Με το promo reel του Μαύρου Λιβαδιού (2009) που κυκλοφορούσε αυτές τις μέρες στο industry του 49ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ο 37χρονος, πολυβραβευμένος για τις μικρού μήκους του, Βαρδής Μαρινάκης, βάζει το όνομά του ανάμεσα σ’ αυτά του Άγγελου Φραντζή και του Πάνου Κούτρα, που ηγούνται στις ελπίδες ότι η 50η θα είναι η καλύτερη έκδοση του φεστιβάλ εδώ και χρόνια, σε αντίθεση με την 49η που αποδεικνύεται η χειρότερη, τουλάχιστον στο ελληνικό της κομμάτι. Η ιστορία του, για τραυματισμένο γενίτσαρο που βρίσκεται νοσηλευόμενος σε γυναικείο μοναστήρι της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας και καταλήγει να ερωτεύεται καλόγρια με την οποία κλέβεται, προτού αποδειχθεί ότι κι αυτή είναι αγόρι χωρίς ποτέ να έχει μάθει τη διαφορά, αν με ρωτήσεις, βάζει από τώρα υποψηφιότητα για τα βραβεία φωτογραφίας του 2009, δικαιολογώντας τη θέση του Μαρινάκη στο αφιέρωμα του φετινού Ελληνικού Τμήματος, με τίτλο Greece: Generation Next. Οι επιρροές του Μαρινάκη απ’ τον Terrence Malick είναι τόσο εμφανείς, όσο ήταν και διαφημιζόμενες στα δελτία τύπου των γυρισμάτων, κι η ευχέρειά του στη διαχείριση της έντασης προβάλλεται αρκούντως, η εμμονή του όμως, στην τελειότητα στο στήσιμο του φωτισμού και την ακρίβεια της σιλουέτας, που αγγίζει τους θρησκευτικούς βαθμούς που ταιριάζουν με την ιστορία του, είναι το μεγαλύτερο ατού του πρώτου δείγματος της ταινίας και μεγάλο κομμάτι απ’ αυτή τη διαφαινόμενη επιτυχία, οφείλει στον Άγγλο δ/ντη φωτογραφίας του, Marcus Waterloo, που αν μη τι άλλο, ελπίζουμε ότι θα καταφέρει να ανυψώσει τη μπάρα των απαιτήσεων και για τους ντόπιους φωτογράφους μας.

Η ταινία βρίσκεται περίπου ένα μήνα μακριά από ένα πρώτο cut εργασίας, οι νέοι Χρήστος Πασαλής και Σοφία Γεωργοβασίλη μοιράζονται με την βετεράνο Σοφία Μπαμπαδέλη Δέσποινα Μπεμπεδέλη το ρίσκο του να πρωταγωνιστούν σε μια ενδεχομένως σοκαριστική ιστορία για την βολεμένη ασφάλεια της ελληνικής μυθοπλασίας, όπως θριάμβευσε φέτος στο Φεστιβάλ, ενώ ο παραγωγός Γιώργος Λυκιαρδόπουλος κι η Highway Productions, με τίτλους όπως ο Δεκαπενταύγουστος (2001) κι ο Όμηρος (2005) του Κωνσταντίνου Γιάνναρη και το Σπιρτόκουτο (2002) του Γιάννη Οικονομίδη στο ενεργητικό της, είναι οι άνθρωποι που κρατούν ζωντανή την ελπίδα. Εμείς, κρατάμε ένα set visit απ’ το περασμένο καλοκαίρι, που σου το 'χω στα χρωστούμενα για προσεχώς.

