Νέα Υόρκη, 1994. Στην κάψα του καλοκαιριού, ο Luke Shapiro, απόφοιτος λυκείου, dope dealer και παρθένος, πρέπει να βάλει κάτω το μέλλον του και να πάρει τις σωστές αποφάσεις, έχοντας παραδίπλα μια μικρή βοήθεια από τον ψυχαναλυτή του, τον οποίο ανταμείβει με... "χόρτο"!Η σύσταση του κεντρικού χαρακτήρα αποτελεί μια από τις πιο εθιστικές εμπειρίες για το είδος των νεανικών ταινιών, από εποχής Risky Business (1983). Διόλου τυχαία η αναφορά στο breakthrough φιλμ του Tom Cruise, εξαιτίας των παράλληλων αμοραλιστικών μηνυμάτων. Όπως κάθε teenager με λογική, ευαισθησίες και cult status διαχρονικής αξίας, ο Shapiro είναι κλεισμένος στον εαυτό του, δεν είναι δημοφιλής στον περίγυρό του (εκτός από τις στιγμές που όλοι τον έχουν ανάγκη για να προμηθευτούν τη δόση τους), δεν έχει ιδέα από σεξ ή αγάπη, αλλά γνωρίζει ποιο είναι το αληθινό μότο του ανθρώπινου βίου: Γεννιέσαι, πας σχολείο, πιάνεις δουλειά, κάνεις οικογένεια, πεθαίνεις. Διαφωνείς;

Άσχετα από την αβεβαιότητα και την πεσιμιστική ματιά προς το μέλλον, ο Luke Shapiro του σήμερα έχει δύο ουσιαστικές ανάγκες: χρειάζεται έναν άνθρωπο στον οποίο μπορεί να μιλάει, με τη σιγουριά πως τα λόγια του δε βγαίνουν από το ένα αυτί στο άλλο του "ακροατή", και έναν άνθρωπο τον οποίο θ' αγαπήσει. And be loved in return, που λέει και το άσμα... Πολλές φορές, θέλουμε να βρούμε και τα δύο σε έναν άνθρωπο. Απόπειρα που στέφεται με γκρεμοτσάκισμα (πλειοψηφικά ελεγμένο...). Ο Shapiro δεν κάνει αυτό το λάθος. Ζητά στο πρόσωπο ενός ανορθόδοξου ψυχαναλυτή (ο Ben Kingsley σε τυπικό ρεσιτάλ... άνεσης) το φίλο που δεν έχει στη ζωή, εκεί έξω. Συμπτωματικά, η θετή του κόρη μοιάζει ιδανικά πλασμένη γι' αγάπη, οπότε, οι ρόλοι "κλειδιά" έχουν καλυφθεί. Τι δεν πάει καλά, όμως; Η πραγματικότητα δεν τηρεί συνήθως τους κανόνες του παιχνιδιού και η πάλη με τη συνείδηση του καθενός, πόσο μάλλον εκείνου που επιλέγει να επιζήσει συντροφιά με τη "διαφορετικότητά" του, είναι μια ιστορία τόσο σικέ.

Μέσα από στιγμιότυπα ζωής δίχως πολλές ελπίδες, ενίοτε ιδωμένης με χιούμορ, αλλά πάντοτε θαμπωμένης από το πλούσιο φως της διευθύντριας φωτογραφίας, Petra Korner, ο Jonathan Levine αναπτύσσει σεναριακά τη σχέση του Luke με τον Dr. Squires σα να πρόκειται για τον ίδιο χαρακτήρα, τονίζοντας τα σωστά και τα λάθη σημεία της επιλογής στην παρατεταμένη ανωριμότητα, αφήνοντας στο point of view του θεατή το ρόλο του κριτή. Εκείνοι που θα ευχαριστηθούν περισσότερο το φιλμ είναι, προφανώς, όσοι κουβαλάνε παρόμοια μυαλά, εκείνοι, δηλαδή, που ποτέ δε θ' ασχοληθούν με το έτος γέννησής τους ή την "ασφάλεια" μιας τυποποιημένης, "νορμάλ" ζωής, μεμψιμοιρώντας και προσδοκώντας ταυτόχρονα να κατακτήσουν τον κόσμο με έναν δικό τους τρόπο. Ακόμη κι αν, κατά βάθος, γνωρίζουν πως σε τούτο το χυμαδιό, το "δικό σου" είναι κάτι τόσο ουτοπικό...

