Δυο βδομάδες πριν το Valkyrie (2008), ανοίγει στην Αμερική ακόμα ένα πολεμικό δράμα, τοποθετημένο στην ίδια ιστορική περίοδο, με εξίσου καλή υποδοχή στις δοκιμαστικές προβολές και παρόμοια κρυφές οσκαρικές φιλοδοξίες. Το Defiance (2008) βασίζεται κι αυτό σε πραγματική ιστορία και κάπου εδώ τελειώνουν τα κοινά σημεία των δύο έργων, αφού ήρωας αυτή τη φορά δεν είναι κάποιος Γερμανός στρατιωτικός αλλά Εβραίος αντιστασιακός, ο Tuvia Bielski, που στη Πολωνία του Β' Παγκόσμιου οργάνωσε, με τα αδέρφια του, ομάδα παρτιζάνων υπεύθυνη για τη προστασία πάνω από χίλιων ομοεθνών και ομοθρήσκων του.

Η παραγωγή είναι φυσιολογικά "γέννημα αγάπης" όπως δήλωσε ο σκηνοθέτης της, Edward Zwick, ευχαριστώντας το AFI που τη διάλεξε για να κλείσει, σε παγκόσμια πρεμιέρα, το φετινό φεστιβάλ του στις 9 Νοεμβρίου. Ανάμεσα σε Ναζί, συνεργάτες τους, Σοβιετικούς αντάρτες, και Λευκορώσους ντόπιους που δε δίσταζαν να τους προδώσουν για να σωθούν οι ίδιοι, οι Εβραίοι της περιοχής φαίνεται να βρήκαν στην οικογένεια Bielski τους ημίθεούς τους και τους λατρεύουν ακόμα, πολύ περισσότερο από όσους βοηθήθηκαν από τον Oskar Schindler. Αλλά, όπως θα περίμενες, μια τόσο μεγάλη ομάδα, μετακινούμενη συνεχώς υπό διωγμό, δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις με τους γύρω πληθυσμούς, αν όχι τιποτάλλο από τις ανάγκες της για τροφή, και η αδίστακτα πιστή εφαρμογή του οφθαλμού αντί οφθαλμού την έχει φέρει ακόμα να εξετάζεται για εγκλήματα πολέμου από την πολωνική κυβέρνηση.

Σε σχέση με το καλοκαιρινό teaser, το trailer, που κυκλοφόρησε αρχικά από το Variety και στη συνέχεια στο MSN, μετακινεί την έξοδο από φθινόπωρο σε Δεκέμβρη, θυμίζει πρώτα το Last Samurai (2003) και στη συνέχεια το Blood Diamond (2006) (αντί για το δεύτερο και το Glory (1989)), και προσθέτει μερικά όχι και τόσο πειστικά ψηφιακά αεροπλάνα, όλα προφανώς για να αντιπαρατεθεί στον Tom Cruise και την επίμονα δουλεμένη μεγάλη του παραγωγή. Όπως μαρτυράνε οι υπογραφές του, ο Zwick έχει μεγάλη παράδοση στα αξιόλογα αλλά όχι εξαιρετικά του είδους, και στον Daniel Craig φαίνεται να βρίσκει μάλλον τον ιδανικότερο πρωταγωνιστή του (οπότε μην εκπλαγείς αν τον δεις κι αυτόν στα Oscar®, όπως τον Denzel Washington, τον Ken Watanabe, τον Leonardo DiCaprio, και τον Djimon Hounsou). Στο καστ χώρεσαν και τα σχετικά.. αισθήματα, ενώ η προώθηση από τη Paramount Vantage που πνέει τα λοίσθια (ως προώθηση τουλάχιστο), σε ματωμενοδιαμαντικό στιλ, πότε κυνηγάει τις αντιπαραθέσεις και πότε τους συμβιβασμούς, με τη παρούσα φάση να αψηφάει, έντονα αλλά όχι ανήθικα, εχθρούς κι επικριτές, όπως μάλλον και οι ήρωές της.

Η Hollywood Entertainment σας προσκαλεί στην avant première του θρίλερ Παιχνίδι Θανάτου. Τη Τετάρτη 15 Οκτωβρίου στις 9 παρά τέταρτο το βράδυ στα VILLAGE PARK 20 Cinemas στoν Αγ. Ι. Ρέντη.

Αν αναρωτιέσαι τι είναι αυτό το υγρό στο οποίο κολυμπάει ο πλανήτης από τότε που ξύπνησες, τώρα ξέρεις ότι ανάμεσα σε κοριτσίστικα (και μαμαδίστικα) μπουτάκια πηγάζει.

