Αποτυχημένος ηθοποιός που έγινε αποτυχημένος δάσκαλος δραματικής στην αμερικάνικη επαρχία, ανεβάζει σχολική παράσταση με τίτλο Άμλετ 2, γιατί δεν του άρεσε που έπρεπε όλοι να πεθάνουν στο τέλος του Άμλετ 1.Σπάζοντας άπλετη πλάκα κυρίως με τη φιλοσοφία περί ψυχαγωγίας που αναπαράγει το Χόλιγουντ με τη διαβόητη αναλγησία του στο μακέλεμα οποιουδήποτε πράγματος μπορεί να αποτελέσει «πηγή έμπνευσης», και λιγάκι με το αμερικάνικο εκπαιδευτικό σύστημα, τόσο στρουκτουραλιστικά όσο και σχετικά με τις ψυχολογίες που παράγει, ο Andrew Fleming φορτώνει στον Steve Coogan την ευκαιρία καριέρας, να κουβαλήσει στις πλάτες του την πιο ανατρεπτική κωμωδία που έχει ξεπηδήσει απ’ το ανεξάρτητο κύκλωμα τα τελευταία χρόνια. Ένα φιλμ που, σύμφωνα με τον δημιουργό του, προσφέρει ίσες ευκαιρίες προσβολής σε όλους, ακαριαία εύστοχο στη σάτιρά του και χορταστικό στην εσωτερική κωμική του αυτάρκεια, καβαλάει το κεντρικό concept του πώς θα ενεργούσε ένας βλαμμένος ατάλαντος κακόγουστος ταινιοφάγος με αυταπάτες ταλέντου που δεν έχει ανακαλυφθεί, αν του δινόταν η ευκαιρία να εφαρμόσει τα πράγματα που έμαθε στον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών (1989) και στο Dangerous Minds (1995), για να εμπνεύσει τους μαθητές του και να γεφυρώσει το διαφυλετικό τους χάσμα.

O Coogan κρατάει όλα τα φώτα πάνω του, με την μηδαμινή υποστήριξη που αφήνει το σενάριο να του παρέχουν οι δεύτεροι ρόλοι, όπως θα έκανε κι ο χαρακτήρας του στο θεατρικό έργο ζωής του, ενσαρκώνοντας με υποδειγματική ευστοχία, παράπλευρες υποπλοκές που βάζει κάθε τόσο στο σατιρικό του στόχαστρο ο Fleming, από την ζωή και τα ήθη της αμερικάνικης επαρχίας, ή την ανασφάλεια της μετριότητας απέναντι στην κριτική, μέχρι την αδηφαγία του star system (όπως εικονοποιείται από το cameo της Elizabeth Shue) και την μισοψημένη αντιδραστικότητα των αντανακλαστικών διαδηλώσεων σε οποιοδήποτε άρωμα ανατρεπτικότητας. Από λίγο απ’ όλα κι από τίποτα συγχρόνως, τσιμπάει ο Fleming αρκετά, τουλάχιστον για να καταλάβεις πού το πάει συνήθως, αλλά χωρίς ποτέ να το ζορίζει ιδιαίτερα, για να μην νιώσεις ότι σε τραβάει απ’ το μανίκι. Κρατά το ρυθμό γάργαρο, αν όχι λίγο βιαστικό, μέχρι την εκστατική αποκορύφωση του φινάλε, που σου δίνει σβέλτα τη χαριστική βολή με το ιστορικό “Rock me Sexy Jesus” (και το moonwalking του Ιησού επί των υδάτων), και ρίχνει τίτλους τέλους σχεδόν χωρίς να πάρεις πρέφα από που σου ήρθε τί, κι ελπίζοντας να σου ’ρθει κι άλλο.

Ντουέτο κουφιοκέφαλων γυμναστών βρίσκει τυχαία DVD με υλικό που βαφτίζει καυτό κι απόρρητο και αποφασίζει να εκβιάσει τον ιδιοκτήτη του, αλκοολικό πρώην αναλυτή της CIA, τον οποίο κερατώνει η σύζυγός του με serial dater, που σε κάποια φάση βγαίνει και με την γυμνάστρια.Αφού αποσαφηνίσουμε ευθύς εξαρχής ότι οι Coen δεν ξέρουν πώς να κάνουν κακές ταινίες, μπορείς να σημειώσεις τη συγκεκριμένη στη λίστα με τα διαλείμματα απ’ τα αριστουργήματα, πολύ πιο πάνω απ’ το The Ladykillers (2004) (μάλλον η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον παραπάνω κανόνα), και κάπου ανάμεσα στο O Brother, Where Art Thou? (2000) και το Intolerable Cruelty (2003), που μαζί τους, το Burn After Reading (2008) συμπληρώνει την λεγόμενη τριλογία της βλακείας, σε μια μακρά καριέρα που ασχολείται με την βλακεία της ανθρώπινης κατάστασης σε διάφορες εκφάνσεις, έτσι κι αλλιώς. Τριλογία που συμπληρώνει πιστό στη νιχιλιστική και πεντανόστιμα μισανθρωπική φόρμα των Coen (απ’ το επουράνιο ξεκίνημα μέχρι το αντίστοιχο κλείσιμο), με τη φόρα του σαρώματος των περσινών Όσκαρ και το all-star cast της ιστορίας τους που διασκεδάζει κάθε στιγμή της διανομής του (ιδίως ο Brad Pitt, που παίζει έναν φίλο μου, και φαντάζομαι και έναν φίλο σου), να τους χαρίζει το καλύτερο και πρώτο στην κορυφή του box office άνοιγμα στην καριέρα των αδερφών.