Πράκτορας της CIA στην Ιορδανία, αντιμετωπίζει και την αδίστακτη εκμετάλλευση από το αφεντικό του, όσο κυνηγάει τον αρχηγό τρομοκρατικής ομάδας που αναλαμβάνει την ευθύνη για τις επιθέσεις της στην Ευρώπη με το να μη την αναλαμβάνει.Σε τελική ανάλυση μπορείς να πεις ότι το Body of Lies (2008) επιχειρηματολογεί υπέρ αυτού που οι Αμερικάνοι λένε human intelligence, δίνοντας έμφαση στο "human", και το κάνει χρησιμοποιώντας.. τονισκοτικά τη τεχνολογία. Όμως στη πορεία καταφέρνει να εξετάσει ψύχραιμα τα shortcomings της (άπω) δυτικής πολιτικής στη περιοχή, χωρίς να αντιμετωπίζει αυτή ή ατομικά όσους εμπλέκονται σαν απλούς καουμπόιδες, και χωρίς να παραβλέπει ότι και οποιαδήποτε άλλη, αντίθετη ή στη μέση, έχει και λογική και εξίσου τυφλή πίστη στην ορθότητά της. Και το καταφέρνει μάλλον αναμενόμενα, αφού το σενάριο είναι του William Monahan του Departed (2006) και παραδίδει την ίδια πολυπλοκότητα και μεθοδικότητα, έστω κι αν αρκετά του σημεία φαίνεται να περιορίστηκαν ή να κόπηκαν εντελώς (πιο χαρακτηριστικά οι γυναικείοι ρόλοι), συνεχίζοντας τη παράδοση του Kingdom of Heaven (2005), τόσο στην έκθεση της ιστορικής ιδιομορφίας της περιοχής όσο και και στο χαράτσωμά της στο επίπεδο πανηλίθιου ακροατηρίου.

Στη σκηνοθεσία, ο Ridley Scott συνεχίζει να μη ζητάει υπογραφή (κάτι που να τον αναγνωρίζεις από αυτό, εκτός από επιλογές στις χρωματικές αποχρώσεις) αλλά αφηγηματικές προκλήσεις, και αυτή τη φορά φαίνεται να τα καταφέρνει ελαφρά.. ισοπεδωτικά, τουλάχιστο στο cut που βγήκε στις αίθουσες. Σε κορυφώσεις (όπως στα βασανιστήρια) φτάνει μέχρι εκεί που χρειάζεται για να παραδώσει το γράμμα, σε λεπτομέρειες φαίνεται να (υπερ)σκηνοθετεί μέχρι και τον παραγωγό που πέρασε να δει αν τα ελικόπτερα που νοίκιασε μοιάζουν με Black Hawks βαμμένα μαύρα. Το επαναλαμβανόμενο "φαίνεται", είναι βέβαια η μαγική λεξούλα, μιας και, για παράδειγμα, ο ρόλος του Russell Crowe μοιάζει έτοιμος για τη μηχανή του κιμά, όμως φέρνει μια σπαϊγκεμική διάσταση, αντιπροσωπεύει την αμερικανιά και πιστεύει ότι αντιπροσωπεύει την Αμερική, και η ροή εξυπηρετείται καλύτερα με το να τον ακούς να ξαναματαλέει για τα παιδιά του παρά αν τον έβλεπες να ξεφυσάει πηγαίνοντας τα να ξαναματαδούν τον Βασιλιά των Λιονταριών (1994).

Συνολικά, το φιλμ έχει πολύ ψηλά (που διαφέρει από το "πανύψηλα") production values όπως θα 'λεγε και μια πρώην μου, φαίνεται ακόμα καλύτερο στην υπερκινητικότητά του, και γίνεται όλο και συναρπαστικότερο με την ώρα, ακριβώς γιατί αποδίδει η επένδυση σε χαρακτήρες, και σε ηθοποιούς, όπως ο Leonardo DiCaprio, που να μπορούν να τους παίξουν στα (και με τα, ενίοτε) δάχτυλα. Ε, και ο Sir Ridley δε κάνει λάθη, ξέρεις.

