Μπορεί να μη συνεχίστηκε, όπως είχε φανεί από τις υποψηφιότητες ακόμα, το περσινό trend και να έχουν φέτος έξι στις πέντε οσκαρικές υποψήφιες. Αλλά και πάλι τα αμερικάνικα ιδιοσυγκρασιακά βραβεία είχαν μια μικρή μεγάλη χρυσαφένια λάμψη στην απονομή τους τα ξημερώματα.
Σε μια μεγάλη τέντα στη παραλία της Σάντα Μόνικα στο Λος Άντζελες, η Little Miss Sunshine σήκωσε ότι βρήκε μπροστά της και με τέσσερα (4) συνολικά βραβεία, ανάμεσά τους και αυτό της καλύτερης ταινίας φυσικά, ανάγκασε όλους τους υπόλοιπους νικητές να ευχαριστούν που δε τη βρήκαν μπροστά τους στις κατηγορίες τους. Κανένας απολύτως δε θα εκπλαγεί αν η εμφάνιση των πέντε παραγωγών της στη σκηνή αποτέλεσε γενική πρόβα για τα Όσκαρ, αφού όπως ανακοίνωσε η παραγωγός των βραβείων της ακαδημίας, Laura Ziskin, σε όλους θα επιτραπεί να κάνουν το ίδιο (παρόλο που οι δυο έπρεπε να κοπούν επίσημα) και στην αποψινή τελετή, σε περίπτωση νίκης. Περίπτωση που ψυθιρίζαμε από τις λιακάδες του καλοκαιριού, και φαντάζει η πιθανότερη πια με βραβεία να έρχονται συστημένα ακόμα και απ' τη Γαλλία.

Η πραγματικά σημαντικότερη, αν και όχι τόσο μαζικής απήχησης, ανεξάρτητη παραγωγή της περσινής χρονιάς, ο Half Nelson, περιορίστηκε στους πρώτους ρόλους, με τον Ryan Gosling να ευχαριστεί τον Forest Whitaker (υποψήφιο για το American Gun στα Spirits) για τα λεφτά που θα του φέρει από τα στοιχήματα με τη νίκη του στα Όσκαρ, και τη Shareeka Epps να ευχαριστεί για την ευκαιρία να περάσει θαυμάσια στα γυρίσματα. Η πραγματικά πιο μαζικής απήχησης, αν και όχι τόσο σημαντική, διεθνής παραγωγή της περσινής χρονιάς, οι Ζωές των Άλλων, ήταν sold out(!) ακόμα και χτες (τρεις μήνες μετά το ανοιγμά τους) στο Άστυ και τσίμπησαν και το σχετικό Spirit με τον Florian Henckel von Donnersmarck να εξηγεί ότι όταν έριξε τις απαιτήσεις του στα $2 μύρια βρήκε και πρόθυμους χρηματοδότες. Η πραγματικά πιο αξιόλογη, αν και όχι τόσο όσο η δικιά μας estelle, νέα σκηνοθέτρια, η Julia Loktev, πήρε τα $50.000 του βραβείου Someone to Watch και ευχαρίστησε τις Μάζες για τη μοναδική τιμή να της κάνουν συνέντευξη δυο φορές.

Δες/Κρύψε όλα τα βραβεία

Best Feature Little Miss Sunshine		Fox Searchlight Pictures Producers: Marc Turtletaub, David T. Friendly, Peter Saraf, Albert Berger & Ron Yerxa
Best Director Jonathon Dayton & Valerie Faris		Fox Searchlight Pictures Little Miss Sunshine
Best Screenplay Jason Reitman		Fox Searchlight Pictures Thank You For Smoking
Best First Feature Sweet Land		No Distributor Director:  Ali Selim Producers:  Alan Cumming, James Bigham, Ali Selim
Best First Screenplay Michael Arndt		Fox Searchlight Pictures Little Miss Sunshine
John Cassavetes Award (For the Best Feature made for under $500,000) Quinceañera		Sony Pictures Classics Writer/Directors: Richard Glatzer & Wash Westmoreland Producer: Anne Clements
Best Supporting Female Frances McDormand		Sony Pictures Classics Friends with Money
Best Supporting Male Alan Arkin		Fox Searchlight Pictures Little Miss Sunshine
Best Female Lead Shareeka Epps		THINKFilm Half Nelson
Best Male Lead Ryan Gosling		THINKFilm Half Nelson
Best Cinematography Guillermo Navarro		Picturehouse Pan’s Labyrinth
Best Foreign Film The Lives of Others		Sony Pictures Classics Director: Florian Henckel von Donnersmarck
Best Documentary The Road to Guantanamo		Roadside Attractions Directors: Michael Winterbottom and Mat Whitecross

