Κακομοίρα Κολομβιανή τρέχει στους αγρούς με εκρηκτικό μηχανισμό σε κάλυμα από PVC, κολλημένο γύρω απ’ το λαιμό της.Εστιάζοντας ανθρωποκεντρικά στο δράμα άμοιρης που ψάχνει σωτηρία σε λιωμένη κοινωνία όχι και τόσο πρόθυμη να ρισκάρει το λαιμό της, ο γεννηθής στη Θεσσαλονίκη, μεγαλωμένος στην Κολομβία, και διαμένων στην Αμερική Σπύρος Σταθουλόπουλος, στήνει ένα ιδιαίτερο θρίλερ καταδίωξης, με τον ίδιο, την κάμερά του και το χρόνο που τελειώνει κάνοντας μπιπ στις πιο (α)κατάλληλες στιγμές, στο ρόλο του διώκτη, και τρεις διωκόμενους ηθοποιούς, που στην περισσότερη διάρκεια της ερμηνείας τους, δεν έχουν και πολλά να κάνουν πέρα απ’ το να τρέχουν και να πέφτουν κάθε τόσο. Εντυπωσιακό στην αρχή και αναπάντεχα έντονο για το πρώτο μισάωρο τουλάχιστον, το non stop κινηματογραφικό του πείραμα με την καταγραφή σε αληθινό χρόνο, σε πιάνει απ’ τα μούτρα στο ξεκίνημά του, αλλά συναντά αρκετούς βούρκους νεκρών χρόνων και επαναλαμβανόμενων σκηνών στη δεύτερη πράξη του, για να ανέβει αρκετά στην τρίτη και να βγάλει μάτια με μερικά travelling που κρεμάνε σαγόνια, δίχως όμως να μπορεί να καλύψει την σεναριακή του αμηχανία, ή να εξισορροπήσει το άνισο αποτέλεσμα και να μπαλατζάρει το συναρπαστικό μονοπλάνο περιτύλιγμα, με το όχι και τόσο θρεπτικό περιεχόμενο.

Εντυπωσιακότερος της ταινίας είναι ο τρόπος που γυρίστηκε προφανώς, και περισσότερο ακόμα η προετοιμασία του, με τον Σταθουλόπουλο να προπονείται σωματικά και κινησιολογικά στο steadicam και να περνάει τρεις μήνες προβάροντας όλη την ταινία του απ’ την αρχή ως το τέλος, για να βρει τις διαδρομές και τους χρόνους που θα του χάριζαν το αξιέπαινο αποτέλεσμα στα πλάνα και τους φωτισμούς. Επειδή η απορία των logistics των ηθοποιών μπορεί αρκετές φορές να σε κλωτσήσει εκτός ταινίας, σημείωσε από τώρα ότι στην πραγματικότητα κανείς τους δεν ήξερε πότε ακριβώς θα έπρεπε να μπει στο πλάνο, αλλά αντιθέτως, ξεκινούσαν όλοι να παίζουν τους ρόλους τους περίπου την ίδια ώρα, ζώντας τις ζωές των χαρακτήρων τους μέχρι η ταινία να εμφανιστεί μπροστά τους. Το P.V.C.-1 μάζεψε τέσσερα βραβεία στο περασμένο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (Κοινού, Α’ Ανδρικού, FIPRESCI και Αργυρό Αλέξανδρο), ενώ είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις στο περσινό Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στις Κάνες που πρωτοπροβλήθηκε, εξασφαλίζοντας στον Σταθουλόπουλο ένα συμβόλαιο με την Endeavor, μια απ’ τις μεγαλύτερες εταιρίες διαχείρισης ταλέντου στο Hollywood (εκτός απ’ του Σταθουλόπουλου, διαχειρίζεται τα ταλέντα των Martin Scorsese, Michael Moore και Kenneth Branagh για παράδειγμα), μέσω της οποίας βρήκε ήδη και το επόμενο σενάριό του, πάλι βασισμένο σε αληθινή ιστορία, η οποία, όπως μου είπε σε συνέντευξη που δεν ευδοκίμησε να βγει online, είναι η μεγαλύτερη ιστορία επιβίωσης της ανθρωπότητας.