Πενηντάρης μανατζαρέος χάνει τη γυναίκα του από πεπονόφλουδα τη μέρα που σώζει ξανθιά σκύλα από πνιγμό. Και περνάει τις ώρες του σε ένα παγκάκι έξω από το σχολείο της κόρης του, μέχρι να περάσει για να τη στήσει στο παράθυρο να την ξεκωλιάσει (τη σκύλα, όχι τη πεπονόφλουδα).Πριν την, αποκαλούμενη, νέα, άνοιξη του ιταλικού κινηματογράφου που ξεκίνησε στις Κάνες και, τουλάχιστο με το Gomorra (2008), στοχεύει και πέρα από την απονομή των Ευρωπαϊκών Βραβείων στην οποία θα παρευρεθεί με δύο (2) μεγαϋποψήφιες για πέντε (5) αγαλματάκια η καθεμιά, πριν ανθίσουν τα πρώτα χρυσαφένια μπουμπούκια, ένας κούκος, μουσάτος και με παλιομοδίτικη φράντζα, λάλαγε στο χιονισμένο παγκάκι της ιταλικής παραγωγής, για να γίνει αφίσα στο φεστιβάλ του Βερολίνου και στα ταμεία της χώρας του. Ο Nanni Moretti, κούκος τόσο οικείος στον κάθε κάτοικο της γης που ευφορεί το φίνο λιγκουίνι, ώστε να θεωρείται ιεροσυλία από το Βατικανό το να κατεβάζει τα βρακιά πίσω από την Isabella Ferrari (ο Moretti όχι το λιγκουίνι), αυτή τη φορά αρκείται στο να μεταφέρει μια νουβέλα του Sandro Veronesi και να πρωταγωνιστεί σε μια ταινία που από μακριά θυμίζει συνέχεια του Δωμάτιου του Γιου μου (2001). Η σκηνοθεσία του χαμένου στη τιβί για χρόνια Antonello Grimaldi όμως, τόσο αντιεμφατική που πιάνει μέχρι και το βασιλιά της επίδειξης ψιλοβλάχικης ανωτερότητας, σε πείθει ότι το Ήρεμο Χάος (2008) είναι εσκεμμένα μια ταινία για την απώλεια χωρίς αυτήν, μια εξέταση του αποσπασματικού, αποσυνδεδεμένου, παραζαλισμένου τρόπου με τον οποίο την αντιμετωπίζει ο Δυτικός πολιτισμός του 21ου αιώνα.

Χωρίς φλασμπακιές, χωρίς υστερίες γενικά, ο Grimaldi πηδάει από σκηνή σε σκηνή με την ίδια άνεση που το σενάριο αλλάζει γλώσσες, προσθέτοντας τη δικιά του, την ανθρώπινη, κι ένα χιούμορ εξίσου υπόγειο (βάζοντας τον Roman Polanski, σε cameo, να γυροφέρνει έξω από σχολείο, για παράδειγμα). Και το υπόλοιπο καστ του είναι ήρεμα αποτρελαμένο, με πρώτη τη Valeria Golino, πρωταγωνίστρια και στο La Ragazza del Lago (2007) που σάρωσε τελικά τα φετινά DiDonattelos, στα οποία το Χάος πήγε με 18 υποψηφιότητες. Η ταινία, έχοντας και τις αμήχανες στιγμές της, και τις κραχτικές, και αυτές όπου ο πρωταγωνιστής ξεσπά σε λυγμούς αμέσως μετά το διάλειμμα, είναι από τις σπάνιες που εύχεσαι ο σκηνοθέτης να είχε όλους τους πόρους και την άνεση να τελειοποιήσει.

Κατάδικος για σκηνοθετημένο φόνο, μπαίνει πίσω από τιμόνι σε θανατηφόρες κούρσες φυλακισμένων, για να κερδίσει την ελευθερία του σε δυστοπική χρεοκοπημένη και πλήρως ιδιωτικοποιημένη Αμερική.Περιορισμένων φιλοδοξιών εκρηκτική επίθεση στις αισθήσεις, με στόχο την αδρανοποίηση του εγκεφάλου για άμυαλη διασκέδαση, το Death Race (2008) του Anderson, αφήνει όλες τις απόπειρες πολιτικής και κοινωνικής σάτιρας του Death Race (1975) του Roger Corman, στο εισαγωγικό σημείωμα, για να αφιερωθεί αποκλειστικά στο πώς θα ήταν το Pimp My Ride αν το αναλάμβαναν ισοβίτες σοσιοπαθείς, τουτέστιν απολαυστικά σαδιστικό και άφρενα αδρεναλινικό. Ο Jason Statham αναλαμβάνει το ρόλο της μαϊμούς στο τιμόνι, δίχως τίποτε άλλο να κάνει πέρα απ’ το να κοιτάει τον καθρέφτη του αγριεμένα, αλλά η ταινία αποκτά την ανεκτίμητη B-movie συλλεκτικότητά της, χάρη στην απίστευτα campy ερμηνεία της Joan Allen ως σκύλα διευθύντρια του ιδιωτικού της σωφρονιστικού ιδρύματος.