Μέσα σε ανυψωμένα.. πνεύματα, στο Théâtre du Chatelet στο Παρίσι, απονεμήθηκαν χτες βράδυ τα βραβεία της γαλλικής κινηματογραφικής ακαδημίας για τη χρονιά που πέρασε. Και πιο ανυψωτική φυσικά ήταν η θρυλική Lady Chatterley, με γενιές και γενιές ανυψώσεων στο ενεργητικό της. Ανυψωμένη από την ανακαίνιση στο Θέατρο για Όλους, την εξαιρετική και μόνη ουσιαστική προσπάθεια για το ελληνικό Θέατρο στην εποχή της πληροφορίας, και με το οποίο δεν έχει καμία απολύτως σχέση όπως μας λέει, η estelle ακόνισε τη γαλλομάθειά της και έχει τα περισσότερα:

Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά πέντε βραβεία πήρε η (ατέλειωτη) ταινία της Pascale Ferran Lady Chatterley, μεταφορά της --σκανδαλώδους για την εποχή της-- νουβέλας του D. H. Laurence για μια αριστοκράτισσα που τα φτιάχνει με έναν παρακατιανό. Η Marina Hands στο ρόλο καταπιεσμένης αριστοκράτισσας Constance επελέγη ως η καλύτερη ηθοποιός της χρονιάς, όπως και η ταινία, που μετά τα ισχνά 200.000 εισιτήρια από το Νοέμβριο που βγήκε στις αίθουσες στη Γαλλία, επανέρχεται τώρα δριμύτερη για δεύτερο γύρο.

Από την άλλη, η βράβευση με César του Guillaume Canet ως του καλύτερου σκηνοθέτη δημιουργεί ευχάριστο προηγούμενο: πρώτη φορά ένας τριαντατριάχρονος βάζει χέρι στον Καίσαρα σκηνοθεσίας και τα γυαλιά στους μεγαλύτερούς του. Η ταινία του Ne Le Dis à Personne βραβεύτηκε επίσης για τον πρωταγωνιστή της François Cluzet και συγκέντρωσε συνολικά τέσσερα βραβεία. Οι ελπίδες τώρα των γάλλων με καταγωγή από τις πονεμένες αποικίες και του Jamel Debbouze μαζί τους καταρρακώθηκαν, αφού το Indigènes του Rachid Bouchareb, παρότι έχει προταθεί για Όσκαρ ξενόγλωσσης, δεν κατάφερε να κερδίσει κάτι παραπάνω από César καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου, ενώ διεκδικούσε εννιά (9) συνολικά.

Καλύτερη ξενόγλωσση ταινία για φέτος κρίθηκε το Little Miss Sunshine (καλά μου το 'λεγαν οι φίλοι μου στη Γαλλία, ότι είχαν ενθουσιαστεί τα πλήθη). Αναμένουμε στο ακουστικό μας, για τα υπόλοιπα εξ Αμερικής και Kodak Theatre αποτελέσματα.