Βοστονέζος πιτσιρικάς, ονόματι Tripitikas, συλλέκτης βιντεοκασετών κουνγκφού, αναλαμβάνει να επιστρέψει αρχαία βακτηρία στον μυθικό κινέζικο κόσμο της.Το Απαγορευμένο Βασίλειο (2008), ουσιαστικά διεθνής συμπαραγωγή, μπλέκει δυτικές αναφορές που μπορεί να αναγνωρίσεις (από Karate Kid μέχρι Πειρατές της Καραϊβικής), τουλάχιστο δεκαπλάσιες για ασιατικά ακροατήρια, ένα από τα τέσσερα κλασικά κινέζικα έπη (και μη νομίζεις ότι το όνομα του πρωταγωνιστή έχει σχέση με Ελλάδα, αναφορά σε βουδιστή μοναχό είναι), για πρώτη φορά τους μεγαλύτερους καρατεστάρ του πλανήτη, και τις πιο hot αυτή τη στιγμή σχιστομάτες γκόμενες, για να γίνει ότι προαναγγέλλει η σεκάνς της αρχής του: το ονειρικό χάσιμο νεαρούλη που υποκαθιστά εσένα, τον Μέσο Κοινό, στις αθώες βίαιες πολεμικοτεχνικές παραγωγές των Shaw Brothers. Το σενάριο μοιάζει να έχει βγει από αλυσίδα παραγωγής αλλά χοροπηδάει από σκοτάδι σε φως με την ίδια ευκολία που προσπερνάει τα Μανδαρίνικα για Αγγλικά, ένα κάποιο λαβστόρι χρησιμεύει μόνο στις αλλαγές της υπόκρουσης, ο Chan κάνει (φυσιολογικά ως πενηντάρης) ότι μπορεί από τη μέση και πάνω, όμως, παράδοξα, αυτό δε σημαίνει ότι κουνάει ξέφρενα τις παλάμες αλλά και ότι μαζεύει υποκριτικούς πόντους, ο Li κερδίζει ακόμα περισσότερους με τη περηφάνεια που όχι μόνο ακολουθεί τον συμπρωταγωνιστή του σε κωμικά κατατόπια αλλά τον αφήνει πίσω σε καταστάσεις βγαλμένες από wacky γιαπωνέζικα 70s, το όλο στιλ της παραγωγής αποφεύγει επιδεικτικά σοβαρά να πάρει τον εαυτό του επιδεικτικά στα σοβαρά (πιο χαρακτηριστικά στις, υποχρεωτικές, σκηνές εκπαίδευσης του πιτσιρικά), και το αποτέλεσμα είναι, εκ των πραγμάτων, κλασικό για τον χώρο.

1300 χρόνια μετά, οι δικαιωματικοί βασιλιάδες της Νάρνια, τα τέσσερα παιδιά της γήινης οικογένειας Pevensie, επιστρέφουν μέσω μαγικού σταθμού του μετρό, για να βρουν το παλάτι τους ερειπωμένο και να βοηθήσουν καλό πρίγκιπα στη μάχη του με κακό βασιλιά.Κάπως όπως συνήθιζε η Microsoft, το καινούριο προϊόν της Disney/Walden Media, ο Πρίγκιπας Κασπιανός (2008), προωθήθηκε γελοιοποιώντας πότε συγκεκαλυμμένα και πότε ανοιχτά τη προηγούμενη του έκδοση. Έτσι, τα άθλια ψηφιακά εφέ, τα γελοιότερα στησίματα στις μάχες, οι παιδικές ερμηνείες μπροστά σε στραβές πρασινοθόνες, ακόμα και το υπνωτικά προαποφασισμένο του τέλους του Λιονταριού, της Μάγισσας και της Ντουλάπας (2005), όλα αναβαθμίστηκαν σχετικά, τόσο "σεμνά και ταπεινά" όσο θα περίμενες από ένα οικογενειακοθρησκευτικό franchise που αποδείχτηκε μεγαλύτερο κι απ' τον King Kong (2005) τα Χριστούγεννα πριν τρία χρόνια. Όμως ο Andrew Adamson, υπεύθυνος και για τον Shrek (2001), έχει τόση σχέση με Peter Jackson όση και με Brad Bird, και παρόλο που δανείζεται τις δημιουργικές παρεμβάσεις του (Jackson) στη μεταφορά των Δυο Πύργων (2002), προσθέτοντας κι αυτός μάχες που δεν υπήρχαν στο βιβλίο και σκοτεινιάζοντας και επιμηκύνοντας ότι υπήρχε, η έμπνευσή του και η ματιά του παραμένουν ανέμπνευστες και αόμματες. Επιπλέον, το σενάριο του εξομαλύνει τις αρλουμπολογικές χριστιανικές αλληγορίες της ιστορίας μόνο προσπερνώντας τις περισσότερες στα γρήγορα, με αποτέλεσμα να φαίνονται εξωφρενικότερες και να υπηρετούνται από μονοδιάστατους χαρακτήρες (η μοναχικιάρα, ο περήφανος, η πιστούλα, ο άπιστος παραμορφωμένος νάνος, ο κακομούτσουνος πανηλίθιος μαυριδερός μοβόρος αιρετικός, και βάλε). Κάπου φυσιολογικά λοιπόν, όσοι αγόρασαν Ντουλάπα δεν βρήκαν και πολλούς λόγους να αναβαθμίσουν, το σοβαρότερο κοινό δε τσίμπησε, οι εισπράξεις σε όλο τον πλανήτη δε φτάσαν ούτε στα μισά των $750 εκατομμυρίων της πρώτης έκδοσης, και η σειρά που σε κάποιο σημείο φιλοδοξούσε να φτάσει μέχρι και το 7ο Χρονικό της Νάρνια, μπορεί να έχει ήδη σταματήσει.