Στην ευχάριστη θέση του να κοντεύουν να καλύψουν τα έξοδά τους απ’ τις πρώτες δέκα μέρες προβολής στην Αμερική, τους έφερε η αριστοτεχνική τους διαχείριση μιας φαινομενικά πολυμπλεγμένης πλοκής, την οποία ξεψαχνίζουν με χαρακτηριστική άνεση και αξιοζήλευτη οικονομία, ξεδιπλώνοντας με πλήρως σοβαρό αντικατασκοπικό στυλ απ’ τη σκηνοθεσία και τη φωτογραφία, μέχρι το μοντάζ και τη μουσική, τα κυνηγητά ηλίθιων Αμερικανών, που δεν θα μπορούσαν να πιάσουν το ποντίκι που κυνηγούν, ακόμα κι αν τους το ακούμπαγε η γάτα τους στο στόμα. Αντίθεση φόρμας-περιεχομένου, που τονίζει τις καταθλιπτικές μιζέριες που σεργιανίζουν κάτω απ’ τη μπουκωμένη απ’ την μακαριότητα της άγνοιας μύτη των ηρώων, καθώς μπλέκεται η μαύρη κωμωδία με το ειρωνικό δράμα, σε μια ατμόσφαιρα που βουίζει απ’ τις εξαιρετικά συγχρονισμένες screwball κωμικές εξάρσεις, σε κάτι που θα μπορούσε να περάσει για Ocean’s Eleven (2001) του διανοούμενου, όπως έλεγε κι ο cheaplog στο trailer, χωρίς το επιδειξιομανές στυλάκι του Soderbergh να αποσυντονίζει το μάτι, και με τις αμείλικτες εξαφανίσεις χαρακτήρων, να θυμίζουν στην καρδιά πως ακόμα και δίπλα στη λέξη «κωμωδία», όταν ακούει Coen, πρέπει να σφίγγεται.

Η παρολίγο άνοδος και πτώση τουρκογερμανού πιτσιρικά, στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας του ναρκεμπορίου του Αμβούργου.Παθιασμένο και φιλότιμο σκηνοθετικό ντεμπούτο, που πάσχει απ’ όλες τις ασθένειες των ντεμπούτων (φιλοδοξίες που δεν καλύπτονται απ’ τις σεναριακές βάσεις και τις σκηνοθετικές ικανότητες του δημιουργού), η παραγωγής Fatih Akim γκανγκστερική «έκπληξη» απ’ τη Γερμανία, που κόστισε περίπου ενάμιση εκατομμύριο ευρώ και όλα φαίνεται να πήγαν στις χρυσές ζάντες της μερσέντας του κεντρικού ήρωα, στην τσέπη του Moritz Bleibtreu που βάζει το διεθνές star-power του και στο ντεκολτέ της Τουρκογερμανίδας mega-rapper Lady Bitch Ray που φέρνει το τοπικό pop ενδιαφέρον, στέκει όσο στέκει στα πόδια της, σχεδόν αποκλειστικά χάρη στην ωμή ερμηνεία του σχεδόν δεκαετούς, τηλεοπτικής κυρίως προϋπηρεσίας, Denis Moschitto, στον ρόλο του τίτλου, η οποία δεν αρκεί όμως για να γεμίσει μόνη της το μίνιμαλ ενενηντάλεπτο της διάρκειας, που αποκαλύπτεται περισσότερο κλισεδιάρικη και κούφια όσο περνάει η ώρα, σαν μοντάζ ερασιτεχνικά κι ανέξοδα αναπαραστημένων σκηνών με εμφανείς επιρροές από τον Σημαδεμένο (1983) και τη φιλμογραφία που αντιπροσωπεύει.