Όπως θα 'χεις καταλάβει πια απ' αυτά που λέμε τόσον καιρό, τα φετινά Όσκαρ, τουλάχιστον σε κατηγορίες που μετράνε, είναι απ' τα πιο δυσπρόβλεπτα εδώ και χρόνια. Και για την πιο ζόρικη απ' αυτές, την Καλύτερης Ταινίας, φτάνει να δεις τις διαφορές στα προ και μετά υποψηφιοτήτων polls του MftM για να καταλάβεις ότι ενώ το Departed είναι ο αδιαφιλονίκητος νικητής "στην καρδιά μας" καρδιά μου, η ισορροπία ανάμεσα στα δυο φαβορί "outsider" --όπου και θα καταλήξει το Όσκαρ, και το βάζω υποθήκη αυτό-- έχει ισχυρή τάση να ανατραπεί. Κι αν θέλεις να σου διαλέξω και ένα, το πρωί τα κατακάθια της καραμέλας στον latte μου ήταν τόσο μπερδεμένα, που είμαι αναγκασμένος απ' τους οιωνούς να φωνάξω Babel. Βέβαια αν τον συνόδευα και με ένα απ'τα κεκάκια του Little Miss Sunshine, θα 'χα εντελώς διαφορετική άποψη.
Η αλήθεια είναι πως, μέχρι τώρα η μόνη βράβευση που έχει να περηφανεύεται το Babel, είναι στην ένωση των μοντέρ, αλλά αυτοί πάντα είχαν μια αδυναμία στα παράλληλα storylines. Καλά, υπάρχει και εκείνη η Χρυσή Σφαίρα, αλλά τα 'χουμε πει γι' αυτήν. Όπως έχουμε επίσης πει, για το βαρβάτο βραβείο της Little Miss Sunshine από την Ένωση Ηθοποιών. Η οποία μπορεί να βοηθήσει να στηθεί ίσως η μόνη σημαντική ανατροπή της βραδιάς, που θα στείλει τον Eddie Murphy αδιάβαστο απ' την κατηγορία β' Ανδρικού, όχι μόνο γιατί ο Alan Arkin είναι πιο αγαπητός, πιο υπερήλικας, και με πιο αβανταδόρικο ρόλο, αλλά και γιατί ο Murphy είναι στριμμένος όσον αφορά στο publicity. Εκεί που εντοπίστηκε το πρόβλημα και με τον Peter O' Toole δηλαδή, ο οποίος αν δεν ήταν καταπονημένος κι έβρισκε κουράγιο και χρόνο να κάνει καμιά ντουζίνα συνεντεύξεις παραπάνω στην Αμερική, θα έκανε σοβαρές τις ελπίδες του να κλέψει τον κεραυνό του βαριοστολισμένου φέτος Whitaker.

Α, μιας και φέτος ο ΟΠΑΠ δεν ένιωθε γενναιόδωρος και δεν πρόσφερε στους μη ποδοσφαιρόκαβλους ευκαιρία να τζογάρουν (προφανώς γιατί μπήκε μέσα πέρσι με τις αστείες αποδόσεις), δεν έχω να χάσω τίποτα ρίχνοντας και τα ατού του Letters from Iwo Jima. Σύμφωνα με "πληροφορίες", ήταν η τελευταία ταινία που είδαν οι περισσότεροι απ' τους ψηφοφόρους και σχεδόν πάνω στην ώρα που οι καλπασμοί των άλλων φαβορί άρχιζαν να γίνονται ενοχλητικοί. Επίσης, λέει, ακόμα κι απ' αυτούς που δεν τα είδαν, μάζεψε, λέει, ψήφους αντίδρασης προς τις άλλες τέσσερις που δεν τους άρεσαν. Λέει. Ε και βέβαια θα 'ναι η μόνη ταινία που σε καμιά πενταετία θα εξακολουθεί να σημαίνει κάτι, και επιπλέον, είναι η ταινία που θα με χαλάσει περισσότερο να κερδίσει. Κι αυτό το τελευταίο, είναι πάντα σημαντική ένδειξη. Στην Καλύτερης Ταινίας βέβαια, γιατί στην Σκηνοθεσίας ο μόνος τρόπος να το χάσει Scorsese θα ήταν την απονομή να κάνουν οι Stallone, Redford, Costner και Eastwood και να το δώσουν πραξικοπηματικά στον Greengrass. Όχι, τι λέω, αυτός θα το άξιζε. Γράψε Iñárritu. Και γράψε κι ότι η απονομή θα μεταδοθεί live απόψε γύρω στις 3 τα ξημερώματα απ' το Filmnet, και θα 'σαι η ψυχή του πάρτι, έτσι ενημερωμένος που θα πας μετά απ' αυτά.