Μηχανή από το διάστημα, ξυπνά στα έγκατα της γης και μεταλλάσσει ανθρώπους σε μεταλλαγμένους, που κυνηγούν ανθρώπους για να τους πάνε στη μηχανή να τους μεταλλάξει.Βασισμένο στο επιτραπέζιο RPG των '90s χωρίς καν να το αναφέρει, το μέγεθος και την οσμή της πατάτας που είναι το Mutant Chronicles θα μπορούσες να τα υποθέσεις κι απ' τη συμμετοχή του Malkovich και μόνο, αν αναφερόταν πουθενά στην επίσημη προώθηση το όνομά του, σε αντίθεση με τις εμπνεύσεις της ντόπιας διανομής, που του δίνει τη (δυσανάλογη με την πεντάλεπτη παρουσία του) κεντρική θέση με μεγάλα γράμματα στην αφίσα της. Η ντόπια εταιρεία βέβαια, αναφέρει κι ότι η ταινία βασίζεται σε videogame, που δεν υπάρχει (ακόμη), το οποίο μεταφέρθηκε και σε κόμικ, που επίσης δεν υπάρχει (ακόμη), αλλά αφού τοποθετεί το 2707 που εξελίσσεται η πλοκή, σε τριακόσια χρόνια από σήμερα, μπορείς, υποθέτω, να πεις ότι οι άνθρωποι είναι πολύ μπροστά απ' την εποχή μας.

Το πόσο εκτός τόπου και χρόνου είναι οι διανομείς βέβαια, λίγο έχει να κάνει με την ίδια την ταινία, η οποία υποφέρει κυρίως από υπέρμετρες φιλοδοξίες και αναιμικό budget, χάσμα οξυμένο εκθετικά απ' την παντελή έλλειψη ταλέντου σε όλο το δημιουργικό κομμάτι της, απ' το σενάριο, στη σκηνοθεσία, την ψηφιακή σκηνογραφία, και την generic μουσική ενδυματολογία. Απ' τα πρώτα πλάνα με αληθινούς ηθοποιούς σε ψευτικοφανή ψηφιακά σκηνικά, γίνεται πασιφανής η ολοκληρωτική αδυναμία των συντελεστών είτε να κρατήσουν το πάντρεμα στο παραδοσιακά αποδεκτό, είτε να το περάσουν στο προχωρημένο αισθητικά, ως στιλιστικά προωθημένο, γειώνοντάς σε ακριβώς στο κέντρο ενός παράδοξου υπαρξιακού uncanny valley, που παίρνει κάποια ώρα να συνηθίσεις, αν θες πραγματικά να συνεχίσεις. Κι αν το κάνεις και παραβλέψεις την επεισοδιακή δομή του κάτι-σαν-πλοκή-ρίξε-τη-δράση-να-τελειώνουμε σεναρίου, ό,τι μένει απ' τα κλεψίματα του φωτογράφου στα (στενά μην εκτιθέμεθα) καδραρίσματά του, είναι μπιμουβιάρικες μάχες απ' τις πιο άχρωμες κι αδιάφορες που έχουν κυκλοφορήσει στις οθόνες, και μαρτυρούν τις οικονομικές δυσχέρειες, τις οποίες προσπαθούν εξ αρχής να ξεπεράσουν οι ψηφιακές προσθήκες και να τις καλύψουν με μπόλικη ψευτοκάπνα και καταχνιά. Κάτι που μόνο σαν πισωγύρισμα πιο πίσω κι απ' τα πειράματα του Sky Captain and the World of Tomorrow (2004) μπορεί να περάσει, και δε σώζεται ούτε από καλόγρια-πολεμίστρια χωρίς εσώρουχα κάτω απ' τη στολή της, ειδικά όταν μένει έτσι ανεκμετάλλευτη.