Αναπάντεχη επιδημία λευκής τυφλότητας, ξετινάζει τις κοινωνικές δομές.Περισσότερο απ' το "πόσοι τυφλοί φτιάχνουν μια τυφλότητα" και το "τί θα έκανες σ' έναν κόσμο τυφλών αν έβλεπες" του οπισθόφυλλου του --βραβευμένου με Nόμπελ το '98-- μυθιστορήματος του Πορτογάλου συγγραφέα που δεν έβγαλε ποτέ το λύκειο, και των αναλύσεων που ακολούθησαν το έργο του και την κινηματογραφική μεταφορά που γέμισε φαρμάκι τις σελίδες των κριτικών (οι οποίοι προφανώς είδαν εντελώς άλλη ταινία, ή μάλλον, είδαν άλλη ταινία απ' αυτή που ήθελαν) σήμερα, το ερώτημα που βρίσκεις και σου απαντά με ευχαρίστηση και το κείμενο και οι εικόνες που έβγαλε απ' αυτό ο Meirelles, είναι το πόσο άσχημη μπορεί να γίνει μια ανθρωπότητα δίχως ανθρωπιά, αν δεν μπορεί κανείς να δει την ασχήμια της, ή αν το θες αλλιώς, πόσο μπορεί να αντέξει η οφθαλμαπάτη της κοινωνικής ηθικής, όταν δεν μπορεί κανείς να σε δει να την ξεσκίζεις και πηγαίνοντάς το παραπέρα, αν αξίζει (κι αξίζουμε) τελικά τον κόπο, να προσπαθήσεις να την διατηρήσεις. Κι αν θες να μείνεις μέσα στην ταινία, μείνε σ' αυτήν της την πτυχή, γιατί οι προσπάθειες των κριτικών να βρουν αλληγορικές ερμηνείες των πηγών της γκαβομάρας της ανθρώπινης ύπαρξης, εκτός από τελείως εκτός θέματος, θα σου προκύψουν απογοητευτικά ανεδαφικές και ξεκάθαρα ξεκάρφωτες.

Μάλλον αναπάντεχα πάντως, ο κύριος ηθικός προβληματισμός που εγείρει ο Meirelles εικονοποιώντας σου με σκετσάκια τόσο τετριμμένα στην ταινία του, όσο ήταν και στο βιβλίο που ακολουθεί εξαντλητικά πιστά και για καλό και εύστοχο λόγο (όπως είχε, άλλωστε, κάνει και με τον Επίμονο Κηπουρό), είναι το αν η σαδιστική απόλαυση και ηδονή που αντλεί απ' το ξερίζωμα της ανθρωπιάς απ' τους ανθρώπους στη σκηνοθεσία του, είναι για τέρψη δική του, ή για τύπου Haneke μετα-κριτική δική σου ως θεατή απέναντι στο θέαμα, όταν καταλάβεις ότι σου δείχνει την κτηνωδία που ξέρεις ότι περιμένεις και θέλεις και απαιτείς να σου δείξει να κατασπαράζει μια ανθρωπότητα της οποίας νιώθεις υπεράνω. Διχάλα κι αστοχία υλικού, που προκύπτει πιθανότατα επειδή το αντίστοιχο εφέ του βιβλίου, με την επιτηδευμένα ανεπιτήδευτη αφήγηση του Saramago που κρατά τον αναγνώστη σε απόσταση αποστειρωμένης ακαδημαϊκής ψυχρότητας, φιλοδοξώντας να μειώσει την απόστασή του απ' την πραγματική κτηνωδία της καθημερινότητάς του έξω απ' το βιβλίο, αφαιρέθηκε απ' την ταινία μετά τις αντιδράσεις στις Κάνες, ένα γεγονός που χαιρετίστηκε από κριτικούς ως νίκη τους, αλλά μάλλον δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιείται παρά ως (άλλη μια) απόδειξη ότι το κριτικό σώμα έχει περιορισμένες ικανότητες στην χειροπιαστή καθοδήγηση του δημιουργού και θολωμένες αντιλήψεις αν νομίζει ότι είναι αυτή η δουλειά του.