Ένας κακομοίρης ζει το σύμπαν ως σε σαδιστική συνωμοσία που τον έχει βάλει στο μάτι, και δέχεται τη μια κακοποίηση πίσω απ' την άλλη, μέχρι που η οργή που χτίζεται σιγά-σιγά μέσα του, να βρει στόχο να εκτονωθεί. Ή μέχρι να φλιπάρει.Η πραγματικότητα όμως είναι ότι το σύμπαν δεν έχει μόνο αυτόν στο μάτι, αλλά ανεξαιρέτως όλους όσους ζουν στο καρκινικό αστικό τοπίο του Οικονομίδη, που στην δεύτερη ταινία του λες κι άνοιξε το συρταράκι απ' το Σπιρτόκουτο (2002), κι όλη η οργή βγήκε έξω και πλημμύρισε τη Γη. Άνθρωποι πνιγμένοι σε μια μίζερη καθημερινότητα, που τους σφίγγει να τους κλέψει το οξυγόνο απ' τα πνευμόνια, χτυπιούνται μεταξύ τους σα σκυλιά, συνθέτοντας μια ομάδα ηρωικών αντιηρώων που ζέχνει μισανθρωπισμό. Μέσα σ' αυτό το πεσιμιστικό τοπίο, ο θεατής ψάχνει απελπισμένα να βρει μια ηλιαχτίδα ανθρωπιάς και συμπόνιας, στους φίλους του πρωταγωνιστή του, στην οικογένεια, στους συγγενείς, αλλά ο Οικονομίδης του την έχει στημένη: ακόμη κι εκεί που κάτι αχνοφέγγει, δεν υπάρχει τίποτα. Πουθενά. Εκτός από μια διεστραμμένη άποψη προστατευτισμού απ' την εργοδοσία. Που κι αυτή, να φυλάξει το γρανάζι της όσο μπορεί θέλει, αποχαυνώνοντάς το κι άλλο στη διαδικασία.

Η δομή της ταινίας του Οικονομίδη είναι τρομακτικά τολμηρή και θαρραλέα για τα ελληνικά πράγματα, δεδομένων των υψηλών της φιλοδοξιών τουλάχιστον. Και δεν πέτυχε και λίγα. Είναι εύκολο να σου προκύψουν ενδοιασμοί στον τρόπο που ο Κύπριος σκηνοθέτης χρησιμοποιεί το χρόνο και το ρυθμό της ταινίας να απλώσει τον κόσμο του στην οθόνη, και να τον κατηγορήσεις για επαναληπτικότητα που καμουφλάρει κενότητα, όμως δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι η ταινία θα ήταν το ίδιο αποτελεσματική αν ήταν πιο λεπτοκομμένη. Αυτό που ίσως κουράσει άλλωστε, είναι μάλλον η μονοτονία της μελωδίας της εφευρετικής χριστοπαναγίας που ντύνει "μουσικά" την ταινία, η έλλειψη κρεσέντο περισσότερο, παρά οι στίχοι της. Αλλά έτσι ασφυκτικά μονότονη δεν είναι κι η ίδια η μιζέρια ανθρώπων που όχι μόνο δεν γνώρισαν ποτέ για να 'χουν να θυμούνται τι πάει να πει ευτυχία, αλλά δείχνουν σα να μην άκουσαν καν τη λέξη ποτέ; Τους βλέπεις με τη δυστυχία να τη φοράν για ρούχο μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, και λες, αυτοί οι άνθρωποι, είναι δυνατόν να υπήρξαν ποτέ χαρούμενοι; Είναι δυνατόν να μην υπήρξαν; Ξέρω γω; Εκεί είναι που πρέπει να ξεπεράσεις τη δυσπιστία, το suspension of disbelief που λένε και για τις χολιγουντιανές, για να μπορέσεις να πατήσεις το επίπεδο ρεαλισμού της ταινίας. Που σε αντίθεση με ότι έχεις συνηθίσει, δε βρίσκεται πιο πάνω, αλλά αρκετούς ορόφους πιο κάτω απ' τη δική σου πραγματικότητα. Ελπίζω.