Οι ενσαρκώσεις τεσσάρων αρχετυπικών γυναικών (η κουνέλα, η επαγγελματίας, και η λεσβία), προσπαθούν να ενισχύσουν την τέταρτη (η «κανονική») που την απατά ο άντρας με μια πέμπτη (η αριβίστρια τσούλα).Αν δεν το καταλαβαίνεις ξεκάθαρα απ' τον τίτλο, η ταινία αφορά αποκλειστικά γυναίκες, που θα πάνε en masse στην αίθουσα για να νιώσουν, σαν σε πιο συγκρατημένο (προς χάρην προσομοίωσης ρεαλισμού) αυτοτελές spin-off του Sex and the City, που τους προσφέρει μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση του rom-com σκελετού της, εξορίζοντας τους άντρες στο περιθώριο της απλής αναφοράς του ονόματός τους, ενίοτε, ενδεχομένως άθελα ενδεικτικό της εγωκεντρικότητας του έμφυτου drama-queen-ισμού της κατιναρίας που στοχεύει. Εξίσου απολαυστικό γι' αυτές, όσο το Death Race (2008) για 'μάς αυτή τη βδομάδα, θα τις βάλει σ' ένα αέναο εύκολο κι ασφαλές τριπάκι ταύτισης με χαρακτήρες και καταστάσεις, αλλά αν κάνεις την προσπάθεια μέσα απ’ αυτό να καταλάβεις οτιδήποτε για δαύτες, μην περιμένεις και πολλά περισσότερα από ένα τούβλο τούβλινο τοίχο.

“Μια ιστορία για την ελαφρότητα του έρωτα, που ζυγίζει 300 κιλά το καρέ”, είναι, όπως εύστοχα σημείωσε συνάδελφος, η φιλόδοξη και φιλότιμη, αλλά προβληματική στην έκφρασή της, δεύτερη ταινία του Πέτρου Σεβαστίκογλου, η μία από τις δύο ελληνικές που διαγωνίζονται φέτος στο διεθνές πρόγραμμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, και μετά το πρώτο της άνοιγμα χθες βράδυ, κάνει καπάκι προβολή αυτή τη στιγμή, ενώ βρίσκεται ακόμη στο στάδιο των συζητήσεων για κανονική διανομή. Η ταινία παρακολουθεί τρεις παράλληλες αφηγήσεις τριών --ενδεχομένως διαφορετικών, ενδεχομένως και όχι-- ζευγαριών, που προσπαθούν μέσα σε ρεαλιστικό συμβολισμό, όπως τον χαρακτηρίζει ο σκηνοθέτης και σε βαρύ λυρισμό όπως τον χαρακτηρίζω εγώ, να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους και να αγκαλιαστούν, για να περπατήσουν μαζί στο φωτεινό διάδρομο που χαράζει ένας κομήτης στην θάλασσα, κάθε 20 χρόνια που περνά πάνω από τη γη. Πόσα και ποια απ’ τα ζευγάρια θα τα καταφέρουν, είναι μάλλον και το ουσιαστικό απ’ τα ζητήματα της ταινίας, κι αν θέλεις να κρατήσεις την έκπληξη για μέσα στην αίθουσα, έχε το νου σου να σταματήσεις τη συνέντευξη στην ερώτηση για το happy end.

Δωδεκάχρονος πηδάει από παλιά κόκκινη Corvette που πάει με τέρμα το γκάζι να συναντήσει γκρεμό, την τελευταία στιγμή γαντζώνεται στο χείλος του. Οι μη φανατικοί που βλέπουν το trailer του Star Trek (2009), υποδεικνύουν ότι η φυσική δεν επιτρέπει τέτοια και η φυσιολογία μετράει σπασμένα μέλη, οπότε κολλάνε στο φιλμ ένα "cliffed the vette" (κατά το nuked the fridge, άμα ζούσες σε άλλο κινηματογραφικό πλανήτη το καλοκαίρι) από τη πρώτη σκηνή του που δημοσιεύεται. Οι φαν τα παίρνουν επειδή παραβλέπεται ο στίχος 3, λεπτό 27, TOS #46, production #49 που αποκαλύπτει ότι ο James Tiberius Kirk δεν οδηγάει, όμως οι ιεροί τους κανόνες αναφέρουν πως αν εξωγήινος αναστηθεί μεγαλώνοντας σε λίγα 24ωρα σε πλανήτη δημιουργημένον από μπόμπα που προορίζονταν να γεωδιαμορφώσει άλλο, τότε γήινος φίλος του μπορεί να μην υπακούει στους νόμους της ορμής και της βαρύτητας, ενίοτε, σαν παιδί.