Αμερικάνος σουδανικής καταγωγής, με στρατιωτική εμπειρία στα εκρηκτικά και πίστη στον Αλλάχ, συλλαμβάνεται στην Υεμένη να πουλάει το αγαπημένο παιχνίδι των εξτρεμιστών (διάβαζε Semtex), και τραβάει τη προσοχή του FBI.Ανεξάρτητη παραγωγή, βασισμένη σε μια ιδέα λίγο πολύ κοινή πια (πιο χαρακτηριστικά χρησιμοποιημένη στην, αρκετά καλή για να αποκτήσει συνέχεια, μίνι σειρά του Showtime, Sleeper Cell) και σε μια ιστορία όχι κανενός άλλου αλλά του Steve Martin, με θεματολογία που καρατσεκαρισμένα απωθεί το αμερικάνικο κοινό, το Παιχνίδι Θανάτου (2008) δε μοιάζει από μακριά και τόσο καλή ιδέα. Όμως ο Jeffrey Nachmanoff φαίνεται να 'χει κάνει πολλά βήματα από τότε που 'γραφε τη Day After Tomorrow (2004), και καταφέρνει όχι μόνο να αντιπροσωπεύσει, αφιλοδόξα υπερφιλόδοξα, όλες τις βασικές ιδεολογικές στάσεις στον πόλεμο με την τρομοκρατία, αλλά και να ρίξει και καναδυό στροφές στη πλοκή που δεν τις βλέπεις να έρχονται ακόμα κι αν σου κάνει τον ταξιτζή καθημερινά ο Kubica. Πραγματικά διεθνές, σε τοποθεσίες και γλώσσες, και φαινομενικά μελετημένο στο θέμα και τις διαδικασίες, το σενάριο δε μπορεί φυσιολογικά να ξεφύγει από τις απλοποιήσεις και ούτε το επιδιώκει. Από τη καρέκλα του σκηνοθέτη ο Nachmanoff οδηγεί το φιλμ κυρίως σα θρίλερ, με σχετικά γοργό ρυθμό και θολή φωτογραφία, μένοντας μόνο, εύστοχα περισσότερο να παρακολουθεί λίγο παραπάνω τις συνέπειες από τις πράξεις, και άστοχα σε περιφερειακούς χαρακτήρες να μην αντέχουν το βάρος από τις κορώνες που πρέπει να ξεστομίσουν. Οι πρωταγωνιστές του πάντως τον δικαιώνουν, ο Don Cheadle τυπικά αριστεύει στο ρόλο του ήρωα που βλέπει ξέφρενα τις επιλογές του να λιγοστεύουν, ο Guy Pearce συμπληρώνει υπερεπαγγελματικά χωρίς κραυγές, το σύνολο στέκεται άνετα πάνω από τη μετριότητα του είδους.

Σκληροτράχηλος ντετέκτιβ βρίσκεται μπλεγμένος σε σειρά δολοφονιών, που του δίνουν το νήμα που έψαχνε, για την εξιχνίαση του φόνου της γυναίκας του.Καταδικασμένη στο λυκόφως του cult, η εκδοχή του video game κατά John Moore (που μετά από ένα remake κάθε δυο χρόνια τα τελευταία έξι, πέρασε στις μεταφορές με τον Max Payne φέτος κι ετοιμάζεται να ανεβάσει ρυθμούς με το Virulents του χρόνου) είναι η πιο φιλότιμη και φιλόδοξη μετάλλαξη ξένου υλικού που έχει κάνει ως ώρας και γι’ αυτό κι η πιο αποτυχημένη του, δεδομένων των κινδύνων και των απαιτήσεων της πηγής του. Η υπερστυλιζαρισμένη κινηματογραφικότητα που κουβαλάει ο Max Payne ως παράδοση στα video games, στα όχι και τόσο ικανά να τη χειριστούν χέρια του Moore, μετατρέπεται οριακά σε παρωδία, που πλακώνει την ταινία του με μια ακαθόριστα αθέλητη χλαπάτσα δηθενιάς, που επιδεινώνεται απ’ την ανεπάρκεια του σεναριογράφου του να χειριστεί την αντίστοιχη noir κληρονομιά του χαρακτήρα και να απαλύνει το χάλι με πλοκή που να σέβεται τα νήματά της, ή έστω, ατάκες που να δικαιολογούν τους χαρακτήρες ως υπάρξεις βάθους μεγαλύτερου της flat οθόνης που παίζεις το video game, αν δεχτείς ότι η χλαπάτσα που έφτιαξαν, είναι γιατί την είχαν επιλέξει.