Σε μια επιστροφή στις ρίζες ή καρμπόν (ακόμα και σε μουσική και σκηνικά) της πρώτης ταινίας της σειράς, ο έκτος Rocky είναι και πάλι ξοφλημένος που μπλέκει σε έναν αγώνα για να στραπατσάρει τη φάτσα του και να σιάξει την αξιοπρέπειά του.
Στην Ελλάδα φτάνει στο τέλος μιας διαδρομής που ξεκίνησε, στην ανακοίνωση των προθέσεων, σαν αφορμή σε κάθε κριτικό για κρέμασμα της φωτογραφίας του πρωταγωνιστή στο στόχο με τα βελάκια και καθημερινή εντατική προπόνηση στη ρίψη τους, με γκρι φόρμα σκούφο και λοιπά αξεσουάρ, και με το χαρακτηριστικό σήκωμα των χεριών στο τέλος που τον έχουν πετύχει όλα στη μύτη. Αλλά στη πορεία έγινε τουλάχιστο αποδεχτή, όχι μόνο στα χαρτιά αλλά και στις αίθουσες όπου πρωτοβγήκε το Δεκέμβρη. Κάνοντας έτσι τον Stallone από περίγελο και των δυο (φτυαράδων και θεατών) ξανά, μετά από τριάντα χρόνια, ένα μικρό ήρωα με μεγάλη κεφάλα. Και όχι άδικα αφού αναπαράγει όλα τα κλισέ, με βοϊδινή πίστη σε old-fashioned αρχές, πεισματική αγάπη σε αυτό που κάνει και αξιοσέβαστη (στις περισσότερες σκηνές έστω) αξιοπρέπεια. Δηλαδή τη πρώτη ώρα, πριν τη ψιλοτηλεοπτικά φωτογραφημένη και ρεαλιστική μπουνοκορύφωση, ο Ρόκης λέει και λέει ατελείωτα, διάφορα που του κατεβαίνουν ως καινά για να στηρίξει αυτά που ξέρει ότι είναι πια παλαιά. Και σίγουρα δεν έχουν ξαναειπωθεί γιατί κανείς εκτός απ' τον σκηνοθέτη-σεναριογράφο-πρωταγωνιστή δεν είχε τη χαρακτηριστική έλλειψη ευφυίας για να τα σκεφτεί, αλλά ούτε την αφοπλιστική αφέλεια να τα ξεστομίσει. Με παιδική αθωότητα στα μάτια. Αν έλειπαν και ατάκες του στιλ "ξέρω πόσο λιγομίλητος είσαι", και περίσσευαν συγκλονιστικά συγκρατημένες σαν "το μόνο που 'θελα από αυτή ήταν να μ' εμπιστευτεί, το έκανε" θα μιλάγαμε για ένα μικρό θρίαμβο.

Η μετάλλαξη ενός έγχρωμου της Αμερικής των 80s από τύπο που προσπαθεί με χίλια ζόρια να ζήσει την οικογένειά του, σε τύπο με ένα όνειρο και μια τουαλέτα του μετρό για σπίτι, σε τύπο με περισσότερα λεφτά απ' όσα μπορεί να μετρήσει, κι όλα αυτά κυνηγώντας την ευτυχία και σέρνοντας το γιο του στο κατόπι.Πώς γίνεται και οι ταινίες που βασίζονται σε αληθινές ιστορίες, μοιάζουν πιο ψεύτικες κι απ' τις ολότελα μυθοπλασμένες, μπορεί να αναρωτηθείς. Κι η απάντηση είναι απλή, η αλήθεια της ιστορίας χάνεται, όταν ομορφαίνεις και γλυκαίνεις κι αλατίζεις, την ασχήμια της αληθινής ζωής. Ο Chris Gardner, στην αληθινή ιστορία του οποίου βασίζεται η ταινία, μπορεί να ήταν γαμώ τα παιδιά όταν ήταν άφραγκος, αλλά απ' ό,τι έχω καταλάβει, στις μέρες μας μάλλον δεν είναι και το πιο fun τυπάκι που μπορείς να πετύχεις. Και βάζω στοίχημα πως, οι μέρες που περνούσε στα άσυλα και στις τουαλέτες του ηλεκτρικού, δεν είχαν καμία σχέση με τις ζαχαρένιες στιγμές ξασπρισμένες με λίγο δάκρυ που ζει ο Smith κι ο γιος του στην ταινία. Κι όταν έχεις δίωρη ταινία με έναν άνθρωπο που παλεύει να βγει απ' τα σκατά, και ούτε την πάλη δείχνεις, ούτε τα σκατά μυρίζουν, κάτι δεν πάει καλά. Ο Muccino ωστόσο, αν και έχει στα χέρια του έναν όχι ιδιαίτερα βαθύ χαρακτήρα και με περιορισμένο συναισθηματικό φάσμα κι ένα σενάριο με ψόφια δραματουργική διαδρομή, καταφέρνει τουλάχιστον μια χαρά να κρατηθεί έξω απ' τις δελεαστικές σε τέτοιες περιπτώσεις λάσπες του τηλεοπτικού μελοδράματος, αλλά δεν έχει και ιδιαίτερο υλικό να καταπολεμήσει την ανία. Πάντως μετά απ' όλα αυτά τα πηγαινέλα που περνάει ο γιός του Gardner, δε θα μου κάνει εντύπωση αν σε μερικά χρόνια δούμε ταινία βασισμένη στη δική του ζωή. Και μάλιστα με πρωταγωνιστή τον γιο του Smith.