Πόσο ρομαντικό είναι το να πετάξεις όλη σου τη ζωή και να το σκάσεις με τον μελαχρινό άγνωστο που σου ζήτησε να τον παντρευτείς όταν του πήγες το λογαριασμό;Δεν είμαι σίγουρος, αλλά μάλλον περισσότερο απ' όσο θα ήθελε να το κάνει να φαίνεται ο Michael Ian Black, τηλεοπτικός κωμικός με αμερικάνικη ιστορία στα μουσικά κανάλια, που παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του να καβαλήσει το αντί-chick-flick hate-wave, δεν καταφέρνει να είναι ούτε πιο ρομαντικός, ούτε πιο αστείος, ούτε πιο έξυπνος απ' τις ρομεντί που θέλει να κοροϊδέψει και να το παίξει ανώτερος. Η ψευτοαντισυμβατικότητα του νερόβραστου πανηγυριού του, ασυνήθιστων αξιαγάπητων ατσαλάκωτα καλογυαλισμένων κι ενοχλητικά ψεύτικα τσακισμένων χαρακτήρων του, αν και εσκεμμένα ψεύτικο και τεχνητό, σπάνια λειτουργεί πετυχημένα ως σατιρικό και περισσότερο τον κάνει να μοιάζει με το σπασικλάκι της γειτονιάς που θα ήθελε να μπει στην κουλ παρέα, αλλά είναι πολύ απασχολημένο να κάθεται στη γωνιά του να τους θάβει. Αφού μείνει από καύσιμα περίπου στο μισάωρο, ξετυλίγεται μετά σαν σαφέστατα διακριτικότερη, αλλά όχι ιδιαίτερα ευρηματικότερη σάτιρα απ' αυτές της κληρονομιάς των αδερφών Wayans. Η ειρωνεία είναι, πώς αν δεν προσπαθούσε τόσο πολύ να ειρωνευτεί, πιθανότατα θα τα πήγαινε μια χαρά στο να αναπαράγει.

Τρεις άγνωστοι ασκούν ψυχολογική βία σε ζευγάρι που διανυκτερεύει σε απομονωμένο εξοχικό. Κι ύστερα βγάζουν τα μαχαίρια...Σαν ένα unofficial remake του γαλλορουμάνικου Ils (2006), τούτο το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Bryan Bertino όχι μόνο φωνάζει "Κλεψιά!" και "Χασάπη, κλισέ!", αλλά και αποτελεί λαμπερό παράδειγμα της πιο ανούσιας πορνογραφίας στη βία, κρούσμα που μαστίζει όλο και περισσότερο το horror genre τα τελευταία χρόνια. Δίχως την παραμικρή αιτιολόγηση στο σενάριο (όσο και να σπας το κεφάλι σου, δεν πρόκειται να καταλάβεις τι πήγε στραβά και το ζευγάρι των Tyler - Speedman βιώνει αυτή την κρίση), γεμάτο στερεότυπα για τη μη επικοινωνία με τον "έξω κόσμο" (το κινητό δεν έχει φορτισμένη μπαταρία ή σήμα, το σταθερό το κόβουν οι κακοί και τα λοιπά... χασμουρητά), τόσο ύποπτα όμοιο με το Funny Games (1997) (στο σαδισμό, αλλά όχι και στο αλληγορικό σχόλιο) ή το Vacancy (2007) (χωρίς το snuff στοιχείο, έστω), δεν ξετυλίγει στο ελάχιστο ένα story που να αξιοποιεί τα 85 λεπτά κακουχίας του θεατή, ο οποίος διαισθάνεται από την αρχή το τέλος των πρωταγωνιστών, αλλά το... γοργόν δε θα σου κάνει τη χάρη εδώ!