Δυο Αμερικάνες περνάνε το καλοκαίρι τους στη Βαρκελώνη, όπου γνωρίζουν την ελευθερία του ευρωπαϊκού πνεύματος, κάνοντας εναλλασσόμενα τριολέ μ’ έναν ντόπιο ζωγράφο και την τρελαμένη γυναίκα του.Ακούγεται πιο σεξουλιάρικο απ’ όσο είναι βέβαια, και οι σκηνές με το κόκκινο καυτό φίλτρο είναι ελαχιστότερες απ’ όσες θα ήθελες να δεις την Scarlett Johansson στην τελευταία ταινία πριν τον (πρώτο) γάμο της, αλλά κολακευτική για την ευρωπαϊκή σεξουαλικότητα, όπως και να το κάνεις, είναι, και μπορείς πάντα να ελπίζεις ότι θα ανοίξει ορέξεις σε άλλες Αμερικανίδες που της μοιάζουν, οι οποίες θα θελήσουν να διευρύνουν τους ορίζοντές τους και σε άλλες μεσογειακές λιχουδιές, πέρα απ’ τους Καταλανούς ζωγράφους. Όπως και να ’χει, αυτή η πιο πετυχημένη απ’ το Melinda & Melinda (2004) επιστροφή στην αντιπαράθεση δυο διαμετρικά αντίθετων χαρακτήρων που κανείς τους δεν είναι ο αποτελεσματικότερος, κι η πιο πετυχημένη απ’ ό,τι κωμικό έχει κάνει την τελευταία οκταετία μάλλον, επιστροφή στην κωμωδία, δεν είναι απαραίτητα επιστροφή σε φόρμα για τον Woody Allen, αφού χρειάζεσαι μισή ταινία, ατέλειωτο voice over και μια κρυφή πρωταγωνίστρια, για να πιάσεις παλμό, που αποκαλύπτεται μόνο όταν αποκαλύπτει την Penelope Cruz και τις σπίθες που πετάει με το που εμφανίζεται στην οθόνη, για να λειτουργήσει σαν καταλύτης, στις δυο ιστορίες που ψάχνουν στις αντιθέσεις τους την ανάλαφρα, απλοϊκά και χαριτωμένα --αν και ξεκάθαρα μεροληπτικά-- διατυπωμένη κοινή παραδοχή, ότι η ζωή δεν έχει γεύση αν δεν της βάζεις απιστία ποικιλία.

Μηχανοδηγός φτάνει στο όριο συνταξιοδότησης, δέχεται την ασημένια ατμομηχανή και το τελευταίο επευφημητικό τσαφτσούφ των συνεργατών του, και ταξιδεύει στην αφάνεια.Με μεγαλύτερη δάφνη στο βιογραφικό του την αγάπη των Νορβηγών κριτικών (και ότι αυτό σημαίνει), ο Bent Hamer επιστρέφει στη πατρίδα του, μετά την εκδρομή του στην Αμερική με το Factotum (2005), για να αφηγηθεί την ιστορία ενός τύπου που τον λένε Odd, όνομα κοινό στη Νορβηγία αλλά.. παράξενο στα Αγγλικά (με ότι αυτό σημαίνει). Ιστορία εκκωφαντική όσο το χιόνι που πέφτει, και αποσπασματική, σαν απλή αφορμή για κωμικοτραγικά σκετσάκια τα οποία υποτίθεται αναδεικνύουν την παινεμένη ανθρωποκεντρική παρατηρητικότητα του δημιουργού. Στη πραγματικότητα, υπνωτικά αλλόκοτα και πηγμένα στα μουράτα cameos, (τα σκετσάκια) αναδεικνύουν περισσότερο το παίνεμα και, επιπλέον, την αγάπη του Hamer για στιλιζαρισμένη κατήφεια. Συνήθως παίζουν σα Kaurismäki χωρίς κυνικό χιούμορ, στη καλύτερη πλησιάζουν το πλησίασμα του Tati από τον Iosseliani. Αυτόνομο και αυτόφωτο κάθε κάδρο φαίνεται ικανά στημένο, η συνέχειά τους βγαίνει τόσο χοροπηδηχτά επουσιώδης όσο και το σενάριο, η επιμονή του σκηνοθέτη στον ίδιο μονταζιέρη σε όλη του τη καριέρα σε κάνει να ψιλο-υποψιάζεσαι ότι με το υλικό κανείς δε θα 'κανε καλύτερη δουλειά.