Σύμφωνα με τους θρησκευτικούς νόμους των Μαζών, μια γυναίκα όταν πεθάνει ο άντρας της οφείλει να τον ακολουθήσει στη πυρά. Σύμφωνα με τους θρησκευτικούς νόμους των Ινδουιστών που είναι πιο διαλλακτικοί, μπορεί επιπλέον να παντρευτεί τον μικρότερο αδερφό του (εφόσον υπάρχει και το επιτρέπει η οικογένεια) ή να κλειστεί σε έναν οίκο ανέχειας μαζί με άλλες γκαντέμισσες.
Το Νερό (2005) κλείνει την τριλογία της Deepa Mehta που περιλαμβάνει και τη Φωτιά (1996) και τη Γη (1998) λέει, και τι έγινε ο αέρας μη ρωτάς εμένα. Αυτό που ξέρω είναι ότι με το προσχηματικό Bollywood/Hollywood (2002) που παίχτηκε κι εδώ, έδειξε να αποτελεί μέρος της καναδέζικης συμμοριτεχνίας που κάνει ταινίες για να μπαίνουν μέσα μέχρι τον πάτο και να τρώει τις επιχορηγήσεις. Βάλε τώρα ότι μυρίζει και φεμινίστρια από αυτές που για να απωθούν τα σκυλιά ελκύουν τους άντρες χρησιμοποιούν τις φυσικές τους οσμές, και φτάνει και καθυστερημένη στην Ελλάδα, και καταλαβαίνεις ότι έτσι λίγο (όσο γεννάνε οι κουνέλες) μια μικρή προκατάληψη την έχω.

Καθυστερημένη ήταν βέβαια γενικά η παραγωγή. Ξεκίνησε το 2000 στην Ινδία και είχε ανασταλεί μετά από επεισόδια και επιθέσεις φονταμενταλιστών που ισχυρίζονταν ότι αποτελεί.. οργανωμένο σχέδιο των Χριστιανών. Για να συνεχιστεί τελικά στη Σρι Λάνκα με καινούριο καστ και μεγάλη μυστικότητα. Και να καταλήξει τελικά με παλιές ιδέες και μεγάλες υπερβολές στο ότι δεν υπήρχε κανένα.. οργανωμένο σχέδιο καταπίεσης, αλλά δεν είχαν τι να τις κάνουν και που να τις βάλουν τις ανεπρόκοπες (και ξεφορτωμένες από τους μακαρίτες) οι φτωχοκοινωνίες της Ινδίας. Δε μιλάμε δηλαδή για καμιά παιδική πορνεία, αν και ακόμα και σε αυτή καταφεύγει η δημιουργός, στη σταυροφορία της να προκαλέσει και να προκαλέσει ενδιαφέρον σα δεύτερη σκέψη. Παρολαυτά η ταινία βλέπεται όχι σα ρεαλιστική απεικόνιση των σχέσεων σε μικροκοινωνίες γυναικών (πιο ρεαλιστικά είναι τα sexploitation σε γυναικείες φυλακές του '70) αλλά, πέρα από τις προθέσεις της, σαν υπόδειγμα για το πως θα ήταν ένα μπολιγουντιανό μελόδραμα εποχής με χολιγουντιανές φιλοδοξίες.