Όση καλή διάθεση μπορεί να επιδείξει κανείς για μερικά λειτουργικά "μπου" ή τη δημιουργία σασπένς δωματίου, το αιματοβαμμένο φινάλε κατακρεουργεί την αντοχή στη συνείδησή σου, με μια απανθρωπιά εκφοβισμού προς τα άγρια ένστικτα του σημερινού πολίτη, που τα βράδια μπορεί να φορέσει μιά μάσκα και να ξεχυθεί στην εξοχή σφάζοντας. Εντάξει, θα μένουμε στην πόλη και θα κλειδώνουμε καλύτερα, μας πείσατε. Για να μη σχολιάσω και τη σεναριακή "ταφόπλακα" θρησκευτικής νύξης περί αμαρτίας...

Στις σελίδες της Sun, στις αρχές της εβδομάδας, έκανε πρεμιέρα το trailer του, βρετανικού φυσικά, Eden Lake (2008), όπως ανέφερε απολύτως κανένα από όσα αμερικάνικα blogs το τσίμπησαν στη συνέχεια από τα γιουτιούμπια για να το κάνουν θέμα. Με το φιλμ είχαν ασχοληθεί και οι Times ενάμισι μήνα νωρίτερα, αφού αποτελεί μάλλον το σημαντικότερο και σίγουρα το πιο αποφασισμένο από τη φουρνιά των ντόπιων παραγωγών που αγγίζουν τη νεανική βία στο μεγαλύτερο ευρωπαϊκό νησί, πρόβλημα το οποίο προβάλλει συνεχώς ο εκεί τύπος τα τελευταία χρόνια (ίσως κόντρα στη πραγματικότητα των αριθμών) και έκανε το γύρο του κόσμου τον Μάιο, όταν ο χαριποτερικός Robert Knox μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου έξω από λονδρέζικο μπαρ.

Ακόμα νωρίτερα, στα τέλη του 2007, για το τρομοθρίλερ είχαν ξεκινήσει να ενδιαφέρονται και οι Weinsteins, όπως ανέφερε το ρεπορτάζ του Fangoria που κανιβάλισαν (αναφέροντάς το σπάνια) όσοι φυσιολογικά ασχολήθηκαν στη συνέχεια, και ειδικά μετά τις Κάνες όπου και έκλεισε η συμφωνία διανομής. Το buzz, για τη συνεργασία του παραγωγού του Descent (2005) Christian Colson και του σχεδόν.. βετεράνου στο χώρο σεναριογράφου James Watkins (που αναλαμβάνει και τη σκηνοθεσία), αυξάνεται συνεχώς από τότε και το φιλμ ήδη έκανε ανεπίσημη πρώτη την Τρίτη στο Βερολίνο ανοίγοντας το γερμανικό περιφερόμενο Fantasy Film Fest ενώ θα κάνει το ίδιο και για το Frightfest στο Λονδίνο την ερχόμενη Πέμπτη. Ούτε από το τιζεροτρέιλερ που ξοδεύει σοφά την ώρα του αντιπαραβάλλοντας τα βυζιά της Kelly Reilly στον ήλιο και στη λάσπη, ούτε από την αφίσα που τα φωτίζει επίσης σοφά αφήνοντας στο σκοτάδι τα hoodies - αναφορά στην ευρωπαϊκή και κυρίως την αμερικάνικη αντίστοιχη των Ils (2006) και την εικονική πια τρομαρική τους επίδραση στον μέσο πολίτη, από τίποτα σχεδόν δε διακρίνεις πόσο σκληρό, προκλητικό και ενοχλητικό είναι τελικά το προωθούμενο προϊόν, αλλά οι μέχρι τώρα αντιδράσεις δεν αφήνουν και πολλές αμφιβολίες.