ του Ερωτευμένου Σαίξπηρ (1999), η μεγάλη (70βάλε) κυρία μασουλάει τον κεντρικό ρόλο αυτού του επικίνδυνα μελοδραματικού Λευκή Γυναίκα Μόνη Ψάχνει for the artsies και φτύνει τα κουκούτσια με χαρακτηριστικό αγγλικό φλέγμα στο τασάκι, δίπλα στα αρλεκινίστικα αποκαϊδια του σεναρίου του Marber. Η Cate Blanchett, σε μια απ' τις σπάνιες ευκαιρίες της να παίξει ρόλο με ζηλευτή σεξουαλικότητα, είναι το άλλο μισό της καρδιάς ενός ημερολογίου που πάσχει απ' όλα αυτά που πάσχουν τα ημερολόγια: έντονη προσπάθεια για λογοτεχνική πρόζα, τάση για σκανδαλοθηρία και βεβιασμένη διαστρέβλωση της πραγματικότητας απ' τον μεγεθυντικό φακό του απαραίτητου υποκειμενικού συναισθηματισμού. Το φιλμ του Eyre αφιερωμένο άκομψα στη διαδρομή του ψυχολογικού θρίλερ αντί γι' αυτήν της ευρύτερης προσέγγισης των αλλόκοτων έλξεων ανάμεσα σε ανθρώπους αταίριαστους λόγω ηλικιών και φύλων (της Blanchett δηλαδή, με τον πολύ νεαρότερο μαθητή της, τον πολύ γηραιότερο σύζυγό της, και την πολύ λεσβιότερη συνάδελφό της), έλξεις οι οποίες μάλιστα αντιμετωπίζονται ως απλές, αμελητέες συμπτώσεις, αποκτά ρυθμό και ύπαρξη μονάχα χάρη στις εξαιρετικές ερμηνείες των εξαιρετικών ερμηνευτριών. Κι αυτές όμως, δεν μπορούν να κάνουν πολλά περισσότερα απ' το να σιγουρέψουν ότι το ενενηντάλεπτο που θα περάσεις μαζί τους θα φαίνεται ουσιαστικό κι ενδιαφέρον. Δεν μπορούν να το κάνουν να είναι κιόλας, αυτό ήταν δουλειά του Marber.

Εσωστρεφής μέχρι αηδίας νεαρός, σε ψαροχώρι απ' αυτά που σε κάνουν ή κατατονικό, ή μανιακό δολοφόνο, ανοίγει το μυαλό του δοκιμάζοντας ό,τι drug βρεθεί μπροστά του και μαζεύει ερεθίσματα κάνοντας παρέα με τους αληταράδες, μένοντας μονίμως απαθής παρατηρητής. Μέχρι που το μεγάλο σπυρί σπάει και γεμίζει τον τόπο με πύων βίας, μίσους και σαδισμού. Κι ύστερα πάλι όλα καλά.Δεν ξέρω αν θα είναι το όνομα του Γιώργου Αρβανίτη στη φωτογραφία που θα σε τραβήξει στην αίθουσα, ή η ατάκα του Variety ότι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του νεαρού Βρετανού κάνει το Κουρδιστό Πορτοκάλι (1971) να μοιάζει με βιντεοκλίπ της Brittney Spears. Πάντως το film που έχει μπόλικο άρωμα από Αγγελοπουλική ομίχλη, έφυγε απ' τις Κάννες πρόπερσι με τη στάμπα του υπερβίαιου, έστω κι αν η υπερβία, σοκαριστική δίχως άλλο, δεν εμφανίζεται παρά στα δέκα λεπτά του μεγάλου φινάλε. Αλλά μέχρι εκεί, έχεις μια ολόκληρη ώρα κι άλλα είκοσι λεπτά να βγάλεις. Στα οποία ο Clay αγγίζει διάφορα ζητήματα απ' τη θεματολογία του αγγλικού ρεαλισμού του Loach και του Leigh, για τη σαπίλα της αγγλικής προαστιακής νεολαίας και το πώς τρέφεται απ' τον ποντιοπιλατισμό του σχολείου, την απούσα παρουσία της αστυνομίας και τις παραλυτικές συνέπειες του καρκινώματος της ανεργίας στον θεωρητικά προστατευτικό και καθοδηγητικό μηχανισμό της οικογένειας.