Εσένα βέβαια, η σκηνή σου θυμίζει διαφήμιση τσιχλόφουσκας, κι έχεις εντοπίσει το βασικό πρόβλημα του πρώτου στην ιστορία σικουελοπρικουελοριμπουτοειδούς re-imaging μεταφοράς τηλεοπτικής σειράς στο πανί: προσπαθεί να τους ικανοποιήσει όλους και καταλήγει κέλυφος χωρίς katra. Κρατάει πράγματα, όπως τις camp-y στολές των 60s, που το Star Trek: The Motion Picture (1979) ξεφορτώθηκε με συνοπτικές διαδικασίες, ρίχνει και πρωταγωνιστές με εμφάνιση τηλεστάρ των 00s για τα κοριτσάκια, και παρακολουθεί αμήχανο το αχάριστο κοινό να επαναλαμβάνει με πρώτο σχόλιο σε κάθε σχετικό και άσχετο θέμα στα internets τον θαυμασμό του για το.. αγκάλιασμα του σχετικού slash fiction, όσο διαμαρτύρεται για τον ρεβεζιονισμό του να φαίνεται να έχει η γέφυρα του Enterprise πραγματικά μηχανήματα αντί για χρωματιστά ντενεκεδάκια που κάνουν μπλινκ μπλονκ όταν τα κλωτσάει έντεχνα το καστ. Οι φουστίτσες του πληρώματος μάκρυναν (μπου!) όμως η νέα Uhura επιδεικνύει (υστερώντας φανερά σε σχέση με τον θρύλο) ότι στον 23ο αιώνα οι στηθόδεσμοι δεν έχουν αντικατασταθεί από αόρατα μπαλάκια αντιβαρύτητας˙ η επιμονή του J.J. Abrams να αποφεύγει τις πρασινοθόνες κάνει τα σκηνικά του βασικά και τον εκθέτει όπου τις χρησιμοποιεί όμως το μετα-τηλεοπτικό του στιλάκι κάνει σε άλλες σκηνές θαύματα˙ ο William Shatner δεν(?) εμφανίζεται όμως ο Leonard Nimoy θαρραλέα ξαναματαπερνάει από το σετ όπως βλέπεις˙ η υπόκρουση αυτού του τρέιλερ μοιάζει να έχει (και μάλλον έχει) χρησιμοποιηθεί σε αρκετά και φτηνιάρικα αλλά η υποκριτική δεινότητα της Diora Βaird βγάζει και πάλι μάτι και στο σκοτάδι˙ γενικά ή η προώθηση κάνει μια συνειδητή προσπάθεια να απομακρυνθεί από τον μετροσεξουαλισμό (στη καλύτερη) των πρώτων εικόνων ή συνήθισες στο σοκ, και προσαρμόζεσαι, μες στο πλήθος από βελάκια που δείχνουν δεξιά κι αριστερά, στην κανονικά αντικανονική εκδοχή των Roberto Orci & Alex Kurtzman, γνωστών για τον τρεκισμό και τα no-brainer σενάριά τους (Transformers (2007), Mission Impossible III (2006)).

Όσο για το πρώιμο buzz, μιας και η παραγωγή είναι η πρώτη που είδε μπλοκμπαστερικό φως το καλοκαίρι και άφησε τον χειμώνα, μπορεί ο Kevin Smith (που βλέπει τις ταινίες πιο νωρίς και από τον cinemad) περίπου να έλεγε ότι ο σκηνοθέτης και το συνεργείο του κάναν "φαινομενική δουλειά", όμως περίπου αυτό ήταν και το trailer που έδειχνε ο σκηνοθέτης στο συνεργείο του κάνοντάς το να κλάψει.