Μητέρα πεντάχρονης με λευχαιμία, καταλήγει ότι ο μόνος τρόπος να σώσει την κόρη της είναι να κάνει άλλο ένα παιδί με τον πρώην άντρα της. Μόνο που, εκτός του ότι η ίδια είναι ξαναπαντρεμένη, ο πρώην της τραβιέται με αεροσυνοδό που τον πρήζει να δεχτεί να κάνουν δικό τους παιδί.Απελπιστικά αργόσυρτο και χαρακτηριστικά βραβευμένο σε μεγάλο ευρωπαϊκό φεστιβάλ (Αργυρή Άρκτος σεναρίου στο περασμένο Βερολίνο) οικογενειακό δράμα με οξυδερκείς μεταφορές και βαθιές κοινωνιολικές προεκτάσεις μέσα στο σαπουνοπερίστικο υπόβαθρό τους (μια ζωή που χάνεται σ’ ένα διαλυμένο σπίτι, μπορεί να σωθεί μόνο αν έρθει στον κόσμο μια άλλη ζωή από δυο γονιούς που προσπαθούν μεταφορικά και κυριολεκτικά να φτιάξουν καινούρια σπίτια αλλά συναντούν συνεχώς προβλήματα, η αγάπη αναζητάται ανάμεσα σε ήρωες που δεν μπορούν να μοιραστούν ούτε ένα σωστό πλάνο, και μια καινούρια ζωή που χρησιμοποιείται για να εκβιάσει τη γέννηση της επόμενης, όλα αυτά σ' ένα ανυπόφορα ψυχρό και μολυσμένο Πεκίνο που ψάχνει τη μοντέρνα του ταυτότητα στα κτήρια-μονομπλόκ), ασυγκράτητοι συμβολισμοί, που πλακώνονται απ’ το βάρος ενός δυσκίνητου λυρισμού και την εμμονή σε μια αδιέξοδη κινηματογραφική φόρμα, ασφυκτική στον τρόπο που χειρίζεται τον αφηγηματικό ρυθμό σαν εργαλείο βασανιστικής τιμωρίας του θεατή.

Ακολουθώντας τα χνάρια του Control (2007), το Hunger (2008) του Steve McQueen βρέθηκε στα περιφερειακά των Κανών (στο Un Certain Regard αυτή τη φορά) αλλά και πάλι τσίμπησε τα βραβεία του (Caméra d'Or), ξεχώρισε άνετα ανάμεσα σε όλες τις ταινίες της διοργάνωσης, ξαναματατιμήθηκε και στη Βενετία και στο Τορόντο, προγραμματίστηκε (βοηθούμενο και από το arty προφίλ του) να παίξει σε όποιο κινηματογραφικό φεστιβάλ του πλανήτη θέλει να λέγεται κινηματογραφικό φεστιβάλ, από το Sydney μέχρι το Montreal, μετριέται μακρινό αουτσάιντερ στη κούρσα για οσκαρική αντρική ερμηνεία και μεγάλο φαβορί να σαρώσει τα BIFAs, κάνει πρεμιέρα απόψε στις Νύχτες, και μάλλον.. θα 'παιζε και στη Θεσσαλονίκη αν δεν το έβγαζε, πρώτη απ' όλες τις διανομές απ' όσο ξέρω, η Seven στις αίθουσες την επόμενη βδομάδα.

Σαν τον Anton Corbijn (που 'χε τεράστιο παρελθόν σε φωτογραφία και μουσικά φιλμάκια), ο McQueen (σαραντάρης, στρουμπουλός και μαύρος, παρεμπιπτόντως) φαίνεται πρωτάρης στη σκηνοθεσία αλλά το μάτι του ήδη παρακόβει, έχοντας βραβευτεί με το Turner της Tate στα τέλη του προηγούμενου αιώνα όπως δε παραλείπει να αναφέρει κανένα σχετικό δημοσίευμα, και ειδικότητα στα film installations και τις ακραίες και απρόσμενες γωνίες της κάμερας όπως τονίζει το βιογραφικό του στο ιστορικό του θεσμού. Και όπως μπορείς να συμπεράνεις επιπλέον από τα τρέιλερ (και στο σημείο που στερεύουν οι παραλληλισμοί), έχει κι ένα στιλάκι φορμαλιστικό όσο χρειάζεται για να εντυπωσιάσει (χωρίς να αποξενώνει) τους κριτικούς, αφηρημένο όσο χρειάζεται για να χαρακτηριστεί τέχνη (και μελέτη στη συγκεκριμένη περίπτωση), και αρκετά μη στρατευμένο για να αποθεώνεται στη Βρετανία. Όπου κατά τα άλλα, οι λυσσασμένες αντιδράσεις είχαν φυσικά ξεκινήσει πριν τις προβολές, αφού το θέμα της παραγωγής του Channel 4 είναι οι 66 Ημέρες απεργίας πείνας του Bobby Sands στο Long Kesh.