Η διαφορά είναι ότι το κάνει μ' αυτόν τον φλού αρτιστίκ τρόπο του auteur που μένει τόσο μακριά όσο κι ο ίδιος ο πρωταγωνιστής του απ' τα τεκταινόμενα, και με την ίδια απάθεια που όλος ο κόσμος βλέπει στην τιβι του σαλονιού τις εικόνες του πολέμου στο Ιράκ, την ώρα που στο υπνοδωμάτιο ένα μάτσο νταήδες βιάζουν μια μαθητριούλα, κι ο μόνος που θορυβείται είναι ο θεός DJ, επειδή δεν αφήνουν ν' ακουστεί η μουσική του που θα εξημερώσει τα κτήνη και θα ενώσει τα έθνη. Οι πανταχού παρόντες συμβολισμοί του Clay για την αδιαφορία του ανθρώπου για το σαδισμό του διπλανού του (και τα μαρτύρια του παραδιπλανού του), με εξόφθαλμα κύριο στόχο τον ιμπεριαλισμό του γερακιού, είναι τόσο ασυγκράτητοι κι επίμονα επαναλαμβανόμενοι, που τελικά καταλαμβάνουν και την ίδια την ταινία, στερώντας της την δυνατότητα να υπάρξει ως αυτάρκης αφηγηματική οντότητα. Τόσο που, ακόμα και μετά την ανελέητη σφαγή της καρικατουρίστικης μπουρζουαζίας απ' τους ντοπαρισμένους εκδικητές της εργατικής τάξης, το σύνολο συνοψίζεται το συμπέρασμα ότι η Αμερική θα συνεχίσει να βιάζει, μαζί με την αγωνία για το πού θα μπορούσε να έχει φτάσει το ανθρώπινο πνεύμα, αν το υλικό αυνανισμού του ήταν εφάμιλλης αξίας και ύφους με τα γραπτά του De Sant.

Βασισμένη σε θεατρικό των αρχών του 20ου αιώνα του Cao Yu η ιστορία μεταφέρεται, από την οικογένεια ενός βιομήχανου, στην Απαγορευμένη Πόλη δέκα αιώνες νωρίτερα. Με την ίδια δυσλειτουργικότητα (τη μάνα να πηδιέται με το γιο, τον πατέρα να τη δηλητηριάζει σιγά σιγά) που θα περίμενες από μια.. τυπική μοντέρνα αμερικάνικη οικογένεια.
Οι δυο προηγούμενες παγκόσμιες υπερπαραγωγές του Zhang Yimou, ο Ήρωας (2002) και Τα Ιπτάμενα Στιλέτα (2004), του δώσαν την ευκαιρία να κάνει και τρίτη σε μια χώρα που η λογοκρισία δημιουργεί ακόμα ειδήσεις που κάνουν το γύρο του κόσμου αλλά χρηματοδοτεί πια το σύνολο σχεδόν της ασιατικής (πλην Ιαπωνίας φυσικά) παραγωγής. Αυτή τη φορά το αποτέλεσμα είναι απρόσμενα σεξπιρικό (διάβαζε βαρετό), οπερετικό (διάβαζε υπερβολικό) και αναμενόμενα κομμένο (διάβαζε ακατανόητο). Κάτι σα κλειστοφοβικός και κιτσάτος και υπερφιλόδοξος Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, χτίζεται και χτίζεται με ατελείωτα πέρα δώθε στους διαδρόμους και τα δωμάτια του παλατιού και κορυφώνεται και κορυφώνεται με επικά γελοίες αναμετρήσεις. Ειδικά τα απαράδεκτα, σε σχέση με τα δυτικά, ψηφιακά εφέ και τα παραφορτωμένα σκηνικά και κουστούμια δε χωνεύονται με τίποτα. Τη κατάσταση σώζει η αναμφισβήτητη και σχεδόν κουραστικά πια υμνούμενη μαεστρία του σκηνοθέτη στις σκηνές που δε χρειάζεται άλλη υποστήριξη (δηλαδή δεν έχει καμιά εξάρτηση από εφέ και σκηνικές λεπτομέρειες). Και οι ερμηνείες του Chow Yun-Fat και της Gong Li η οποία είναι παντού με συνέπεια από την αρχή μέχρι το τέλος για να χύνεις απανωτά με την ησυχία σου χωρίς να αγχώνεσαι για διακοπές.

Αντί για όλα αυτά βέβαια, θα μπορούσα απλά να πω ότι την κινέζικη ολυμπιακή υπερπαραγωγή του 2008 και μεγαλύτερη ασιατική ever, θα την κάνει ο John Woo.