Το πιο εύκολο τοτέμ για τα προβλήματα της ταινίας, είναι το κυνήγι που ρίξαν για το PG 13, που απ’ τη μία προκάλεσε το παράδοξο ο Max Payne να μοιράζει λιγότερο μολύβι απ’ τον Πράκτορα 47 του Hitman (2007) (την ώρα που το θεωρητικά βέλτιστο στα αντίστοιχα παιχνίδια, ήταν το ακριβώς αντίθετο) κι απ’ την άλλη κράτησε τις εμφανίσεις της Kurylenko σε επίπεδα teaser για τα κοστούμια της στο Quantum of Solace (2008), αλλά στην πραγματικότητα, ο Max Payne (2008) είναι, δια του αντιθέτου, κλασικό παράδειγμα του πόσο εποικοδομητικό μπορεί να είναι το να έχεις κάποιον (παραγωγό) πάνω απ’ το κεφάλι σου, να (ξέρει να) σου λέει πότε αυτά που κάνεις, δε βγάζουν απολύτως κανένα νόημα.

Θεία επιστρέφει στο χωριό που είχε τρομοκρατήσει μανιακός ταρριχευτής, πάνω στην ώρα για την επιστροφή του μανιακού ταρριχευτή που νόμιζε ότι είχε ξεκάνει.Αδιάφορη κατά τα άλλα μπιμουβιάρικη σεναριοσυρραφή serial killer σπλατεριάς με εξάρσεις gore, λειτουργεί περισσότερο σα μια (σκοτεινή) ματιά στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον --αν περπατήσει όλη αυτή η ιστορία του τριδιάστατου όσο λένε οι ευαγγελιστές της που την θέλουν να κατακτά το Hollywood στα επόμενα χρόνια, μπας και του επαναφέρει κόσμο στις αίθουσες--, όπου η πλειοψηφία των ταινιών θα είναι τριδιάστατη, χωρίς την ανάγκη να σου πετάει συνέχεια πράματα στη μούρη για να σου το θυμίσει, όπως λόγου χάρη το πρόσφατο Ταξίδι στο Κέντρο της Γης (2008) (αν και κάνα σπληνάντερο στη μάπα, δε θα’ταν άσχημο στην προκειμένη περίπτωση). Ότι η όλη ιστορία θα πουληθεί σαν ζεστό ψωμάκι, είναι σίγουρο, το αν θα πουλήσει κι αντίστοιχα, είναι θέμα γούστου υποθέτω, αλλά το σίγουρο είναι πως το ότι σου μετατρέπει την οθόνη σε τέταρτο τοίχο ενός κουτιού με ρεαλιστική προοπτική (αντί για αισθητική ψευδαίσθηση τέτοιας), δεν σημαίνει ότι δίνει και βάθος στην ταινία σου, προφανώς, κι αυτά στα γράφω από τώρα, γιατί φέτος σου’ρχεται μεγάλο τέτοιο κύμα, να΄σαι έτοιμος. Κι αν πετυχαίνει κάτι το συγκεκριμένο δείγμα πάντως (πρώτο από πολλά αντίστοιχα που θα’ρθουν), είναι να σου υπογραμίσει την ανάγκη να αναπτυχθεί άμεσα, βιώσιμο σύστημα οικιακού 3D, για να μη μπουκώσουν οι αίθουσες απ’ τη straight-to-DVD-ίλα.