Αν βρέθηκες χθες στον Ιανό για το panel του αφιερώματος των Νυχτών Πρεμιέρας για το DIY cinema, θα πέτυχες την πιο ζωντανή και ενδιαφέρουσα συζήτηση του φετινού φεστιβάλ τουλάχιστον, και θα πρόσεξες ότι κατά πολύ αυτό προέκυψε απ' τα φορτσαρίσματα του Πάνου Κούτρα, που βρέθηκε μπροστά στην πρωτόγνωρη μενταλιτέ του Joe Swanberg και του σινεμά που αντιπροσωπεύει. Ο ένας, βετεράνος του Do It Yourself cinema πριν καν προκύψει ο όρος, με το εκστατικό gay sci-fi parody ανοσιούργημα, Η Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά (1999), ο άλλος, ηγετική φυσιογνωμία μιας νέας μορφής του κινήματος, που προέκυψε από το πουθενά, σαν ένα σύνολο τυχαίας ταυτόχρονης διαπλανητικής κυτταρικής αφύπνισης που οδήγησε στο πλαστό κύμα του mumblecore τέτοια εποχή πέρσι στο κινηματογραφικό φεστιβάλ South by Southwest, ο ένας μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας, στα τελειώματα του νέου του ταξιδιού στα χρέη με τον τίτλο Στρέλλα που βρίσκεται στα τελειώματα του μοντάζ, ο άλλος εδώ με το τελευταίο του δείγμα no budget cinema με τον τίτλο Nights and Weekends (2008) που προβλήθηκε προχθές βράδυ στον Δαναό, με ακολούθησαν κι οι δύο στο ημίφως του Αττικόν, για να ψάξουμε τις διαφορές και τις ομοιότητες ανάμεσα σε δυο είδη κινηματογράφου, που κυνηγούν την ίδια καλλιτεχνική ανεξαρτησία κι έκφραση, μέσα από δύο τρομαχτικά διαφορετικές μεθόδους και προσεγγίσεις.

Ένας "έντιμος, πολλές φορές ξεκαρδιστικός" απολογισμός της συνεργασίας Damon Albarn και Jamie Hewlett.Οι Gorillaz ήρθαν το 2000 κυριολεκτικά από το πουθενά (ακόμα και για τους πολύ μυημένους στα της μουσικής καθημερινότητας) και έτσι, χωρίς πολλές πληροφορίες και τελείως απροσδόκητα κέρδισαν τα πάντα: πλατινένια άλμπουμς σε Βρετανία και ΗΠΑ, τρελό feedback από κόσμο έξω από τη μουσική, φήμη. Και όλα αυτά χωρίς να έχουν κάνει ούτε μια συναυλία. Με τον καιρό, μάθαμε τις λεπτομέρειες, παρακολουθήσαμε την υστερία για την one-off συναυλία τους στο Λονδίνο, κλπ κλπ. Έπειτα, το 2005 βγήκε και ο δεύτερος δίσκος, αυτή την φορά με τον Danger Mouse (τότε του διαβόητου Grey Album, τώρα πλέον των πασίγνωστων Gnars Barkley) πρώτο βιολί στην παραγωγή: η επιτυχία ήρθε ξανά, με τοπ10 κομμάτια, κλπ.

Αυτή είναι εν ολίγοις η ιστορία των Gorillaz. Πώς την καταγράφεις σε φιλμ αν είσαι ο κολλητός τους Ceri Levy και έχεις την άδεια να κινηματογραφείς τα πάντα από τις πρώτες ακόμα ιδέες μέχρι την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους; Η δυσκολία βρίσκεται στο τι θα αφήσεις απ' έξω και πώς θα διατηρήσεις την συγκέντρωσή σου στο θέμα. Στο Bananaz (2008), ο Levy επιλέγει(;) να παρασυρθεί από την αύρα των δύο βασικών γορίλλων, του Damon Albarn (που όοολοι ξέρετε από τους Blur) που βάζει τις μουσικές και τον Jamie Hewlett (Tank Girl) που βάζει τα cartoons. Μέσα από πάρα πολύ backstage υλικό, παρακολουθούμε (με όχι και τον πιο βατό, για τον μη γνώστη, τρόπο) την εξέλιξη από την ιδέα στο "πιο επιτυχημένο virtual συγκρότημα στην ιστορία": π.χ. από που πήρε τις ιδέες του ο Hewlett για τα σκίτσα, ατάκες από τους διάσημους guests (De La Soul, Dennis Hopper, Ibrahim Ferrer) της μπάντας, τα διάφορα "προβλήματα" προώθησης της μπάντας στα media (αν πρέπει να μιλάνε στα media ως χαρακτήρες ή κανονικά).

Για τον fan της μπάντας, χρήσιμο συμπλήρωμα στο μουσικό παραμύθι που κάποτε μας συνεπήρε όλους.

Το κείμενο επιμελήθηκε το Από τις 4 στις 5