Τζογαδόρος κλέφτης και ΣΙΑ, απαγάγουν το βρέφος εγγόνι της πλουσιότερης γυναίκας της πόλης ελπίζοντας να βγάλουν τα έξοδα. Τελικά χάνουν τον μεσάζοντα και την πώληση, αλλά βρίσκουν κάτι να ζεστάνει τις πέτρινες καρδιές τους. Κι ένα σωρό μπελάδες βέβαια.
Θα 'λεγες τυπικό το φιλμ από την άποψη ότι πρέπει να ξαναπείς τα ίδια για την ηλικία του πρωταγωνιστή, τη πιο αυθεντική (στα όρια του υποτυπώδους βέβαια) ερμηνεία του όταν δε χρειάζεται να μιλάει Aγγλικά, το μυθικό του πια status που τον κάνει ικανό να ανοίξει μια ταινία σε περισσότερες περιοχές κι απ' τον Tom Cruise, και την αποφυγή οποιασδήποτε μη οικογενειακής αναφοράς. Η αλήθεια είναι ότι εξακολουθεί να πουλάει γιατί σαν άριστος επαγγελματίας δε κουράζει καμιά φόρμουλα ούτε φτύνει κανένα αγαπητό στερεότυπο. Εδώ συμμετέχει σε μια παραγωγή που ξαναγυρνάει στη πιο ελαφριά διασκέδαση μετά τις, σχετικά πάντα, πιο σκοτεινές πρόσφατες χογκογκέζικές του (έτσι μου φάνηκαν δηλαδή απ' τα εξώφυλλα). Αρχικά σχεδιασμένη να επανενώσει τη γηραλέα τριάδα Jackie Chan, Sammo Hung (Kam-Bo) και Yuen Biao, η ταινία τελικά απλά επανενώνει τρεις άντρες και ένα μωρό, στο στιλ των αμερικάνικων ταινιών των 80s με το ίδιο θέμα, αλλά φυσικά με περισσότερη δράση. Δράση που μόνο το πρώτο τέταρτο είναι αξιόλογη και στη συνέχεια σε.. γλυκοξυπνάει.

"Η πιο σημαντική και ταραχτική συνεισφορά στον πολιτισμό της μνήμης" σύμφωνα με τον Spiegel (που τα χώνει και στη διοργάνωση που την άφησε εκτός διαγωνιστικού) προβάλλεται δημόσια σήμερα στο Βερολίνο μέσα σε ανησυχίες για αντιδράσεις. H Φάρμα των Κορυδαλλών, εξιστόρηση από τους αδερφούς Taviani της πραγματικής περιπέτειας μιας οικογένειας κατά τη Σφαγή των Αρμενίων, κάνει πρεμιέρα πριν κλείσει μήνας από τη δολοφονία του Hrant Dink.

Το θέμα είναι φυσικά μεγάλο και το 'χω στο περίμενε εδώ και καιρό, από την ανακοίνωση των φετινών προβολών Berlinale Special. Δυστυχώς χρόνο δεν έχω αλλά ούτε και περιθώρια να το κρατάω άλλο, γι' αυτό αν θες περισσότερα γράψτα μόνος σου και στείλτα μας. Ή περίμενε μέχρι να βρω αν δε βιάζεσαι.

Η πρώτη ταινία που έσπασε τη βαρεμάρα στο Βερολίνο, μετά τη μια κατηγορία μόνη της La Môme (2007) της πρεμιέρας, ήταν η Irina Palm (2007) του Sam Garbarski (όποιος είναι αυτός). Σύμφωνα με το Cinematical τη δημοσιογραφική προβολή ακολούθησαν για πρώτη φορά φέτος χειροκροτήματα ενθουσιασμού.

Η πρώτη ταινία με μεσόκοπους (και βάλε) να ανακαλύπτουν το σεξ δεν είναι βέβαια. Και ειδικά το αγοραίο για.. καλό σκοπό (φυσικά), κοντεύει να (ξανα)γίνει ανέκδοτο στιλ αμάρτησα για το παιδί μου. Ο Spyros του Vjay's Club που το έχει βάλει σε λίμπο ο νέος blogger και έχει πάθει μια στέρηση, δε μπορεί να περιμένει να σχολιάσει:

Κανονικά αν ήμουν Βέλγος θα έπρεπε να ζητωκραυγάζω ή να γιουχαΐζω αυτό το πόνημα του πρώην διαφημιστή (RSCG - Garbarski) και νυν σκηνοθέτη Sam Garbarski. Αν ήμουν Σέρβος θα θαύμαζα ή θα αποδοκίμαζα τον Miki Manojlović, έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους ηθοποιούς στην πατρίδα του και πρωταγωνιστή της ταινίας του Kusturica Underground (1995), στο ρόλο του προαγωγού. Τέλος αν ήμουν fan της underground νεοϋορκέζικης σκηνής των 60s, θα με τραβούσε από το μανίκι ο πρωταγωνιστικός ρόλος της Marianne Faithfull.

Επειδή καλώς ή κακώς δεν παίζει κανένα από τα παραπάνω, διάβασα την ταινία χωρίς κανένα συναισθηματισμό παρόλο που οι δραματουργικές προθέσεις της ξανθοπουλίζουν επικίνδυνα. Απεγνωσμένη πενηντάρα χήρα δίνει... χείρα ανακούφισης σε μοναχικούς άνδρες έναντι αδρής αμοιβής, προκειμένου να αγοράσει τη φαρμακευτική αγωγή που θα σώσει τον εγγονό της. Φοράει το ψευδώνυμο Irina Palm (αγγλικούλια ξέρουμε) και λίγη lubricant κρέμα στα χέρια και κερδίζει την εύνοια και το θαυμασμό του αφεντικού της και της συναδέλφου της, καθώς και τον τίτλο του "καλύτερου δεξιού χεριού του Λονδίνου"!