Κάθε γυναίκα λατρεύει τον τύπο που τη πάει πρώτο ραντεβού σε στριπιτζάδικο, τη πέφτει στη μάνα της και βρίζει την πρώην του που παράτησε έγκυο ενώ της εξηγεί τους στίχους του Pop That Pussy. Αλλά στις ταινίες πρέπει και να την ερωτευτεί.Μετά τη Jessica Simpson στον Employee of the Month (2006) και τη Jessica Alba στο Good Luck Chuck (2007), η φετινή χοντρή προσπάθεια του Dane Cook να γίνει σταρ πρώτης διαλογής δε περιλαμβάνει τη Jessica Biel ή έστω τη Jessica Drake, αλλά τη Kate Hudson. Και δε χρειάζεται τιποτάλλο για να καταλάβεις ότι γέρνει περισσότερο προς το σοφιστικέ ζεστό γλυκούλικο απ' όσο παίρνει κάποιον που 'χει καταφέρει η βιομηχανία να τον μισεί περισσότερο απ' ότι οι Εβραίοι τον Hitler και τον Arafat μαζί. Επιπλέον, το σενάριο κάποιου Jordan Cahan μοιάζει όχι μόνο γραμμένο από πρωτάρη στη δουλειά αλλά και στην επίσκεψη σε κινηματογραφική αίθουσα, οι ήρωές του κάνουν ότι κάνουν γιατί.. έτσι λέει (το σενάριο), και φυσιολογικά το βαθύ ρομάντζο είναι για γέλια, όσο απολογείται για τη σλάπστικ κωμωδία που είναι για κλάματα. Στο συνολικό πνεύμα και ο Cook, προσπαθεί να παίξει κάτι πέρα από τον εαυτό του και αποτυγχάνει οικτρά. Η επόμενη ταινία του δε θα 'χει ούτε ανασφαλείς γκομενάρες να περιφέρονται και θα εκτυλίσσεται σε μικρό σπίτι σε λιβάδι.

Με το Halloween να πλησιάζει, το remake του [REC] (2007) να ανοίγει ικανοποιητικά, και τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο να διαγράφονται από μήνες που πάνε οι ταινίες να πεθάνουν σε αυτούς που πάνε να παλουκώσουν και να πιουν η μια το αίμα της άλλης, το MTV δημοσίευσε, για αμερικάνικη κατανάλωση, στα τέλη της προηγούμενης βδομάδας, το trailer για ένα από τα project που έχει υιοθετήσει, με ημερομηνία κυκλοφορίας 9 Ιανουαρίου.

Η ημερομηνία εξόδου του Unborn (2009) ορίστηκε πριν κάνα μήνα, μάλλον για καλό, μετά από μια σειρά θετικών screenings, και έτσι το trailer συνοδεύτηκε από αρκετό προωθητικό υλικό που έσκασε από το πουθενά για να τονίσει τη μέχρι τώρα ανυπαρξία του. Και τονίζει επιπλέον τη θετική εικόνα των κινούμενων εικόνων, οι οποίες φαίνονται, στη δράση, να κουβαλάνε κάτι, εκτός του Gary Oldman, από τη συμμετοχή του (σεναριογράφου και σκηνοθέτη εδώ) David Goyer στις ταινίες με σήμα τον προβολέα με σήμα τη νυχτερίδα. Βέβαια, η επιμονή σε ψηφιακά εφέ που να μοιάζουν παλιομοδίτικα κάτι σε γελοίο ένα πράμα το βγάζει, ενώ οι αναφορές σε Εξορκιστή (1973), Μωρό της Ρόζμαρι (1968), και λοιπά παρελθουσών σχολών, φαίνεται να έχουν μείνει μόνο στις προθέσεις του Goyer, τουλάχιστο από τις τουρλού ανατολιτικοδυτικές αντίστοιχες (προθέσεις) του μονταζιέρη (του trailer). Στα θετικά σημείωσε την εμφάνιση και την άνεση της Odette Yustman αν δε το 'κανες στο Cloverfield (2008), στα προβεβλημένα άνευ λόγου φυσικά πρώτη μούρη είναι ο Michael Bay, του οποίου η Platinum Dunes δε τα πήγε και τόσο καλά μετά από γερό ξεκίνημα (The Texas Chainsaw Massacre (2003), The Amityville Horror (2005)) και έχει και πιο μουράτο, όσο η μάσκα του χόκεϊ, έργο να ακολουθεί. Η ιστορία εμπνέεται από τα εβραϊκά dybbuk, o Goyer λέει ότι πήγε σε πιο ανεξάρτητα λημέρια για να τη πει όπως τη φαντάστηκε, αλλά το πιο πιθανό είναι το "not yet rated" της επίσημης σελίδας να γίνει PG-13 (ή "κατάλληλο άνω των 13" αν προτιμάς).