Το φιλμ, όπως και όλα τα προηγούμενα πατριδοκεντρικά του Hamer, έπαιξε στα περιφερειακά των Κανών και είναι η υποψηφιότητα της Νορβηγίας για τα φετινά Oscar®, ότι κι αν αυτό μπορεί να σημαίνει. Αξιαγάπητα υποδειγματικός στον κεντρικό ρόλο, ο Bård Owe έχει σκηνοθετηθεί από Dryer μέχρι Trier.

Εξαιτίας μιας εικοσάλεπτης ξεχάσιμης ιστορίας, μοβόρος αρχαίος Κινέζος αυτοκράτορας γίνεται άγαλμα. Για να αναστηθεί σε μια ευτυχώς ακόμα πιο ξεχάσιμη που δυστυχώς διαρκεί πέντε φορές περισσότερο.Τη χρονιά που επέστρεψε ο Indiana Jones χωρίς Ναζί, επιστρέφει κι αυτός ο κεφάλας που τον μιμούνταν στα 90s χωρίς μούμιες, και το ότι πέρασαν δέκα χρόνια δεν εμποδίζει το γιο του να έχει μεγαλώσει είκοσι, για να ξεπερνάει κάπως τον Shia LaBeouf. Ο Stephen Sommers, υπεύθυνος για τη πλακατζίδικη βήτα διαλογής απομίμηση (από τη Μούμια (1999) και την Επιστροφή της Μούμιας (2001)) της πλακατζίδικης βήτα διαλογής απομίμησης (από την Indy τριλογία) των πλακατζίδικων βήτα διαλογής σίριαλ της Republic, είναι αυτή τη φορά παραγωγός, και φυσιολογικά διάλεξε να τον αντικαταστήσει κάποιος που τον κάνει να φαίνεται μεγαλύτερος και από τον Steven Spielberg. Και όπως έχεις πια καταλάβει, η τρίτη μιουμοταινία περνάει στο μετα-γούστο, με πρωταγωνιστές να καταριούνται την ώρα που έμπλεξαν (Maria Bello) ή να υπομένουν ασιατικά στωικά τη μοίρα τους (Jet Li και Michelle Yeoh που επανασυνδέονται μετά από καμιά δεκαπενταριά χρόνια), όταν έχουν καμιά ιδέα που βρίσκονται και τι ψευτοψηφιακά εφέ υποτίθεται τους κοπανάνε. Αλλά όπως είπαμε, δε χρειάζεται να ανησυχείς, ο Rob Cohen ανατινάζει τα κλειστοφοβικά σκηνικά του με πάθος Michael Bay για να μην υπάρχουν αποδείξεις, κόβει τις σκηνές δράσης του με πάθος Paul Greengrass για να μη φανεί καμιά επαγγελματική δουλειά στη χορογραφία τους, και στέκεται στους διαλόγους με πάθος Θόδωρου Αγγελόπουλου για να απολαύσεις την υποκριτική ικανότητα του περουκινιού του Brendan Fraser στα αστεία των σεναριογράφων του Κατσαριδάκι για Πάντα (2005).

Εν μέσω των Πολέμων των Κλώνων, ο Anakin Skywalker αναλαμβάνει να βρει και να επιστρέψει τον γιο του Jabba the Hutt για να εξασφαλίσει μια ισχυρή συμμαχία για την Δημοκρατία.Δεν χρειάζεται και πολύ περισσότερο απ’ τη διάρκεια του trailer για να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται, αλλά θα σου το επιβεβαιώσω έτσι κι αλλιώς, για να μην έχεις αμφιβολίες, ότι χωρίς καμιά πρόθεση να πάει τη μυθολογία πουθενά παραπέρα, ο Lucas απλώς στήνει ένα κινηματογραφικής διάρκειας, παιδικού προσανατολισμού επεισόδιο, με αμφιβόλου αισθητικής animation, για να δουλέψει ως launching pad της καινούριας, σεναριακά ανεξάρτητης αντίστοιχης παιδικής τηλεοπτικής σειράς του Cartoon Network, που επίσης δεν έχει καμιά άλλη πρόθεση πέρα απ’ το να πουλήσει παιχνίδια, κι αν ανήκεις στο ηλικιακό (ή το αντίστοιχης νοητικής προδιάθεσης) γκρουπ που θα τα αγόραζε για να τα κοπανάει μεταξύ τους κάνοντας βζόιν και πίου-πίου, τότε αυτό είναι για σένα. Κι ίσως μπορείς και να μου εξηγήσεις πώς μπορεί να έχει ενδιαφέρον, οποιοδήποτε κομμάτι της ιστορίας πριν την ολοκλήρωση του πεπρωμένου του Anakin και την αποκάλυψή του στον Luke Skywalker, μιας και σε τρία Επεισόδια, ακόμη δεν το έχω βρει.